H επιστροφή των Ολυμπιακών Αγώνων στη
μητέρα-πατρίδα το 2004 συγκέντρωσε τα βλέμματα ολόκληρου του πλανήτη
πάνω από τη μικρή -πλην θαυματουργή- Αθήνα. Γράφει ο Δημήτρης Δραγώγιας.
Ολος ο κόσμος περίμενε με ανυπομονησία τους Αγώνες –από τις εταιρείες
που είδαν τα κέρδη τους να εκτοξεύονται μέχρι τους τυχερούς που φόρεσαν
ένα χρυσό μετάλλιο με άλλη βαρύτητα στο στήθος. Και οι Ελληνες δικαίωσαν
τις προσδοκίες.
Και ήταν τόσο μεγάλη η σημασία των Αγώνων της Ελλάδας που οι επιμέρους λεπτομέρειες της μεγάλης στιγμής απασχόλησαν ακόμη και κλάδους οι οποίοι θεωρητικά δεν είχαν καμία σχέση, όπως εκείνος των ιστορικών. Λίγους μήνες πριν από τη φαντασμαγορική έναρξη, ομάδα καθηγητών στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, ανακάλυψε, έπειτα από ενδελεχή ιστορική έρευνα, πως η τελετή έναρξης συνέπιπτε με άλλη μια λαμπρή σελίδα της ελληνικής ιστορίας.
Εκείνη που γράφτηκε στα 390 π.Χ. όταν ο Φειδιππίδης κατά την παράδοση –ή ένας ανώνυμος οπλίτης κατά τον Ηρόδοτο– με εντολή του στρατηγού Μιλτιάδη, διέσχισε τρέχοντας τα 42,195 χλμ. που χωρίζουν τον Μαραθώνα από την Αθήνα για να αναγγείλει το χαρμόσυνο «Νενικήκαμεν» στη μάχη εναντίον των στρατιών του Δαρείου Α’. Η θυσία του δρομέα, ο οποίος έπεσε νεκρός από την εξάντληση λίγο μετά –έστω κι αν τελικά κανείς ποτέ δεν έμαθε το όνομά του– μόνο χαμένη δεν πήγε.
Από το Λονδίνο έως τη Νέα Υόρκη και από το Παρίσι και το Σικάγο έως την κλασική διαδρομή της Αθήνας, την οποία μόλις προχθές διένυσαν αθλητές από όλον τον πλανήτη, ο Μαραθώνιος δρόμος είναι το κορυφαίο σε αίγλη άθλημα του στίβου, ενώ παρότι δεν διαθέτει την αγωνία των σπριντ ή την ομορφιά των αλμάτων, η συμμετοχή εκατοντάδων αθλητών τον κάνει πιο θελκτικό στους χορηγούς αλλά και τα ρεκόρ.
Για «σεισμική» και «παραδειγματική» μεταβολή του Μαραθώνιου έγραψε ο βρετανικός «Guardian» χρησιμοποιώντας μάλιστα τις –ελληνικής ρίζας– λέξεις «seismic» και «paradigm» για να αποτίσει φόρο τιμής στη χώρα που τον γέννησε. Με αφορμή την εκπληκτική εμφάνιση του Τζέφρι Μουτάι –που κέρδισε τον πρόσφατο Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης, έναν από τους πλέον δύσκολους δρόμους, κατεβάζοντας το ρεκόρ κατά 2 λεπτά και 38 δευτερόλεπτα– αλλά και εκείνη του Γουίλσον Κίπσανγκ στη Φρανκφούρτη –που απείλησε το μόλις έξι εβδομάδων παγκόσμιο ρεκόρ του Πάτρικ Μακάου–, οι αρθρογράφοι της εφημερίδας προσπάθησαν να αναλύσουν τα στοιχεία των επιδόσεων των αθλητών και να βρουν τις αιτίες που ο «βαρετός» δρόμος αντοχής γίνεται ολοένα και πιο γρήγορος και επομένως ανταγωνιστικός.
Μεγαλύτερη απόδειξη; Πως από τα τελευταία δύο έτη, οι χρόνοι των δέκα καλύτερων μαραθωνοδρόμων του κόσμου είναι πολύ ταχύτεροι του παγκόσμιου ρεκόρ που πέτυχε λιγότερο από μια δεκαετία πριν ο Κανούτσι. Ενώ μια επίδοση ικανή να απειλήσει το παγκόσμιο ρεκόρ του 2007 έκτοτε «σπάει» ετησίως και ίσως περισσότερες από μία φορές.
Ποια είναι όμως τα στοιχεία που σηματοδοτούν τις κοσμοϊστορικές αλλαγές στο Μαραθώνιο, πέραν της κυριαρχίας των Κενυατών και του μεταξύ τους ανταγωνισμού;
Πολλοί θα έλεγαν για την πρόοδο της γενετικής, των βοηθημάτων, της προπόνησης, όμως ξεχνούν αυτό που ανέκαθεν οδηγούσε τους ανθρώπους –αθλητές ή μη– προς την τελειότητα και το χρήμα. Ο «παρεξηγημένος» Μαραθώνιος ανήκει στο παρελθόν από τη στιγμή που οι εταιρείες κατάλαβαν πως συμφέρει περισσότερο να διαφημίσουν τα προϊόντα τους σε ένα αθλητικό γεγονός όπως ο αγώνας της Νέας Υόρκης, όπου πήραν μέρος 47.000 αθλητές, παρά σε ένα μίτιγκ στίβου, όπου συμμετέχουν μόλις 100.000 και το παρακολουθούν άλλοι 25.000.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ρίχνονται από νωρίς στα βαθιά όλο και περισσότεροι αθλητές κι όχι να περιμένουν να δοκιμαστούν στα 5 ή τα 10 χιλιόμετρα, όπως ξέραμε μέχρι τώρα. Ο Μαραθώνιος ζει τη δική του κοσμογονία… Kαι η εμπορική αξία του αυξάνεται με ταχύτητα που μάλλον τον Γιουσέιν Μπολτ παρά τον Χαϊλέ Γκεμπρεσελασιέ θυμίζει.
Πηγή: Εξέδρα
Και ήταν τόσο μεγάλη η σημασία των Αγώνων της Ελλάδας που οι επιμέρους λεπτομέρειες της μεγάλης στιγμής απασχόλησαν ακόμη και κλάδους οι οποίοι θεωρητικά δεν είχαν καμία σχέση, όπως εκείνος των ιστορικών. Λίγους μήνες πριν από τη φαντασμαγορική έναρξη, ομάδα καθηγητών στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, ανακάλυψε, έπειτα από ενδελεχή ιστορική έρευνα, πως η τελετή έναρξης συνέπιπτε με άλλη μια λαμπρή σελίδα της ελληνικής ιστορίας.
Εκείνη που γράφτηκε στα 390 π.Χ. όταν ο Φειδιππίδης κατά την παράδοση –ή ένας ανώνυμος οπλίτης κατά τον Ηρόδοτο– με εντολή του στρατηγού Μιλτιάδη, διέσχισε τρέχοντας τα 42,195 χλμ. που χωρίζουν τον Μαραθώνα από την Αθήνα για να αναγγείλει το χαρμόσυνο «Νενικήκαμεν» στη μάχη εναντίον των στρατιών του Δαρείου Α’. Η θυσία του δρομέα, ο οποίος έπεσε νεκρός από την εξάντληση λίγο μετά –έστω κι αν τελικά κανείς ποτέ δεν έμαθε το όνομά του– μόνο χαμένη δεν πήγε.
Από το Λονδίνο έως τη Νέα Υόρκη και από το Παρίσι και το Σικάγο έως την κλασική διαδρομή της Αθήνας, την οποία μόλις προχθές διένυσαν αθλητές από όλον τον πλανήτη, ο Μαραθώνιος δρόμος είναι το κορυφαίο σε αίγλη άθλημα του στίβου, ενώ παρότι δεν διαθέτει την αγωνία των σπριντ ή την ομορφιά των αλμάτων, η συμμετοχή εκατοντάδων αθλητών τον κάνει πιο θελκτικό στους χορηγούς αλλά και τα ρεκόρ.
Για «σεισμική» και «παραδειγματική» μεταβολή του Μαραθώνιου έγραψε ο βρετανικός «Guardian» χρησιμοποιώντας μάλιστα τις –ελληνικής ρίζας– λέξεις «seismic» και «paradigm» για να αποτίσει φόρο τιμής στη χώρα που τον γέννησε. Με αφορμή την εκπληκτική εμφάνιση του Τζέφρι Μουτάι –που κέρδισε τον πρόσφατο Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης, έναν από τους πλέον δύσκολους δρόμους, κατεβάζοντας το ρεκόρ κατά 2 λεπτά και 38 δευτερόλεπτα– αλλά και εκείνη του Γουίλσον Κίπσανγκ στη Φρανκφούρτη –που απείλησε το μόλις έξι εβδομάδων παγκόσμιο ρεκόρ του Πάτρικ Μακάου–, οι αρθρογράφοι της εφημερίδας προσπάθησαν να αναλύσουν τα στοιχεία των επιδόσεων των αθλητών και να βρουν τις αιτίες που ο «βαρετός» δρόμος αντοχής γίνεται ολοένα και πιο γρήγορος και επομένως ανταγωνιστικός.
Μεγαλύτερη απόδειξη; Πως από τα τελευταία δύο έτη, οι χρόνοι των δέκα καλύτερων μαραθωνοδρόμων του κόσμου είναι πολύ ταχύτεροι του παγκόσμιου ρεκόρ που πέτυχε λιγότερο από μια δεκαετία πριν ο Κανούτσι. Ενώ μια επίδοση ικανή να απειλήσει το παγκόσμιο ρεκόρ του 2007 έκτοτε «σπάει» ετησίως και ίσως περισσότερες από μία φορές.
Ποια είναι όμως τα στοιχεία που σηματοδοτούν τις κοσμοϊστορικές αλλαγές στο Μαραθώνιο, πέραν της κυριαρχίας των Κενυατών και του μεταξύ τους ανταγωνισμού;
Πολλοί θα έλεγαν για την πρόοδο της γενετικής, των βοηθημάτων, της προπόνησης, όμως ξεχνούν αυτό που ανέκαθεν οδηγούσε τους ανθρώπους –αθλητές ή μη– προς την τελειότητα και το χρήμα. Ο «παρεξηγημένος» Μαραθώνιος ανήκει στο παρελθόν από τη στιγμή που οι εταιρείες κατάλαβαν πως συμφέρει περισσότερο να διαφημίσουν τα προϊόντα τους σε ένα αθλητικό γεγονός όπως ο αγώνας της Νέας Υόρκης, όπου πήραν μέρος 47.000 αθλητές, παρά σε ένα μίτιγκ στίβου, όπου συμμετέχουν μόλις 100.000 και το παρακολουθούν άλλοι 25.000.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ρίχνονται από νωρίς στα βαθιά όλο και περισσότεροι αθλητές κι όχι να περιμένουν να δοκιμαστούν στα 5 ή τα 10 χιλιόμετρα, όπως ξέραμε μέχρι τώρα. Ο Μαραθώνιος ζει τη δική του κοσμογονία… Kαι η εμπορική αξία του αυξάνεται με ταχύτητα που μάλλον τον Γιουσέιν Μπολτ παρά τον Χαϊλέ Γκεμπρεσελασιέ θυμίζει.
Πηγή: Εξέδρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου