Η ήττα αυτή έφερε γκρίνια και ο Γιάννης Πετράκης γνωρίζοντας καλά ότι απέναντι στον Ολυμπιακό μόνο να κερδίσει πράγματα έχει ο ΠΑΣ τόλμησε ρισκάροντας και δικαιώθηκε. Όπως με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα στο Κύπελλο έτσι και τώρα άλλαξε πάνω από την μισή ομάδα δίνοντας χρόνο συμμετοχής σε παίκτες που δεν θεωρούνται βασικοί.
Παρόλα αυτά το μεγάλο όπλο της ομάδας που είναι η ομοιογένεια έκανε ξανά την εμφάνισή του (ακόμα και οι αναπληρωματικοί βρίσκονται καιρό στην ομάδα). Με πίεση ψηλά και τρομερή αλληλοκάλυψη, αλλά και τον Βελίδη όποτε χρειαζόταν, δεν επέτρεψε στον Ολυμπιακό να κάνει το παιχνίδι του.
Ο ίδιος δεν το φοβήθηκε ποτέ το ματς έδειξε από νωρίς τις προθέσεις τους με τον Μιχαήλ κι έδειξε χαρακτήρα ακόμα και όταν βρέθηκε πίσω στο σκορ. Τα παιδιά έκαναν κατάθεση ψυχής και θα ήταν αδικία αυτή η υπερπροσπάθεια να μην έφερνε αποτέλεσμα.
Ένα αποτέλεσμα που βούλωσε τα στόματα όλων αυτών των γραφικών που έλεγαν ότι δεν πρόκειται ο ΠΑΣ να χτυπήσει το ματς. Και η γραφικότητα τους δεν σταμάτησε ούτε στο ημίχρονο λέγοντας για 2 ημίχρονο και 1 τελικό. Το γκολ του Γιάκου ήταν η καλύτερη απάντηση.
ΥΓ. Έχω ζήσει στα Γιάννενα και γνωρίζω πόσο δύσκολοι είναι οι άνθρωποι εκεί ειδικά με τον ΠΑΣ που περιμένουν στην γωνία στο πρώτο στραβό αποτέλεσμα. Φέτος όμως πρέπει να καταλάβουν ότι αυτή ομάδα μπορεί να πετύχει πολλά αρκεί να είναι εκεί δίπλα τους.
ΥΓ1. Για τα σφυρίγματα του κυρίου Μάνταλου δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, τα είδε όλος ο κόσμος. Απλά να πούμε ότι ήταν ο διαιτητής και στο περσινό 2-2 με την Βέροια με τα γνωστά παραφερνάλια.
ΥΓ2. Αχ αυτό το ματς με τον Λεβαδειακό που θα μπορούσε να είχε στείλει την ομάδα στις θέσεις των πλέι οφς.
*Πηγή: gazzetta.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου