Ο Αϊνστάιν και η παραφροσύνη στο θέμα του Ηρακλή!!

Το γαρ πολύ της θλίψης γεννά παραφροσύνη! Κι ο κόσμος του Ηρακλή κάτω από τις σημερινές συνθήκες μόνον εχέφρων δεν είναι. Γράφει ο Άρης Νικολακης.

Βυθισμένος σε ένα πέλαγος πίκρας… Τι βυθισμένος όμως, που έπιασε πάτο! Βλέποντας λοιπόν, την ομάδα του στην Δ΄ Εθνική θολώνει το μυαλό του. Ε, και με θολωμένο μυαλό τι περιμένετε, να κάνει; Δεν δικαιολογούμε. Αιτιολογούμε!
Είναι εν βρασμώ ψυχής οι φίλοι των «κυανόλευκων»! Λειτουργούν ανεξέλεγκτα. Θεωρούν δε, ότι αυτοί πληρώνουν τα σπασμένα της βρώμας και της δυσωδίας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Πιστεύουν ακράδαντα, ότι το σύμπαν της πολιτικής κι αθλητικής ηγεσίας συνωμότησε εναντίον του Ηρακλή. Ισχυρίζονται, ότι κάρφωσαν πισώπλατα τον «Γηραιό».
Δεν έχουν πάντως, τόσο άδικο σε ότι θεωρούν, ότι πιστεύουν κι ότι ισχυρίζονται. Όσο τουλάχιστον, άδικο επιχειρούμε εμείς οι εχέφρονες να φορτώσουμε στους …παράφρονες. Έχουν κάποιο δίκιο αλλά… Επειδή πάντα υπάρχει ένα «αλλά»… Το όποιο δίκιο τους, το διεκδικούν με λάθος τρόπο. Δε χωρά αμφιβολία επ αυτού.
Άντε όμως, να πείσετε τον κόσμο του Ηρακλή – και δη στην κατάσταση του - ότι στην Ελλάδα υπάρχει ευνομία, ισοτιμία και δικαιοσύνη στον αθλητισμό. Άντε, να τον πείσετε ότι με την αυτοκάθαρση του, θα δρομολογούσε και την αναγέννηση του. Λάδι στη φωτιά θα ρίξετε. Σε μία φωτιά η οποία σιγοκαίει χρόνια στο ποδόσφαιρο μας. Χωρίς η πολιτική εξουσία του τόπου να φροντίσει, να την σβήσει. Τη συνέφερε, να υπάρχει …
Τα επεισόδια και στη Νέα Καλλικράτεια και στη Θεσσαλονίκη – χωρίς δεύτερη κουβέντα – αμαυρώνουν την εικόνα της μεγάλης μακεδονικής ομάδας. Το χειρότερο είναι, ότι δε αλλάζουν το παρόν. Αλλάζουν το μέλλον. Το καταστρέφουν. Κι οι τιμωρίες από την άνιση κόντρα του κόσμου με την κρατική εξουσία, θα είναι μαχαιριά στην καρδιά του Ηρακλή.
Εδώ ακριβώς όμως, χρειάζεται η σωφροσύνη της Πολιτείας κι όλων των εκφραστών της. Εδώ χρειάζεται η μεγαλοθυμία των φορέων του ποδοσφαίρου αλλά και η πρόνοια για την προστασία του αθλήματος από την έξαρση της βίας. Σε μία περίοδο μάλιστα, κατά την οποία η κοινωνία σύμπασα είναι πυριτιδαποθήκη! Μια σπίθα και τα τιναχτούμε στον αέρα. Εδώ ακριβώς, χρειάζεται η σωστή διαχείριση της κατάστασης.
Απεχθανόμαστε. Σιχαινόμαστε κάθε μορφή βίας. Απορρίπτουμε φυσικά, και τον οφθαλμό αντί οφθαλμού. Εκεί οδηγείται η κόντρα του κόσμου του Ηρακλή με την κρατική εξουσία. Εξάλλου εάν εφαρμοζόταν το οφθαλμός αντί οφθαλμού, θα ήμασταν σχεδόν, όλοι τυφλοί!
Διαφωνούμε επίσης, με τον όχλο όταν καθυβρίζει ιερά και όσια καθενός. Όταν δε, οχετοί της κερκίδας εκβάλουν τα αντεθνικά τους λύματα; Ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι μας. Θολώνει και το δικό μας μυαλό. Ίσως – λέμε:Ίσως – εάν οι συνθήκες την ώρα της θολούρας μας ήταν διαφορετικές, θα κάναμε και θα λέγαμε και… Θα μετανιώναμε πικρά για όσα κάναμε κι όσα είπαμε.
Ο θυμός ήταν από ανέκαθεν ο χειρότερος σύμβουλος. Ο θυμός του κόσμου του Ηρακλή λοιπόν, μπορεί να τον οδηγήσει σε κακούργημα. Σε εν ψυχρώ φόνο της ιδέας και της πίστης του. Θύτης ο κόσμος και θύμα η ομάδα στο βωμό της παραφροσύνης , την οποία γεννά η αβυσσαλέα θλίψη.
Υπάρχει πάντως, κι η άλλη όψη του νομίσματος. Την περιγράφει απόλυτα ο Άλμπερτ Αϊνστάιν: Είναι παραφροσύνη, η επανάληψη της ίδιας προσπάθειας με την προσδοκία διαφορετικού αποτελέσματος!
Ας το έχουν υπόψη τους οι έχοντες και κατέχοντες…
Πηγή: pamesports.gr