Κυριακή 2 Ιουνίου 2013

Οι θησαυροί είναι ακριβώς δίπλα...!

Ο Σπύρος Καβαλιεράτος γράφει για παίκτες που αγωνίζονται στα πλέι οφ της Α1 και μπορεί να αποδειχθούν... χρυσάφι για Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό.
Ο... θησαυρός δεν είναι απαραίτητα κρυμμένος κάπου μακριά. Δεν βρίσκεται καν σε σεντούκι. Σε πολλές περιπτώσεις είναι ακριβώς δίπλα και περιμένει από κάποιον να τον ανακαλύψει.
Η ιστορία των πλέι οφ στη Ελλάδα έχει καταντήσει βαρετή. Εχει ένα ενδιαφέρον στα προημιτελικά, στα ζευγάρια που δεν υπάχρει Ολυμπιακός και Παναθηναϊκό. Οι ημιτελικοί είναι καθαρά διαδικαστικού χαρακτήρα και περιμένουμε τους τελικούς, που εδώ και χρόνια είναι οι καλύτεροι στην Ευρώπη.
Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να μπούμε στη διαδικασία να αναφερθούμε στα... αδιάφορα πλέι οφ, αν τα βάλουμε κάτω λίγα πρωταθλήματα στην Ευρώπη έχουν σασπένς από την αρχή ως το τέλος.
Ας μπούμε στο θέμα μας, συνεπώς. Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός δεν έχουν αντιπάλους, αλλά σίγουρα έχουν πολλούς λόγους να ασχολούνται με τους... αντιπάλους. Οχι απαραίτητα τις ομάδες, αλλά παίκτες που ξεχωρίζουν και σαφώς έχουν τις δυνατότητες να κάνουν το επόμενο βήμα: να φορέσουν τη φανέλα των αιωνίων.
Στην  Ελλάδα του 2013, άλλωστε, η μαγκιά δεν είναι να αγοράζει ό,τι πιο ακριβό κυκλοφορεί. Η μαγκιά είναι να διαλέγεις σωστά, να αγοράζει φτηνά και να δημιουργείς εσύ τις υπεραξίες. Οχι να τις πληρώνεις.
Ο Ολυμπιακός της τελευταίας διετίας είναι το πιο τρανό παράδειγμα. Ναι μεν έχει τον Σπανούλή, αλλά όλοι οι υπόλοιποι πολλαπλασίασαν μέσα από την ομάδα και τη δική τους αξία. Και το ίδιο θέλει να κάνει και ο Παναθηναϊκός από εδώ και στο εξής. Το έκανε κι αυτός ούτως ή άλλως από το 2005 μέχρι το 2011.
Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, έχουν πολλούς... θησαυρούς δίπλα τους. Ναι, στο ελληνικό πρωτάθλημα. Με άλλα λόγια δεν χρειάζεται να ψάξουν μακριά, σε άλλες πολιτείες. Υπάρχουν παίκτες ικανοί να κάνουν το επόμενο βήμα, δίχως να κοστίζουν εκατομμύρια. Και στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι θέμα ανακάλυψης. Το ζητούμενο είναι να πιστέψουν οι δύο καλύτερες ελληνικές ομάδες σε αυτούς τους παίκτες και να τους δώσουν την ευκαιρία.
Δεν είναι μόνο ο Βλάντιμιρ Γιάνκοβιτς και ο Νίκος Παπάς, δύο παίκτες που μπορούν να πρέπει να κάνουν άμεσα το βήμα παραπάνω. Για παράδειγμα ο Πανιώνιος έχει τον 18χρονο Αγραβάνη, που είναι ίσως ο λιγότερος διαφημισμένος από τους μικρούς του ελληνικού μπάσκετ. Κι όμως ο έφηβος των κυανέρυθρων, έχει τη μεγαλύτερη προοπτική απ όλους τους παίκτες που κυκλοφορούν στην Ελλάδα και είναι σε ηλικία κάτω των 20 ετών... Ο Σφαιρόπουλος του δίνει συνέχεια ευκαιρίες γιατί πράγματι έχει πειστεί για τις ικανότητές του.
Υπάρχουν κι άλλοι. Ο Μποχωρίδης του Αρη. Είναι κι αυτός τυχερός - όπως και ο Αγραβάνης - που έχει έναν προπονητή που δεν φοβάται να δώσει ευκαιρίες σε νέους. Δίπλα στον Αγγέλου ο 19χρονος έχει βελτιωθεί πάρα πολύ.
Ομως δεν είναι μόνο οι γεμάτοι ταλέντο Ελληνες. Υπάρχουν και ξένοι που μπορούν να κάνουν το μεγάλο βήμα. Δείτε τον Πέτγουεϊ του ΑΓΟΡ; Οι περισσότεροι τον έχουν μάθει επειδή τραγουδάει καλύτερα κι από τον Κιάμο. Αλλά ο Αμερικανός δεν είναι απλά ένας σόουμαν. Είναι ένας πραγματικά εξαιρετικός πάουερ φόργουρντ. Ενας παίκτης που έχει όλο το πακέτο. Είναι γρήγορος, πηδάει πάρα πολύ ψηλά, κόβει, παίρνει ριμπάουντ, σουτάρει τρίποντα, παίζει και με πλάτη. Συν τοις άλλοις, έχοντας παίξει τρία χρόνια στην Ελλάδα, έχει βελτιώσει και το ομαδικό του παιχνίδι. Το Ρέθυμνο είναι ομάδες με αρχές, διαβάζει τις φάσεις, ο Πέτγουεϊ δεν είναι ένα αμερικανάκι που τον νοιάζει μόνο να βάζει την μπάλα στο καλάθι. Ξέρει πλέον και να πασάρει σωστά. Κι επίσης, το ότι παίζει ακόμα και τραυματίας (μην ξεχνάμε ότι στο πρώτο ματς με τον Ολυμπιακό γύρισε το πόδι του, αλλά αγωνίστηκε δύο μέρες μετά), δείχνει τη νοοτροπία του.
Ο Πέτγουεϊ είναι μια ξεχωριστή περίπτωση, που ίσως μέχρι πριν από λίγο καιρό κανείς να μην έδινε σημασία πέρα του... τραγουδιού. Κι όμως, δίχως να κοστίζει πολλά, μπορεί να αποδειχθεί ένας νέος Χάινς. Αλήθεια, πόσοι πίστευαν στην εξέλιξη του αγαπημένου Κάιλ των οπαδών του Ολυμπιακού, όταν πρωτοήλθε στην Ελλάδα από την Μπάμπεργκ; Ελάχιστοι. Ομως αυτή είναι η μαγκιά. Να διαλέγεις τον Χάινς όταν κοστίζει 250.000 δολάρια, όχι όταν η αξία του φτάνει στο 1 εκ... Κάποτε οι ελληνικές ομάδες διάλεγαν το δεύτερο δρόμο. Πλέον, είναι αναγκασμένοι να επιλέγουν τον πρώτο... Και όπως δείχνει η πράξη, είναι και ο ιδανικός.

πηγή: gazzetta.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: