Μόνο αν κερδίζεις μπορείς να είσαι σίγουρος για τη θέση σου!!

Ο Μουρίνιο είναι υπό πίεση, όπως είναι και ο Λουίς Φαν Χάαλ παρότι επίσημα δεν ακούγεται κάτι στην κόκκινη πλευρά του Μάντσεστερ. Ο Ρότζερς που το καλοκαίρι του 2014 ηταν ο μάντατζερ της χρονιάς είναι άνεργος εδώ και μερικές εβδομάδες και ο Τιμ Σέργουντ που οδήγησε την Αστον Βίλα στον τελικό του F.A.Cup μετα από 15 χρόνια, αποτελεί ήδη παρελθόν! Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.

Όλα αυτά σε μία χώρα, την Αγγλία, όπου για να απολυθεί προπονητής στην δεκαετία του ‘50, του ‘60 του ακόμα και του ’80 έπρεπε η ομάδα του να υποβιβαστεί. Και αυτό πάλι δεν ήταν κανόνας! 0 Σκωτσέζος Τόμι Ντόχερτι υποβίβασε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 1973-74, μόλις έξι χρόνια έπειτα από την κατάκτηση του Κυπέλλου Ευρώπης ωστόσο ανανεώθηκε το συμβόλαιο του για πέντε χρόνια, επειδή η ομάδα είχε δείξει σημάδια αγωνιστικής ανάκαμψης με αυτόν στον πάγκο!

Το 1977, όταν πια απολύθηκε, είχε οδηγήσει την Γιουνάιτεντ ξανά στην μεγάλη κατηγορία και είχε πάρει και το Κύπελλο Αγγλίας στερώντας από την Λίβερπουλ το τρεμπλ, ωστόσο η απομάκρυνση του συνέβη επειδή είχε συνάψει εξωσυζυγική σχέση με την γυναίκα του φυσιοθεραπευτή της ομάδας! Ο Ρον Γκρίνγουντ έμεινε σχεδόν δύο δεκαετίες στον πάγκο της Γουέστ Χαμ και μετά τον διαδέχτηκε το 1974 ο Τζον Λάιαλ. Το 1975 πήρε το Κύπελλο και οδήγησε την ομάδα στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης, αλλά το 1978 η ομάδα υποβιβάστηκε. Ο Λάιαλ όμως ανανέωσε το συμβόλαιο του για άλλα επτά χρόνια! Οδήγησε την Γουέστ Χαμ ως ομάδα δεύτερης κατηγορίας σε ένα ακόμα Κύπελλο το 1980 (λυγίζοντας την Αρσεναλ με 1-0) αλλά δεν ανέβαινε κατηγορία κάτι που έγινε τελικά το 1982. Μετά έμεινε άλλα δέκα χρόνια με την ομάδα νε πέφτει και να ξανανεβαίνει! Πράγματα ασύλληπτα για τη σημερινή εποχή όπου μία ήττα φέρνει κρίση και δύο την απόλυση.

Ηδη στη φετινή σεζόν 17 προπονητές σε όλες τις επαγγελματικές κατηγορίες έχουν μείνει άνεργοι. Συνολικα κατά μέσο όρο 60 προπονητές χάνουν κάθε χρόνο τη δουλειά τους. Στην Σάντερλαντ ο Σαμ Αλαρντάις έγινε ο πέμπτος τα τελευταία τρία χρόνια! Για να αντιληφθεί κανείς πόσο άλλαξαν οι καιροί, από το 1974-75 έως και μία δεκαετία μετά το 1983-84 ο μέσος όρος των απομακρύνσεων κυμαινόταν στις 34 και εννιά χρόνια πιο μετά το 1992-93 είχε ελάχιστα ανεβεί στις 37.

Όμως όσο περνούσαν τα χρόνια άρχιζε σταδιακά και η διαφοροποίηση στο πως οι αγγλικοί σύλλογοι διαχειρίζονταν τους τεχνικούς τους. Στα πρώτα χρόνια του νέου αιώνα οι απολύσεις έφτασαν τις 42 κατά μέσο όρο και πια τα τελευταία πέντε χρόνια ξεπερνούν σταθερά τις 57! Παρόλα αυτά υπάρχουν άρθρα στην Ισπανία ή την Ιταλία που μιλούν για την … ιώβειο υπομονή των Βρετανών στους προπονητές τους , πλην όμως αρκετοί πια μπερδεύονται με περιπτώσεις όπως ήταν ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον που έμεινε 28 χρόνια σε μία ομάδα με τις τεράστιες απαιτήσεις της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ή του Αρσέν Βενγκέρ που από το 1996 παραμένει στον πάγκο της Αρσεναλ. Αυτές πια δεν είναι ο κανόνας αλλά σπάνιες εξαιρέσεις!

Στην σημερινή εποχή υπάρχουν πια φαινόμενα όπως της Λιντς Γιουνάιτεντ που ήδη είναι στον …τρίτο προπονητή της μέσα στη σεζόν και πέρσι άλλαξε πέντε! Οσο και αν μοιάζει φυσιολογικό σε όποιον έχει παρακολουθήσει τον βίο και την πολιτεία του ιδιοκτήτη των «παγωνιών» του Ιταλού Μάσιμο Τσελίνο ο οποίος έκανε τα ίδια και στην Κάλιαρι! Αυτό όμως είναι το μοντέρνο (ο Θεός να το κάνει) ποδόσφαιρο και η ανάγκη για αποτελέσματα φέρνει πάντα σε δυσμενή θέση τους προπονητές που είναι το πιο εύκολο θύμα πάντα!

Πέρσι τέτοια εποχή ο Αλαν Πάρντιου ήταν το πρώτο φαβορί να χάσει τη δουλειά του. Μετά έκανε έξι σερί νίκες και έφερε τη Νιούκαστλ στην πρώτη πεντάδα αλλά επειδή ήξερε πως ήταν πάντα ένα ματς μακριά από την απόλυση εφυγε με το κεφάλι ψηλά για την Κρίσταλ Πάλας και τη συνέχεια την είδαμε! Σε ένα τόσο πιεστικό περιβάλλον με τα social media να δίνουν τον τόνο και τα κανάλια να καλύπτουν (όπως το Sky Sports) σε 24ωρη βάση τα τεκταινόμενα αποτελεί πια ένα μακρινό όνειρο η εποχή που κανόνας ήταν να μένουν οι προπονητές 10, 15, 20 ακόμη και τριάντα χρόνια σε μία ομάδα και οι 44 μέρες που άντεξε το καλοκαίρι του 1974 ο Μπράιαν Κλαφ στο εχθρικό για αυτόν περιβάλλον της πρωταθλήτριας Λιντς να είναι η εντελώς ξεχωριστή εξαίρεση! Τώρα πια λίγο να πάει κάτι λάθος και είσαι έτοιμος για το ταμείο ανεργίας. Ο Ρομπέρτο Ντι Ματέο που κατέκτησε ολόκληρο Τσάμπιονς Λιγκ με την Τσέλσι το 2012 μπορεί να βεβαιώσει πόσο γρήγορα , μέσα σε 200 βράδια αυτή η λάμψη είχε εξαφανιστεί και έφυγε …βράδυ! Το ίδιο και ο Ρότζερς, ή ο Σέργουντ! Είναι ένας κόσμος ψυχρών αποτελεσμάτων και μόνο αν τα φέρνεις μπορείς και να αισθάνεσαι σίγουρος. Ακόμα και τότε, ποτέ δεν ξέρεις! Για αυτό το πρόσωπο του Μουρίνιο δείχνει γερασμένο κατά δέκα χρόνια!

Πηγή: England365.gr