O Kόλιν
ΜακΓκόουαν έχει παραδεχθεί ότι είναι αλκοολικός και εθισμένος στα
ναρκωτικά. Επιβίωσε από τρεις απόπειρες αυτοκτονίας και από ένα διάστημα
που έμενε στους δρόμους, εκλιπαρώντας απεγνωσμένα για μια αλλαγή. Αυτή
τη στιγμή αποτελεί κεντρικό πρόσωπο σε μία από τις πιο ελπιδοφόρες
ιστορίες στο σκωτσέζικο ποδόσφαιρο. Όπως κάθε καλή ομάδα, που ποτέ δεν
πρέπει να την ξεγράφεις μέχρι να ακουστεί το σφύριγμα της λήξης, έτσι
και ο ΜακΓκόουαν, ο οποίος συμπλήρωσε 31 χρόνια καθαρός και είναι
εκτελεστικός διευθυντής στις ακαδημίες της Χάμιλτον. Οι «Accies», που
επέστρεψαν φέτος στην Premieship και αναμενόταν να είναι από τα φαβορί
για υποβιβασμό,, αποτελούν ένα success story 11 ετών. Mια ομάδα που είχε
2000 εισιτήρια σε κάθε ματς και ανέπτυξε το δικό της ταλέντο (όπως και
οι Τζέιμς ΜακΚάρθι και Τζέιμς ΜακΚάρθουρ) και το έμαθε να παίζει ένα
εντυπωσιακό ποδόσφαιρο.
Αλλά η δουλειά που γίνεται στην κοινότητα είναι το ίδιο σημαντική, με τον ΜακΓκόουαν να αποτελεί την αιχμή του δόρατος. Ο Σκωτσέζος άνοιξε την καρδιά του στο FourFourTwo, μιλώντας για το εκπληκτικό ταξίδι του από κάποιον που έψαχνε για βοήθεια σε κάποιον που την προσφέρει.
Ο 59χρονος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην περιοχή Gorbals της Γλασκώβης. Στο σπίτι του ήταν έξι σε ένα δωμάτιο με μία εξωτερική τουαλέτα. όπως πολλοί, η πρώτη έκθεσή του στο αλκοόλ και τα τσιγάρα ήταν μια γουλιά και μια ρουφηξιά από τους γονείς του, αλλά σύντομα τα πράγματα έγιναν χειρότερα. «Μέχρι τα πρώτα χρόνια της εφηβείας μου, ήταν ένα κουτάκι. Μετά δύο, μετά τρία. Κάποιος μπορεί να αγόραζε ένα μπουκάλι κρασί και εμείς θα το δοκιμάζαμε. Δεν καταλάβαινα σε εκείνο τ στάδιο ότι τρελαινόμουν με αυτό. Στα 14 ξεκίνησα την κάνναβη και οτιδήποτε θα μπορούσα να αντέξω αλλά και να με βγάλει εκτός εαυτό. Πάντα ένιωθα σαν ψάρι έξω από το νερό και θεώρησα ότι βρήκα την απάντηση στο ποτό και τα ναρκωτικά».
Η εργατικότητά του "μασκάρευε" τις εξαρτήσεις του, τουλάχιστον τη μέρα, αλλά το βράδυ ο ΜακΓκόουαν και οι φίλοι του αύξαναν τα κέρδη τους με "κάθε τρόπο". Έγινε γνωστός στα κελιά της αστυνομίας και έμπαινε σε μπελάδες, ακόμα και όταν οι τοπικοί αστυνομικοί του έδειχναν κατανόηση.
«Δεν μπορούσα ποτέ να περιμένω σε ουρά για ταξί χωρίς να καταλήξω σε κελί», τονίζει. «Έπινα κοκαΐνη, έκσταση, μαριχουάνα και αλκοόλ σε τεράστιες ποσότητες. Έπινα σιρρόπια για το βήχα και οτιδήποτε φάρμακα έπεφταν στα χέρια μου και για ένα διάστημα διαλυτικά και κόλα, μέχρι να μην μπορώ να κουνήσω το κεφάλι μου από το μαξιλάρι».
Ο ΜακΓκόουαν δεν ήξερε εκείνη την εποχή ότι καταμεσής των προβλημάτων του, θα συναντούσε τη γυναίκα που θα τού έσωζε τη ζωή. Η πιστή σύζυγός του Έλεν, τον εφοδίαζε εκείνη την εποχή με είδη πρώτης ανάγκης, σούπα και ψωμί, χωρίς ποτέ να σταματήσει να προσπαθεί για τον άνδρα που αγαπούσε. Ένας κόμπος εμφανίζεται στον συνεντευξιάζοντα και τον συνεντευξιαζόμενο, όταν εξηγεί το πόσο ανθεκτική έπρεπε να είναι η σύζυγός του και αργότερα ο γιος του Νιλ και η κόρη του Τζοάν. «Η Έλεν είναι πραγματικός ήρωας. Θα ήμουν νεκρός αν δεν ήταν εκείνη», εξηγεί. Θυμάμαι κάποια Χριστούγεννα όταν είχα ξοδέψει όλα μου τα χρήματα στις παμπ και τα κλαμπ και τα παιδιά μου περίμεναν στον καναπέ τα δώρα τους. Πήγα τελικά στο σπίτι και η Έλεν καθόταν μπροστά στη φωτιά, χωρίς κάρβουνα, καίγοντας ό,τι έβρισκε για ζεστασιά. Δεν είπε τίποτα, αλλά η ματιά της μου έμεινε χαραγμένη. Ένιωσα ότι έχω πέσει πολύ χαμηλά και ευχήθηκα να ήμουν νεκρός. Προσπάθησα να αυτοκτονήσω, με πολύ άσχημο τρόπο, τρεις φορές συνολικά.
«Όταν έχεις στιγμές διαύγειας και καταλαβαίνεις ότι έχεις κλέψει από την ανάπηρη μητέρα σου και δεν παρέχεις αυτά που πρέπει στην οικογένειά σου, δεν μπορείς να βυθιστείς περισσότερο. Μια φορά ξύπνησα την οικογένειά μου, τους έφερα στο σαλόνι και τους είπα ότι δεν τους κάνω καλό και ότι θα πάω στον παράδεισο παίρνοντας ό,τι χάπι έχω. Ήταν μόνο κατά τύχη το ότι τη γλίτωσα. Μια άλλη φορά προσπάθησα να πιο μέχρι θανάτου και την τρίτη και τελευταία φορά περπάτησα στον αυτοκινητόδρομο, αλλά αποφάσισα ότι ήταν υπερβολικά ψηλά για να πηδήξω!».
Ο ΜακΓκόουαν ακόμα δεν την είχε γλιτώσει, αλλά η σωτηρία του ήταν κοντά, αν και στο δρόμο έπρεπε να υποστεί κάποια τραύματα. Αφησε την Έλεν για σχεδόν ένα χρόνο και κατέληξε στους δρόμους, αφού μέχρι και η ίδια του οικογένεια είχε φτάσει στο "αμήν". Ζητούσε από ξένους να τον βοηθήσουν, ζητιάνευε, αλλά σύμφωνα με τον ίδιο, αυτή δεν ήταν η πιο ντροπιαστική εμπειρία του. Αυτή ήρθε όταν πήρε τα κλειδιά για ένα διαμέρισμα, επιδοτούμενο από την κοινότητα, όπου γνώρισε τους «πιο υπέροχους ανθρώπους, που δεν ήθελαν τίποτα από εμένα. Το κράτησα, αλλά πάντα σκεφτόμουν ότι θα πέσω ξανά στο ποτό ή τα ναρκωτικά.
Αλλά μέσα σε 10-11 μήνες, είχα κάτι που μπορώ να το περιγράψω μόνο ως επιφώτηση. Περπατούσα στο δρόμο μια ηλιόλουστη μέρα και μου ήρθε ότι δεν γίνεται να συνεχίσω να κάνω όλα αυτά πια. Ήταν ένα υπέροχο συναίσθημα, σαν να έφυγε ένα μεγάλο βάρος από τους ώμους μου. Αν κάποιος νιώθει ότι βρίσκεται σε ανάλογη κατάσταση, θα του έλεγα να ψάξει για βοήθεια και να πάρει μέρος σε ένα από τα προγράμματα».
Πήρε τουλάχιστον δύο χρόνια συναντήσεων με άλλα άτομα, που είχαν παρόμοιες εμπειρίες, για να συγχωρήσει τον εαυτό του, αλλά έχοντας τη στήριξη της οικογένειάς του, κατάφερε να κάνει νέο ξεκίνημα. Ξαναβρήκε την παλιά αφοσίωσή του στη δουλειά, πέρασε από την οικοδομή και την ξυλουργική, αλλά η εγκαθίδρυση της επιχείρησης διαχείρισης κρίσεων ήταν εκείνη που έστειλε τη ζωή του σε μια μη αναμενόμενη κατεύθυνση.
«Μου ζητήθηκε να πάω και να βοηθήσω τον Τζιμ Γουότσον στην Χάμιλτον και βρήκα την ευκαιρία να να συνεργαστώ με ένα γκρουπ επιχειρηματιών που ήθελαν να επαναφέρουν το σύλλογο», θυμάται. «Ο βασικός κατασκευαστής του Νέου Douglas Park βρέθηκε σε καθεστώς οικονομικής διαχείρισης και η τράπεζα δεν ήταν χαρούμενη. Ήθελαν επαναπληρωμή. Ο Τζιμ έκανε τη συμφωνία και εγώ βοήθησα να πωληθεί ένα μέρος της έκτασης σε Σούπερ Μάρκετ για να πάρουμε ανάσα. Οπότε είχαμε ένα στάδιο που δεν είχε ακόμα χτιστεί και πολλά χρέη να αποπληρώσουμε. Χωρίσαμε το σύλλογο σε δύο μέρη, το αγωνιστικό και το εξωαγωνιστικό. Ο Ρόνι ΜακΝτόναλντ ανέλαβε το ποδοσφαιρικό μέρος και εγώ το θέμα του γηπέδου. Μαζί, αυτά τα 11 χρόνια, δουλέψαμε σκληρά για να δημιουργήσουμε ένα σύλλογο μέσα στην κοινότητα, όπως είναι σήμερα».
Η φράση "κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος" έχει γίνει κυρίως τεχνική μάρκετινγκ, αλλά αποδεικνύεται αληθινή στη Χάμιλτον, όταν μια μικρή ομάδα, συμπεριλαμβανομένων του προέδρου Λες Γκρέι και του προπονητή Άλεξ Νιλ, απέδειξε ότι μπορείς να έχεις επιτυχίες στο γήπεδο, χωρίς να βάζεις σε δεύτερη μοίρα τις κοινωνικές αξίες. Το σύστημα υποδομής τους μιλάει από μόνο του. Η πρώτη ομάδα είναι γεμάτη από προϊόντα των ακαδημιών και οι παίκτες θέλουν να ακολουθήσουν το δρόμο των ΜακΚάρθι και ΜακΆρθουρ, που βοήθησαν το σύλλογο φέρνοντας 5 εκατομμύρια λίρες από τις μεταγραφές τους.
Ωστόσο, παραμένουν επικεντρωμένοι στα πρότζεκτ για την κοινότητα μέσω του Community Trust, το οποίο δουλεύει με μία γκάμα φιλανθρωπιών και προγραμμάτων. Ο ΜακΓκόουαν, ι ίδιος, αποτελεί μέλος του Blameless, μιας φιλανθρωπικής δράσης που φροντίζει τα παιδιά με εθισμούς και χρηματοδοτεί την ανακατασκευή της περιοχής γύρω από το γήπεδο σε κέντρο για τα παιδιά. Έχει δημιουργήσει χώρο για καλλιτεχνικές δραστηριότητες, στούντιο ηχογράφησης και άλλα. Δεν χρειάζεται να ψάξουν πολύ για έμπνευση. Ο ΜακΓκόουαν, που επίσης δίνει ομιλίες στη φυλακή Μπαρλάινι κάθε δύο βδομάδες, τόνισε: «Η καρδιά των περισσότερων συλλόγων δεν χτυπά, αλλά η δική μας δουλεύει συνέχεια. Ένας σύλλογος πρέπει να είναι στο κέντρο της κοινότητας, επειδή οι άνθρωποι βρίσκουν την ταυτότητά τους στην ομάδα τους.
«Περιθάλπουμε παιδιά από την ηλικία των 5 μέχρι μεγάλους ανθρώπους. Είτε έχει να κάνει με νοσοκομειακή βοήθεια, είτε για βοήθεια στην καθημερινότητά τους, είτε για τον εθισμό. Διαφημίζουμε τις υπηρεσίες μας στο γήπεδο και τα χτυπήματα στο site μας αποτελούν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πως το ποδόσφαιρο μπορεί να σώσει μια ζωή. Οι ιδιοκτήτες, οι προπονητές και παίκτες θα αλλάξουν, αλλά αυτό που μπορεί να κάνει αυτός ο σύλλογος για την κοινότητα δεν θα αλλάξει ποτέ. Νομίζω ότι υπέροχα πράγματα συμβαίνουν εδώ και πάντα μπορούμε να βελτιωνόμαστε. Είμαι ενθουσιασμένος που ξυπνάω κάθε πρωί και αυτό δεν είναι κάτι που μπορούσα να πω πάντα...»
Αλλά η δουλειά που γίνεται στην κοινότητα είναι το ίδιο σημαντική, με τον ΜακΓκόουαν να αποτελεί την αιχμή του δόρατος. Ο Σκωτσέζος άνοιξε την καρδιά του στο FourFourTwo, μιλώντας για το εκπληκτικό ταξίδι του από κάποιον που έψαχνε για βοήθεια σε κάποιον που την προσφέρει.
Ο 59χρονος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην περιοχή Gorbals της Γλασκώβης. Στο σπίτι του ήταν έξι σε ένα δωμάτιο με μία εξωτερική τουαλέτα. όπως πολλοί, η πρώτη έκθεσή του στο αλκοόλ και τα τσιγάρα ήταν μια γουλιά και μια ρουφηξιά από τους γονείς του, αλλά σύντομα τα πράγματα έγιναν χειρότερα. «Μέχρι τα πρώτα χρόνια της εφηβείας μου, ήταν ένα κουτάκι. Μετά δύο, μετά τρία. Κάποιος μπορεί να αγόραζε ένα μπουκάλι κρασί και εμείς θα το δοκιμάζαμε. Δεν καταλάβαινα σε εκείνο τ στάδιο ότι τρελαινόμουν με αυτό. Στα 14 ξεκίνησα την κάνναβη και οτιδήποτε θα μπορούσα να αντέξω αλλά και να με βγάλει εκτός εαυτό. Πάντα ένιωθα σαν ψάρι έξω από το νερό και θεώρησα ότι βρήκα την απάντηση στο ποτό και τα ναρκωτικά».
Η εργατικότητά του "μασκάρευε" τις εξαρτήσεις του, τουλάχιστον τη μέρα, αλλά το βράδυ ο ΜακΓκόουαν και οι φίλοι του αύξαναν τα κέρδη τους με "κάθε τρόπο". Έγινε γνωστός στα κελιά της αστυνομίας και έμπαινε σε μπελάδες, ακόμα και όταν οι τοπικοί αστυνομικοί του έδειχναν κατανόηση.
«Δεν μπορούσα ποτέ να περιμένω σε ουρά για ταξί χωρίς να καταλήξω σε κελί», τονίζει. «Έπινα κοκαΐνη, έκσταση, μαριχουάνα και αλκοόλ σε τεράστιες ποσότητες. Έπινα σιρρόπια για το βήχα και οτιδήποτε φάρμακα έπεφταν στα χέρια μου και για ένα διάστημα διαλυτικά και κόλα, μέχρι να μην μπορώ να κουνήσω το κεφάλι μου από το μαξιλάρι».
Ο ΜακΓκόουαν δεν ήξερε εκείνη την εποχή ότι καταμεσής των προβλημάτων του, θα συναντούσε τη γυναίκα που θα τού έσωζε τη ζωή. Η πιστή σύζυγός του Έλεν, τον εφοδίαζε εκείνη την εποχή με είδη πρώτης ανάγκης, σούπα και ψωμί, χωρίς ποτέ να σταματήσει να προσπαθεί για τον άνδρα που αγαπούσε. Ένας κόμπος εμφανίζεται στον συνεντευξιάζοντα και τον συνεντευξιαζόμενο, όταν εξηγεί το πόσο ανθεκτική έπρεπε να είναι η σύζυγός του και αργότερα ο γιος του Νιλ και η κόρη του Τζοάν. «Η Έλεν είναι πραγματικός ήρωας. Θα ήμουν νεκρός αν δεν ήταν εκείνη», εξηγεί. Θυμάμαι κάποια Χριστούγεννα όταν είχα ξοδέψει όλα μου τα χρήματα στις παμπ και τα κλαμπ και τα παιδιά μου περίμεναν στον καναπέ τα δώρα τους. Πήγα τελικά στο σπίτι και η Έλεν καθόταν μπροστά στη φωτιά, χωρίς κάρβουνα, καίγοντας ό,τι έβρισκε για ζεστασιά. Δεν είπε τίποτα, αλλά η ματιά της μου έμεινε χαραγμένη. Ένιωσα ότι έχω πέσει πολύ χαμηλά και ευχήθηκα να ήμουν νεκρός. Προσπάθησα να αυτοκτονήσω, με πολύ άσχημο τρόπο, τρεις φορές συνολικά.
«Όταν έχεις στιγμές διαύγειας και καταλαβαίνεις ότι έχεις κλέψει από την ανάπηρη μητέρα σου και δεν παρέχεις αυτά που πρέπει στην οικογένειά σου, δεν μπορείς να βυθιστείς περισσότερο. Μια φορά ξύπνησα την οικογένειά μου, τους έφερα στο σαλόνι και τους είπα ότι δεν τους κάνω καλό και ότι θα πάω στον παράδεισο παίρνοντας ό,τι χάπι έχω. Ήταν μόνο κατά τύχη το ότι τη γλίτωσα. Μια άλλη φορά προσπάθησα να πιο μέχρι θανάτου και την τρίτη και τελευταία φορά περπάτησα στον αυτοκινητόδρομο, αλλά αποφάσισα ότι ήταν υπερβολικά ψηλά για να πηδήξω!».
Ο ΜακΓκόουαν ακόμα δεν την είχε γλιτώσει, αλλά η σωτηρία του ήταν κοντά, αν και στο δρόμο έπρεπε να υποστεί κάποια τραύματα. Αφησε την Έλεν για σχεδόν ένα χρόνο και κατέληξε στους δρόμους, αφού μέχρι και η ίδια του οικογένεια είχε φτάσει στο "αμήν". Ζητούσε από ξένους να τον βοηθήσουν, ζητιάνευε, αλλά σύμφωνα με τον ίδιο, αυτή δεν ήταν η πιο ντροπιαστική εμπειρία του. Αυτή ήρθε όταν πήρε τα κλειδιά για ένα διαμέρισμα, επιδοτούμενο από την κοινότητα, όπου γνώρισε τους «πιο υπέροχους ανθρώπους, που δεν ήθελαν τίποτα από εμένα. Το κράτησα, αλλά πάντα σκεφτόμουν ότι θα πέσω ξανά στο ποτό ή τα ναρκωτικά.
Αλλά μέσα σε 10-11 μήνες, είχα κάτι που μπορώ να το περιγράψω μόνο ως επιφώτηση. Περπατούσα στο δρόμο μια ηλιόλουστη μέρα και μου ήρθε ότι δεν γίνεται να συνεχίσω να κάνω όλα αυτά πια. Ήταν ένα υπέροχο συναίσθημα, σαν να έφυγε ένα μεγάλο βάρος από τους ώμους μου. Αν κάποιος νιώθει ότι βρίσκεται σε ανάλογη κατάσταση, θα του έλεγα να ψάξει για βοήθεια και να πάρει μέρος σε ένα από τα προγράμματα».
Πήρε τουλάχιστον δύο χρόνια συναντήσεων με άλλα άτομα, που είχαν παρόμοιες εμπειρίες, για να συγχωρήσει τον εαυτό του, αλλά έχοντας τη στήριξη της οικογένειάς του, κατάφερε να κάνει νέο ξεκίνημα. Ξαναβρήκε την παλιά αφοσίωσή του στη δουλειά, πέρασε από την οικοδομή και την ξυλουργική, αλλά η εγκαθίδρυση της επιχείρησης διαχείρισης κρίσεων ήταν εκείνη που έστειλε τη ζωή του σε μια μη αναμενόμενη κατεύθυνση.
«Μου ζητήθηκε να πάω και να βοηθήσω τον Τζιμ Γουότσον στην Χάμιλτον και βρήκα την ευκαιρία να να συνεργαστώ με ένα γκρουπ επιχειρηματιών που ήθελαν να επαναφέρουν το σύλλογο», θυμάται. «Ο βασικός κατασκευαστής του Νέου Douglas Park βρέθηκε σε καθεστώς οικονομικής διαχείρισης και η τράπεζα δεν ήταν χαρούμενη. Ήθελαν επαναπληρωμή. Ο Τζιμ έκανε τη συμφωνία και εγώ βοήθησα να πωληθεί ένα μέρος της έκτασης σε Σούπερ Μάρκετ για να πάρουμε ανάσα. Οπότε είχαμε ένα στάδιο που δεν είχε ακόμα χτιστεί και πολλά χρέη να αποπληρώσουμε. Χωρίσαμε το σύλλογο σε δύο μέρη, το αγωνιστικό και το εξωαγωνιστικό. Ο Ρόνι ΜακΝτόναλντ ανέλαβε το ποδοσφαιρικό μέρος και εγώ το θέμα του γηπέδου. Μαζί, αυτά τα 11 χρόνια, δουλέψαμε σκληρά για να δημιουργήσουμε ένα σύλλογο μέσα στην κοινότητα, όπως είναι σήμερα».
Η φράση "κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος" έχει γίνει κυρίως τεχνική μάρκετινγκ, αλλά αποδεικνύεται αληθινή στη Χάμιλτον, όταν μια μικρή ομάδα, συμπεριλαμβανομένων του προέδρου Λες Γκρέι και του προπονητή Άλεξ Νιλ, απέδειξε ότι μπορείς να έχεις επιτυχίες στο γήπεδο, χωρίς να βάζεις σε δεύτερη μοίρα τις κοινωνικές αξίες. Το σύστημα υποδομής τους μιλάει από μόνο του. Η πρώτη ομάδα είναι γεμάτη από προϊόντα των ακαδημιών και οι παίκτες θέλουν να ακολουθήσουν το δρόμο των ΜακΚάρθι και ΜακΆρθουρ, που βοήθησαν το σύλλογο φέρνοντας 5 εκατομμύρια λίρες από τις μεταγραφές τους.
Ωστόσο, παραμένουν επικεντρωμένοι στα πρότζεκτ για την κοινότητα μέσω του Community Trust, το οποίο δουλεύει με μία γκάμα φιλανθρωπιών και προγραμμάτων. Ο ΜακΓκόουαν, ι ίδιος, αποτελεί μέλος του Blameless, μιας φιλανθρωπικής δράσης που φροντίζει τα παιδιά με εθισμούς και χρηματοδοτεί την ανακατασκευή της περιοχής γύρω από το γήπεδο σε κέντρο για τα παιδιά. Έχει δημιουργήσει χώρο για καλλιτεχνικές δραστηριότητες, στούντιο ηχογράφησης και άλλα. Δεν χρειάζεται να ψάξουν πολύ για έμπνευση. Ο ΜακΓκόουαν, που επίσης δίνει ομιλίες στη φυλακή Μπαρλάινι κάθε δύο βδομάδες, τόνισε: «Η καρδιά των περισσότερων συλλόγων δεν χτυπά, αλλά η δική μας δουλεύει συνέχεια. Ένας σύλλογος πρέπει να είναι στο κέντρο της κοινότητας, επειδή οι άνθρωποι βρίσκουν την ταυτότητά τους στην ομάδα τους.
«Περιθάλπουμε παιδιά από την ηλικία των 5 μέχρι μεγάλους ανθρώπους. Είτε έχει να κάνει με νοσοκομειακή βοήθεια, είτε για βοήθεια στην καθημερινότητά τους, είτε για τον εθισμό. Διαφημίζουμε τις υπηρεσίες μας στο γήπεδο και τα χτυπήματα στο site μας αποτελούν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πως το ποδόσφαιρο μπορεί να σώσει μια ζωή. Οι ιδιοκτήτες, οι προπονητές και παίκτες θα αλλάξουν, αλλά αυτό που μπορεί να κάνει αυτός ο σύλλογος για την κοινότητα δεν θα αλλάξει ποτέ. Νομίζω ότι υπέροχα πράγματα συμβαίνουν εδώ και πάντα μπορούμε να βελτιωνόμαστε. Είμαι ενθουσιασμένος που ξυπνάω κάθε πρωί και αυτό δεν είναι κάτι που μπορούσα να πω πάντα...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου