Το κακό φαινόταν από τον Ιούλιο ότι έρχεται.
Κι αν αυτό το κακό μπορούσε να το αντιληφθεί, να το διαισθανθεί, να το
νιώσει και να το προβλέψει ένας δημοσιογράφος που δεν ζει εντός της
οικογένειας της Εθνικής, φαντάζεσαι πόσα καταλάβαιναν και πώς ένιωθαν
όλοι αυτοί που στη διάρκεια της προηγούμενης 15ετίας δούλευαν για να
βοηθήσουν την Εθνική να φτάσει να ζήσει την χρυσή δεκαετίας της ζωής
της. Έχει νόημα να θυμηθείς, ή να διαβάσεις εκ των υστέρων, όσα έγραφα στη διάρκεια των τελευταίων μηνών. Όχι για να με εκτιμήσεις παραπάνω ή να πεις “κοίτα, το είχε καταλάβει νωρίς”,
αλλά μόνο για να συνειδητοποιήσεις πόσο άσχετοι με το ποδόσφαιρο, τη
φύση και την επιστήμη του, είναι ο πρόεδρος της ΕΠΟ, οι φανεροί και
μυστικοί σύμβουλοί του και όλοι αυτοί οι μαθητευόμενοι μάγοι που
βρίσκονται γύρω του. Διότι αν πράγματι εγώ, από μακριά, καταλάβαινα, και
αυτοί όχι, μάλλον καταλαβαίνεις πόσο επικίνδυνοι είναι για το ελληνικό
ποδόσφαιρο.
Βεβαίως όλα αυτά δεν χρειάζονται βαθιές αναλύσεις και υψηλά νοήματα. Φαίνονται όλα στην “μέσα σε 4 μήνες η Εθνική Ελλάδας έφτασε από την υψηλότερη θέση που κατέβαλε ποτέ σε Μουντιάλ στην ήττα από τους ερασιτέχνες των Νήσων Φερόε, οι οποίοι δεν θυμούνται πότε είχαν νικήσει τελευταία φορά” πρόταση.
Για να καταλάβεις από ποιους χάσαμε, αυτά τα παιδιά βρίσκονταν στην Ελλάδα από την αρχή της εβδομάδας, επειδή εκμεταλλεύτηκαν την στιγμή για να κάνουν εδώ διακοπές: ποτά, τσιγάρα, βαρύ φαγητό και διασκέδαση ήταν στο καθημερινό πρόγραμμά τους, μαζί με μια προπόνηση.
Το έγκλημα
Αν έχεις μπει στον κόπο να διαβάσεις τα προηγούμενα κείμενά μου, δεν έχεις ανάγκη από εξήγηση αυτού του τραγικού φαινομένου . Έχεις καταλάβει ότι το “έγκλημα” δεν ήταν η πρόσληψη Ρανιέρι, αλλά όλα αυτά που έκανε ο Γιώργος Σαρρής: το ξεπάτωμα όλου του στελεχιακού δυναμικού που υποστήριζε τον προπονητή, και το οποίο είχε προηγούμενη εμπειρία μετάβασης της Εθνικής από τον έναν (Ρεχάγκελ) προπονητή στον άλλο (Σάντος).
Σοκαρισμένοι, το βράδυ της Παρασκευής, ο Βασίλης Τοροσίδης, ο Παναγιώτης Κονέ και ο Γιώργος Καραγκούνης έμπαιναν στην ουσία και μιλούσαν για το πρόβλημα νοοτροπίας της Εθνικής. Σοκαρισμένοι με την ευνουχισμένη Εθνική, της οποίας είναι μέλη. Σοκαρισμένοι με το πώς συνέβη να χαθεί μονομιάς η ένταση, το πάθος, το μαχητικό πνεύμα, η συνοχή, το ομαδικό πνεύμα, όλα τα βασικά στοιχεία της ταυτότητας που είχε η Εθνική από το 2001 μέχρι τον περασμένο Ιούλιο.
Είναι τόσο απλό, αλλά χρειάζεται να έχεις κάνει ομαδικό αθλητισμό ή να έχεις εμπειρία μάνατζμεντ για να το κατανοήσεις και να το εκτιμήσεις: ένας καλός μάνατζερ δεν είναι πάντα ο κατάλληλος μάνατζερ για μια ομάδα επαγγελματιών. Ο Ρανιέρι μπορεί να είναι ένας πολύ καλός και αποτελεσματικός προπονητής, η Εθνική δεν θα το μάθει ποτέ. Δεν απέτυχε επειδή δεν είναι ικανός, αλλά επειδή ο οργανισμός της Εθνικής δεν τον βοήθησε ποτέ να γίνει κατάλληλος, να γίνει συμβατός, να μπει στο νόημα, να κατανοήσει την ιδιαίτερη φύση του Έλληνα ποδοσφαιριστή, να μελετήσει την επιτυχημένη συνταγή της ελληνικής Εθνικής προτού αποφασίσει αν πρέπει ή όχι και σε ποιο ποσοστό να την αλλάξει.
Έτοιμος για νέο έγκλημα ο Σαρρής
Το χειρότερο από όλα αυτά δεν είναι ότι ο Ρανιέρι δεν κατάλαβε. Το χειρότερο είναι ότι δεν καταλαβαίνει τίποτα από όλα αυτά αυτός που αποφασίζει, ο πρόεδρος της ΕΠΟ. Και είμαι απολύτως πεπεισμένος για αυτό από μια τηλεφωνική συνομιλία που είχαμε στα τέλη του Ιουλίου. Θεωρούσε ότι τα είχε κάνει όλα σωστά, ότι καλώς είχε διώξει όλους αυτούς που εργάζονταν στην Εθνική, ότι καλώς έμπαινε στην ζωή της Εθνικής ο Ρανιέρι μόνος, σαν άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Ακόμη και σήμερα δεν έχει καταλάβει τίποτα. Γι’ αυτό μέχρι προχθές καμάρωνε ότι η μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν η πρόσληψη Ρανιέρι και το βράδυ του Σαββάτου δήλωσε ότι αναλαμβάνει την ευθύνη για την αποτυχημένη επιλογή προπονητή.
Ακριβώς επειδή δεν καταλαβαίνει τι κάνει με την Εθνική, επειδή δεν έχει καταλάβει πώς και με ποια μέθοδο τα κατάφερνε η Εθνική, ο Σαρρής είναι επικίνδυνος για την Εθνική. Το αποδεικνύει αυτό ο συλλογισμός που κάνει για την επόμενη μέρα, δηλαδή η σκέψη για τον σεβάσμιο και πολύ μεγάλο (προπονητικά αλλά και βιολογικά πλέον) Τραπατόνι, η σκέψη και η πρώτη κουβέντα που έκανε τις ημέρες του Γιουβέντους - Ολυμπιακός με τον Γκατούζο. Ο Σαρρής είναι έτοιμος να διορθώσει το λάθος με μεγαλύτερα λάθη. Και δυστυχώς ουδείς μπορεί να τον σταματήσει.
Η επόμενη ημέρα
Ιδανικά, ο πρόεδρος της ΕΠΟ θα έπρεπε να έχει ήδη παραιτηθεί. Το δεύτερο καλύτερο σενάριο για την Εθνική, δεδομένου ότι δεν πρόκειται να παραιτηθεί ο Σαρρής, θα ήταν να μην αποφασίσει τίποτα και να αφήσει το κεφάλι του να κρυώσει. Μήπως και αντιληφθεί ότι τώρα πρέπει να ψάξει προπονητή του οποίου ο ρεαλιστικός στόχος θα είναι το χτίσιμο της Εθνικής και όχι η πρόκριση στο Euro.
Ο πρώτος στόχος της ΕΠΟ θα έπρεπε να είναι το να ξαναλειτουργήσει η Εθνική με τις προδιαγραφές και τις αρχές που είχε στη διάρκεια των 15 ετών, οι οποίες καταργήθηκαν από τον Σαρρή μέσα σε διάστημα ενός μήνα. Και ο δεύτερος να ξαναμπεί σε λειτουργία η εφαρμογή του πλάνου για την υποδομή του εθνικού ποδοσφαίρου, δηλαδή ο κόπος 4ετίας του Σάντος και των συνεργατών του, που ξεχαρβαλώθηκε σε χρόνο dt με τις προσλήψεις τύπου Τζαλακώστα και με όλους αυτούς τους μαθητευόμενους μάγους που ισχυρίζονται ότι έχουν πλάνο ανάπτυξης του ποδοσφαίρου και στριμώχνονται για πρόσληψη έξω από το γραφείο του Σαρρή.
Ακριβώς επειδή το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι μαζί με τις αλλαγές χάθηκε όλο το αξιακό σύστημα της Εθνικής στα αποδυτήρια, ότι οι ποδοσφαιριστές άρχισαν να βάζουν το “εγώ” πάνω από το “εμείς” και να χάνουν το ομαδικό πνεύμα, αυτό είναι και το πρώτο ζητούμενο της επόμενης ημέρας: ένας προπονητής με παράστημα, πλαισιωμένος από παιδιά της “Euro 2004” εποχής, που είχαν πάνω τους αυτή την ευθύνη, της ομάδας, στη διάρκεια των προηγούμενων ετών.
Η Εθνική δεν άντεξε την σύγχρονη αποχώρηση του Σάντος με των Φύσσα, Βοκωλου, Κατσουράνη, Καραγκούνη από την οικογένειά της. Αν είχε μείνει ο Σαντος και είχαν φύγει όλοι οι υπόλοιποι, σήμερα δεν θα ήμασταν εδώ. Αν είχε φύγει ο Σαντος και είχαν μείνει όλοι οι υπόλοιποι, σήμερα δεν θα ήμασταν εδώ.
Τα media
Για να μην επαναλαμβάνομαι, θα γράψω εν συντομία ότι μεγάλη ευθύνη για αυτό που έχει συμβεί έχουμε και όλοι εμείς που λειτουργούμε στα media. Τα εγκλήματα του Σαρρή τον Ιούλιο θα έπρεπε να είναι το καθημερινό “πρωτοσέλιδό” μας όλο το καλοκαίρι. Οι περισσότεροι όμως κάναμε το κορόιδο. Για να μη μιλήσω για αυτούς που επαίνεσαν και χειροκρότησαν τον Σαρρή για τις επιλογές του. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους επαγγελματίες γλείφτες, ή στους βαλτούς από τους συλλόγους, που χειροκροτούσαν επειδή έτσι τους είχαν πει ότι πρέπει να κάνουν, αλλά και σε αυτούς που αυτά λένε και γράφουν επειδή τόσο καταλαβαίνουν.
Στο τέλος της περιγραφής του για τον ΟΤΕ TV, ο Αλέξης Σπυρόπουλος είπε χθες το “να ζήσουμε να τη θυμόμαστε”. Το είχα γράψει και το είχα πει αρκετές φορές από τον Ιούλιο μέχρι τώρα. Αλλά από χθες με στοιχειώνει. Επειδή οι άσχετοι και οι βαλτοί διέλυσαν το καλύτερο κομμάτι του ελληνικού ποδοσφαίρου και όλοι οι υπόλοιποι δεν κάναμε τίποτα αποτελεσματικό για να τους εμποδίσουμε και να τους σταματήσουμε. Και τώρα καθόμαστε απλώς και τους παρακολουθούμε να διαλύουν την ομάδα που ένωνε με τις επιτυχίες της όλους τους Έλληνες και τους έβγαζε στους δρόμους. Ντροπή τους. Και ντροπή μας.
Βεβαίως όλα αυτά δεν χρειάζονται βαθιές αναλύσεις και υψηλά νοήματα. Φαίνονται όλα στην “μέσα σε 4 μήνες η Εθνική Ελλάδας έφτασε από την υψηλότερη θέση που κατέβαλε ποτέ σε Μουντιάλ στην ήττα από τους ερασιτέχνες των Νήσων Φερόε, οι οποίοι δεν θυμούνται πότε είχαν νικήσει τελευταία φορά” πρόταση.
Για να καταλάβεις από ποιους χάσαμε, αυτά τα παιδιά βρίσκονταν στην Ελλάδα από την αρχή της εβδομάδας, επειδή εκμεταλλεύτηκαν την στιγμή για να κάνουν εδώ διακοπές: ποτά, τσιγάρα, βαρύ φαγητό και διασκέδαση ήταν στο καθημερινό πρόγραμμά τους, μαζί με μια προπόνηση.
Το έγκλημα
Αν έχεις μπει στον κόπο να διαβάσεις τα προηγούμενα κείμενά μου, δεν έχεις ανάγκη από εξήγηση αυτού του τραγικού φαινομένου . Έχεις καταλάβει ότι το “έγκλημα” δεν ήταν η πρόσληψη Ρανιέρι, αλλά όλα αυτά που έκανε ο Γιώργος Σαρρής: το ξεπάτωμα όλου του στελεχιακού δυναμικού που υποστήριζε τον προπονητή, και το οποίο είχε προηγούμενη εμπειρία μετάβασης της Εθνικής από τον έναν (Ρεχάγκελ) προπονητή στον άλλο (Σάντος).
Σοκαρισμένοι, το βράδυ της Παρασκευής, ο Βασίλης Τοροσίδης, ο Παναγιώτης Κονέ και ο Γιώργος Καραγκούνης έμπαιναν στην ουσία και μιλούσαν για το πρόβλημα νοοτροπίας της Εθνικής. Σοκαρισμένοι με την ευνουχισμένη Εθνική, της οποίας είναι μέλη. Σοκαρισμένοι με το πώς συνέβη να χαθεί μονομιάς η ένταση, το πάθος, το μαχητικό πνεύμα, η συνοχή, το ομαδικό πνεύμα, όλα τα βασικά στοιχεία της ταυτότητας που είχε η Εθνική από το 2001 μέχρι τον περασμένο Ιούλιο.
Είναι τόσο απλό, αλλά χρειάζεται να έχεις κάνει ομαδικό αθλητισμό ή να έχεις εμπειρία μάνατζμεντ για να το κατανοήσεις και να το εκτιμήσεις: ένας καλός μάνατζερ δεν είναι πάντα ο κατάλληλος μάνατζερ για μια ομάδα επαγγελματιών. Ο Ρανιέρι μπορεί να είναι ένας πολύ καλός και αποτελεσματικός προπονητής, η Εθνική δεν θα το μάθει ποτέ. Δεν απέτυχε επειδή δεν είναι ικανός, αλλά επειδή ο οργανισμός της Εθνικής δεν τον βοήθησε ποτέ να γίνει κατάλληλος, να γίνει συμβατός, να μπει στο νόημα, να κατανοήσει την ιδιαίτερη φύση του Έλληνα ποδοσφαιριστή, να μελετήσει την επιτυχημένη συνταγή της ελληνικής Εθνικής προτού αποφασίσει αν πρέπει ή όχι και σε ποιο ποσοστό να την αλλάξει.
Έτοιμος για νέο έγκλημα ο Σαρρής
Το χειρότερο από όλα αυτά δεν είναι ότι ο Ρανιέρι δεν κατάλαβε. Το χειρότερο είναι ότι δεν καταλαβαίνει τίποτα από όλα αυτά αυτός που αποφασίζει, ο πρόεδρος της ΕΠΟ. Και είμαι απολύτως πεπεισμένος για αυτό από μια τηλεφωνική συνομιλία που είχαμε στα τέλη του Ιουλίου. Θεωρούσε ότι τα είχε κάνει όλα σωστά, ότι καλώς είχε διώξει όλους αυτούς που εργάζονταν στην Εθνική, ότι καλώς έμπαινε στην ζωή της Εθνικής ο Ρανιέρι μόνος, σαν άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Ακόμη και σήμερα δεν έχει καταλάβει τίποτα. Γι’ αυτό μέχρι προχθές καμάρωνε ότι η μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν η πρόσληψη Ρανιέρι και το βράδυ του Σαββάτου δήλωσε ότι αναλαμβάνει την ευθύνη για την αποτυχημένη επιλογή προπονητή.
Ακριβώς επειδή δεν καταλαβαίνει τι κάνει με την Εθνική, επειδή δεν έχει καταλάβει πώς και με ποια μέθοδο τα κατάφερνε η Εθνική, ο Σαρρής είναι επικίνδυνος για την Εθνική. Το αποδεικνύει αυτό ο συλλογισμός που κάνει για την επόμενη μέρα, δηλαδή η σκέψη για τον σεβάσμιο και πολύ μεγάλο (προπονητικά αλλά και βιολογικά πλέον) Τραπατόνι, η σκέψη και η πρώτη κουβέντα που έκανε τις ημέρες του Γιουβέντους - Ολυμπιακός με τον Γκατούζο. Ο Σαρρής είναι έτοιμος να διορθώσει το λάθος με μεγαλύτερα λάθη. Και δυστυχώς ουδείς μπορεί να τον σταματήσει.
Η επόμενη ημέρα
Ιδανικά, ο πρόεδρος της ΕΠΟ θα έπρεπε να έχει ήδη παραιτηθεί. Το δεύτερο καλύτερο σενάριο για την Εθνική, δεδομένου ότι δεν πρόκειται να παραιτηθεί ο Σαρρής, θα ήταν να μην αποφασίσει τίποτα και να αφήσει το κεφάλι του να κρυώσει. Μήπως και αντιληφθεί ότι τώρα πρέπει να ψάξει προπονητή του οποίου ο ρεαλιστικός στόχος θα είναι το χτίσιμο της Εθνικής και όχι η πρόκριση στο Euro.
Ο πρώτος στόχος της ΕΠΟ θα έπρεπε να είναι το να ξαναλειτουργήσει η Εθνική με τις προδιαγραφές και τις αρχές που είχε στη διάρκεια των 15 ετών, οι οποίες καταργήθηκαν από τον Σαρρή μέσα σε διάστημα ενός μήνα. Και ο δεύτερος να ξαναμπεί σε λειτουργία η εφαρμογή του πλάνου για την υποδομή του εθνικού ποδοσφαίρου, δηλαδή ο κόπος 4ετίας του Σάντος και των συνεργατών του, που ξεχαρβαλώθηκε σε χρόνο dt με τις προσλήψεις τύπου Τζαλακώστα και με όλους αυτούς τους μαθητευόμενους μάγους που ισχυρίζονται ότι έχουν πλάνο ανάπτυξης του ποδοσφαίρου και στριμώχνονται για πρόσληψη έξω από το γραφείο του Σαρρή.
Ακριβώς επειδή το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι μαζί με τις αλλαγές χάθηκε όλο το αξιακό σύστημα της Εθνικής στα αποδυτήρια, ότι οι ποδοσφαιριστές άρχισαν να βάζουν το “εγώ” πάνω από το “εμείς” και να χάνουν το ομαδικό πνεύμα, αυτό είναι και το πρώτο ζητούμενο της επόμενης ημέρας: ένας προπονητής με παράστημα, πλαισιωμένος από παιδιά της “Euro 2004” εποχής, που είχαν πάνω τους αυτή την ευθύνη, της ομάδας, στη διάρκεια των προηγούμενων ετών.
Η Εθνική δεν άντεξε την σύγχρονη αποχώρηση του Σάντος με των Φύσσα, Βοκωλου, Κατσουράνη, Καραγκούνη από την οικογένειά της. Αν είχε μείνει ο Σαντος και είχαν φύγει όλοι οι υπόλοιποι, σήμερα δεν θα ήμασταν εδώ. Αν είχε φύγει ο Σαντος και είχαν μείνει όλοι οι υπόλοιποι, σήμερα δεν θα ήμασταν εδώ.
Τα media
Για να μην επαναλαμβάνομαι, θα γράψω εν συντομία ότι μεγάλη ευθύνη για αυτό που έχει συμβεί έχουμε και όλοι εμείς που λειτουργούμε στα media. Τα εγκλήματα του Σαρρή τον Ιούλιο θα έπρεπε να είναι το καθημερινό “πρωτοσέλιδό” μας όλο το καλοκαίρι. Οι περισσότεροι όμως κάναμε το κορόιδο. Για να μη μιλήσω για αυτούς που επαίνεσαν και χειροκρότησαν τον Σαρρή για τις επιλογές του. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους επαγγελματίες γλείφτες, ή στους βαλτούς από τους συλλόγους, που χειροκροτούσαν επειδή έτσι τους είχαν πει ότι πρέπει να κάνουν, αλλά και σε αυτούς που αυτά λένε και γράφουν επειδή τόσο καταλαβαίνουν.
Στο τέλος της περιγραφής του για τον ΟΤΕ TV, ο Αλέξης Σπυρόπουλος είπε χθες το “να ζήσουμε να τη θυμόμαστε”. Το είχα γράψει και το είχα πει αρκετές φορές από τον Ιούλιο μέχρι τώρα. Αλλά από χθες με στοιχειώνει. Επειδή οι άσχετοι και οι βαλτοί διέλυσαν το καλύτερο κομμάτι του ελληνικού ποδοσφαίρου και όλοι οι υπόλοιποι δεν κάναμε τίποτα αποτελεσματικό για να τους εμποδίσουμε και να τους σταματήσουμε. Και τώρα καθόμαστε απλώς και τους παρακολουθούμε να διαλύουν την ομάδα που ένωνε με τις επιτυχίες της όλους τους Έλληνες και τους έβγαζε στους δρόμους. Ντροπή τους. Και ντροπή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου