Το
τραγούδι που διάλεξα για την πέμπτη αγωνιστική της Ευρωλίγκας και νομίζω
πως ταιριάζει γάντι στους (αντίθετους, εν προκειμένω) βίους των δυο
ελληνικών ομάδων είναι βγαλμένο μέσα από έναν τριπλό μύθο: οι στίχοι του
γράφτηκαν από τον Μιχάλη Κακογιάννη, το μελοποίησε ο Μάνος Χατζηδάκης
και το ερμήνευσε πρώτη με απαράμιλλο τρόπο η Μελίνα Μερκούρη...
Αγάπη που `γινες δίκοπο μαχαίρι, άλλοτε μου `δινες μόνο τη χαρά, μα τώρα πνίγεις τη χαρά στο δάκρυ, δε βρίσκω άκρη, δε βρίσκω γιατρειά!
Βεβαίως -για να είμαι ειλικρινής- ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός απέχουν πολύ από τα ενστερνίζονται τον δραματικό τόνο του τραγουδιού, διότι μόλις χθες το βράδυ έπεσε η αυλαία του πρώτου γύρου της Ευρωλίγκας και το μέλλον είναι και μακρινό, αλλά και άδηλον!
Για τον Παναθηναϊκό η αγάπη που 'γινε δίκοπο μαχαίρι δεν είναι άλλη από τα τρίποντα, αλλά ξα του (ς)! Οι "πράσινοι" πήγαν στη Βαρκελώνη κουβαλώντας στις αποσκευές τους ένα περιουσιακό στοιχείο, που εφόσον το δήλωναν στο τελωνείο θα πλήρωναν τα μαλλιοκέφαλα τους στον ΕΝΦΙΑ, γι' αυτό προτίμησαν να το αφήσουν στο αεροδρόμιο: τα 42/95 τρίποντα που είχαν βάλει στους πρώτους τέσσερις αγώνες (με αποκορύφωμα τα 18/26 κόντρα στη Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ και τα 9/16 με την Αρμάνι Μιλάνο) ήταν η ευλογία, αλλά τα 2/20 στο "Παλαού Μπλαουγκράνα" έγιναν-όπως το όρισε κάποτε ο Στιβ Γιατζόγλου- η κατάρα!
Οντως η ανάγνωση του αποτελέσματος είναι εύκολη από μια ματιά στη στατιστική και δεν εννοώ μονάχα τα τρίποντα, άλλωστε σε αυτό το γήπεδο ο Παναθηναϊκός έχει... λερωμένη τη φωλιά του από τις 25 Απριλίου του 2013, όταν στον πέμπτο προημιτελικό της Ευρωλίγκας (παρόντων από την τωρινή ομάδα του Διαμαντίδη και του Γκιστ) έβαλε ένα στα 16, ηττήθηκε με 64-53 και είδε το 2-1 να μετατρέπεται σε 2-3 και να του κλείνει το δρόμο προς το Λονδίνο...
Τα τρίποντα είναι λοιπόν η προφανής αιτία της ήττας: η προφανής, η εύξολη και ίσως η πιο... βολική, αλλά φαντάζομαι ότι με το που πήρε στα χέρια του κι άρχισε να μελετάει το χαρτί της στατιστικής ο Ιβάνοβιτς, περισσότερο από τα 2/20 τρίποντα, θα στραβομουτσούνιασε με τις εννέα ασίστ.
Εννέα, οι μισές από αυτές που μοίρασαν οι Καταλανοί και -κυρίως- οι μισές και παραπάνω από αυτές που συνηθίζει να δίνει η ομάδα του!
Ο Παναθηναϊκός (του "χιλίαρχου" Διαμαντίδη) είχε 15 τελικές πάσες με την Τούροφ, 16 με την Μπάγερν Μονάχου, 25 με την Φενέρμπαχτσε/ Ούλκερ, 23 με την Αρμάνι Μιλάνο και μόλις εννέα στο άντρο της μιας από τις τρεις (μαζί με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και με τον Ολυμπιακό) αήττητες ομάδες στον πρώτο γύρο της Ευρωλίγκας...
Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Πολλά, λίγα ή τίποτε; Στο δικό μου το μυαλό σημαίνει ότι ο Παναθηναϊκός προσηλυτίσθηκε σε ένα στιλ παιχνιδιού που αυτή τη φορά -σε αντίθεση με τα προηγούμενα δυο ματς- τον "πούλησε" και τον έκανε να ξεστρατίσει από την πεπατημένη οδό του. Εδωσε έμφαση στο περιφερειακό σουτ και συνέχισε να σουτάρει, παρά τη μνημειώδη αστοχία του, με αποτέλεσμα να παραμελήσει τη δημιουργία και από ένα σημείο και πέρα έμοιαζε να κυνηγάει χίμαιρες!
Ως αντίδοτο θα μπορούσε να επιμείνει στο inside game έστω και με τη λογική του "όσα βάζω, τρώω" (στην εξίσωση του Μπατίστα με τον Τόμιτς), αλλά όταν το επιχείρησε δεν εισέπραξε -και μάλιστα στις κρίσιμες στιγμές του ματς- τα προσδοκώμενα από τον Γκιστ και από τον Μαυροκεφαλίδη.
Στον αντίποδα των άσφαιρων κανονιοβολισμών από τα 6μ.75 και των λίγων ασίστ, ο Παναθηναϊκός τα ΄φερε μια ή άλλη στα ριμπάουντ, έκλεψε εννέα παραπάνω μπάλες, έκανε πέντε λιγότερα λάθη και -πέρα από τα νούμερα-πιστώνεται τη θεαματική αναβάθμιση της άμυνας του στο δεύτερο ημίχρονο και την επίδειξη των ανακλαστικών του, με αποτέλεσμα να μειώσει κατά 16 πόντους το παθητικό του, να φτάσει στο -5 με δική του την κατοχή της μπάλας και να αναγκάσει τους Καταλαβνούς να αγχωθούν και να εκνευριστούν. Απλώς, ελόγου τους έβαλαν τα μεγάλα και κρίσιμα σουτ στο καλάθι, ενώ ο Παναθηναϊκός τα έριξε στα σκουπίδια...
Δεν έχασε η Βενετιά βελόνι από την (φυσιολογική και εντός προγράμματος) ήττα, τουναντίον φαίνεται ότι τα καλά (με την μελλοντική προοπτική) νέα είναι περισσότερα από τα κακά. Στο κάτω κάτω -και για να συνδέσω αυτό το ζήτημα τόσο με τα προηγούμενα (του Σπανούλη), όσο και με τα επόμενα (του Ολυμπιακού), εδώ ισχύει πάντοτε η απλοϊκή λογική, όπως την έθεσε σε μια παλιά ραδιοφωνική μετάδοση ο Βασίλης Γεωργίου...
Δεν θυμάμαι για ποιον παίκτη το είπε, αλλά πράγματι (ο τάδε) ή που θα τα βάνει, ή που θα τα χάνει!
Τις προάλλες αναφερόμενος στην εφετινή αστοχία του Σπανούλη, τον παρηγόρησα γράφοντας ότι πρέπει να παίζει άλλες τρεις ζωές για να πλησιάσει τα χαμένα σουτ του Κόμπε Μπράιαντ και προτού αποσώσω αυτή την κουβέντα ο "Black Mamba" παρήγαγε και πάλι αρνητική δημοσιότητα: στο ματς με τους Γκρίζλις ξεπέρασε τον Τζον Χάβλιτσεκ και έγινε ο παίκτης με τα περισσότερα άστοχα σουτ στην ιστορία του ΝΒΑ, ενώ κόντρα στους Σπερς και μάλιστα εντός έδρας, κόλλησε στους 9 πόντους, με 1/14 σουτ!!!
Αφήνω όμως τον Κόμπε στον πόνο του και μετά τον Παναθηναϊκό, πιάνω τον Ολυμπιακό, που βάδισε στα χνάρια του αιωνίου αντιπάλου του (των περασμένων δυο εβδομάδων) και πρόσφερε μια απολαυστική και φαντασμαγορική παράσταση με θύμα τη Γαλατασαράιο του οργισμένου, πλην αγλαού Εργκίν Αταμνάν!. Το γεγονός ότι κόντεψε να βάλει εκατό πόντους είναι ήσσονος σημασίας, διότι στη βελόνα που έχει κολλήσει στο πικάπ του Σφαιρόπουλου, το offense ακούγεται χαμηλά και από το βάθος!
Τέτοια ώρα τέτοια λόγια βεβαίως, διότι αυτές οι αλληγορίες και η πλάκα δεν απασχολούν τον Γιάννη, ο οποίος υπέστη λοίμωξη του αναπνευστικού συστήματος, διακομίστηκε στο νοσοκομείο και αφήνει στο πόδι του τον Τόμιτς. Για να μείνω λίγο ακόμη στον... χαβά μου, νομίζω ότι θα ήταν φρονιμότερο, αντί να τον τρέχουν τον άνθρωπο στα νοσοκομεία, να τον πάρει σηκωτό ο (γιατρός του Ολυμπιακού) Μυριοκεφαλιτάκης και να πάνε να πιουν μια τσικουδιά στο ρακάδικο του φίλου μου του Στέλιου (όπως και στη διάρκεια του τουρνουά στη μνήμη του Πέτρου Οικονομάκη) στην Παλιά Πόλη του Ρεθύμνου!
Περδίκι θα γινόταν ο Σφαιρόπουλος μέχρι να πει κίμινο!
Προς το παρόν, αυτός που δείχνει να 'χει γίνει περδίκι και να παρουσιάζει άριστη κλινική εικόνα είναι ολόκληρος ο Ολυμπιακός και μάλιστα σε πείσμα των απανωτών τραυματισμών και των απουσιών του: εδώ, λοιπόν, έρχεται να επιβεβαιωθεί (και για τους "ερυθρόλευκους") το βαθύτερο νόημα του στίχου στο τραγούδι με το οποίο διάνθισα τον πρόλογο μου...
Η αγάπη για την άμυνα (η οποία είτε είναι καινούργια, είτε απλώς αναζωπυρώθηκε με το καινούργιο φλερτ) μοιάζει στην παρούσα φάση με ένα μαχαίρι που έχει μια κάμα!
Το παράσημο που του επιδαψιλεύει η βαθμολογία δεν είναι αμελητέο: όχι το 5-0 και η πρώτη θέση στον Δ' όμιλο, αλλά το γεγονός ότι διαθέτει την καλύτερη άμυνα ανάμεσα στις 24 ομάδες με μέσο όρο στο παθητικό του 65.8 πόντους. Συν τοις άλλοις ο Ολυμπιακός σε κάθε αγώνα χαλάει το παιχνίδι των αντιπάλων, ρίχνει τα ποσοστά τους και τούτου δοθέντος, μετατρέπει ένα εξ ορισμού μειονέκτημα του σε πλεονέκτημα!
Τι εννοώ; Απόντος του Πρίντεζη και μέχρι πρότινος του Ντάρντεν -και δεδομένου ότι ο Χάντερ και ο Ντάνστον είναι παίκτες της ίδιας κοψιάς, που δεν παίζουν με πλάτη στο καλάθι, οι "ερυθρόλευκοι" παρουσίαζαν σημαντικό έλλειμμα στο post-up με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται στο σετ παιχνίδι, να εξαρτώνται κατά πολύ από το pick n' roll με τον Σπανούλη και να εμφανίζονται μονοδιάστατοι και προβλέψιμοι...
Τι συμβαίνει τώρα; Με την ασφυκτική πίεση στην μπάλα, με το μαρκάρισμα σε κάθε πάσα εισαγωγής και με την υπερχειλίζουσα επιθυμία τους που ανταποκρίνεται στο σύγχρονο κλισέ "άμυνα στα όρια του φάουλ" οι παίκτες του Ολυμπιακού οχυρώνουν τα μετόπισθεν τους, κάνουν κλεψίματα, ανοίγουν τον ρυθμό, τρέχουν στο ανοικτό γήπεδο και σκοράρουν εύκολους πόντους, που είναι απαραίτητοι για να ξεμπουκώσει κάθε ομάδα!
Αγάπη που `γινες δίκοπο μαχαίρι, άλλοτε μου `δινες μόνο τη χαρά, μα τώρα πνίγεις τη χαρά στο δάκρυ, δε βρίσκω άκρη, δε βρίσκω γιατρειά!
Βεβαίως -για να είμαι ειλικρινής- ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός απέχουν πολύ από τα ενστερνίζονται τον δραματικό τόνο του τραγουδιού, διότι μόλις χθες το βράδυ έπεσε η αυλαία του πρώτου γύρου της Ευρωλίγκας και το μέλλον είναι και μακρινό, αλλά και άδηλον!
Για τον Παναθηναϊκό η αγάπη που 'γινε δίκοπο μαχαίρι δεν είναι άλλη από τα τρίποντα, αλλά ξα του (ς)! Οι "πράσινοι" πήγαν στη Βαρκελώνη κουβαλώντας στις αποσκευές τους ένα περιουσιακό στοιχείο, που εφόσον το δήλωναν στο τελωνείο θα πλήρωναν τα μαλλιοκέφαλα τους στον ΕΝΦΙΑ, γι' αυτό προτίμησαν να το αφήσουν στο αεροδρόμιο: τα 42/95 τρίποντα που είχαν βάλει στους πρώτους τέσσερις αγώνες (με αποκορύφωμα τα 18/26 κόντρα στη Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ και τα 9/16 με την Αρμάνι Μιλάνο) ήταν η ευλογία, αλλά τα 2/20 στο "Παλαού Μπλαουγκράνα" έγιναν-όπως το όρισε κάποτε ο Στιβ Γιατζόγλου- η κατάρα!
Οντως η ανάγνωση του αποτελέσματος είναι εύκολη από μια ματιά στη στατιστική και δεν εννοώ μονάχα τα τρίποντα, άλλωστε σε αυτό το γήπεδο ο Παναθηναϊκός έχει... λερωμένη τη φωλιά του από τις 25 Απριλίου του 2013, όταν στον πέμπτο προημιτελικό της Ευρωλίγκας (παρόντων από την τωρινή ομάδα του Διαμαντίδη και του Γκιστ) έβαλε ένα στα 16, ηττήθηκε με 64-53 και είδε το 2-1 να μετατρέπεται σε 2-3 και να του κλείνει το δρόμο προς το Λονδίνο...
Τα τρίποντα είναι λοιπόν η προφανής αιτία της ήττας: η προφανής, η εύξολη και ίσως η πιο... βολική, αλλά φαντάζομαι ότι με το που πήρε στα χέρια του κι άρχισε να μελετάει το χαρτί της στατιστικής ο Ιβάνοβιτς, περισσότερο από τα 2/20 τρίποντα, θα στραβομουτσούνιασε με τις εννέα ασίστ.
Εννέα, οι μισές από αυτές που μοίρασαν οι Καταλανοί και -κυρίως- οι μισές και παραπάνω από αυτές που συνηθίζει να δίνει η ομάδα του!
Ο Παναθηναϊκός (του "χιλίαρχου" Διαμαντίδη) είχε 15 τελικές πάσες με την Τούροφ, 16 με την Μπάγερν Μονάχου, 25 με την Φενέρμπαχτσε/ Ούλκερ, 23 με την Αρμάνι Μιλάνο και μόλις εννέα στο άντρο της μιας από τις τρεις (μαζί με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και με τον Ολυμπιακό) αήττητες ομάδες στον πρώτο γύρο της Ευρωλίγκας...
Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Πολλά, λίγα ή τίποτε; Στο δικό μου το μυαλό σημαίνει ότι ο Παναθηναϊκός προσηλυτίσθηκε σε ένα στιλ παιχνιδιού που αυτή τη φορά -σε αντίθεση με τα προηγούμενα δυο ματς- τον "πούλησε" και τον έκανε να ξεστρατίσει από την πεπατημένη οδό του. Εδωσε έμφαση στο περιφερειακό σουτ και συνέχισε να σουτάρει, παρά τη μνημειώδη αστοχία του, με αποτέλεσμα να παραμελήσει τη δημιουργία και από ένα σημείο και πέρα έμοιαζε να κυνηγάει χίμαιρες!
Ως αντίδοτο θα μπορούσε να επιμείνει στο inside game έστω και με τη λογική του "όσα βάζω, τρώω" (στην εξίσωση του Μπατίστα με τον Τόμιτς), αλλά όταν το επιχείρησε δεν εισέπραξε -και μάλιστα στις κρίσιμες στιγμές του ματς- τα προσδοκώμενα από τον Γκιστ και από τον Μαυροκεφαλίδη.
Στον αντίποδα των άσφαιρων κανονιοβολισμών από τα 6μ.75 και των λίγων ασίστ, ο Παναθηναϊκός τα ΄φερε μια ή άλλη στα ριμπάουντ, έκλεψε εννέα παραπάνω μπάλες, έκανε πέντε λιγότερα λάθη και -πέρα από τα νούμερα-πιστώνεται τη θεαματική αναβάθμιση της άμυνας του στο δεύτερο ημίχρονο και την επίδειξη των ανακλαστικών του, με αποτέλεσμα να μειώσει κατά 16 πόντους το παθητικό του, να φτάσει στο -5 με δική του την κατοχή της μπάλας και να αναγκάσει τους Καταλαβνούς να αγχωθούν και να εκνευριστούν. Απλώς, ελόγου τους έβαλαν τα μεγάλα και κρίσιμα σουτ στο καλάθι, ενώ ο Παναθηναϊκός τα έριξε στα σκουπίδια...
Δεν έχασε η Βενετιά βελόνι από την (φυσιολογική και εντός προγράμματος) ήττα, τουναντίον φαίνεται ότι τα καλά (με την μελλοντική προοπτική) νέα είναι περισσότερα από τα κακά. Στο κάτω κάτω -και για να συνδέσω αυτό το ζήτημα τόσο με τα προηγούμενα (του Σπανούλη), όσο και με τα επόμενα (του Ολυμπιακού), εδώ ισχύει πάντοτε η απλοϊκή λογική, όπως την έθεσε σε μια παλιά ραδιοφωνική μετάδοση ο Βασίλης Γεωργίου...
Δεν θυμάμαι για ποιον παίκτη το είπε, αλλά πράγματι (ο τάδε) ή που θα τα βάνει, ή που θα τα χάνει!
Τις προάλλες αναφερόμενος στην εφετινή αστοχία του Σπανούλη, τον παρηγόρησα γράφοντας ότι πρέπει να παίζει άλλες τρεις ζωές για να πλησιάσει τα χαμένα σουτ του Κόμπε Μπράιαντ και προτού αποσώσω αυτή την κουβέντα ο "Black Mamba" παρήγαγε και πάλι αρνητική δημοσιότητα: στο ματς με τους Γκρίζλις ξεπέρασε τον Τζον Χάβλιτσεκ και έγινε ο παίκτης με τα περισσότερα άστοχα σουτ στην ιστορία του ΝΒΑ, ενώ κόντρα στους Σπερς και μάλιστα εντός έδρας, κόλλησε στους 9 πόντους, με 1/14 σουτ!!!
Αφήνω όμως τον Κόμπε στον πόνο του και μετά τον Παναθηναϊκό, πιάνω τον Ολυμπιακό, που βάδισε στα χνάρια του αιωνίου αντιπάλου του (των περασμένων δυο εβδομάδων) και πρόσφερε μια απολαυστική και φαντασμαγορική παράσταση με θύμα τη Γαλατασαράιο του οργισμένου, πλην αγλαού Εργκίν Αταμνάν!. Το γεγονός ότι κόντεψε να βάλει εκατό πόντους είναι ήσσονος σημασίας, διότι στη βελόνα που έχει κολλήσει στο πικάπ του Σφαιρόπουλου, το offense ακούγεται χαμηλά και από το βάθος!
Τέτοια ώρα τέτοια λόγια βεβαίως, διότι αυτές οι αλληγορίες και η πλάκα δεν απασχολούν τον Γιάννη, ο οποίος υπέστη λοίμωξη του αναπνευστικού συστήματος, διακομίστηκε στο νοσοκομείο και αφήνει στο πόδι του τον Τόμιτς. Για να μείνω λίγο ακόμη στον... χαβά μου, νομίζω ότι θα ήταν φρονιμότερο, αντί να τον τρέχουν τον άνθρωπο στα νοσοκομεία, να τον πάρει σηκωτό ο (γιατρός του Ολυμπιακού) Μυριοκεφαλιτάκης και να πάνε να πιουν μια τσικουδιά στο ρακάδικο του φίλου μου του Στέλιου (όπως και στη διάρκεια του τουρνουά στη μνήμη του Πέτρου Οικονομάκη) στην Παλιά Πόλη του Ρεθύμνου!
Περδίκι θα γινόταν ο Σφαιρόπουλος μέχρι να πει κίμινο!
Προς το παρόν, αυτός που δείχνει να 'χει γίνει περδίκι και να παρουσιάζει άριστη κλινική εικόνα είναι ολόκληρος ο Ολυμπιακός και μάλιστα σε πείσμα των απανωτών τραυματισμών και των απουσιών του: εδώ, λοιπόν, έρχεται να επιβεβαιωθεί (και για τους "ερυθρόλευκους") το βαθύτερο νόημα του στίχου στο τραγούδι με το οποίο διάνθισα τον πρόλογο μου...
Η αγάπη για την άμυνα (η οποία είτε είναι καινούργια, είτε απλώς αναζωπυρώθηκε με το καινούργιο φλερτ) μοιάζει στην παρούσα φάση με ένα μαχαίρι που έχει μια κάμα!
Το παράσημο που του επιδαψιλεύει η βαθμολογία δεν είναι αμελητέο: όχι το 5-0 και η πρώτη θέση στον Δ' όμιλο, αλλά το γεγονός ότι διαθέτει την καλύτερη άμυνα ανάμεσα στις 24 ομάδες με μέσο όρο στο παθητικό του 65.8 πόντους. Συν τοις άλλοις ο Ολυμπιακός σε κάθε αγώνα χαλάει το παιχνίδι των αντιπάλων, ρίχνει τα ποσοστά τους και τούτου δοθέντος, μετατρέπει ένα εξ ορισμού μειονέκτημα του σε πλεονέκτημα!
Τι εννοώ; Απόντος του Πρίντεζη και μέχρι πρότινος του Ντάρντεν -και δεδομένου ότι ο Χάντερ και ο Ντάνστον είναι παίκτες της ίδιας κοψιάς, που δεν παίζουν με πλάτη στο καλάθι, οι "ερυθρόλευκοι" παρουσίαζαν σημαντικό έλλειμμα στο post-up με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται στο σετ παιχνίδι, να εξαρτώνται κατά πολύ από το pick n' roll με τον Σπανούλη και να εμφανίζονται μονοδιάστατοι και προβλέψιμοι...
Τι συμβαίνει τώρα; Με την ασφυκτική πίεση στην μπάλα, με το μαρκάρισμα σε κάθε πάσα εισαγωγής και με την υπερχειλίζουσα επιθυμία τους που ανταποκρίνεται στο σύγχρονο κλισέ "άμυνα στα όρια του φάουλ" οι παίκτες του Ολυμπιακού οχυρώνουν τα μετόπισθεν τους, κάνουν κλεψίματα, ανοίγουν τον ρυθμό, τρέχουν στο ανοικτό γήπεδο και σκοράρουν εύκολους πόντους, που είναι απαραίτητοι για να ξεμπουκώσει κάθε ομάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου