Η αποδοχή της ανομίας (και ακόμα χειρότερα η
προσπάθεια νοηματοδότησής της) είναι το ίδιο κατακριτέα με την
αντικειμενική ευθύνη που φέρει ο δράστης. Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος.
Η εξομοίωση δεν είναι σχήμα λόγου, καθώς αν θέλουμε να συνεννοηθούμε εν
μέσω κοινωνικού σώματος, οφείλουμε να αφήνουμε εκτός τις παραφυάδες.
Το ότι οι άνθρωποι του Ηρακλή προσπαθούν να μαζέψουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αυτά τα οικτρά που συνέβησαν προχθές στο Καυτανζόγλειο είναι εν μέρει επόμενο. Καίγεται το σπίτι τους και προσπαθούν να σώσουν κάτι μέσα στα αποκαΐδια.
Δεν είναι πρέπον να αποδέχεσαι αξιοκαταφρόνητες πράξεις, αλλά ας δεχθούμε κατ' αρχάς ως λογική την προσπάθεια των ανθρώπων του «γηραιού» να υπερασπιστούν το δίκαιο των οπαδών τους που ανάρτησαν το εμετικό πανό κατά του Σοφοκλή Πιλάβιου. Δίκαιο φυσικά, ακόμα κι αν υπάρχει, είναι προφανές πως χάνεται αυτομάτως με τον τρόπο που αποφάσισαν να ενεργήσουν δημόσια.
Αυτό που κάνει, ωστόσο, εντύπωση είναι η κυνική εξήγηση που έδωσε χθες στον Sentra 103,3 ο πρόεδρος του Εθνικού Αγιονερίου, Νίκος Χατζησάβας.
Η λογική του είναι απλοϊκή και ως εκ τούτου επικίνδυνη. Φράσεις του στυλ «το πανό τους πείραξε;» ή «εγώ τους δικαιολογώ» ή ακόμα ακόμα «ο βοηθός έφαγε μια δυο μπουνιές, τίποτα άλλο» μοιάζουν να βγαίνουν από κακό όνειρο.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Υπάρχει μια ευδιάκριτη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ευπρεπή διαμαρτυρία και στην καταισχύνη. Η πρώτη είναι μια αντίδραση στα πλαίσια της δημοκρατίας, η δεύτερη οδηγεί στη «βαρβαρότητα» και στο βόρβορο. Το να συμπλέεις λοιπόν (άμεσα ή έμμεσα) με έκνομες πράξεις και να τις εξηγείς με τρόπο γενικόλογο και αίολο σε καθιστά αυτομάτως συνυπεύθυνο. Κι ας μην έχεις αντικειμενική ευθύνη.
Το... ατράνταχτο επιχείρημα «γιατί πιάνεις εμένα και όχι τον άλλον που επίσης παρανομεί» είναι ολότελα ελληνικό φρούτο και έχει εισχωρήσει στον πυρήνα κάθε κοινωνικής δραστηριότητας. Κάπως έτσι ο φοροφυγάς βρίσκει το αναγκαίο άλλοθι για να συνεχίσει το... θεάρεστο έργο του.
Κάπως έτσι ο γιατρός συνεχίζει να παίρνει φακελάκι, κάπως έτσι ο κρατικός λειτουργός αποδέχεται ως φυσιολογική τη συνδιαλλαγή κάτω από το τραπέζι. Ε, κάπως έτσι και ο μέσος οπαδός πιστεύει ακράδαντα πως το γήπεδο είναι ο κατεξοχήν χώρος όπου ο νόμος όχι απλώς καταλύεται, αλλά ακόμα χειρότερα δεν έχει λόγο ύπαρξης. Αν αυτή η ζούγκλα μας αρέσει, τότε ας γίνουμε άγρια θηρία...
Πηγή: Goal
Το ότι οι άνθρωποι του Ηρακλή προσπαθούν να μαζέψουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αυτά τα οικτρά που συνέβησαν προχθές στο Καυτανζόγλειο είναι εν μέρει επόμενο. Καίγεται το σπίτι τους και προσπαθούν να σώσουν κάτι μέσα στα αποκαΐδια.
Δεν είναι πρέπον να αποδέχεσαι αξιοκαταφρόνητες πράξεις, αλλά ας δεχθούμε κατ' αρχάς ως λογική την προσπάθεια των ανθρώπων του «γηραιού» να υπερασπιστούν το δίκαιο των οπαδών τους που ανάρτησαν το εμετικό πανό κατά του Σοφοκλή Πιλάβιου. Δίκαιο φυσικά, ακόμα κι αν υπάρχει, είναι προφανές πως χάνεται αυτομάτως με τον τρόπο που αποφάσισαν να ενεργήσουν δημόσια.
Αυτό που κάνει, ωστόσο, εντύπωση είναι η κυνική εξήγηση που έδωσε χθες στον Sentra 103,3 ο πρόεδρος του Εθνικού Αγιονερίου, Νίκος Χατζησάβας.
Η λογική του είναι απλοϊκή και ως εκ τούτου επικίνδυνη. Φράσεις του στυλ «το πανό τους πείραξε;» ή «εγώ τους δικαιολογώ» ή ακόμα ακόμα «ο βοηθός έφαγε μια δυο μπουνιές, τίποτα άλλο» μοιάζουν να βγαίνουν από κακό όνειρο.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Υπάρχει μια ευδιάκριτη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ευπρεπή διαμαρτυρία και στην καταισχύνη. Η πρώτη είναι μια αντίδραση στα πλαίσια της δημοκρατίας, η δεύτερη οδηγεί στη «βαρβαρότητα» και στο βόρβορο. Το να συμπλέεις λοιπόν (άμεσα ή έμμεσα) με έκνομες πράξεις και να τις εξηγείς με τρόπο γενικόλογο και αίολο σε καθιστά αυτομάτως συνυπεύθυνο. Κι ας μην έχεις αντικειμενική ευθύνη.
Το... ατράνταχτο επιχείρημα «γιατί πιάνεις εμένα και όχι τον άλλον που επίσης παρανομεί» είναι ολότελα ελληνικό φρούτο και έχει εισχωρήσει στον πυρήνα κάθε κοινωνικής δραστηριότητας. Κάπως έτσι ο φοροφυγάς βρίσκει το αναγκαίο άλλοθι για να συνεχίσει το... θεάρεστο έργο του.
Κάπως έτσι ο γιατρός συνεχίζει να παίρνει φακελάκι, κάπως έτσι ο κρατικός λειτουργός αποδέχεται ως φυσιολογική τη συνδιαλλαγή κάτω από το τραπέζι. Ε, κάπως έτσι και ο μέσος οπαδός πιστεύει ακράδαντα πως το γήπεδο είναι ο κατεξοχήν χώρος όπου ο νόμος όχι απλώς καταλύεται, αλλά ακόμα χειρότερα δεν έχει λόγο ύπαρξης. Αν αυτή η ζούγκλα μας αρέσει, τότε ας γίνουμε άγρια θηρία...
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου