Προβληματίστηκα
πολύ εάν θα έπρεπε να υποκύψω στον πειρασμό (που μου τριβελίζει εδώ και
δυο τρεις μέρες το μυαλό) και να γράψω αυτό το άρθρο, αλλά κατόπιν
ωρίμου σκέψεως λέω να το ξεφουρνίσω και γαία πυρί μειχθήτω!
Εντάξει δεν θα προκληθεί κιολας ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, απλώς επειδή στην Ελλάδα η τρίχα γίνεται εύκολα τριχιά και επειδή επίσης ως ράτσα έχουμε διαρκώς λυμένο το ζωνάρι μας για να ανοίξουμε καυγάδες, το συγκεκριμένο θέμα προσφέρεται ώστε να αποτελέσει αντικείμενο διαμάχης...
Να αποτελέσει, έγραψα; Λάθος, διότι ήδη εξελίχθηκε στο πιο λαοφιλές casus belli των τελευταίων ημερών και σε κάθε περίπτωση απασχολεί επί καθημερινής βάσεως την ελληνική κοινωνία, συναγωνιζόμενο την συνήθη επικαιρότητα του Μνημονίου και την έκτακτη της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας...
Η προσέγγιση μου δεν αφορά τόσο την ουσία της υπόθεσης (για την οποία πιστεύω ότι όσο κι αν μεγαλοποιήθηκε εντέλει κατέληξε σε μια δίκαιη, δημοκρατική και κυρίως ανθρώπινη ρύθμιση), όσο τις παράπλευρες διαστάσεις της: κι επειδή μάλιστα δεν βάζω μυαλό και επιμένω ως «junkie» του μπάσκετ να συσχετίζω μαζί του ακόμη και τα άσχετα γεγονότα, ιδού ο Ντέρικ Ρόουζ (και πλείστοι όσοι μπασκετμπολίστες), ιδού και το πήδημα!
Οι παροικούντες την μπασκετική Ιερουσαλήμ, προφανώς ψυλλιάζονται τι εννοώ: με αφορμή τρεις δολοφονίες Αφροαμερικανών από αστυνομικούς και με αποκορύφωμα τις εξελίξεις στην υπόθεση του Ερικ Γκάρνερ (που είχε στραγγαλιστεί στις 17 του περασμένου Ιουλίου στο Στέιτεν Αϊλαντ της Νέας Υόρκης) πρώτα ο Ρόυζ και εν συνεχεία ο Λεμπρόν Τζέιμς, ο Κόμπε Μπράιαντ (και όλοι οι Λέικερς πλην του Ρόμπερτ Σακρ, που πήρε, φαίνεται γραμμή, από τον Αδωνι και τον Πλεύρη!), ο Κέβιν Γκαρνέτ, ο Κάιρι Ιρβινγκ, ο Ντερόν Γουίλιαμς, ο Τζάρετ Τζακ εμφανίστηκαν στην προθέρμανση των αγώνων των ομάδων τους φορώντας μπλουζάκια που έγραφαν «Ι cannot breathe»!
H φράση κάθε άλλο παρά τυχαία είναι: στα διάφορα βίντεο τα οποία «κυκλοφόρησαν» μετά τη δολοφονία του Γκάρνερ το θύμα, την ώρα που δέχεται το κεφαλοκλείδωμα από τον αστυνομικό Ντάνιελ Πανταλέο, ακούγεται να φωνάζει «δεν μπορώ να αναπνεύσω» και αυτή η δραματική κουβέντα έγινε το σύνθημα των ημερών στο ΝΒΑ, αλλά και στο NFL (με φορέα τον Ρέτζι Μπους των Ντητρόιτ Λάιονς).
Παρεμπιπτόντως το επώνυμο Pantaleo μου φέρνει σε κάτι δικό μας (Πανταλέων, όπως ο διεθνής βολεϊμπολίστας), αλλά όλα τα ‘χε η Μαριορή, ο ελληνικός φερετζές σε αυτή την υπόθεση της έλειπε!
Οι αντιδράσεις των επαγγελματιών αθλητών του μπάσκετ και του φούτμπολ προκλήθηκαν και κλιμακώθηκαν από την πρόσφατη απόφαση των αρχών να μην παραπέμψουν σε δίκη τον Πανταλέο και αποτελούν το μεγάλο θέμα συζήτησης των τελευταίων ημερών στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Συν τοις άλλοις τον τελευταίο καιρό δολοφονήθηκαν άλλοι δυο νεαροί μαύροι από όργανα της τάξεως, μάλιστα η πιο πρόσφατη από αυτές, με θύμα τον 18άχρονο Μάικλ Μπράουν στο (προάστιο του Σεντ Λούις) Φέργκιουσον ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών που επεκτάθηκαν και στα γήπεδα...
Προχθές πριν από την έναρξη του αγώνα των Νετς με τους Καβαλίερς περίπου τριακόσιοι διαδηλωτές έκλεισαν τους δρόμους γύρω από τοBarklay’s Center του Μπρούκλιν, φωνάζοντας «I can’t breathe» και «Ηand’s up, don’t shoot», μια φράση (η δεύτερη) που σχετίζεται με τη δολοφονία του άοπλου Μπράουν...
Ο Λεμπρόν έγινε ο πρώτος αθλητής, ο οποίος, πριν από μερικές ημέρες (ρωτήθηκε και) εξέφρασε την άποψη του γι’ αυτή την υπόθεση, που συγκλονίζει τις τελευταίες μέρες τις ΗΠΑ, ενώ πρωτοστάτησε κιόλας στην (ενδυματολογική) διαμαρτυρία για τον στραγγαλισμό του Γκάρνερ.
Όταν ο κομισάριος του ΝΒΑ Ανταμ Σίλβερ κλήθηκε να σχολιάσει την κίνηση του Ντέρικ Ρόουζ και πολλών άλλων παικτών να εκφράσουν την αγανάκτηση τους για τη δολοφονία του Γκάρνερ, φορώντας μπλουζάκια με τη φράση «Ι can’t breathe», προσπάθησε να φανεί όσο πιο διπλωματικός γινόταν: «Σέβομαι-είπε- τον Ντέρικ Ρόουζ και όλους του παίκτες που εκφράζουν τις προσωπικές απόψεις τους σε σημαντικά θέματα, αλλά θα προτιμούσα να τηρούν του κανονισμούς ένδυσης που ισχύουν στο γήπεδο»!
Αυτή βεβαίως υπήρξε μια μάλλον εξαναγκαστική (για λόγους ισορροπιών) και ασφαλώς... ξενέρωτη δήλωση, που θυμίζει την (πασίγνωστη) υπόθεση του Αλ Καπόνε, ο οποίος ενώ είχε διαπράξει κάθε πιθανό και απίθανο έγκλημα, συνελήφθη από τον Ελιοτ Νες για φοροδιαφυγή!
Μιας και το ‘φερε η κουβέντα, το ΝΒΑ είναι σεσημασμένο για την τυπολατρία του, στο βωμό της οποίας συχνά διυλίζει τον κώνωπα και καταπίνει την κάμηλον: πολλές φορές τα τελευταία χρόνια ο πρώην κομισάριος Ντέηβιντ Στερν προσπερνούσε με πολύ διπλωματικό και επιδερμικό τρόπο σοβαρά ζητήματα, αλλά εμφανιζόταν πολύ αυστηρός στο θέμα του «dress code», βρίσκοντας ως εύκολο (εξιλαστήριο) θύμα τον Αλεν Αϊβερσον...
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την πάνδημη διαμαρτυρία των παικτών του ΝΒΑ στα ρατσιστικά σχόλια του (πρώην, πλέον) ιδιοκτήτη των Κλίπερς, Ντόναλντ Στέρλινγκ, μηδέ των «υπαλλήλων» του εξαιρουμένων: για ευνόητους λόγους, ως «υπαλλήλους» του Στέρλινγκ, χαρακτηρίζω τους παίκτες της ομάδας του Λος Αντζελες, που δεν δίστασαν να στραφούν ευθέως εναντίον του εργοδότη τους, έργω και λόγω, στη διάρκεια του αμέσως επόμενου (μετά τις αποκαλύψεις των διαλόγων) αγώνα τους...
Εδώ ήρθαμε, που λένε και στο σινεμά: από τη στιγμή που αποδεικνύεται ότι οι Αμερικανοί αθλητές δεν νοιάζονται μονάχα για τα παχυλά συμβόλαια τους και επίσης δεν είναι «πρόβατα» που άγονται και φέρονται, αλλά τουναντίον έχουν άποψη και την εκφράζουν με δυναμικό τρόπο, διερωτώμαι εάν τέτοιες ενέργειες θα ήταν ανεκτές στην ευρωπαϊκή και δη στην ελληνική κοινωνία;
Εδώ σε θέλω, μάστορα!
Οι Έλληνες που, ως γνωστόν, είμαστε εξυπνάκηδες και θέλουμε να πιστεύουμε πως κανείς άλλος λαός στον πλανήτη δεν μπορεί να μας ματσάρει σε πολιτισμό, κουλτούρα και Ιστορία, συχνά κατηγορούμε τους Αμερικανούς ότι δεν έχουν άποψη, ακολουθούν τους κανόνες «by thebook» και είναι τόσο συντηρητικοί, ώστε θα πεθάνουν από ανία!
Κι όμως αυτά τα πρόσφατα πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο: οι λεγάμενοι σε πολλές περιπτώσεις διαθέτουν κοινωνικές ευαισθησίες και ανθρώπινα ανακλαστικά που εμείς δεν διανοούμαστε καν...
Δεν σηκώνω καμιά επαναστατική παντιέρα, ούτε έχω την πρόθεση να βγω στα γήπεδα και να μοιράσω μπλουζάκια που θα γράφουν «Αφήστε τον Ρωμανό να σπουδάσει» ή «Στα ΤΕΙ χωρίς βραχιολάκι» ή –για να ταιριάζει απολύτως με τα δρώμενα στο ΝΒΑ- «Ι can’t study» (!) απλώς εκφράζω την ειλικρινή απορία μου σχετικώς με το εάν και κατά πόσο η συχνά επονομαζόμενη ελληνική συνεταγμένη αθλητική κοινωνία παίρνει χαμπάρι τι συμβαίνει γύρω της και κυρίως έξω από τον γυάλινο κόσμο στον οποίο φαίνεται να ζει...
Αλλά τι λέω; Εδώ κανείς αθλητής δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να διαμαρτυρηθεί με ουσιαστικό τρόπο (και πέραν των καταδικαστικών δηλώσεων) στη βία την οποία οι ίδιοι υφίστανται στα γήπεδα, όπου βρίσκονται για να εργαστούν και να απολαύσουν το παιχνίδι, ο (κάθε) Ρωμανός θα τους πόναγε!
Υπάρχει βεβαίως και η άλλη άποψη, που είναι πιο... esthète, όπως είχε πει κάποτε κι ο Μαλεζάνι: τα σπορ δεν πρέπει να έχουν σχέση και επ’ ουδενί να διαπλέκονται με την πολιτική. Εδώ, όμως, δεν έχουμε να κάνουμε με πολιτική, αλλά με σοβαρά προβλήματα (και δεν εννοώ τον Ρωμανό, αλλά τα μύρια όσα της καθημερινότητας) τα οποία η ελληνική αθλητική κοινότητα θα μπορούσε -ου μην υποχρεούται κιόλας, επειδή απαρτίζεται από πρότυπα της νεολαίας και της κοινωνίας- να τα αναδείξει...
Αντ’ αυτού σιωπούμε όλοι μας και όποιος τολμά να διαφοροποιηθεί, τον θεωρούν γραφικό, του κρεμάνε κουδούνια και τον αποβάλουν κιόλας από το σύστημα, που (πρέπει να0 υπηρετεί τον καθωσπρεπισμό...
· ΥΓ: Έγινε επίσης ολόκληρο ζήτημα, επειδή, λέει, ο Λεμπρόν ακούμπησε την πριγκίπισσα Κέιτ, ενώ απαγορεύεται κάτι τέτοιο σε έναν κοινό θνητό! Μα από πού κι ως πού θεωρείται «commoner» κάποιος που ούτως ή άλλως προσφωνείται «King James»; Γαλαζοαίματος (του μπάσκετ) είναι κι αυτός, άλλωστε εάν οι βασιλιάδες και οι πρίγκιπες δεν ανέχονται τα αγγίγματα, ας κάθονται στο σπίτι τους...εεεε... συγνώμη, στο παλάτι τους, ήθελα να πω!
Εντάξει δεν θα προκληθεί κιολας ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, απλώς επειδή στην Ελλάδα η τρίχα γίνεται εύκολα τριχιά και επειδή επίσης ως ράτσα έχουμε διαρκώς λυμένο το ζωνάρι μας για να ανοίξουμε καυγάδες, το συγκεκριμένο θέμα προσφέρεται ώστε να αποτελέσει αντικείμενο διαμάχης...
Να αποτελέσει, έγραψα; Λάθος, διότι ήδη εξελίχθηκε στο πιο λαοφιλές casus belli των τελευταίων ημερών και σε κάθε περίπτωση απασχολεί επί καθημερινής βάσεως την ελληνική κοινωνία, συναγωνιζόμενο την συνήθη επικαιρότητα του Μνημονίου και την έκτακτη της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας...
Η προσέγγιση μου δεν αφορά τόσο την ουσία της υπόθεσης (για την οποία πιστεύω ότι όσο κι αν μεγαλοποιήθηκε εντέλει κατέληξε σε μια δίκαιη, δημοκρατική και κυρίως ανθρώπινη ρύθμιση), όσο τις παράπλευρες διαστάσεις της: κι επειδή μάλιστα δεν βάζω μυαλό και επιμένω ως «junkie» του μπάσκετ να συσχετίζω μαζί του ακόμη και τα άσχετα γεγονότα, ιδού ο Ντέρικ Ρόουζ (και πλείστοι όσοι μπασκετμπολίστες), ιδού και το πήδημα!
Οι παροικούντες την μπασκετική Ιερουσαλήμ, προφανώς ψυλλιάζονται τι εννοώ: με αφορμή τρεις δολοφονίες Αφροαμερικανών από αστυνομικούς και με αποκορύφωμα τις εξελίξεις στην υπόθεση του Ερικ Γκάρνερ (που είχε στραγγαλιστεί στις 17 του περασμένου Ιουλίου στο Στέιτεν Αϊλαντ της Νέας Υόρκης) πρώτα ο Ρόυζ και εν συνεχεία ο Λεμπρόν Τζέιμς, ο Κόμπε Μπράιαντ (και όλοι οι Λέικερς πλην του Ρόμπερτ Σακρ, που πήρε, φαίνεται γραμμή, από τον Αδωνι και τον Πλεύρη!), ο Κέβιν Γκαρνέτ, ο Κάιρι Ιρβινγκ, ο Ντερόν Γουίλιαμς, ο Τζάρετ Τζακ εμφανίστηκαν στην προθέρμανση των αγώνων των ομάδων τους φορώντας μπλουζάκια που έγραφαν «Ι cannot breathe»!
H φράση κάθε άλλο παρά τυχαία είναι: στα διάφορα βίντεο τα οποία «κυκλοφόρησαν» μετά τη δολοφονία του Γκάρνερ το θύμα, την ώρα που δέχεται το κεφαλοκλείδωμα από τον αστυνομικό Ντάνιελ Πανταλέο, ακούγεται να φωνάζει «δεν μπορώ να αναπνεύσω» και αυτή η δραματική κουβέντα έγινε το σύνθημα των ημερών στο ΝΒΑ, αλλά και στο NFL (με φορέα τον Ρέτζι Μπους των Ντητρόιτ Λάιονς).
Παρεμπιπτόντως το επώνυμο Pantaleo μου φέρνει σε κάτι δικό μας (Πανταλέων, όπως ο διεθνής βολεϊμπολίστας), αλλά όλα τα ‘χε η Μαριορή, ο ελληνικός φερετζές σε αυτή την υπόθεση της έλειπε!
Οι αντιδράσεις των επαγγελματιών αθλητών του μπάσκετ και του φούτμπολ προκλήθηκαν και κλιμακώθηκαν από την πρόσφατη απόφαση των αρχών να μην παραπέμψουν σε δίκη τον Πανταλέο και αποτελούν το μεγάλο θέμα συζήτησης των τελευταίων ημερών στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Συν τοις άλλοις τον τελευταίο καιρό δολοφονήθηκαν άλλοι δυο νεαροί μαύροι από όργανα της τάξεως, μάλιστα η πιο πρόσφατη από αυτές, με θύμα τον 18άχρονο Μάικλ Μπράουν στο (προάστιο του Σεντ Λούις) Φέργκιουσον ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών που επεκτάθηκαν και στα γήπεδα...
Προχθές πριν από την έναρξη του αγώνα των Νετς με τους Καβαλίερς περίπου τριακόσιοι διαδηλωτές έκλεισαν τους δρόμους γύρω από τοBarklay’s Center του Μπρούκλιν, φωνάζοντας «I can’t breathe» και «Ηand’s up, don’t shoot», μια φράση (η δεύτερη) που σχετίζεται με τη δολοφονία του άοπλου Μπράουν...
Ο Λεμπρόν έγινε ο πρώτος αθλητής, ο οποίος, πριν από μερικές ημέρες (ρωτήθηκε και) εξέφρασε την άποψη του γι’ αυτή την υπόθεση, που συγκλονίζει τις τελευταίες μέρες τις ΗΠΑ, ενώ πρωτοστάτησε κιόλας στην (ενδυματολογική) διαμαρτυρία για τον στραγγαλισμό του Γκάρνερ.
Όταν ο κομισάριος του ΝΒΑ Ανταμ Σίλβερ κλήθηκε να σχολιάσει την κίνηση του Ντέρικ Ρόουζ και πολλών άλλων παικτών να εκφράσουν την αγανάκτηση τους για τη δολοφονία του Γκάρνερ, φορώντας μπλουζάκια με τη φράση «Ι can’t breathe», προσπάθησε να φανεί όσο πιο διπλωματικός γινόταν: «Σέβομαι-είπε- τον Ντέρικ Ρόουζ και όλους του παίκτες που εκφράζουν τις προσωπικές απόψεις τους σε σημαντικά θέματα, αλλά θα προτιμούσα να τηρούν του κανονισμούς ένδυσης που ισχύουν στο γήπεδο»!
Αυτή βεβαίως υπήρξε μια μάλλον εξαναγκαστική (για λόγους ισορροπιών) και ασφαλώς... ξενέρωτη δήλωση, που θυμίζει την (πασίγνωστη) υπόθεση του Αλ Καπόνε, ο οποίος ενώ είχε διαπράξει κάθε πιθανό και απίθανο έγκλημα, συνελήφθη από τον Ελιοτ Νες για φοροδιαφυγή!
Μιας και το ‘φερε η κουβέντα, το ΝΒΑ είναι σεσημασμένο για την τυπολατρία του, στο βωμό της οποίας συχνά διυλίζει τον κώνωπα και καταπίνει την κάμηλον: πολλές φορές τα τελευταία χρόνια ο πρώην κομισάριος Ντέηβιντ Στερν προσπερνούσε με πολύ διπλωματικό και επιδερμικό τρόπο σοβαρά ζητήματα, αλλά εμφανιζόταν πολύ αυστηρός στο θέμα του «dress code», βρίσκοντας ως εύκολο (εξιλαστήριο) θύμα τον Αλεν Αϊβερσον...
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την πάνδημη διαμαρτυρία των παικτών του ΝΒΑ στα ρατσιστικά σχόλια του (πρώην, πλέον) ιδιοκτήτη των Κλίπερς, Ντόναλντ Στέρλινγκ, μηδέ των «υπαλλήλων» του εξαιρουμένων: για ευνόητους λόγους, ως «υπαλλήλους» του Στέρλινγκ, χαρακτηρίζω τους παίκτες της ομάδας του Λος Αντζελες, που δεν δίστασαν να στραφούν ευθέως εναντίον του εργοδότη τους, έργω και λόγω, στη διάρκεια του αμέσως επόμενου (μετά τις αποκαλύψεις των διαλόγων) αγώνα τους...
Εδώ ήρθαμε, που λένε και στο σινεμά: από τη στιγμή που αποδεικνύεται ότι οι Αμερικανοί αθλητές δεν νοιάζονται μονάχα για τα παχυλά συμβόλαια τους και επίσης δεν είναι «πρόβατα» που άγονται και φέρονται, αλλά τουναντίον έχουν άποψη και την εκφράζουν με δυναμικό τρόπο, διερωτώμαι εάν τέτοιες ενέργειες θα ήταν ανεκτές στην ευρωπαϊκή και δη στην ελληνική κοινωνία;
Εδώ σε θέλω, μάστορα!
Οι Έλληνες που, ως γνωστόν, είμαστε εξυπνάκηδες και θέλουμε να πιστεύουμε πως κανείς άλλος λαός στον πλανήτη δεν μπορεί να μας ματσάρει σε πολιτισμό, κουλτούρα και Ιστορία, συχνά κατηγορούμε τους Αμερικανούς ότι δεν έχουν άποψη, ακολουθούν τους κανόνες «by thebook» και είναι τόσο συντηρητικοί, ώστε θα πεθάνουν από ανία!
Κι όμως αυτά τα πρόσφατα πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο: οι λεγάμενοι σε πολλές περιπτώσεις διαθέτουν κοινωνικές ευαισθησίες και ανθρώπινα ανακλαστικά που εμείς δεν διανοούμαστε καν...
Δεν σηκώνω καμιά επαναστατική παντιέρα, ούτε έχω την πρόθεση να βγω στα γήπεδα και να μοιράσω μπλουζάκια που θα γράφουν «Αφήστε τον Ρωμανό να σπουδάσει» ή «Στα ΤΕΙ χωρίς βραχιολάκι» ή –για να ταιριάζει απολύτως με τα δρώμενα στο ΝΒΑ- «Ι can’t study» (!) απλώς εκφράζω την ειλικρινή απορία μου σχετικώς με το εάν και κατά πόσο η συχνά επονομαζόμενη ελληνική συνεταγμένη αθλητική κοινωνία παίρνει χαμπάρι τι συμβαίνει γύρω της και κυρίως έξω από τον γυάλινο κόσμο στον οποίο φαίνεται να ζει...
Αλλά τι λέω; Εδώ κανείς αθλητής δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να διαμαρτυρηθεί με ουσιαστικό τρόπο (και πέραν των καταδικαστικών δηλώσεων) στη βία την οποία οι ίδιοι υφίστανται στα γήπεδα, όπου βρίσκονται για να εργαστούν και να απολαύσουν το παιχνίδι, ο (κάθε) Ρωμανός θα τους πόναγε!
Υπάρχει βεβαίως και η άλλη άποψη, που είναι πιο... esthète, όπως είχε πει κάποτε κι ο Μαλεζάνι: τα σπορ δεν πρέπει να έχουν σχέση και επ’ ουδενί να διαπλέκονται με την πολιτική. Εδώ, όμως, δεν έχουμε να κάνουμε με πολιτική, αλλά με σοβαρά προβλήματα (και δεν εννοώ τον Ρωμανό, αλλά τα μύρια όσα της καθημερινότητας) τα οποία η ελληνική αθλητική κοινότητα θα μπορούσε -ου μην υποχρεούται κιόλας, επειδή απαρτίζεται από πρότυπα της νεολαίας και της κοινωνίας- να τα αναδείξει...
Αντ’ αυτού σιωπούμε όλοι μας και όποιος τολμά να διαφοροποιηθεί, τον θεωρούν γραφικό, του κρεμάνε κουδούνια και τον αποβάλουν κιόλας από το σύστημα, που (πρέπει να0 υπηρετεί τον καθωσπρεπισμό...
· ΥΓ: Έγινε επίσης ολόκληρο ζήτημα, επειδή, λέει, ο Λεμπρόν ακούμπησε την πριγκίπισσα Κέιτ, ενώ απαγορεύεται κάτι τέτοιο σε έναν κοινό θνητό! Μα από πού κι ως πού θεωρείται «commoner» κάποιος που ούτως ή άλλως προσφωνείται «King James»; Γαλαζοαίματος (του μπάσκετ) είναι κι αυτός, άλλωστε εάν οι βασιλιάδες και οι πρίγκιπες δεν ανέχονται τα αγγίγματα, ας κάθονται στο σπίτι τους...εεεε... συγνώμη, στο παλάτι τους, ήθελα να πω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου