Γκρεγκ, οι αρκούδες είναι παμφάγες!!

Οι Σπερς και οι Γκρίζλις αρχίζουν την Κυριακή το γαϊτανάκι των τελικών της Δύσης και ο Βασίλης Σκουντής γράφει για ποιο λόγο οι τετράκις πρωταθλητές του ΝΒΑ (θα πρέπει να) τρέμουν τις αρκούδες...  

Πρώτα απ' όλα, το 2013 είναι μονή χρονιά και αυτό προφανώς λειτουργεί υπέρ των Σπερς, που όσα πρωταθλήματα έχουν στο παλμαρέ τους, τα κατέκτησαν σε τέτοιες σεζόν: το 1999, το 2005, το 2007 και το 2009. Αλλά, διάβολε, οι αναγωγές στις συμπτώσεις και οι πάσης φύσεως δεισιδαιμονικές αναφορές δεν οδηγούν σε ασφαλή συμπεράσματα...

 

Μιας και το ΄φερε σε όλα αυτά, δεν διεκδικώ για τον εαυτό μου τον ρόλο του μάντη, απλώς οφείλω να επισημάνω ότι στα τέλη του περασμένου Δεκεμβρίου, μόλις έναν μήνα μετά την έναρξη της σεζόν 2012-13 στο ΝΒΑ, μετά από τη μετάδοση ενός αγώνα των Γκρίζλις, εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ, που τόλμησα και ρισκάρησα να γράψω στο "All Star Basket" ένα άρθρο στο οποίο σημείωνα επί λέξει τα εξής:

 

"Πρόκειται για μια ομάδα που δείχνει ικανή να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο (όχι μονάχα τώρα, που το κάνει καλύτερα από κάθε άλλην, αλλά) all the way. Μπορεί να μην είναι η πλέον ιστορική, δημοφιλής και εμπορική ομάδα του ΝΒΑ με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται στη δυσθυμία με την οποία θα αντιμετώπιζαν την πιθανή μακροημέρευση της στη σεζόν ο Στερν και οι επιτελείς του (βλέπε περίπτωση Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ), αλλά έχει προοδεύσει τόσο πολύ που θα βασανίσει τους ανταγωνιστές της... "

 

Πλάκα πλάκα μου φαίνεται πώς διάβαζα βουλωμένο γράμμα ή -αναρωτιέμαι τώρα- μήπως έκλεβα εκκλησία; Με τη λογική της παροιμίας "χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει", μια ομάδα που παίζει (τέτοια) άμυνα αποκλείεται να αποτύχει και σε κάθε περίπτωση αποκλείεται να διαψεύσει τις προσδοκίες...

 

Πέντε μήνες αργότερα οι Γκρίζλις (με νέο καθεστώς ιδιοκτησίας) βρίσκονται στους τελικούς της Δύσης και αυτό από μόνο του συνιστά έναν θρίαμβο, που λαμβάνει ιστορικές διαστάσεις: στη σχετικώς βραχεία (από τη σεζόν 1995-96) θητεία τους στο ΝΒΑ, εν αρχή στο Βανκούβερ και εν συνεχεία στο Μέμφις, οι λεγάμενοι είχαν επικρατήσει μονάχα σε μια σειρά πλέι οφς και μάλιστα θύμα τους (στον πρώτο γύρο της σεζόν 2010-11) υπήρξαν οι τωρινοί αντίπαλοι τους, οι Σπερς, με σκορ 4-2! Στη συνέχεια αποκλείστηκαν με 4-3 από τους Θάντερ, που τους είχαν άχτι και αυτός ήταν ένας επί πλέον λόγος για τον οποίο τους στραγγάλισαν στους εφετινούς ημιτελικούς: στην προπέρσινη δραματική σειρά με την Οκλαχόμα Σίτι οι Γκρίζλις είχαν χαντακωθεί από την ήττα τους στον τέταρτο αγώνα, με 133-123 μετά από τρεις παρατάσεις και γι' αυτόν τον λόγο ο εφετινός τέταρτος αγώνας είχε λάβει διαστάσεις ιερού πολέμου!

 

Τούτη τη φορά νίκησαν στην παράταση με 103-97, πέτυχαν το 3-1 και πλέον ο δρόμος τους προς τους τελικούς ήταν ορθάνοιχτος...

 

Η εφετινή πορεία των Γκρίζλις είναι ένα αδιάκοπο success story, από πολλές πλευρές: πέραν της αρνητικής ιστορίας της στηνpost season, η ομάδα του Μέμφις εκκίνησε από το Νο 5 της τελικής κατάταξης, μέχρι στιγμής καθάρισε δυο αντιπάλους (Κλίπερς, Θάντερ) με μειονέκτημα έδρας και προσδοκά να της τριτώσει το καλό με το Σαν Αντόνιο. Αλλά νομίζω πως το μεγαλύτερο επίτευγμα των Γκρίζλις είναι ότι έφτασαν έως εδώ, ενώ μεσούσης της σεζόν παραχώρησαν τον μακράν κορυφαίο παίκτη τους ή (για να μην αδικώ τους εναπομείναντες) τον δεινότερο σκόρερ τους και τον λαμπρότερο σταρ τους: τον Ρούντι Γκέι, μέλος της εθνικής ομάδας των ΗΠΑ, αλλά πιο ταπεινό και λιγότερο προβεβλημένο από τους συνήθεις υπόπτους...

 

Στο πλαίσιο αυτού του απροσδόκητου trade οι Γκρίζλις κουβάλησαν στο Μέμφις τον "αιωνίως πιστό" στους Πίστονς, Ταισόν Πρινς: έναν παίκτη φορτωμένο με εμπειρία, αλτρουϊσμό, αμυντική ικανότητα και με τριβή στον πρωταθλητισμό. Η μεταγραφή αποδείχτηκε "λίρα εκατό", καθώς ο Πρινς επιδίδει επί μονίμου βάσεως τα διαπιστευτήρια ενός παίκτη που κόλλησε γάντι στη χημεία της ομάδας και στη φιλοσοφία του Χόλινς, ο οποίος συν τοις άλλοις βρήκε ένα (αμυντικό) αντίπαλον δέος για τα τριαροτεσσάρια των αντιπάλων των Γκρίζλις.

 

Στη λήξη της κανονικής περιόδου, οι Γκρζίλις φόρεσαν το παράσημο της καλύτερης άμυνας ολόκληρου του πρωταθλήματος (με μέσο όρο 89.3 πόντους στο παθητικό τους), ενώ ο Μαρκ Γκασόλ ανακηρύχθηκε κορυφαίος αμυντικός της λίγκας και ο (σεσημασμένος γι αυτές τις αρετές του) Τόνι Αλεν μέλος της καλύτερης αμυντικής πεντάδας. Αλλά δεν είναι ανάγκη να απλώσουν αυτές τις διακρίσεις σαν τον... τραχανά μπροστά τους οι Γκρίζλις για να φανερώσουν το αμυντικό μέταλλο τους: το νιώθει στο πετσί της κάθε ομάδα που τους αντιμετωπίζει, ειδικώς δε κάθε αντίπαλος που έχει τον ευσεβή πόθο να διεισδύσει στη ρακέτα τους και εκεί είναι αναγκασμένος να πηγαίνει από τη Σκύλλα του... παιδοβούβαλου και μπουχέσα (όπως τον κοροϊδεύαμε εμείς οι εξυπνάκηδες οι Ελληνες) Γκασόλ στη Χάρυβδη του οδοστρωτήρα που λέγεται Ζακ Ράντολφ.

 

Α, για να μην το ξεχάσω: την πρώτη Φεβρουαρίου του 2008, όταν οι Γκρίζλις έκαναν το trade με τους αδερφούς Γκασόλ, γελούσαν και τα τσιμέντα! Πέντε χρόνια αργότερα ο Μαρκ τινάζει την μπάνκα στον αέρα, κάνει συλλογή από... ταυτότητες των πλέον διακεκριμένων σέντερ του ΝΒΑ και έχει αναγκάσει κόσμο και κοσμάκη να συνειδητοποιήσει πως είναι καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς ή να γράφεις!

 

Ο (παρεμπιπτόντως φερόμενος ως υποψήφιος head coach των Ατλάντα Χοκς) Ετορε Μεσίνα είπε μετά την ήττα της ΤΣΣΚΑ από τον Ολυμπιακό, ότι το ψάρι βρομάει από το κεφάλι, αλλά τούτο ισχύει και αντιστρόφως: η αμυντική ευωδία των Γκρίζλις προέρχεται από το παγιωμένο μπασκετικό δόγμα του (συνήθως αγέλαστου και ανέκφραστου) Χόλινς, ο οποίος ως παίκτης υπήρξε εξαιρετικός αμυντικός και ήταν ένα από τα πρωτοπαλίκαρα του Τζακ Ράμσι στην εποποιία του 1977, όταν το Πόρτλαντ κατέκτησε τον τίτλο, όντας μάλιστα (και) τρίτος σκόρερ των πρωταθλητών, πίσω από τον Μορίς Λούκας και τον Μπιλ Γουόλτον.

 

Ο Χόλινς ανέλαβε για πρώτη φορά τους Γκρίζλις ως interim coach το 2004 και επέστρεψε (για να μείνει) το 2009. Στην τέταρτη σεζόν του κυβερνάει με μεγάλη επιτυχία μια ομάδα, που φέρει τη δική του σφραγίδα, διαθέτει χαρακτήρα (με αποκορύφωμα την επιστροφή από το 0-2 κόντρα στους Κλίπερς και από το 0-1 με τους Θάντερ), δεν μασάει όπου και με όποιον αγωνίζεται, φορά αλεξίσφαιρη αμυντική πανοπλία και έχει στιλ, διακριτούς ρόλους , ισορροπία μεταξύ περιφέρειας και ρακέτας και ένα στιλ παιχνιδιού με το οποίο μπορεί να αιχμαλωτίσει οποιονδήποτε αντίπαλο.

 

Καθ' όλη τη σεζόν οι Γκρίζλις ήταν μία από τις ελάχιστες ομάδες που υπερείχαν των αντιπάλων τους σε όλες, μα όλες τις στατιστικές κατηγορίες και προϊόντος του χρόνου ανάδειξαν και καθιέρωσαν τους δικούς τους σταρ, κάποιοι εκ των οποίων ήταν υποτιμημένοι. Ο Ζακ Ράντολφ σκορπίζει τον πανικό στη ρακέτα και έγινε ο βασιλιάς των double-double, ο Μαρκ Γκασόλ βούλωσε τα στόματα και ο (γιος του χρυσού Ολυμπιονίκη και παγκόσμιου πρωταθλητή του άλματος εις τριπλούν) Μάικ Κόνλεϊ αμφισβητεί πλέον ευθέως όλους τους (χαρακτηριζόμενους ως) κορυφαίους πόιντ γκαρντ του ΝΒΑ.

 

Το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι, εάν μετά τους Κλίπερς και τους Θάντερ, το Μέμφις μπορεί να αιχμαλωτίσει και τους Σπερς, που έχουν τη δική τους (και μάλιστα εντόνως ευρωπαϊκή, ελέω του multi culti ρόστερ της και φιλοσοφίας Πόποβιτς) ταυτότητα. Διαβάζω τώρα, στην επίσημη ιστοσελίδα του ΝΒΑ, το blog του

Τζεφ Κάπλαν, ο οποίος γράφει ότι οι τελικοί της Δύσης θα είναι old- fashioned: μια παλιομοδίτικη σειρά ανάμεσα σε δύο ομάδες οι οποίες αγωνίζονται με πάθος, ακρίβεια και αυτοκυριαρχία και καθρεφτίζουν τις προσωπικότητες των προπονητών τους.

 

Στο πρώτο σχόλιο του ενόψει της σειράς, ο Πόποβιτς περιέγραψε το Μέμφις ως μια τραχεία και ταλαντούχο ομάδα, που αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη πρόκληση στην ιστορία της και (συμπληρώνω εγώ) προφανώς θα τον βασανίσει όσο διαρκέσουν οι τελικοί της Δύσης.

 

Τώρα οι Γκρίζλις εισέρχονται σε άλλη μια άλλη διαδικασία υπέρβασης, που γι αυτούς καθίσταται μεγάλο κίνητρο. Στο Νο 1 της ατζέντας του Χόλινς, βρίσκεται κατά προτεραιότητα ο περιορισμός του Τόνι Πάρκερ, ο οποίος στα τέσσερα ματς της κανονικής διάρκειας είχε μέσο όρο 25.5 πόντους με 36.71 σουτ και 6.5 ασίστ. Ο Κόνλεϊ και ο "ηλεκτρικός" συνεταίρος του στο backcourtΑλεν θα έχουν πολύ δύσκολη δουλειά, στην οποία εκπαιδεύθηκαν αντιμετωπίζοντας στον πρώτο γύρο τον Κρις Πολ, αλλά στη συνέχεια δεν πιέστηκαν, λόγω της απουσίας του Ράσελ Γουέστμπρουκ. Οσο για τον ώριμο και πάντοτε αφοσιωμένο στην άμυνα Πρινς, αυτός μετά τον Ντουράντ θα ορμήσει πάνω στον Λέοναρντ.

 

Για να ανοίξουν οι διάδρομοι μέσα στη ρακέτα, οι Γκρίζλις πρέπει να αναγκάσουν τους Σπερς να ανησυχούν για τα τρίποντα τους, ώστε να πιέσουν στην περιφέρεια κι αυτή είναι μια ευθύνη που θα βαρύνει κυρίως τον Μπέιλες και τον Ποντέξτερ, οι οποίοι μάλιστα αρέσκονται να "βαράνε" από τις γωνίες.

 

Το κυρίως ζητούμενο για τους Μέμφις είναι να επιβάλουν το physical game τους, ώστε να υπερκεράσουν την υπεροχή των Σπερς σε ταλέντο, βάθος, εμπειρία, πλουραλισμό και δυνατότητα ανταπόκρισης σε διάφορα στιλ παιχνιδιού. Οι Αμερικανοί αναλυτές θεωρούν ότι καμιά ομάδα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει επί ίσοις όροις τους Γκρίζλις στον τομέα του physical game και οι Σπερς έχουν τραυματική εμπειρία από την προ διετίας αναμέτρηση τους στον πρώτο γύρο των πλέι οφς. Τώρα βεβαίως ο βετεράνος Τιμ Ντάνκαν βρίσκεται σε πολύ κατάσταση και ο (τότε ρούκι) Τιάγκο Σπλίτερ έχει δυναμώσει και ωριμάσει, αλλά είναι σίγουρο πώς μετά από επαφή με τον Ράντολφ και τον Γκασόλ, θα βλέπουν τα κορμιά τους γεμάτα από μώλωπες!

Πηγή: gazzetta.gr