Αν η συζήτηση που άνοιξε από χθες, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, έχει ως
επίκεντρο πως ο Παναθηναϊκός “μπορεί να περάσει τη Μάλαγα” θα ήταν
προτιμότερο να... απέχω διακριτικά. Οχι επειδή το βλέπω -μακάρι να κάνω
λάθος- από πολύ μακρινό έως απίστευτα δύσκολο, αλλά γιατί εκτιμώ ότι δεν
αποτελεί την ποδοσφαιρική ουσία του ζητήματος.
Πρεστίζ “ναι”, οικονομικό ζήτημα δέκα φορές “ναι”, αλλά η (ποδοσφαιρική) πραγματικότητα είναι διαφορετική. Ο Παναθηναϊκός αν είχε σκοράρει στο “Ροσαλέδα” σαφώς θα αντιμετώπιζε μια ρεβάνς ανοιχτή, όχι ένα βουνό ίσα με τον Ολυμπο, όπως πρέπει την Τρίτη να ανέβει. Αν είχε τον Κουίνσι και τον Λέτο δίπλα στον Σισοκό, πάλι τα δεδομένα του θα ήταν διαφορετικά και στην Ισπανία και στην Αθήνα. Καθρέφτης γι αυτό αποτελεί η ανάγνωση του χθεσινού παιχνιδιού.
Πρέπει όμως άπαντες να προσεγγίζουμε την πραγματικότητα και μάλιστα όχι μέσα από το ένδοξο παρελθόν που έχει οικοδομήσει το τριφύλλι κερδίζοντας με το σπαθί του τον τίτλο της πιο επιτυχημένης ελληνικής ομάδας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αλλά -όπως προανέφερα- με οδηγό την ποδοσφαιρική εικόνα και πραγματικότητα.
Είναι αυτός ο Παναθηναϊκός έτοιμος να παίξει στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, ακόμη κι αν το βράδυ της Τρίτης κάνει ματς-ζωής και τσακίσει την Μάλαγα; Μπορεί αυτή η ομάδα που τώρα (ξανα)φτιάχνεται με συγκεκριμένα υλικά να σταθεί απέναντι σε μεγαθήρια δίχως τρόμο; Εχει τις προϋποθέσεις; Ή μήπως το πιο “ταπεινό” Γιουρόπα Λιγκ θα της δώσει, εκτός από 5 εκατ. ευρώ, και την ευκαιρία να πλάσει την “επόμενη μέρα” μέσα από μια πιο προσιτή οδό για τα σημερινά της μέτρα;
Το ερώτημα δεν έχει, φυσικά, να κάνει με την προσπάθεια και τον ιδρώτα που έτσι κι αλλιώς πρέπει να καταθέσουν -και θα κάνουν- την Τρίτη οι παίκτες του Φερέϊρα. Θα παίξουν για τον σύλλογό, τον κόσμο, τον εαυτό τους, το πρεστίζ και τα εκατομμύρια. Δεδομένο αυτό. Αλλά θα παίξουν απέναντι σε μία ομάδα που παρά τα αστέρια τα οποία έχασε εξακολουθεί να είναι πιο ποιοτική.
Επαναλαμβάνω λοιπόν ότι για μένα το ζητούμενο είναι η ανάγνωση των πραγματικών δυνατοτήτων που έχει ΤΩΡΑ ο Παναθηναϊκός. Δεν ξέρω πως θα είναι στο βάθος της σεζόν. Τώρα όμως βλέπω ότι τυχόν πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ θα είναι θρίαμβος σε ποδοσφαιρικό και οικονομικό επίπεδο αλλά ταυτόχρονα εισαγωγή σε... μεγάλη περιπέτεια.
Υπάρχει βέβαια και το επιχείρημα ότι “οι ομάδες πλάθονται στα δύσκολα, ακόμη κι αν χρειαστεί να πληγωθούν”. Στο Τσάμπιονς Λιγκ πάντως, ελοχεύει ο κίνδυνος οι πληγές να σε κυνηγάνε χρόνια. Και να μην φεύγουν απ΄το κορμί σου.
Με την άμυνα του “Ροσαλέδα” ο Παναθηναϊκός θα “βασανιστεί” ακόμη και πηγαίνοντας στη Λιβαδειά. Εκεί όπου, θυμίζω, απώλεσε τον περσινό τίτλο. Αυτή η γραμμή -που παλαιότερα του έχτισε θριάμβους- κλασικά, πλέον, τα τελευταία χρόνια δεν παρέχει εγγυήσεις στο τριφύλλι. Τα άκρα ευάλωτα στους γρήγορους και τεχνίτες αντιπάλους, το κέντρο της, εκτός του Μπουμσόνγκ ,αλλού πατούσε (Βελάσκες) κι αλλού βρισκόταν (Πίντο). Κι όταν η μπάλα δεν κρατιέται στα χαφ, το βάρος που πέφτει πίσω είναι δύο φορές μεγαλύτερο...
Στο δημιουργικό κομμάτι, με την πάροδο του χρόνου, ο Παναθηναϊκός θα βελτιώσει τους αυτοματισμούς και θα βρει λύσεις και γκολ, έστω και κι αν πρέπει να κάνει πέντε φάσεις μέχρι να βάζει μία... Ο Σισοκό με τον Κουίνσι και τον Χριστοδουλόπουλο θα του προσφέρουν ταχύτητα και έμπνευση, ο Φορναρόλι όταν αποκτήσει την πρέπουσα φυσική κατάσταση θα είναι χρήσιμος. Ενίοτε όμως, θα κληθεί ξανά η επίθεση να... νικάει και για την άμυνα.
Για την ώρα πάντως, το μόνο σεντόνι που βλέπει ο Παναθηναϊκός είναι αυτό που θα “απλωθεί” στη Λιβαδειά. Γιατί μπορεί η ήττα στο “Ροσαλέδα” να μην τον πλήγωσε ανεπανόρθωτα, αλλά τυχόν γκέλα το Σάββατο στο... “Λα Κομπότεδα” θα του ανοίξει μεγάλες πληγές στο πρωτάθλημα.
Πηγή: Goal
Πρεστίζ “ναι”, οικονομικό ζήτημα δέκα φορές “ναι”, αλλά η (ποδοσφαιρική) πραγματικότητα είναι διαφορετική. Ο Παναθηναϊκός αν είχε σκοράρει στο “Ροσαλέδα” σαφώς θα αντιμετώπιζε μια ρεβάνς ανοιχτή, όχι ένα βουνό ίσα με τον Ολυμπο, όπως πρέπει την Τρίτη να ανέβει. Αν είχε τον Κουίνσι και τον Λέτο δίπλα στον Σισοκό, πάλι τα δεδομένα του θα ήταν διαφορετικά και στην Ισπανία και στην Αθήνα. Καθρέφτης γι αυτό αποτελεί η ανάγνωση του χθεσινού παιχνιδιού.
Πρέπει όμως άπαντες να προσεγγίζουμε την πραγματικότητα και μάλιστα όχι μέσα από το ένδοξο παρελθόν που έχει οικοδομήσει το τριφύλλι κερδίζοντας με το σπαθί του τον τίτλο της πιο επιτυχημένης ελληνικής ομάδας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αλλά -όπως προανέφερα- με οδηγό την ποδοσφαιρική εικόνα και πραγματικότητα.
Είναι αυτός ο Παναθηναϊκός έτοιμος να παίξει στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, ακόμη κι αν το βράδυ της Τρίτης κάνει ματς-ζωής και τσακίσει την Μάλαγα; Μπορεί αυτή η ομάδα που τώρα (ξανα)φτιάχνεται με συγκεκριμένα υλικά να σταθεί απέναντι σε μεγαθήρια δίχως τρόμο; Εχει τις προϋποθέσεις; Ή μήπως το πιο “ταπεινό” Γιουρόπα Λιγκ θα της δώσει, εκτός από 5 εκατ. ευρώ, και την ευκαιρία να πλάσει την “επόμενη μέρα” μέσα από μια πιο προσιτή οδό για τα σημερινά της μέτρα;
Το ερώτημα δεν έχει, φυσικά, να κάνει με την προσπάθεια και τον ιδρώτα που έτσι κι αλλιώς πρέπει να καταθέσουν -και θα κάνουν- την Τρίτη οι παίκτες του Φερέϊρα. Θα παίξουν για τον σύλλογό, τον κόσμο, τον εαυτό τους, το πρεστίζ και τα εκατομμύρια. Δεδομένο αυτό. Αλλά θα παίξουν απέναντι σε μία ομάδα που παρά τα αστέρια τα οποία έχασε εξακολουθεί να είναι πιο ποιοτική.
Επαναλαμβάνω λοιπόν ότι για μένα το ζητούμενο είναι η ανάγνωση των πραγματικών δυνατοτήτων που έχει ΤΩΡΑ ο Παναθηναϊκός. Δεν ξέρω πως θα είναι στο βάθος της σεζόν. Τώρα όμως βλέπω ότι τυχόν πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ θα είναι θρίαμβος σε ποδοσφαιρικό και οικονομικό επίπεδο αλλά ταυτόχρονα εισαγωγή σε... μεγάλη περιπέτεια.
Υπάρχει βέβαια και το επιχείρημα ότι “οι ομάδες πλάθονται στα δύσκολα, ακόμη κι αν χρειαστεί να πληγωθούν”. Στο Τσάμπιονς Λιγκ πάντως, ελοχεύει ο κίνδυνος οι πληγές να σε κυνηγάνε χρόνια. Και να μην φεύγουν απ΄το κορμί σου.
Με την άμυνα του “Ροσαλέδα” ο Παναθηναϊκός θα “βασανιστεί” ακόμη και πηγαίνοντας στη Λιβαδειά. Εκεί όπου, θυμίζω, απώλεσε τον περσινό τίτλο. Αυτή η γραμμή -που παλαιότερα του έχτισε θριάμβους- κλασικά, πλέον, τα τελευταία χρόνια δεν παρέχει εγγυήσεις στο τριφύλλι. Τα άκρα ευάλωτα στους γρήγορους και τεχνίτες αντιπάλους, το κέντρο της, εκτός του Μπουμσόνγκ ,αλλού πατούσε (Βελάσκες) κι αλλού βρισκόταν (Πίντο). Κι όταν η μπάλα δεν κρατιέται στα χαφ, το βάρος που πέφτει πίσω είναι δύο φορές μεγαλύτερο...
Στο δημιουργικό κομμάτι, με την πάροδο του χρόνου, ο Παναθηναϊκός θα βελτιώσει τους αυτοματισμούς και θα βρει λύσεις και γκολ, έστω και κι αν πρέπει να κάνει πέντε φάσεις μέχρι να βάζει μία... Ο Σισοκό με τον Κουίνσι και τον Χριστοδουλόπουλο θα του προσφέρουν ταχύτητα και έμπνευση, ο Φορναρόλι όταν αποκτήσει την πρέπουσα φυσική κατάσταση θα είναι χρήσιμος. Ενίοτε όμως, θα κληθεί ξανά η επίθεση να... νικάει και για την άμυνα.
Για την ώρα πάντως, το μόνο σεντόνι που βλέπει ο Παναθηναϊκός είναι αυτό που θα “απλωθεί” στη Λιβαδειά. Γιατί μπορεί η ήττα στο “Ροσαλέδα” να μην τον πλήγωσε ανεπανόρθωτα, αλλά τυχόν γκέλα το Σάββατο στο... “Λα Κομπότεδα” θα του ανοίξει μεγάλες πληγές στο πρωτάθλημα.
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου