Κανέναν ποτέ δεν έβρισα. Είμαι του ποδοσσφαίρου, όχι της πολιτικής. Τον μαλάκα θα τον “δείξω”, δεν θα τον μειώσω. Ακόμα και τον σεσημασμένο απατεώνα, θα τον φωτογραφήσω, δεν θα του την πέσω. Είπαμε. Δεν είμαι δικαστής, ούτε πολιτικός.
Ο Τσίπρας βρίζει. Όπως ο Βενιζέλος. Ο Καμμένος, ο Μιχαλολιάκος. Όλοι αυτοί κάνουν πολιτική, δεν βγαίνουν στο γήπεδο να κερδίσουν τον αντίπαλο στο ποδόσφαιρο.
Γιατί, ο γάβρος και ο βάζελος παίζουν μπάλλα; Όχι, βέβαια. Το 90% των οπαδών όλων των ομάδων κάνουν πολιτική. Πολιτικολογούν. Βρίζουν. Τους οπαδούς των άλλων ομάδων βρίζουν. Και αυτοαποκαλούνται φίλαθλοι.
Ο οπαδός, ο γνήσιος οπαδός, αυτός ο ασήμαντος, ο αξιολύπητος, αυτό το σκέτο τίποτα, δεν είναι οπαδός, διότι δεν ασχολείται με την ομάδα του, αλλά με μία άλλη ομάδα, με τους οπαδούς μιας άλλης ομάδας.
Οπαδισμό ποδοσφαιρικού τύπου πουλάει ο Τσίπρας, όπως ο κάθε πολιτικός. Δεν προβληματίζεται για το κόμμα του, για τα χάλια του, για την ατζαμοσύνη του. Όλη η πολιτική του δύναμη πυρός στρέφεται στους κομματικούς τους αντιπάλους.
Οι πολιτικοί, αυτοί οι πολιτικοί αρχηγοί και στελεχάρες των κομμάτων που κυκλοφορούν στην πιάτσα, είναι και γαμώ την οπαδική καφρίλα. Και σίγουρα περισσότερο εμετικοί από τους πιο άρρωστους οπαδούς των ομάδων. Στο φινάλε δεν μπορείς να έχεις απαιτήσεις από κάποιους χιμπατζήδες που διαψεύδουν την πληροφορία ότι εδώ και αιώνες ο άνθρωπος κατέβηκε από τα δέντρα, ότι βγήκε από τις σπηλιές.
Οι άλλοι, λέω για τους πολιτικούς, είναι κουστουμέ. Είναι κυριλέ. Είναι σπουδαγμένοι και σου μιλάνε για ιδεώδη, για το μέλλον της πατρίδος, για θέματα οικονομικά που έχουν σχέση άμεση και καθοριστική με την ίδια σου τη ζωή, τη δική σου και των παιδιών σου. Κι όμως, χουλιγκανίζουν. Τα δίνουν όλα για να δείξουν τη ξευτύλα του άλλου, όχι τη γύμνια τη δική τους.
Πέναλτυ, ρε!!!
Με οπαδική συναίνεση ο γκαγκστερισμός
Από μία πλευρά, λέει ο αποδυτηριάκιας, έχουν το δίκηο τους κάποιοι πρόεδροι ομάδων που στέλνουν τους μπράβους να βαρέσουν έναν διαιτητή, έναν δημοσιογράφο. Άνθρωποι είναι κι αυτοί, λέω για τους προέδρους, και κάποια στιγμή βγαίνουν από τα ρούχα τους.
Να αναφέρω δύο μεγάλα ονόματα του χώρου. Τον Νίκο Καραγιαννίδη, τον ιδρυτή του “ΦΙΛΑΘΛΟΥ” που τον κοπάνησαν στο κεφάλι με τη λαβή πιστολιού και τον έστειλαν στο νοσοκομείο για ράψιμο. Τον Φίλιππα Συρίγο που τον τρύπησαν με αρκετές μαχαιριές σε διάφορα σημεία στο κορμί του.
Καλά τους έκαναν, λέει ο αποδυτηριάκιας. Τα ήθελε ο κώλος τους.
Έλα! Το μάσησες σαν ώριμο φρούτο. Ότι ο αποδυτηριάκιας δικαιολογεί μαφιόζικες τακτικές. Το'πιες μία γουλιά όλο το λεμοντζους. Αλλοίμονο. Δεν θα φθάσω ποτέ σε τέτοια δημοσιογραφική ανυποληψία. Ποτέ. Σε καμμία περίπτωση.
Έτσι που λες. Σε κάποιες περιπτώσεις ο πρόεδρος γίνεται θύμα της πρόκλησης που δέχεται από τον δήθεν ανεξάρτητο δημοσιογράφο και του δίνει ένα μάθημα. Έχει τα ελαφρυντικά του ο άνθρωπος, ρε. Ο γραφιάς δεν σέβεται την κρυφοτσιτσιλιάνικη κουλτούρα του προέδρου. Να, γιατί δικαιολογώ την προεδράρα.
Ύστερα είναι και το άλλο. Κυκλοφορεί ένας επίστρατος λόχος ρεπόρτερ που τα γράφει μια χαρά. Αυτός ο άλλος τι βιόλα βαράει; Γιατί ξηγιέται έτσι και μου χαλάει τη μέρα. Και τη μόστρα μου. Ε, δεν θα θέλει τα χαστούκια του στα πόδια, που λέει και ο Τσακογιάννης της Ηλιούπολης.
Ρωτάω. Στα ίσα ρωτάω εγώ, γιατί είναι να μη μπλέξεις με τον αποδυτηριάκια. Οκέϋ, ο πρόεδρος είναι αλανιάρης άμα λάχει να 'ουμε, το παίζει αν χρειαστεί και υπόκοσμος, οι οπαδοί πώς την έχουν δει; Αυτό ρωτάω. Κάποιοι οπαδοί βρίζουν πουλημένο τον διαιτητή, τον δημοσιογράφο, ακόμα κι αν δεν έχουν δίκαιο. Άρα;
Άρα, μια άλφα μάζα οπαδών, επί της ουσίας, νομιμοποιεί ηθικά το στυλ του προέδρου που ξεπερνάει τα όρια. Άρα, ο γκαγκστερισμός έχει και τη λαϊκή του βάση. Την οπαδική. Χαίρετε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου