Best team wins, όταν «καταθέτεις» τα όπλα!!

Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για τα όπλα της Εθνικής Ελλάδας που έμειναν στα αποδυτήρια, τα μπαράζ, το Μουντιάλ και την «μετά Σάντος» εποχή.

Mας καλόμαθε αυτή η Εθνική. Εχει βάλει τον πήχη τόσο ψηλά που μας «έμαθε» να την αξιολογούμε αυστηρά. Ετσι είναι αυτά. Οι καλύτεροι κρίνονται αυστηρότερα. Τρίτη ήττα σε επίσημα ματς επί Σάντος! Η πρώτη από τη Ρουμανία σε φιλικό, δύο στο Euro, μία σήμερα. Ναι, με «κατεβασμένα χέρια». Και είναι αυτό που ενοχλεί περισσότερο, όχι η ήττα, ούτε το εύρος της, το οποίο θα ήταν μεγαλύτερο και από το 4-2 από τη Γερμανία αν δεν είχε σκοράρει στο 93’ ο Φάνης Γκέκας, πλησιάζοντας ακόμη περισσότερο τον allenatore Nicolo (29) και τον επιθετικό που έγραψε το όνομά του στην ιστορία: απέχει μόλις ένα από τον Αγγελο Χαριστέα (24 έναντι 23).
Γιατί με κατεβασμένα χέρια; Γιατί αυτή η εθνική Ελλάδας είναι σοβαρή. Δεν κάνει βλακείες. Δεν τρώει τρία γκολ από στημένα! Γιατί αυτή η εθνική Ελλάδας δεν κάνει…χαζομάρες: χαζό πέναλτι, αυτογκόλ ουσιαστικά το 2-0 μετά την απόκρουση του μοναδικού διακριθέντα, Ορέστη Καρνέζη, λανθασμένες «εύκολες» πάσες. Γιατί αυτή η ομάδα έχει ΠΑΝΤΑ περισσότερο πάθος και αυτοσυγκέντρωση από τον αντίπαλό της όταν αυτός είναι ανώτερος. Σήμερα δεν τα είχε. Γιατί αυτός ο προπονητής της εθνικής Ελλάδας δεν κάνει συχνά τακτικά λάθη. Στο 4-1-3-2 των Βόσνιων με το ακατάπαυστο εναλλάξ «μέσα – έξω» των Ιμπίσεβιτς – Τζέκο και τον Μισίμοβιτς να αλωνίζει στους κενούς χώρους, αντίδοτο δεν βρήκαμε ποτέ. Κι όταν δεν παρουσιάζεις στο πεδίο της μάχης ούτε ΕΝΑ από τα όπλα σου και τα χαρίσματά του, θα χάσεις.
«Best team wins» για να παραφράσουμε τον Μουρίνιο.
Μήπως αμφιβάλλει κανένας ότι είναι η Βοσνία η… best team του ομίλου; Κατόρθωμα και άθλος αυτής της εθνικής Ελλάδας είναι ότι «υποχρέωσε» αυτή την τόσο ταλαντούχα, παραγωγική και επιθετικογενή ομάδα να έρθει στο Φάληρο ποδοσφαιρικά «χεσμένη», να αλλάξει την ταυτότητά της και να πανηγυρίζει για το «Χ». Ναι, τότε, ήταν μια σπουδαία ευκαιρία. Να εκμεταλλευτείς το «ψάρωμά» τους και να τους νικήσεις. Την έχασες. Το ζητούμενο είναι να μην χάσεις τις επόμενες.
Για μένα, η πρώτη θέση χάθηκε. Μου μοιάζει πολύ σοβαρή ως σύνολο και με πολλές επιθετικές λύσεις η Βοσνία για να στραβοπατήσει περισσότερες από μία φορά με τη Λετονία, τη Σλοβακία (δις) και τους Λιθουανούς που απόψε μας έκαναν ένα δώρο που πρέπει να τους το ανταποδώσουμε με «διπλό» τον Ιούνιο. Στα μπαράζ θα πάμε. Και πιθανότατα, αν ρίξει κάποιος μια ματιά στους ομίλους με κάποιες υπολογίσιμες και κάποιες άλλες… απίθανες υποψήφιες δεύτερες (θα είναι έκπληξη αν δεν συμπεριληφθούμε στους «ισχυρούς»), θα αντιληφθεί ότι η Βραζιλία δεν είναι μακριά. Στην πραγματικότητα το «μετά τη Βραζιλία» είναι που με ανησυχεί.
Χωρίς τον Σάντος και με πολλά προβλήματα στη μεσαία γραμμή. Εκεί όπου εντοπίζονται οι μεγάλοι πόνοι αυτής της ομάδας. Διότι, δυστυχώς, μοντέρνους μέσους δεν παράγει πλέον το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ναι, ο Κονέ, ναι ο Μανιάτης. Μέχρι εκεί μετά τους «Κάρα» - «Κάτσο». Είναι, άλλωστε και οι μοναδικοί μέσοι πλην των «Διόσκουρων» που αγωνίζονται ως ΒΑΣΙΚΟΙ σε ομάδες επιπέδου. Ο… επόμενος είναι ο… Ελίνι Δημούτσος. Του Ατρόμητου (καταλαβαινόμαστε). Και αχνοφαίνεται ο Κάτσε. Αλλον μέσο ΒΑΣΙΚΟ σε ομάδα «επιπέδου» δεν θα βρείτε. Οι τρεις «Ιταλοί» (Ταχτσίδης, Νίνης, Λάζαρος) έχουν ψωμιά πολλά να φάνε ακόμη.
πηγή: gazzetta.gr