Του Μιχάλη Τσόχου
Όσο συμφωνώ με την τακτική «δεν παίρνουμε το παραμικρό ρίσκο» του Φερέιρα στο πρώτο ημίχρονο, διότι αν το φάμε τελειώσαμε», άλλο τόσο διαφωνώ και με την τακτική του δευτέρου ημιχρόνου και κυρίως των τελευταίων 20 λεπτών, που παρέμεινε ακριβώς η ίδια με τους πρώτου ημιχρόνου. Μα όταν θες να βάλεις τρία γκολ, άντε έστω δύο για να πας στην παράταση, δεν γίνεται να το πετύχεις κόντρα σε μία καλύτερη ομάδα από εσένα χωρίς να πάρεις ρίσκο. Όσο η ώρα περνούσε οι επιλογές του Φερέιρα θα έπρεπε να είχαν το νόημα να ανεβάσει ψηλά την ομάδα και να πιέσει. Άλλωστε η Μάλαγα ήταν ένας αντίπαλος που μας έχει δείξει ότι όταν πιέζεται ναι μεν βρίσκει χώρους για κόντρες, αλλά αμυντικά τα θαλασσώνει κιόλας.
Ο Φερέιρα λοιπόν αντί να κάνει το προφανές, επέλεξε να κλειδώσει το 0-0 βγάζοντας τον κουρασμένο μεν Κατσουράνη και βάζοντας στη θέση του τον Μαρίνο. Μα θα πιέσεις και θα ανεβάσεις την ομάδα με χαφ τους Βιτόλο, Μαρίνο; Ακόμη κι’ αν έφευγε η Μάλαγα από το γήπεδο ο Βιτόλο με τον Μαρίνο θα έπαιζαν παράλληλο ποδόσφαιρο, κάθετο αποκλείεται.
Και άντε δεν ήθελε να ρισκάρει ούτε στην δεύτερη αλλαγή. Ούτε και στην τρίτη; Έξω ο Φορναρόλι, μέσα ο Τοτσέ; Μα με αυτή την αλλαγή και ο τελευταίος οπαδός του ΠΑΟ, όχι μόνο οι παίκτες, πήραν το μήνυμα ότι ο κόουτς ρίχνει λευκή πετσέτα στο γήπεδο; Γιατί;
Σύμφωνοι ότι και να έκανε ο Φερέιρα, οι πιθανότητες ο ΠΑΟ να τα κατάφερνε ήταν 5% , ίσως και λιγότερες, αλλά αυτό τι σημαίνει ότι δεν έπρεπε να τις εξαντλήσει ο προπονητής;
Δεν έπρεπε να κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να… ξυπνήσει την ομάδα; Ας το έκανε έστω για αυτούς τους 40 χιλιάδες φίλους του ΠΑΟ που πήγαν στο γήπεδο και δεν έκαναν ούτε αχ σε 90 λεπτά αναμέτρησης…
πηγή: sport-fm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου