Του Ουέμπλεϋ ημέρα πένθους για Παναθηναϊκό!!

Ο Παναθηναϊκός σαν σήμερα αγωνίστηκε πριν 42 χρόνια στον τελικό του Ουέμπλεϋ και ο Αποδυτηριάκιας γράφει για την ημέρα πένθους.Γράφει ο Αποδυτηριακιάς.

Ημέρα πένθους σήμερα, για να μη ξεχνιόμαστε. Ημέρα ποδοσφαιρικού πένθους. Στις 2 Ιουνίου 1971 ο Παναθηναϊκός έπαιξε τελικό στο κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης, αυτό που μετονομάστηκε σε τσάμπιονς ληγκ. Μία πολύ μεγάλη στιγμή του Παναθηναϊκού, που όμως έχει πεθάνει. Γι'αυτό καλύτερα να μην τη θυμάσαι. Πολύ καλύτερα από το να την πενθείς. Επειδή η ημέρα που πάτησαν στο Ουέμπλεϋ παίκτες και οπαδοί του Παναθηναϊκού είναι μία ημέρα ξεχασμένη. Εντελώς απόμακρη. Μία ημέρα που δεν σε εμπνέει, δεν σε φαντασιώνει, ότι μπορεί να επαναληφθεί.

Το γράφω και το εννοώ πέρα για πέρα. Σήμερα, η επέτειος της κορυφαίας επιτυχίας για ελληνική ομάδα ταιριάζει για πένθος. Για κηδεία. Όχι μόνον ο Παναθηναϊκός, όλες οι ομάδες και όλες οι ομαδάρες μας σήμερα είναι πολύ πιο ΠΙΣΩ απ'ό,τι στις αρχές της δεκαετίας '70, σε σύγκριση με το πρώτο ποδοσφαιρικό επίπεδο της Ευρώπης.

Να πάμε παρακάτω. Να πονέσουμε περισσότερο. Το'χει η μέρα. Αφήνω την πολιτική διάσταση της εποχής. Χούντα, ΕΑΤ-ΕΣΑ, βασανιστήρια, εξορίες, λογοκρισία, όμως όχι και στον αθλητικό τύπο, μόνον στον πολιτικό. Φοβερά πράγματα.

Οι γάβροι είναι για λύπηση. Παραμιλάνε. Δύο Ιουνίου 1971, όλη η Ελλάδα είναι στο πόδι και το Φως, η εφημερίδα της γαβροσύνης, έχει πρωτοσέλιδο το ρεπορτάζ από την προπόνηση του Ολυμπιακού. Δεν τα είπαμε όλα. Δεν τελειώσαμε.

Ο εφημεριδίστικος εξτρεμισμός που συντηρεί, που ευλογεί τον οπαδικό φανατισμό, τόσο των γάβρων, όσο και των βαζέλων, σήμερα είναι χειρώτερος από εκείνο πριν 40 χρόνια. Κρίμα. Όχι μόνον στις φυλλάδες κρίμα.

ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟ ΜΑΧΑΛΑ

Το νταμπλ πήρε η ΑΕΚ στο χάντμπωλ. Έλα, ρε! Και επειδή είμαι αεκτζής να το πανηγυρίσω; Όχι, ρε. Που το είδατε αυτό γραμμένο, ότι οι αεκτζήδες είναι Καραγκιόζηδες. Γελοίοι. Σε παρακαλώ.

Είμαι γάβρος και να νοιώσω ο γίγαντας και πρώτος όταν κάποια κορίτσια, τα μισά λεσβιάρες, γούστο τους καπέλο τους, σήκωσαν την κούπα στο μπάσκετ. Το ίδιο και ο βάζελος με την πρωτιά στο κρίκετ ή, το σκουώς. Αθλήματα είναι κι αυτά, και εγώ λόγω οπαδικής καφρίλας, γίνομαι της προσκολλήσεως στον αθλητισμό.

Παοκτζήδικη περηφάνεια να πλημμυρίσει ο άλλος επειδή ένας ανήλικος κολυμβητής έγινε πρωταθλητής. Και οι αρειανοί να βγουν στους δρόμους ξετρελλαμένοι από την πρωτιά στην τοξοβολία. Η γελοιότητα. Η ξεφτύλα.

Έχεις παίξει χάντμπωλ; Όχι. Έχεις πάει έστω μία φορά στη ζωή σου σε αγώνα πόλο; Όχι. Έστω και κατά λάθος βρέθηκες σε τουρνουά πάλης; Ούτε. Ε, τότε είσαι άτομο της πλάκας ιστορία όταν αισθάνεσαι ταύτιση και παίρνεις από τη σημαία το δικαίωμα να θριαμβολογείς για κάτι με το οποίο είσαι εντελώς ξένος, δεν το γνωρίζεις, δεν σε εκφράζει.

Το αστείο δεν είναι απαραίτητα και γελοίο. Αστείο είναι, κύριε μαλάκα μου, η χαρά της ζωής είναι. Όχι γελοίο, όχι η ξεφτύλα σου.

Δεν είσαι γελοίος αν το χαρείς το χωρατό, το κωμικό, το αστείο. Το ξεβράκωμα, την αποκάλυψη του γελοίου τύπου την έχεις όταν αυτός διασκεδάζει, όταν γουστάρει το γελοίο. Όταν βγάζει γέλιο με το γελοίο. Εκεί παίρνεις πρέφα ότι έχεις να κάνεις με τον ελαφρώς χοντρομαλάκα, τουλάχιστον. Μ'αυτόν που αφήνεται να τον κοροϊδέψει, να τον παρασύρει το γελοίο γεγονός με την μαϊμού αστειότητά του.

Η ΑΕΚ νταμπλ στο χάντμπωλ. Ελάτε να μας αγοράσετε, πανηγυρίζουμε μαζί σας, για την ομαδάρα σας, με την παλληκαρίσια ψυχή, την αεκτζήδικη καρδιά, την ενωσίτικη αξιοσύνη, τη βυζαντινογέννητη αύρα. Νταμπλ, ρε!

Εγώ είμαι από χωριό, από του ποδοσφαίρου τη γειτονιά, συγνώμη, δεν θα πάρω.

Πηγή: gazzetta.gr