Το ερώτημα παραμένει, αλλά ποιος είπε ότι μπορεί
να απαντηθεί με βεβαιότητα; Οι αριθμοί (αμείλικτοι όπως πάντα) φυσικά
άλλα πράγματα δηλώνουν και ίσως να μας προσφέρουν μια αναγκαία
ψευδαίσθηση ισχύος. Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος.
Είμαστε, άραγε, τόσο καλοί; Ή απλώς η συγκυρία των πραγμάτων ευνοεί ακόμα και αυτές τις υπερβάσεις;
Οι αριθμοί που παρέταξε χθες το «Goal» ως πεπραγμένα της εθνικής ομάδας σε σχέση με τις λοιπές εθνικές της ηπείρου, αν δεν είναι πραγματικοί (που είναι πέρα για πέρα πραγματικοί), τότε μάλλον μας... αγαπάνε πολύ. Οπως παλαιότερα λέγαμε ότι ο Θεός είναι... Ελληνας και μας κάνει όλα τα χατήρια. Αυτό βέβαια δεν ισχύει πλέον, καθώς η περίοδος χάριτος και συμπάθειας έχει τελειώσει προ πολλού για τους κατοίκους αυτής της χώρας. Τι συμβαίνει λοιπόν με το ποδόσφαιρό μας;
Είναι κατ' αντιστοιχία το 11ο σε επίπεδο συλλόγων σύμφωνα με το ranking της UEFA; Είμαστε όντως η έκτη καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη όπως δηλοί το ranking της FIFA; Ακόμα πιο κραυγαλέο νούμερο: είμαστε στην πρώτη δεκάδα της παγκόσμιας κατάταξης εθνικών ομάδων;
Αν κάποιος δεν θέλει απλώς να μας πικάρει ή να σπάσει πλάκα με τα έργα και τις ημέρες των Ελλήνων, τότε μάλλον κάτι άλλο συμβαίνει. Το σημειώναμε και προχθές: υπάρχει ένα ηχηρό παράδοξο ανάμεσα σε αυτό που είμαστε πραγματικά ως κράτος και σε αυτό που κάνει ο καθείς στο πεδίο δράσης του. Για χρόνια ζήσαμε με τη διαστροφή του πτωχού κράτους και των πλούσιων υπηκόων του. Σε άλλο μήκος κύματος βολόδερνε το ένα και σε άλλο πλατσούριζαν οι άλλοι.
Λέτε να συμβαίνει το ίδιο και με τον αθλητισμό της χώρας μας και εν προκειμένω με το ποδόσφαιρό μας; Γιατί όχι! Τι λειτουργεί δηλαδή σε αυτόν τον τόπο με τον ορθό τρόπο; Μπορεί η συγκεκριμένη ομάδα, της οποίας ηγείται ο Φερνάντο Σάντος, όντως να μπορεί να αντέξει στις πλάτες της αυτά τα αριθμητικά επιτεύγματα. Και όντως είναι πάρα πολύ πιθανό να τα πέτυχε από μόνη της. Ανευ εξωτερικής ή άλλης βοήθειας.
Το καλό με το ποδόσφαιρο, σε αντίθεση με άλλα πεδία κοινωνικής δραστηριότητας, είναι ότι δεν σου δίνει το δικαίωμα της πρόσκαιρης κοροϊδίας. Είναι σκληρό άθλημα: αν δεν μπορείς, αν δεν κάνεις, αν δεν έχεις κάτι να δείξεις, το χορτάρι θα σου φανεί κινούμενη άμμος. Στο τέλος θα σε καταπιεί και αυτό το... τέλος θα έρθει πολύ γρήγορα.
Επειτα από 15 αγώνες, άρα ικανό και επαρκές δείγμα αγώνων, μπορούμε να πούμε με άνεση και σχετική ευστοχία πως η συγκεκριμένη ομάδα όντως αξίζει αυτές τις τιμές. Ηταν αυτό που ήταν και δεν καμώθηκε πως έγινε... Βραζιλία. Επαιξε και συνεχίζει να παίξει ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτού που εννοούμε «ελληνικό ποδόσφαιρο». Το έκανε όμως με επαγγελματική πιστότητα, με σοβαρότητα και με επιμονή. Στη δεδομένη έλλειψη τρομερού και φοβερού ταλέντου έριξε στη ζυγαριά την ομαδικότητα, την προσπάθεια και την υπομονή.
Δεν είμαστε οι καλύτεροι μπαλαδόροι της Ευρώπης, ου μην και του κόσμου όλου, όμως βρήκαμε ένα modus vivendi για να συμβιώσουμε με τα ελαττώματά μας αλλά και τα πλεονεκτήματά του. Αλλος τρόπος δεν υπάρχει και αυτό ο Πορτογάλος το κατάλαβε από την αρχή. Οπως το κατάλαβε και ο Ρεχάγκελ. Οσο δύσκολο είναι για κάποιον να κουλαντρίζει τους Ελληνες, άλλο τόσο εύκολο είναι να τους βάλεις σε ένα συγκεκριμένο καλούπι εξηγώντας τους όμως το λόγο.
Ολα τα υπόλοιπα μάλλον γίνονται. Το δείχνουν άλλωστε τα αποτελέσματα. Τελικώς το δείχνουν και οι αριθμοί. Αρα; Θα ήμασταν σε καλό δρόμο αν γνωρίζαμε πως έτσι θα είναι πάντα τα πράγματα. Οτι δηλαδή η Εθνική, ανεξάρτητα από πρόσωπα και καταστάσεις, θα λειτουργεί πάντα με αυτόν τον τρόπο. Δεν μπορούμε να το έχουμε αυτό και το ξέρουμε. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Αν γράφουμε τον χαρακτηρισμό «η συγκεκριμένη ομάδα» δεν είναι σχήμα λόγου. Εχει να κάνει με την έννοια της συνέχειας. Και αυτή εξασφαλίζεται τόσο από τους παίκτες, αλλά κυρίως από τον προπονητή που θα έχει η συγκεκριμένη ομάδα. Το μοντέλο της real politik που εφάρμοσε ο Ρεχάγκελ και στην πραγματικότητα με τον δικό του τρόπο ακολουθεί και ο Σάντος είναι το απαραίτητο εργαλείο εκμάθησης της επιτυχίας.
Οπου επιτυχία δεν είναι απαραίτητα μόνο η πρόκριση στην τελική φάση μιας μεγάλης διοργάνωσης (όχι πως είναι αμελητέο, αλλά δεν είναι και το άπαν), αλλά και η δημιουργία μιας ομάδας με συγκεκριμένη φιλοσοφία που δεν θα απατάει τον εαυτό της, δεν θα κρύβεται πίσω από φτηνά άλλοθι, αλλά θα παλεύει σε κάθε ματς πιάνοντας το μέγιστο των δυνατοτήτων της. Οποιο είναι αυτό το μέγιστο κάθε φορά.
Μάλιστα, το μέταλλο μιας ομάδας σε βάθος χρόνου δεν φαίνεται (μόνο) στις στιγμές μεγαλείου, αλλά και σε εκείνες που βρίσκεται στα κάτω της, αλλά δεν την παίρνει από κάτω. Κλασική ελληνική αντίδραση. Η εθνική ομάδα από το 2004 και εντεύθεν έδειξε ότι ξέρει να σηκώνεται από το έδαφος.
Φυσικά και τα επόμενα 30 χρόνια με το νόμο των πιθανοτήτων δεν πρόκειται να κατακτήσουμε ξανά το Euro. Ορισμένα πράγματα γίνονται μια φορά στη ζωή. Αυτό σημαίνει ότι παύει να ζει η εθνική ομάδα; Χάνει την υπόστασή της; Ποιο είναι το πραγματικό της διακύβευμα; Το να ψάχνει την κορυφή ή την επιβίωση σε ανταγωνιστικό επίπεδο; Σαφώς και το δεύτερο. Ανεξάρτητα λοιπόν από το τι θα κάνουν σήμερα οι διεθνείς μας κόντρα στη Γεωργία (που ελπίζουμε να κάνει το προφανές), το στοίχημα θα είναι ένα και διαρκές: να μείνουμε μια ομάδα σοβαρή, «φιλοσοφημένη» και υγιής. Ολα τα υπόλοιπα είναι φωτοβολίδες που ποτέ δεν λειτουργούν επ' ωφελεία της διάρκειας...
Πηγή: Goal
Οι αριθμοί που παρέταξε χθες το «Goal» ως πεπραγμένα της εθνικής ομάδας σε σχέση με τις λοιπές εθνικές της ηπείρου, αν δεν είναι πραγματικοί (που είναι πέρα για πέρα πραγματικοί), τότε μάλλον μας... αγαπάνε πολύ. Οπως παλαιότερα λέγαμε ότι ο Θεός είναι... Ελληνας και μας κάνει όλα τα χατήρια. Αυτό βέβαια δεν ισχύει πλέον, καθώς η περίοδος χάριτος και συμπάθειας έχει τελειώσει προ πολλού για τους κατοίκους αυτής της χώρας. Τι συμβαίνει λοιπόν με το ποδόσφαιρό μας;
Είναι κατ' αντιστοιχία το 11ο σε επίπεδο συλλόγων σύμφωνα με το ranking της UEFA; Είμαστε όντως η έκτη καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη όπως δηλοί το ranking της FIFA; Ακόμα πιο κραυγαλέο νούμερο: είμαστε στην πρώτη δεκάδα της παγκόσμιας κατάταξης εθνικών ομάδων;
Αν κάποιος δεν θέλει απλώς να μας πικάρει ή να σπάσει πλάκα με τα έργα και τις ημέρες των Ελλήνων, τότε μάλλον κάτι άλλο συμβαίνει. Το σημειώναμε και προχθές: υπάρχει ένα ηχηρό παράδοξο ανάμεσα σε αυτό που είμαστε πραγματικά ως κράτος και σε αυτό που κάνει ο καθείς στο πεδίο δράσης του. Για χρόνια ζήσαμε με τη διαστροφή του πτωχού κράτους και των πλούσιων υπηκόων του. Σε άλλο μήκος κύματος βολόδερνε το ένα και σε άλλο πλατσούριζαν οι άλλοι.
Λέτε να συμβαίνει το ίδιο και με τον αθλητισμό της χώρας μας και εν προκειμένω με το ποδόσφαιρό μας; Γιατί όχι! Τι λειτουργεί δηλαδή σε αυτόν τον τόπο με τον ορθό τρόπο; Μπορεί η συγκεκριμένη ομάδα, της οποίας ηγείται ο Φερνάντο Σάντος, όντως να μπορεί να αντέξει στις πλάτες της αυτά τα αριθμητικά επιτεύγματα. Και όντως είναι πάρα πολύ πιθανό να τα πέτυχε από μόνη της. Ανευ εξωτερικής ή άλλης βοήθειας.
Το καλό με το ποδόσφαιρο, σε αντίθεση με άλλα πεδία κοινωνικής δραστηριότητας, είναι ότι δεν σου δίνει το δικαίωμα της πρόσκαιρης κοροϊδίας. Είναι σκληρό άθλημα: αν δεν μπορείς, αν δεν κάνεις, αν δεν έχεις κάτι να δείξεις, το χορτάρι θα σου φανεί κινούμενη άμμος. Στο τέλος θα σε καταπιεί και αυτό το... τέλος θα έρθει πολύ γρήγορα.
Επειτα από 15 αγώνες, άρα ικανό και επαρκές δείγμα αγώνων, μπορούμε να πούμε με άνεση και σχετική ευστοχία πως η συγκεκριμένη ομάδα όντως αξίζει αυτές τις τιμές. Ηταν αυτό που ήταν και δεν καμώθηκε πως έγινε... Βραζιλία. Επαιξε και συνεχίζει να παίξει ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτού που εννοούμε «ελληνικό ποδόσφαιρο». Το έκανε όμως με επαγγελματική πιστότητα, με σοβαρότητα και με επιμονή. Στη δεδομένη έλλειψη τρομερού και φοβερού ταλέντου έριξε στη ζυγαριά την ομαδικότητα, την προσπάθεια και την υπομονή.
Δεν είμαστε οι καλύτεροι μπαλαδόροι της Ευρώπης, ου μην και του κόσμου όλου, όμως βρήκαμε ένα modus vivendi για να συμβιώσουμε με τα ελαττώματά μας αλλά και τα πλεονεκτήματά του. Αλλος τρόπος δεν υπάρχει και αυτό ο Πορτογάλος το κατάλαβε από την αρχή. Οπως το κατάλαβε και ο Ρεχάγκελ. Οσο δύσκολο είναι για κάποιον να κουλαντρίζει τους Ελληνες, άλλο τόσο εύκολο είναι να τους βάλεις σε ένα συγκεκριμένο καλούπι εξηγώντας τους όμως το λόγο.
Ολα τα υπόλοιπα μάλλον γίνονται. Το δείχνουν άλλωστε τα αποτελέσματα. Τελικώς το δείχνουν και οι αριθμοί. Αρα; Θα ήμασταν σε καλό δρόμο αν γνωρίζαμε πως έτσι θα είναι πάντα τα πράγματα. Οτι δηλαδή η Εθνική, ανεξάρτητα από πρόσωπα και καταστάσεις, θα λειτουργεί πάντα με αυτόν τον τρόπο. Δεν μπορούμε να το έχουμε αυτό και το ξέρουμε. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Αν γράφουμε τον χαρακτηρισμό «η συγκεκριμένη ομάδα» δεν είναι σχήμα λόγου. Εχει να κάνει με την έννοια της συνέχειας. Και αυτή εξασφαλίζεται τόσο από τους παίκτες, αλλά κυρίως από τον προπονητή που θα έχει η συγκεκριμένη ομάδα. Το μοντέλο της real politik που εφάρμοσε ο Ρεχάγκελ και στην πραγματικότητα με τον δικό του τρόπο ακολουθεί και ο Σάντος είναι το απαραίτητο εργαλείο εκμάθησης της επιτυχίας.
Οπου επιτυχία δεν είναι απαραίτητα μόνο η πρόκριση στην τελική φάση μιας μεγάλης διοργάνωσης (όχι πως είναι αμελητέο, αλλά δεν είναι και το άπαν), αλλά και η δημιουργία μιας ομάδας με συγκεκριμένη φιλοσοφία που δεν θα απατάει τον εαυτό της, δεν θα κρύβεται πίσω από φτηνά άλλοθι, αλλά θα παλεύει σε κάθε ματς πιάνοντας το μέγιστο των δυνατοτήτων της. Οποιο είναι αυτό το μέγιστο κάθε φορά.
Μάλιστα, το μέταλλο μιας ομάδας σε βάθος χρόνου δεν φαίνεται (μόνο) στις στιγμές μεγαλείου, αλλά και σε εκείνες που βρίσκεται στα κάτω της, αλλά δεν την παίρνει από κάτω. Κλασική ελληνική αντίδραση. Η εθνική ομάδα από το 2004 και εντεύθεν έδειξε ότι ξέρει να σηκώνεται από το έδαφος.
Φυσικά και τα επόμενα 30 χρόνια με το νόμο των πιθανοτήτων δεν πρόκειται να κατακτήσουμε ξανά το Euro. Ορισμένα πράγματα γίνονται μια φορά στη ζωή. Αυτό σημαίνει ότι παύει να ζει η εθνική ομάδα; Χάνει την υπόστασή της; Ποιο είναι το πραγματικό της διακύβευμα; Το να ψάχνει την κορυφή ή την επιβίωση σε ανταγωνιστικό επίπεδο; Σαφώς και το δεύτερο. Ανεξάρτητα λοιπόν από το τι θα κάνουν σήμερα οι διεθνείς μας κόντρα στη Γεωργία (που ελπίζουμε να κάνει το προφανές), το στοίχημα θα είναι ένα και διαρκές: να μείνουμε μια ομάδα σοβαρή, «φιλοσοφημένη» και υγιής. Ολα τα υπόλοιπα είναι φωτοβολίδες που ποτέ δεν λειτουργούν επ' ωφελεία της διάρκειας...
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου