Οταν ήρθε για πρώτη φορά ο Βαλβέρδε στην Ελλάδα γνώρισε, ως προπονητής
του Ολυμπιακού, αποκλεισμό-σοκ από την Ανόρθωση και αποκλείστηκε από
τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.
Λίγο έλειψε να τον “σουτάρει” ο Κόκκαλης με το “καλημέρα”. Στην επιστροφή του στο τιμόνι των “ερυθρόλευκων”, επί Μαρινάκη πλέον, ο Βαλβέρδε γνώρισε άλλη μία “τραυματική” εμπειρία πρεμιέρας, πρωταθλήματος αυτή τη φορά, με την ήττα 2-1 από τον Ηρακλή στο Καυταντζόγλειο. Υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν, μια χαρά τα πήγε ο Ζαρντίμ στο δικό του ματς “γνωριμίας” αφού νίκησε στη Βέροια 2-1.
Αυτή, βέβαια, είναι η ανάγνωση των αριθμών. Οι ομάδες όμως, όπως συνηθίζουμε να λέμε και να για το κράτος, έχουν συνέχεια. Ειδικά ο Ολυμπιακός ο οποίος είναι το μοναδικό κλαμπ στην Ελλάδα με διοικητική και οικονομική σταθερότητα και ασφάλεια, ολοκλήρωσε την περσινή χρονιά με υψηλά στάνταρς. Νταμπλούχος, με καλή ευρωπαϊκή παρουσία και -κυρίως- πολλά παιχνίδια στα οποία πρόσφερε ωραία μπάλα.
Ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε ήταν ομάδα με ταυτότητα, πλάνο και ποδοσφαιρικό προσανατολισμό. Είχε στόχευση στο χορτάρι και μεθολογία μέχρι να πετύχει. Ο Ολυμπιακός του Ζαρντίμ, έτσι όπως τον είδαμε πρώτη φορά στη Βέροια και λίγες μέρες προτού ξεκινήσουν τα δύσκολα στο Τσάμπιονς Λιγκ, βρίσκεται στο στάδιο των... αναζητήσεων. Οχι παράλογο, θα πείτε, καθώς είναι καινούργιος ο προπονητής, άρα διαφορετική η φιλοσοφία. Υπάρχουν όμως στοιχεία που μοιάζουν να... χάθηκαν στο δρόμο, από τη λήξη της περσινής σεζόν έως σήμερα, στοιχεία που υπέγραφαν την ταυτότητα του “Ισπανικού Ολυμπιακού”.
Το μαρκάρισμα ψηλά απουσιάζει. Χαρακτηριστικό το οποίο επισημάνθηκε πολύ γρήγορα, στα φιλικά κιόλας, από τους συναδέλφους που καλύπτουν το ρεπορτάζ. Ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε “έπνιγε” με το πρέσινγκ. Η πρώτη ζώνη ξεκινούσε έξω από την περιοχή του αντιπάλου. Ηταν δύσκολη η κυκλοφορία της μπάλας καθώς ανάγκαζε την άμυνα να... γεμίσει κι έτσι οι “ερυθρόλευκοι” είχαν πάντα τον πρώτο λόγο στην υποδοχή.
Στη Βέροια είδαμε τους γηπεδούχους να κατεβάζουν άνετα τη μπάλα μέχρι τη μεσαία γραμμή. Στο πρώτο ημίχρονο η μεταβίβαση ήταν ξεκούραστη στον Μπαργκάν, κάτι ανάλογο (όχι πάντως το ίδιο εύκολα, λόγω κόπωσης) συνέβαινε με τον Ολαϊτάν στο δεύτερο. Η άμυνα ξεκινάει από την επίθεση, αλλά στον Ολυμπιακό του Ζαρντίμ το βάρος αρχίζει να πέφτει με το μαρκάρισμα στη μεσαία γραμμή.
Στοιχείο δεύτερο, εκείνο που βγάζει μάτια. Απαντες γνωρίζαμε ότι χωρίς τον Μέλμπεργκ και τον Αβραάμ ο Ολυμπιακός δεν θα είχε την ίδια αποτελεσματικότητα στην άμυνα. Ο Σιόβας είναι νέος, ο έμπειρος Κοντρέρας ήρθε πριν λίγες ημέρες, οπότε λογικό είναι να μην έχουν δέσει (πέρα από το γεγονός ότι ως κλάση δεν συγκρίνονται τα δίδυμα).
Οι πρωταθλητές όμως “έφαγαν” πολλές φάσεις (και δύο γκολ, άσχετα αν μέτρησε μόνο το ένα) από μία ομάδα που δεν είναι επιπέδου... Τσάμπιονς Λιγκ. Η απουσία του Ορμπάϊθ ακόμη “φωνάζει” στα χαφ, όσο κι αν ο Μοντέστο πήγε καλά. Ο Τοροσίδης και ο Χολέμπας στα άκρα έφαγαν (ειδικά ο πρώτος) ντρίμπλες, άσχετα αν ο “Γερμανός” με την εντυπωσιακή ενέργειά του στο γκολ, έγειρε υπέρ του τις κριτικές. Για τον Κάρολ δεν γεννάται θέμα. Μια κακή βραδιά μπορεί να έχει οποιοσδήποτε τερματοφύλακας.
Νομίζω ότι στη Βέροια ο Ολυμπιακός νίκησε, πολύ περισσότερο, χάρη στην ποδοσφαιρική ποιότητα ορισμένων παικτών και λιγότερο στηριζόμενος στο πλάνο και το σύνολο. Κι αυτό μπορεί να είναι εύκολο -και είναι- να το πράττει στα πιο πολλά ματς του προβληματικού ελληνικού πρωταθλήματος, αλλά για την Ευρώπη χρειάζεται σημαντική βελτίωση.
Τα θετικά έχουν εύκολο διάβασμα. Ο Αριέλ Ιμπαγάσα είναι κόσμημα για την Ελλάδα. Και... 100 χρονών να πάει, απολαμβάνεις να τον βλέπεις. Το μυαλό του λειτουργεί σαν υπολογιστής και το πάθος του είναι παράδειγμα για τους νεότερους. Ο Πάουλο Μασάντο (όπως θέλει ο ίδιος να τον αποκαλούμε- κι όχι “Μασάδο”) δεν χρειάστηκε παρά ελάχιστα λεπτά για να αποδείξει πως η περιβόητη “προσαρμογή” δεν ισχύει για ποδοσφαιριστές κλάσης. Είτε παίζει δεξιά είτε αριστερά υπερπολύτιμος θα είναι.
Κι αυτός θα πάρει αύριο μεθαύριο την μπαγκέτα από τον Ιμπαγάσα. Ο Ράφικ Τζιμπούρ δεν... χρειάζεται πολλά. Μια δυο φάσεις στο ματς και “καθαρίζει”. Γενικά ο Ολυμπιακός, στο δημιουργικό κομμάτι, ακόμη κι αν χρειάζεται χρόνο για να δουλέψει τους αυτοματισμούς, είναι ομάδα με προσωπική ποιότητα, κλάση που ξεχειλίζει και δυνατό πάγκο. Το ανασταλτικό κεφάλαιο είναι εκείνο που απαιτεί μεγάλη ανάγνωση. Και γρήγορα καθώς το Τσάμπιονς Λιγκ δεν περιμένει.
ΥΓ1: Προτιμώ να ασχοληθώ με ποδόσφαιρο σήμερα και όχι ΑΛΛΟ με το ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟ γκολ του Ιωάννου που δεν μέτρησε εξαιτίας ενός βοηθού (Τσολάκη) ο οποίος δεν πέτυχε υπόδειξη στο παιχνίδι. Ξέρω ότι το αντίθετο θα... πουλούσε καλά, όμως δεν με ενδιαφέρει. Βαριέμαι να επαναλαμβάνω τα αυτονόητα.
ΥΓ2: Εχω την αίσθηση ότι Μαρινάκης και Αλαφούζος, σε προσωπικό επίπεδο, θα αλληλοβριστούν δημόσια χειρότερα απ΄ότι θα το έκαναν δύο έφηβοι παίζοντας μπουνιές σε μπαρ. Σταματημό δεν θα έχουν...
Πηγή: Sentragoal.gr
Λίγο έλειψε να τον “σουτάρει” ο Κόκκαλης με το “καλημέρα”. Στην επιστροφή του στο τιμόνι των “ερυθρόλευκων”, επί Μαρινάκη πλέον, ο Βαλβέρδε γνώρισε άλλη μία “τραυματική” εμπειρία πρεμιέρας, πρωταθλήματος αυτή τη φορά, με την ήττα 2-1 από τον Ηρακλή στο Καυταντζόγλειο. Υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν, μια χαρά τα πήγε ο Ζαρντίμ στο δικό του ματς “γνωριμίας” αφού νίκησε στη Βέροια 2-1.
Αυτή, βέβαια, είναι η ανάγνωση των αριθμών. Οι ομάδες όμως, όπως συνηθίζουμε να λέμε και να για το κράτος, έχουν συνέχεια. Ειδικά ο Ολυμπιακός ο οποίος είναι το μοναδικό κλαμπ στην Ελλάδα με διοικητική και οικονομική σταθερότητα και ασφάλεια, ολοκλήρωσε την περσινή χρονιά με υψηλά στάνταρς. Νταμπλούχος, με καλή ευρωπαϊκή παρουσία και -κυρίως- πολλά παιχνίδια στα οποία πρόσφερε ωραία μπάλα.
Ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε ήταν ομάδα με ταυτότητα, πλάνο και ποδοσφαιρικό προσανατολισμό. Είχε στόχευση στο χορτάρι και μεθολογία μέχρι να πετύχει. Ο Ολυμπιακός του Ζαρντίμ, έτσι όπως τον είδαμε πρώτη φορά στη Βέροια και λίγες μέρες προτού ξεκινήσουν τα δύσκολα στο Τσάμπιονς Λιγκ, βρίσκεται στο στάδιο των... αναζητήσεων. Οχι παράλογο, θα πείτε, καθώς είναι καινούργιος ο προπονητής, άρα διαφορετική η φιλοσοφία. Υπάρχουν όμως στοιχεία που μοιάζουν να... χάθηκαν στο δρόμο, από τη λήξη της περσινής σεζόν έως σήμερα, στοιχεία που υπέγραφαν την ταυτότητα του “Ισπανικού Ολυμπιακού”.
Το μαρκάρισμα ψηλά απουσιάζει. Χαρακτηριστικό το οποίο επισημάνθηκε πολύ γρήγορα, στα φιλικά κιόλας, από τους συναδέλφους που καλύπτουν το ρεπορτάζ. Ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε “έπνιγε” με το πρέσινγκ. Η πρώτη ζώνη ξεκινούσε έξω από την περιοχή του αντιπάλου. Ηταν δύσκολη η κυκλοφορία της μπάλας καθώς ανάγκαζε την άμυνα να... γεμίσει κι έτσι οι “ερυθρόλευκοι” είχαν πάντα τον πρώτο λόγο στην υποδοχή.
Στη Βέροια είδαμε τους γηπεδούχους να κατεβάζουν άνετα τη μπάλα μέχρι τη μεσαία γραμμή. Στο πρώτο ημίχρονο η μεταβίβαση ήταν ξεκούραστη στον Μπαργκάν, κάτι ανάλογο (όχι πάντως το ίδιο εύκολα, λόγω κόπωσης) συνέβαινε με τον Ολαϊτάν στο δεύτερο. Η άμυνα ξεκινάει από την επίθεση, αλλά στον Ολυμπιακό του Ζαρντίμ το βάρος αρχίζει να πέφτει με το μαρκάρισμα στη μεσαία γραμμή.
Στοιχείο δεύτερο, εκείνο που βγάζει μάτια. Απαντες γνωρίζαμε ότι χωρίς τον Μέλμπεργκ και τον Αβραάμ ο Ολυμπιακός δεν θα είχε την ίδια αποτελεσματικότητα στην άμυνα. Ο Σιόβας είναι νέος, ο έμπειρος Κοντρέρας ήρθε πριν λίγες ημέρες, οπότε λογικό είναι να μην έχουν δέσει (πέρα από το γεγονός ότι ως κλάση δεν συγκρίνονται τα δίδυμα).
Οι πρωταθλητές όμως “έφαγαν” πολλές φάσεις (και δύο γκολ, άσχετα αν μέτρησε μόνο το ένα) από μία ομάδα που δεν είναι επιπέδου... Τσάμπιονς Λιγκ. Η απουσία του Ορμπάϊθ ακόμη “φωνάζει” στα χαφ, όσο κι αν ο Μοντέστο πήγε καλά. Ο Τοροσίδης και ο Χολέμπας στα άκρα έφαγαν (ειδικά ο πρώτος) ντρίμπλες, άσχετα αν ο “Γερμανός” με την εντυπωσιακή ενέργειά του στο γκολ, έγειρε υπέρ του τις κριτικές. Για τον Κάρολ δεν γεννάται θέμα. Μια κακή βραδιά μπορεί να έχει οποιοσδήποτε τερματοφύλακας.
Νομίζω ότι στη Βέροια ο Ολυμπιακός νίκησε, πολύ περισσότερο, χάρη στην ποδοσφαιρική ποιότητα ορισμένων παικτών και λιγότερο στηριζόμενος στο πλάνο και το σύνολο. Κι αυτό μπορεί να είναι εύκολο -και είναι- να το πράττει στα πιο πολλά ματς του προβληματικού ελληνικού πρωταθλήματος, αλλά για την Ευρώπη χρειάζεται σημαντική βελτίωση.
Τα θετικά έχουν εύκολο διάβασμα. Ο Αριέλ Ιμπαγάσα είναι κόσμημα για την Ελλάδα. Και... 100 χρονών να πάει, απολαμβάνεις να τον βλέπεις. Το μυαλό του λειτουργεί σαν υπολογιστής και το πάθος του είναι παράδειγμα για τους νεότερους. Ο Πάουλο Μασάντο (όπως θέλει ο ίδιος να τον αποκαλούμε- κι όχι “Μασάδο”) δεν χρειάστηκε παρά ελάχιστα λεπτά για να αποδείξει πως η περιβόητη “προσαρμογή” δεν ισχύει για ποδοσφαιριστές κλάσης. Είτε παίζει δεξιά είτε αριστερά υπερπολύτιμος θα είναι.
Κι αυτός θα πάρει αύριο μεθαύριο την μπαγκέτα από τον Ιμπαγάσα. Ο Ράφικ Τζιμπούρ δεν... χρειάζεται πολλά. Μια δυο φάσεις στο ματς και “καθαρίζει”. Γενικά ο Ολυμπιακός, στο δημιουργικό κομμάτι, ακόμη κι αν χρειάζεται χρόνο για να δουλέψει τους αυτοματισμούς, είναι ομάδα με προσωπική ποιότητα, κλάση που ξεχειλίζει και δυνατό πάγκο. Το ανασταλτικό κεφάλαιο είναι εκείνο που απαιτεί μεγάλη ανάγνωση. Και γρήγορα καθώς το Τσάμπιονς Λιγκ δεν περιμένει.
ΥΓ1: Προτιμώ να ασχοληθώ με ποδόσφαιρο σήμερα και όχι ΑΛΛΟ με το ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟ γκολ του Ιωάννου που δεν μέτρησε εξαιτίας ενός βοηθού (Τσολάκη) ο οποίος δεν πέτυχε υπόδειξη στο παιχνίδι. Ξέρω ότι το αντίθετο θα... πουλούσε καλά, όμως δεν με ενδιαφέρει. Βαριέμαι να επαναλαμβάνω τα αυτονόητα.
ΥΓ2: Εχω την αίσθηση ότι Μαρινάκης και Αλαφούζος, σε προσωπικό επίπεδο, θα αλληλοβριστούν δημόσια χειρότερα απ΄ότι θα το έκαναν δύο έφηβοι παίζοντας μπουνιές σε μπαρ. Σταματημό δεν θα έχουν...
Πηγή: Sentragoal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου