FC: «Κατίδης saga»; Ουγκ!

Τέταρτη μέρα μπεφαπιάσματος; Τα τελευταία ιμάτια πέφτουν από το σώμα της ελπίδας.

Σχολιάζει ο Γιάννης Τσαούσης για το Fight Club.

(γλυκερή φωνή αφηγητή on) Την ώρα που η Ευρωζώνη ετοιμάζεται να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη. Την ώρα που οι άπληστοι ληστοσυμμορίτες Γερμανοί προσπαθούν να ολοκληρώσουν το πλιάτσικο στον ευρωπαϊκό Νότο και να μεταφέρουν με ασφάλεια τα κλεμμένα στις σπηλιές τους. Την ώρα που δωσίλογοι πολιτικοί σε Ελλάδα και Κύπρο μαζί με τις θρασύδειλες ορντινάντσες τους τεντώνουν τα όρια του ψέματος και της υπομονής του κόσμου. Την ώρα που το μέλλον μιας σειράς γενεών κυοφορείται στην κοιλιά μιας μάνας που αποφασίζει να χαράξει διαφορετική ρότα σε σχέση με το μονοπάτι στο οποίο μέχρι πρότινος βάδιζε. Την ώρα που το γεγονός ότι κάποιοι «ανυπάκουοι» επιχείρησαν να σώσουν τα λεφτά τους και όχι τη ζωή τους μπορεί εν πρώτοις να φαίνεται «λίγο», όμως σε δεύτερη ανάγνωση κρύβει ύψιστο συμβολισμό και δίνει το έναυσμα στους υπόλοιπους να προσπαθήσουν να σώσουν και τα δύο. Την ώρα που -από αγωνία και νοιάξιμο και μόνο- η αναπνοή γίνεται πιο κοφτή και οι εξελίξεις σε «καρφώνουν» κοντά τους. Ε, αυτήν ακριβώς την ώρα η ελληνική τηλεόραση πετάει αετό και ένα σωρό κόσμος ασχολείται για τέταρτη μέρα με πάθος με την προσομοίωση του ναζιστικού χαιρετισμού από τον Κατίδη (γλυκερή φωνή αφηγητή off).

«Και τι να κάνουμε, αφού έτυχαν τις ίδιες μέρες;». Δεκτόν. Κανείς δεν είπε ότι ο χαιρετισμός ήταν αποτέλεσμα οργανωμένου σχεδίου των Μασωνο-Εβραιο-Νεφελιμ-hedge funds για «να αποπροσανατολίσουν τον ελληνικό λαό από τα πραγματικά του προβλήματα». Και ξέρετε γιατί; Διότι ο λαός αυτός δεν χρειάζεται σχέδια, αποπροσανατολίζεται από μόνος του. Όχι μόνο από άγνοια. Όχι μόνο από βλακεία. Όχι μόνο λόγω εγγενούς έφεσης στην τρυφηλότητα. Αλλά και διότι -χωρίς να το καταλαβαίνει- η συνεχιζόμενη ροπή του στην ευκολία έχει δημιουργήσει εδώ και χρόνια (κατά πλειοψηφία στους απαίδευτους και ελάχιστα στους υπόλοιπους) ένα anti-project Mayhem, μέσω του οποίου η συνεχιζόμενη σπατάλη ενέργειας σε αντι-δημιουργικά πράγματα σαπίζει το μυαλό σε σημείο η κατάσταση να είναι μη αναστρέψιμη.

Γιατί όμως τέτοια «λύσσα» με τον Κατίδη επί τέσσερις συναπτές μέρες, χωρίς σταματημό; Προς τι τα χιλιάδες σχόλια; Προς τι οι εκατοντάδες «παραινέσεις» μέσω μηνυμάτων προς τους παραγωγούς των αθλητικών ραδιοφώνων να τοποθετηθούν για το θέμα; Προς τι τα δεκάδες ηθικοπλαστικά άρθρα, που ξεκινάνε από τον Μπεκαρία, περνάνε (με το γνωστό, τρικυμιώδες πνευματικό σλάλομ των νεοελλήνων) από τους Σπαρτιάτες, τους Ρωμαίους και τον Μεταξά και καταλήγουν στον δημόσιο λιθοβολισμό;

Υπάρχει απάντηση. Θλιβερή αλλά αληθινή. Κι αυτή είναι ότι η ιστορία του Κατίδη ένωσε δύο κομμάτια ενός παζλ σ’ έναν ανίκητο συνδυασμό: Αυτόν που δημιουργεί το πέρασμα από το αθλητικό μπεφάπιασμα στο «πολιτικό». Παρατηρήστε το και μόνοι σας: Πάνω-κάτω οι ίδιοι άνθρωποι είναι και τα ίδια πράγματα λένε. Άναρθρες κραυγές και επιχειρήματα επιφανείας, ανεξαρτήτως θέματος. Οι ίδιοι είναι. Που βαρέθηκαν να μπινελικώνονται για τις ομάδες και είπαν να «ξεσκάσουν» χωριζόμενοι σε δύο (ή και περισσότερα καμιά φορά) νέα στρατόπεδα. Εκεί αισθάνονται ασφάλεια. Στο άσπρο ή στο μαύρο. ΟΣΦΠ vs ΠΑΟ, «Αριστεροί» vs «Δεξιών». Οι ίδιοι είναι. Γι’ αυτούς δεν έχει καμία σημασία ότι τα «πολιτικά-ιδεολογικά» τους επιχειρήματα είναι από ανύπαρκτα έως έωλα. Ουδόλως τους απασχολεί ότι έχουν απλώς μηρυκάσει 2-3 φράσεις τις οποίες και αναπαράγουν, είτε για να υπερασπιστούν «τους δικούς τους» ή/και για να κατηγορήσουν «τους απέναντι». Δεν τους έχει καν περάσει από το μυαλό ότι οι πρωτόγονες, ανακλαστικές τους αντιδράσεις/αξιώσεις κάνουν τις δημοσιεύσεις τους (και τους ίδιους) πιο φαιδρές κι από πολιτική αναπτυξιακή εξαγγελία.

Δεν τους νοιάζει. Καθόλου. Το γεγονός ότι έχουν κάνει την «ιστορία Κατίδη» ήδη saga, δημιουργώντας έναν δημόσιο αχταρμά αθλητικο-πολιτικών περιτωμμάτων φρονώ ότι τους ηδονίζει ακόμα περισσότερο. Μα κι αν ακόμα δεν τους ηδονίζει, το βέβαιο είναι πως δεν θα σταματήσουν μέχρι «να τα πουν». Όχι επειδή τρολάρουν -μακάρι να ήταν trolls- αλλά επειδή αισθάνονται βαθιά μέσα τους την υποχρέωση «να την πουν σ’ αυτούς που πρέπει, όπως πρέπει, για να μάθουν να μιλάνε». Κι αυτό είναι από μόνο του μεγαλύτερη απόδειξη βλακείας (βλ. αυτόν που κάνει ζημιά στους υπόλοιπους χωρίς ο ίδιος να αποκομίζει όφελος) και λόγος απελπισίας ακόμα κι από την ανοησία του Κατίδη.
πηγή: sport-fm.gr