Η Μπαρτσελόνα επέζησε του δράματος με τη Ρεάλ, ο Ναβάρο κι ο
Φερνάντεθ δεν μίλησαν για τις πέτρες (του Διαμαντίδη και του Σπανούλη)
κι ο Βασίλης Σκουντής γράφει για το πηγάδι στο οποίο κατουρήσαμε.
Παρεμπιπτόντως κι εγώ μαζί με τον Λημνιάτη επιζήσαμε ενός δράματος, διότι όντες καρφωμένοι μπροστά στα μικρόφωνα του OTE TV επί δυόμισι ώρες, όχι για τσιγάρο δεν βγήκαμε, αλλά ούτε προς νερού μας!
«Ούτε για κατούρημα δεν μπορεί να πάει κανείς μ' αυτά που γίνονται» όπως είχε πει (με ανοικτά τα μικρόφωνα της Ε.Ρ.Τ.) ο μεγάλος Γιάννης Διακογιάννης σε μία τηλεοπτική μετάδοση διεθνών αγώνων στίβου!
Ο Χελάκης πάλι είχε πει το «δεν περιγράφω άλλο» κι αυτό αρχίζω να το σκέπτομαι κι εγώ πολύ σοβαρά: τις τελευταίες δέκα ημέρες μου έτυχε να μεταδώσω τρία ματς που κρίθηκαν στη δεύτερη παράταση κι άλλο ένα (το οποίο μάλιστα ήταν μία μαγνητοσκοπημένη περίληψη, Μέμφις-Σικάγο) με ένα έξτρα πεντάλεπτο. Αλλά, λόγω τιμής, μπροστά στο χθεσινό έπος, τα θρίλερ των Σέλτικς με την Ατλάντα και το Μαϊάμι ήταν απλώς οδοντόκρεμες, όπως έλεγε και μία παλιά διαφήμιση: θα αποφεύγονταν, άλλωστε, και τα δυο, εάν οι προπονητές έδιναν (όπως ορίζει η λογική) εντολή για φάουλ και δεν βαυκαλίζονταν με τη δήθεν τέλεια άμυνα...
Δεν έχω σκοπό βεβαίως να αναλωθώ στα ξενύχτια μου, δεν ενδιαφέρουν άλλωστε: άλλο με καίει και τσουρουφλίζει ολάκερο το ελληνικό «μπασκετικό έθνος», όπως συνηθίζει να λέει κι ο Γιασικεβίτσιους. Το έθνος, που, ενώ δικαιούται να απολαύσει κι ελόγου του ένα Copa del Rey (κι ας έχουμε Προεδρευομένη κι όχι Βασιλευομένη Δημοκρατία), εντούτοις είναι καταδικασμένο να τυραννιέται από το Copa Del... Pobre!
Αυτοί έχουν το Κύπελλο του Βασιλιά κι εμείς το Κύπελλο του φτωχού! Αλλά, πάλι σκέπτομαι πως τους ρίχνουμε στ' αυτιά σε όλα τα υπόλοιπα:
Πρώτον, σε αντίθεση με την Ε.Ο.Κ., η ισπανική λίγκα δεν έχει χώρο να κρεμάσει το μεγάλο πανό (που θα καλύπτει την Κυριακή τη γυμνή κεντρική εξέδρα του Ελληνικού) στις κερκίδες της Fernando Buesa Arena...
Δεύτερον, κανείς δεν πέταξε πέτρες στο σπίτι του Ερεθουέλο!
Τρίτον, ο Ρούντι κι ο «La Bomba» την παραμονή μιλούσαν για μπάσκετ κι όχι για αστυνομικές επιχειρήσεις...
Τέταρτον, οι δικοί τους φίλαθλοι νιώθουν ότι πηγαίνουν στο θέατρο, ενώ οι δικοί μας ζώνονται με όπλα κι ετοιμάζονται για πόλεμο.
Πέμπτον, αυτοί το τραβάνε σε επτά αγώνες και τέσσερις μέρες, ενώ εμείς κάνουμε οικονομία με μία δίωρη ξεπέτα...
Στα σοβαρά τώρα: τη βαρεθήκαμε αυτή την κατάσταση. Ή μάλλον τη σιχαθήκαμε! Όχι άλλο κάρβουνο, κύριε Γιώργο μου, κύριε Παναγιώτη μου, κύριε Δημήτρη μου και δεν συμμαζεύεται: όντως δεν συμμαζεύεται διότι «κατά το ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;», που αναρωτιόταν ο Καραμανλής την εποχή του παρακράτους, κι η δική μας γενιά μπορεί να απορεί «ποιος κάνει κουμάντο σε αυτόν τον μπάσκετικό τόπο;».
Όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει κι η νύχτα του Κυπέλλου Ελλάδος είναι χειρότερη κι από αυτήν στο Βόρειο Πόλο! Αφού, λοιπόν, μας χαλάει η υπόθεση του Κυπέλλου, νισάφι πια! Ας καταργηθεί, βρε αδερφέ, δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι...
Εάν, όμως, οι φορείς της (πολιτικής, αστυνομικής, ομοσπονδιακής και συλλογικής) εξουσίας έχουν την επιθυμία να τα βάλουν με το παρακράτος και με τις συμμορίες που λυμαίνονται τα γήπεδα, ας το κάνουν τώρα. Τώρα, εννοώ τώρα, άντε τη Δευτέρα το πρωί: την επομένη του εφετινού τελικού δηλαδή κι όχι (να μηρυκάζουμε πάλι το ζήτημα) την παραμονή του επόμενου!
Αυτό είναι ένα ιερό χρέος που το έχουμε όλοι μας απέναντι στο μπάσκετ: να του χαρίσουμε μία γιορτή κι όχι μία κηδεία σε δόσεις! Όσο εχθροί είναι οι Ολυμπιακοί με τους Παναθηναϊκούς, άλλο τόσο κι ακόμη περισσότερο (ελέω και των εθνικιστικών διαφορών) είναι οι Καταλανοί με τους Καστιγιάνους. Παρόλα αυτά το Final-8 του Copa del Rey είναι ένα ειρηνικό συναπάντημα οκτώ διαφορετικών φυλών, που μάλιστα έχει εξελιχθεί σε παγκόσμιο αξιοθέατο!
Κι εμείς την ίδια στιγμή βράζουμε στο ζουμί μας και τρώμε τις σάρκες μας, όσες μας έχουν απομείνει. Αυτοσαρκαζόμενος εγώ, που είμαι ένας απλός σπορτκάστερ, κάνω πλάκα λέγοντας «δεν περιγράφω άλλο», αλλά εάν ήμουν ο Σπανούλης ή ο Διαμαντίδης θα φώναζα «δεν παίζω άλλο κι άντε κόψτε τον λαιμό σας»!
Θα παίξουν, όμως, δεν έχουν άλλη επιλογή. Θα παίξουν διότι πληρώνονται γι' αυτό, έστω κι αν προτού βγουν στη «ρωμαϊκή αρένα» θα σταυροκοπηθούν δέκα φορές και θα κάνουν κι ένα τάμα στη χάρη Της. Όπως, άλλωστε, έγραψε στο δοκίμιό του «Η σημειολογία στην καθημερινή ζωή» ο Ουμπέρτο Έκο, «ο αθλητής είναι τέρας, είναι ο άνθρωπος που γελά, είναι η γκέισα με το πιεσμένο κι ατροφικό πόδι. Όμως ο αθλητής -τέρας γεννιέται τη στιγμή που το σπορ ανάγεται στο τετράγωνο, όταν δηλαδή το σπορ, από παιχνίδι με προσωπική συμμετοχή, γίνεται ένα είδος συζήτησης πάνω στο παιχνίδι, δηλαδή γίνεται θέαμα για άλλους».
Κοινώς, γέλα παλιάτσο!
ΥΓ. Αξίζει, ωστόσο, μία καλύτερη τύχη σε αυτό το μπασκετικό έθνος. Άλλη μάνα άραγε γέννησε τον Ναβάρο και τον Φερνάντεθ ή μήπως ο Σπανούλης κι ο Διαμαντίδης είναι μπάσταρδα; Εκτός κι αν κατουρήσαμε όλοι μαζί στο πηγάδι και πρέπει να τιμωρούμαστε δια βίου γι' αυτό...
πηγή: gazzetta.gr«Ούτε για κατούρημα δεν μπορεί να πάει κανείς μ' αυτά που γίνονται» όπως είχε πει (με ανοικτά τα μικρόφωνα της Ε.Ρ.Τ.) ο μεγάλος Γιάννης Διακογιάννης σε μία τηλεοπτική μετάδοση διεθνών αγώνων στίβου!
Ο Χελάκης πάλι είχε πει το «δεν περιγράφω άλλο» κι αυτό αρχίζω να το σκέπτομαι κι εγώ πολύ σοβαρά: τις τελευταίες δέκα ημέρες μου έτυχε να μεταδώσω τρία ματς που κρίθηκαν στη δεύτερη παράταση κι άλλο ένα (το οποίο μάλιστα ήταν μία μαγνητοσκοπημένη περίληψη, Μέμφις-Σικάγο) με ένα έξτρα πεντάλεπτο. Αλλά, λόγω τιμής, μπροστά στο χθεσινό έπος, τα θρίλερ των Σέλτικς με την Ατλάντα και το Μαϊάμι ήταν απλώς οδοντόκρεμες, όπως έλεγε και μία παλιά διαφήμιση: θα αποφεύγονταν, άλλωστε, και τα δυο, εάν οι προπονητές έδιναν (όπως ορίζει η λογική) εντολή για φάουλ και δεν βαυκαλίζονταν με τη δήθεν τέλεια άμυνα...
Δεν έχω σκοπό βεβαίως να αναλωθώ στα ξενύχτια μου, δεν ενδιαφέρουν άλλωστε: άλλο με καίει και τσουρουφλίζει ολάκερο το ελληνικό «μπασκετικό έθνος», όπως συνηθίζει να λέει κι ο Γιασικεβίτσιους. Το έθνος, που, ενώ δικαιούται να απολαύσει κι ελόγου του ένα Copa del Rey (κι ας έχουμε Προεδρευομένη κι όχι Βασιλευομένη Δημοκρατία), εντούτοις είναι καταδικασμένο να τυραννιέται από το Copa Del... Pobre!
Αυτοί έχουν το Κύπελλο του Βασιλιά κι εμείς το Κύπελλο του φτωχού! Αλλά, πάλι σκέπτομαι πως τους ρίχνουμε στ' αυτιά σε όλα τα υπόλοιπα:
Πρώτον, σε αντίθεση με την Ε.Ο.Κ., η ισπανική λίγκα δεν έχει χώρο να κρεμάσει το μεγάλο πανό (που θα καλύπτει την Κυριακή τη γυμνή κεντρική εξέδρα του Ελληνικού) στις κερκίδες της Fernando Buesa Arena...
Δεύτερον, κανείς δεν πέταξε πέτρες στο σπίτι του Ερεθουέλο!
Τρίτον, ο Ρούντι κι ο «La Bomba» την παραμονή μιλούσαν για μπάσκετ κι όχι για αστυνομικές επιχειρήσεις...
Τέταρτον, οι δικοί τους φίλαθλοι νιώθουν ότι πηγαίνουν στο θέατρο, ενώ οι δικοί μας ζώνονται με όπλα κι ετοιμάζονται για πόλεμο.
Πέμπτον, αυτοί το τραβάνε σε επτά αγώνες και τέσσερις μέρες, ενώ εμείς κάνουμε οικονομία με μία δίωρη ξεπέτα...
Στα σοβαρά τώρα: τη βαρεθήκαμε αυτή την κατάσταση. Ή μάλλον τη σιχαθήκαμε! Όχι άλλο κάρβουνο, κύριε Γιώργο μου, κύριε Παναγιώτη μου, κύριε Δημήτρη μου και δεν συμμαζεύεται: όντως δεν συμμαζεύεται διότι «κατά το ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;», που αναρωτιόταν ο Καραμανλής την εποχή του παρακράτους, κι η δική μας γενιά μπορεί να απορεί «ποιος κάνει κουμάντο σε αυτόν τον μπάσκετικό τόπο;».
Όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει κι η νύχτα του Κυπέλλου Ελλάδος είναι χειρότερη κι από αυτήν στο Βόρειο Πόλο! Αφού, λοιπόν, μας χαλάει η υπόθεση του Κυπέλλου, νισάφι πια! Ας καταργηθεί, βρε αδερφέ, δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι...
Εάν, όμως, οι φορείς της (πολιτικής, αστυνομικής, ομοσπονδιακής και συλλογικής) εξουσίας έχουν την επιθυμία να τα βάλουν με το παρακράτος και με τις συμμορίες που λυμαίνονται τα γήπεδα, ας το κάνουν τώρα. Τώρα, εννοώ τώρα, άντε τη Δευτέρα το πρωί: την επομένη του εφετινού τελικού δηλαδή κι όχι (να μηρυκάζουμε πάλι το ζήτημα) την παραμονή του επόμενου!
Αυτό είναι ένα ιερό χρέος που το έχουμε όλοι μας απέναντι στο μπάσκετ: να του χαρίσουμε μία γιορτή κι όχι μία κηδεία σε δόσεις! Όσο εχθροί είναι οι Ολυμπιακοί με τους Παναθηναϊκούς, άλλο τόσο κι ακόμη περισσότερο (ελέω και των εθνικιστικών διαφορών) είναι οι Καταλανοί με τους Καστιγιάνους. Παρόλα αυτά το Final-8 του Copa del Rey είναι ένα ειρηνικό συναπάντημα οκτώ διαφορετικών φυλών, που μάλιστα έχει εξελιχθεί σε παγκόσμιο αξιοθέατο!
Κι εμείς την ίδια στιγμή βράζουμε στο ζουμί μας και τρώμε τις σάρκες μας, όσες μας έχουν απομείνει. Αυτοσαρκαζόμενος εγώ, που είμαι ένας απλός σπορτκάστερ, κάνω πλάκα λέγοντας «δεν περιγράφω άλλο», αλλά εάν ήμουν ο Σπανούλης ή ο Διαμαντίδης θα φώναζα «δεν παίζω άλλο κι άντε κόψτε τον λαιμό σας»!
Θα παίξουν, όμως, δεν έχουν άλλη επιλογή. Θα παίξουν διότι πληρώνονται γι' αυτό, έστω κι αν προτού βγουν στη «ρωμαϊκή αρένα» θα σταυροκοπηθούν δέκα φορές και θα κάνουν κι ένα τάμα στη χάρη Της. Όπως, άλλωστε, έγραψε στο δοκίμιό του «Η σημειολογία στην καθημερινή ζωή» ο Ουμπέρτο Έκο, «ο αθλητής είναι τέρας, είναι ο άνθρωπος που γελά, είναι η γκέισα με το πιεσμένο κι ατροφικό πόδι. Όμως ο αθλητής -τέρας γεννιέται τη στιγμή που το σπορ ανάγεται στο τετράγωνο, όταν δηλαδή το σπορ, από παιχνίδι με προσωπική συμμετοχή, γίνεται ένα είδος συζήτησης πάνω στο παιχνίδι, δηλαδή γίνεται θέαμα για άλλους».
Κοινώς, γέλα παλιάτσο!
ΥΓ. Αξίζει, ωστόσο, μία καλύτερη τύχη σε αυτό το μπασκετικό έθνος. Άλλη μάνα άραγε γέννησε τον Ναβάρο και τον Φερνάντεθ ή μήπως ο Σπανούλης κι ο Διαμαντίδης είναι μπάσταρδα; Εκτός κι αν κατουρήσαμε όλοι μαζί στο πηγάδι και πρέπει να τιμωρούμαστε δια βίου γι' αυτό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου