Σούταρε αγόρι μου, σούταρε...!!

O Nίκος Παπαδογιάννης αναλύει ψύχραιμα το ντέρμπι της Βαρκελώνης και την ήττα του Παναθηναϊκού, αφήνοντας στην άκρη κραυγές, ψιθύρους και οπαδικές φανφάρες.

Η πρώτη βραδιά των πλέι-οφ δικαίωσε όσους ξόρκιζαν την πιθανότητα «εμφύλιας» ελληνικής αναμέτρησης στην Ευρωλίγκα – με πρώτον εμένα.
Εφ’όσον επικρατεί τέτοιο κλίμα συνωμοσιολογίας, καταγγελιών και στοχοποίησης σε αναμετρήσεις με ξένες ομάδες και ξένους διαιτητές, αντιλαμβάνεστε τι επρόκειτο να δουν τα μάτια μας σε περίπτωση «πρασινοκόκκινης» σύγκρουσης. Θα κερδίζαμε τη βέβαιη ελληνική παρουσία στο φάιναλ-φορ και θα χάναμε τα λογικά μας. Οσα μας έχουν απομείνει τέλος πάντων…
Τώρα που κόπασαν κάπως οι κραυγές για τη διαιτησία, είναι η κατάλληλη στιγμή για λίγη δημιουργική κριτική. Ο Παναθηναϊκός έδεσε κόμπο τη Μπαρτσελόνα και την ξεγύμνωσε, άγγιξε την υπέρβαση και με τα δύο χέρια, αλλά άφησε να ξεγλιστρήσει από τα δάχτυλά του το ποτήρι με τη σαμπάνια.
Η κόπωση των δύο αβοήθητων περιφερειακών του παικτών είναι η προφανής, και μάλλον εύκολη πια, δικαιολογία. Εάν υπήρχε αξιόπιστος τρίτος χειριστής πίσω από τους Διαμαντίδη και Ούκιτς, ένας Σάρας ας πούμε, έστω ένας Σάδα, ο Παναθηναϊκός θα κέρδιζε.
Αντίθετα, η Μπαρτσελόνα είχε την πολυτέλεια να δώσει μόλις  15 λεπτά συμμετοχής στον θαυμάσιο Μαρσελίνιο Χουέρτας. Αύριο θα τον έχει φρέσκο, απέναντι σε αντιπάλους που θα σέρνουν πόδια από μολύβι.
Ο Αργύρης Πεδουλάκης κέρδιζε τη μάχη των πάγκων κατά κράτος, ώσπου ο Τσάβι Πασκουάλ έβγαλε λαγό από το καπέλο με την ανάθεση ρόλου καμικάζι στον υποτιμημένο Σάδα. Τον έστειλε χαμηλά, του ανέθεσε πρωτοβουλίες και ξεχαρβάλωσε την ελληνική άμυνα, η οποία τον αγνοούσε επιδεικτικά.
«Ο προσωπικός του φρουρός έπαιζε ρόλο λίμπερο», αποκάλυψε το ελληνικό σχέδιο ο Σωτήρης Μανωλόπουλος λίγο μετά το ματς. Ο Σάδα πέτυχε τους 13 πόντους του στα τελευταία 15 λεπτά. Στο ίδιο διάστημα, όλοι μαζί οι «πράσινοι» πέτυχαν μόλις 19.  
Είτε φταίει η κούραση είτε κάτι άλλο, ο Παναθηναϊκός έχει ένα μεγάλο ελάττωμα. Δυσκολεύεται να τελειώσει τον αντίπαλό του, να «κλείσει» αγώνες με τον ενδεδειγμένο τρόπο. Το πλήρωσε και στην κανονική περίοδο αυτό, όχι τόσο με ήττες όσο με χαμένες ισοβαθμίες. Αν ήταν πιο επιδέξια τα βήματά του στο τεντωμένο σχοινί, δεν θα έπαιζε τώρα με τη Μπαρτσελόνα αλλά με κάποιον άλλον. Στην Αθήνα.
Το πρόβλημα ξεκινάει φυσικά από το dna του Διαμαντίδη, ο οποίος μπορεί να θυμίζει ορχήστρα του ενός, αλλά δεν είναι ο ηγέτης που θα τραβήξει την ομάδα από τα μαλλιά για να την περάσει απέναντι. Θα πασάρει, θα οργανώσει, θα μοιράσει, θα σουτάρει όταν βρεθεί εύκαιρος, αλλά δεν θα απειλήσει εκβιαστικά το καλάθι.
Χθες, όφειλε να το κάνει. Τα τελευταία λεπτά δεν ήθελαν Γκιστ και Ματσιούλις, αλλά Διαμαντίδη.
Το κακό είναι ότι τον μιμήθηκε αίφνης και ο Ούκιτς, του οποίου το μπάσκετ πρωτοβουλίας αποδείχθηκε καταλύτης στο δίμηνο που προηγήθηκε. Ποιος θα δημιουργούσε ρήγματα, αν όχι αυτοί οι δύο; Ο Κροάτης έκανε το τελευταίο του μπάσιμο στο 31^ο λεπτό, ο Διαμαντίδης στο πρώτο ημίχρονο. Kέρδισαν μόνο 2 βολές ο καθένας.
Ο Σάρας τους έβλεπε διστακτικούς και δεν πίστευε στα μάτια του. Τα 27 λεπτά της ξέγνοιαστης συμμετοχής του σχεδόν 40άρη Λιθουανού ήταν καρφί στο μάτι των περιφερειακών του Παναθηναϊκού.
Ακόμα και όταν ο Πεδουλάκης τους κατέβασε (και τους δύο) χαμηλά για «ποστάρισμα» απέναντι σε αμυντικούς-σκιές όπως ο Γιασικεβίτσιους ή ο Χουέρτας ή ο Ναβάρο, αυτοί απέφυγαν τους …εγωισμούς. Ο βετεράνος Τσαρτσαρής έκανε το σωστό, αλλά δεν μπορούσε να κερδίσει τη Μπαρτσελόνα μόνος. Προς τιμήν του, ήταν ο πρώτος που προχώρησε σε αυτοκριτική, παραμερίζοντας την γκρίνια για τη διαιτησία. Θυμόταν, προφανώς, τη συνταγή του 2011: "Δεν αφήνουμε καμία διαιτησία να μας επηρεάσει".
Ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε με 60-54 στο 34’, με εκείνο το εξωγήινο κάρφωμα του Γκιστ. Αμέσως μετά δέχθηκε δύο τρίποντα, από Ναβάρο και Σάρας. Στα έξι λεπτά που ακολούθησαν, δεν έκανε ούτε μία επίθεση της προκοπής. Το ένα και μοναδικό του καλάθι το πέτυχε με σουτ-προσευχή του Διαμαντίδη ενώ τελείωνε το 24άρι.
Σημείωσα τις φάσεις μία μία. Φτηνό λάθος του Σχορτσανίτη χωρίς πίεση. Τα δύο πολυσυζητημένα επιθετικά φάουλ του Λάσμε. Βήματα του Τσαρτσαρή. Αστοχο σουτ του Διαμαντίδη από μακριά. Χαμένο ποστάρισμα του Ματσιούλις απέναντι στον Γιασικεβίτσιους. Μία βολή του Διαμαντίδη από φάουλ που έγινε στη σέντρα. Αστοχο του Τσαρτσαρή από τα 6μ75. Και ένα ακόμη από τον Ούκιτς, έξω από την καλά οργανωμένη άμυνα. Ελαβον, 4 πόντους από 10 κατοχές. Τραγωδία.
Το κακό συνεχίστηκε στην παράταση, μετά το τρίποντο του Γκιστ που έδωσε προβάδισμα 2:56 πριν το τέλος (69-70). Οι άμυνες ήταν σταθερά καλές, αλλά τα καλάθια έμπαιναν με αίμα – ή καθόλου.
 Το τρίλεπτο της κρίσης ξεκίνησε με επιθετικό φάουλ του Τσαρτσαρή εκτός φάσης, συνεχίστηκε με το καθοριστικό τρίποντο του Ναβάρο και ολοκληρώθηκε με τέσσερις χαμένες ελληνικές επιθέσεις: δύο αποτυχημένα λέι-απ του Γκιστ μπροστά στον Τόμιτς, ένα άστοχο σουτ του Διαμαντίδη για τρεις, δύο βολές του Γκιστ στο σίδερο.
Αλλά γιατί δόθηκε η μπάλα στον Αμερικανό για τα κρίσιμα σουτ; Ποιο ακριβώς πλεονέκτημα περίμενε ο Παναθηναϊκός από έναν παίκτη που ποντάρει στο ένστικτο, δυσκολεύεται να πασάρει ή να σουτάρει εν κινήσει και έχει και άσχημα ποσοστά στις βολές; Δεν κερδίζονται με καρφώματα τέτοια ματς. Στην τελευταία φάση της παράτασης, άλλωστε, οι "πράσινοι" έπρεπε να ψάξουν το τρίποντο της νίκης και όχι το δίποντο της ισοφάρισης.
Και κάτι ακόμη.
Μία ομάδα πιο πονηρή από τον Παναθηναϊκό θα έστελνε άλλον παίκτη στη γραμμή για τις ελεύθερες βολές της τελευταίας στιγμής. Ο Γκιστ του 58% θα έμενε κάτω και θα παρίστανε τον ψόφιο κοριό, ώστε να μπει στη θέση του λ.χ. ο Μπράμος ή ο Μπανκς ή κάποιος άλλος από αυτούς που βρίσκονταν στον πάγκο.
Όχι ότι υπήρχε κάποιο σίγουρο χέρι, εδώ που τα λέμε. Ο Σάρας δεν μένει πια εδώ.

πηγή: gazzetta.gr