Ο Γιώργος Τσακίρης γράφει για τους Δέλλα, Ζήκο, Μπορμπόκη και Κέζο που δεν είναι μάγοι και για τη συμπαράσταση στα παιδιά που θα παίζουν…
Είναι σίγουρα ευχάριστα τα μαντάτα για την επόμενη μέρα στον πάγκο της ΑΕΚ μετά τις υπέροχες επιστροφές προσώπων που υπηρέτησαν την ιδέα που αγαπάμε ταπεινά, την αγάπησαν και θέλουν με όλο τους το είναι να την βοηθήσουν στην πιο δύσκολη στιγμή (αγωνιστικά) στην ιστορία της…
Αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία για όλους εμάς το γεγονός πως Δέλλας, Ζήκος, Μπορμπόκης και Κέζος έρχονται να πέσουν με τα μούτρα στα… σκατά που βρίσκεται (και σε αγωνιστικό επίπεδο) η ΑΕΚ χωρίς να παίζει, τελικά, ρόλο γι’ αυτούς αν θα… λερωθούν κι οι ίδιοι!
 
Αξίζουν πολλά ευχαριστώ όλοι οι παραπάνω. Απέδειξαν για πολλοστή φορά πως γι’ αυτούς έχει αξία το μότο: ΑΕΚ στα εύκολα, ΑΕΚάρα στα δύσκολα… Και απ’ αυτά τα πρόσωπα εύχομαι και ελπίζω να παραδειγματιστούν άνθρωποι που μπορούν βάσει των οικονομικών δυνατοτήτων τους να μπουν μπροστά και όλοι μαζί να βοηθήσουν την ομάδα να βγει και από τα άλλα, οικονομικά… σκατά που (επίσης) βρίσκεται. Όμως αυτή είναι κουβέντα για άλλη φορά, όχι για τώρα…
 
Όλα όσα γράφω παραπάνω φαντάζομαι πως βρίσκουν σύμφωνους τους περισσότερους Ενωσίτες αν όχι όλους. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως οι Δέλλας, Ζήκος, Μπορμπόκης και Κέζος είναι μάγοι και θα μετατρέψουν την ΑΕΚ σε Μπαρτσελόνα. Είναι το δεδομένο αυτό… Εκεί που ποντάρει κανείς πάνω στα συγκεκριμένα πρόσωπα είναι στο κομμάτι της ψυχολογίας και πίστης για επίτευξη του στόχου. Στη μεταδοτικότητά τους προς τα παιδιά που στην τελική θα κληθούν να κάνουν πράξη την επιθυμία όλων μας.
 
Εννοείται πως η εικόνα των ποδοσφαιριστών της ΑΕΚ στο ματς με τον ΠΑΣ ήταν απαράδεκτη. Εννοείται πως έχουν ευθύνη για το πού βρισκόμαστε και ειδικά για την αδιαφορία που έδειξαν στα Ιωάννινα. Εννοείται πως όλη τη σεζόν πολλοί απ’ αυτούς δεν κατάλαβαν ποτέ και δεν πόνεσαν όσο όφειλαν την φανέλα με το έμβλημα της ορθοδοξίας στο στήθος τους. Εννοείται πως δικαιολογημένα ο κόσμος της ΑΕΚ έχει πολλά παράπονα από ΟΛΟΥΣ τους «κιτρινόμαυρους» για τη θέση στην οποία βρίσκεται η ομάδα και δεν θα έπρεπε ειδικά μετά το αήττητο σερί του Β΄ γύρου και το καλό ποδόσφαιρο που απέδωσαν (έστω για λίγο). Εννοείται πως δεν δικαιολογείται από την εικόνα των… ταλιμπάν που πέθαιναν για τη νίκη να φτάνουμε στην εικόνα αδιαφορίας στο ματς με τον ΠΑΣ. Όλα αυτά δεν μπορούμε και δεν πρέπει να τα βγάλουμε από το μυαλό μας.
 
Όμως από σήμερα έως και όλο το 90λεπτο της Κυριακής ξεχνάμε τα πάντα. Όλα όσα δεν μας αρέσουν. Όλα όσα μας έχουν ενοχλήσει. Όλα όσα μας πόνεσαν και εξακολουθούν να μας πονάνε. Όλα όσα μας ταλαιπωρούν (και) στην προσωπική μας ζωή και είναι πάρα πολλά και πιο σημαντικά. Όλα όσα μας χωρίζουν (τη στιγμή που η αγάπη μας για την ΑΕΚ είναι πιο δυνατή). Όλα τα μίση και τις έχθρες.
Την Κυριακή πρέπει να είμαστε ΟΛΟΙ εκεί… Δίπλα της. Την Κυριακή: ΟΛΟΙ εκεί, ΜΟΝΟ φωνή, ΜΟΝΟ ΑΕΚ!!!
 
Δεν πρέπει να υπάρξει δευτερόλεπτο (στη διάρκεια του 90λετπου) γκρίνιας σε καμία λάθος πάσα: μόνο μπράβο και χειροκρότημα και στο λάθος από ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ. Δεν πρέπει να μεταφέρουμε εμείς την πίεση στα παιδιά αυτά. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να τους μεταδώσουμε αρνητική ενέργεια. Δεν θέλει βαβούρα γκρίνιας την Κυριακή. Δεν μπορούμε να κάψουμε μόνοι μας, μεταδίδοντας επαναλαμβάνω αρνητισμό, τα παιδιά που θα φοράνε τα κιτρινόμαυρα, που θα παλεύουν (γιατί άλλοι λιγοψύχησαν) για την ιστορία και τον κόσμο της ομάδας μας.
 
Οφείλουμε, είναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ όλων μας από σήμερα έως και το τελευταίο σφύριγμα να δώσουμε (ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ) τον καλύτερό μας εαυτό για να βοηθήσουμε την ΑΕΚ να κερδίσει τουλάχιστον 2-0 τον συμπαθή αλλά αντίπαλο Πανθρακικό.
 
Ολοι πρέπει να είμαστε δίπλα σ’ αυτά τα παιδιά και να μετατρέψουμε το ΟΑΚΑ σε Νέα Φιλαδέλφεια. Από νωρίς πρέπει να είμαστε δίπλα στην ΑΕΚ: τώρα πιο μαζικά από ποτέ, τώρα πιο δυνατά από ποτέ, τώρα με περισσότερο παλμό από ποτέ, τώρα πιο ΕΝΩΜΕΝΟΙ από ποτέ. Εμείς που δεν λιγοψυχήσαμε ποτέ και μεγαλώσαμε – μεγαλώνουμε με ένα μόνο μότο: ΑΕΚ ιδανικό και πιστεύω…!!!