Ο 3D και ο ασπρόμαυρος ΠΑΟ!!

Ο Βασίλης Σαμπράκος αναρωτιέται πώς τα καταφέρνει ο paobc την ώρα που ο paofc καταρρέει και καταλήγει στην ειδοποιό διαφορά: τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο.

Το περασμένο καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός άλλαζε, εταιρικά, μέγεθος σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Στο ποδόσφαιρο ξήλωνε τα απομεινάρια του πολυμετοχικού ΠΑΟ και χαμήλωνε το κόστος και τις προδιαγραφές του ρόστερ του. Στο μπάσκετ του συνέβαινε περίπου το ίδιο: αναγκαζόταν να χαμηλώσει πολύ το κόστος λειτουργίας του, άλλαζε διοίκηση μετά την αποχώρηση της πιο επιτυχημένης ever και άλλαζε και προπονητή, με την αποχώρηση του κορυφαίου της Ευρώπης, ο οποίος παρέδωσε σε έναν πολύ χαμηλού κόστους προπονητή.

Περίπου 8 μήνες μετά ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός φτάνει να σκέφτεται ότι θα του συμβεί να μην πάρει ευρωπαϊκό εισιτήριο, ζει για να βλέπει τη διαφορά σε βαθμούς από τον Ολυμπιακό να είναι μεγαλύτερη του double score και πηγαίνει στο Καραϊσκάκη όπου οι οπαδοί του “αιώνιου” αντιπάλου του κάνουν sold out επειδή βλέπουν μια νίκη με μεγάλο σκορ. Περίπου 8 μήνες μετά ο μπασκετικός Παναθηναϊκός έχει ήδη κατακτήσει το κύπελλο με νίκη επί του Ολυμπιακού, έρχεται από μια μεγάλη νίκη στη Βαρκελώνη επί της Μπαρτσελόνα, η οποία του επιτρέπει να σκέφτεται ότι παίζεται στο έδαφός του η πρόκριση στο final 4 της Euroleague και, φυσικά, θα παλέψει με τον Ολυμπιακό για τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδας.
Πώς έγινε; Γιατί ο μπασκετικός αντέχει και ο ποδοσφαιρικός καταρρέει; Πώς το έκανε ο ένας και γιατί δεν το έκανε ο άλλος; Η αρχή της εξήγησης κρύβεται σε μία μόνο πρόταση: ο μπασκετικός Παναθηναϊκός είναι στα χέρια του Δημήτρη Γιαννακόπουλου και ο ποδοσφαιρικός στα χέρια του Γιάννη Αλαφούζου.
Σε αντίθεση με τον Αλαφούζο, ο Γιαννακόπουλος μεγάλωσε σε μια οικογένεια που διοικούσε και χρηματοδοτούσε μια ομάδα. Μεγάλωσε μαθαίνοντας την συνταγή. Στο περιβάλλον του κινούνταν διαχρονικά ένα σωρό άνθρωποι της διοίκησης του αθλητισμού. Και κάπως έτσι, χάρη στις παραστάσεις σχημάτισε αντιλήψεις, οι οποίες αποδείχθηκαν ικανές να τον προσανατολίσουν στα πρώτα δικά του βήματα. Ο Γιαννακόπουλος κράτησε τον Διαμαντίδη και τον Τσαρτσαρή την ώρα που ο Αλαφούζος έδιωχνε τον Καραγκούνη και τον Κατσουράνη. Ο Γιαννακόπουλος έδωσε πίστωση χρόνου στον προπονητή της επιλογής του την ώρα που ένα σωρό ειδικοί και “ειδικοί” του φώναζαν ότι πρέπει να τον “ξηλώσει”. Ο Αλαφούζος με τους προπονητές τα έκανε, όπως ο ίδιος σχολιάζει, σαλάτα. Ο Γιαννακόπουλος εμπιστεύτηκε το καθημερινό μάνατζμεντ της ομάδας σε όσο το δυνατόν περισσότερους από αυτούς που χρησιμοποιούσε και εμπιστευόταν η οικογένειά του μέχρι το περασμένο καλοκαίρι. Ο Αλαφούζος αντικατέστησε τους λίγους, σε αριθμό, που βρήκε με ένα σωρό άσχετους με την διοίκηση ποδοσφαίρου.
Εννοείται, δεν ήταν μόνο τα παραπάνω. Και δεν είναι δυνατόν να επιχειρήσει κανείς απόλυτη σύγκριση ανάμεσα σε ομάδες διαφορετικών αθλημάτων. Η στάση του κόσμου του Παναθηναϊκού δεν οφείλεται μόνο στην αναγνώριση της στήριξης που ακόμη δίνει στην ομάδα η οικογένεια των Γιαννακόπουλων. Στηρίζει την ομάδα και της τραγουδά ακόμη και στις ήττες επειδή της ανταποδίδει ένα μέρος όσων του έδωσε στη διάρκεια των προηγούμενων ετών. Και την στηρίζει στα δύσκολα επειδή της έχει εμπιστοσύνη. Και της ομάδας, και της οικογένειας.
Αυτή η κουβέντα όμως δεν αναιρεί την προηγούμενη. Και οι δύο διοικήσεις είχαν να διαχειριστούν κρίσεις. Και οι δυο έπρεπε να φτιάξουν ομάδα με λιγότερα. Και ναι, μπορεί η μπασκετική διοίκηση να είχε καλύτερους οικονομικούς όρους συγκριτικά με την ποδοσφαιρική, αλλά την ίδια στιγμή έβλεπε τον δικό της πήχη πολύ ψηλότερα από αυτόν της ποδοσφαιρικής. Για τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό θα ήταν φέτος “αρκετό” να τερματίσει δεύτερος. Από τον μπασκετικό Παναθηναϊκό ο κόσμος έχει ανατραφεί για να περιμένει τρόπαια, ελληνικά και ευρωπαϊκά. Δεν γίνεται σύγκριση ανάμεσα στην πίεση που είχε στην πλάτη η μπασκετική διοίκηση με αυτήν που έβαλε στην πλάτη της η ποδοσφαιρική.
Στην πραγματικότητα η δουλειά του Δημήτρη Γιαννακόπουλου ήταν πιο δύσκολη από αυτήν του Γιάννη Αλαφούζου. Η διαφορά όμως ήταν στη γνώση, την εμπειρία και την τεχνογνωσία των συνεργατών. Ο Γιαννακόπουλος, με τα όποια μικρά ή μεγάλα λάθη, δεν έχασε τον δρόμο του. Ο Αλαφούζος δεν κατάφερε, ως στιγμής, να τον βρει ποτέ. 
πηγή: gazzetta.gr