Ο Ηλίας Μπαζίνας είναι άνθρωπος του αθλητισμού. Είναι, δεν ήταν. Για όσους ζει, για όσους έχουν μέσα τους κάποια γραπτά του, υπάρχει ακόμα, δεν είναι πεθαμένος.
Είναι βαρειά η κουβέντα να πεις ότι κάποιος είναι άνθρωπος του αθλητισμού. Δεν είμαι υπερβολικός να ισχυρισθώ ότι δεν υπάρχει στην Ελλάδα άλλος που να γνωρίζει αθλητισμό, όσο ο Ηλίας Μπαζίνας. Ήταν και οπαδός, όμως.
Εδώ ταιριάζει ο αόριστος χρόνος. Ήταν οπαδός, δεν είναι πια. Του Ολυμπιακού. Του Ολυμπιακού όλων των εποχών. Και σαν παραδοσιακός φίλαθλος του παληού κόσμου ο Ολυμπιακός ήταν γι’αυτόν κάτι περισσότερο από μία ποδοσφαιρική ομάδα. Πίσω από την ερυθρόλευκη φανέλλα ο Μπαζίνας είχε κτίσει τη φαντασίωσή του, για το τι αντιπροσωπεύει αυτός ο σύλλογος και τον είχε παντρέψει με την ύπαρξή του.
Ακόμα και στα τελευταία του ο Ηλίας ήθελε να βλέπει Ολυμπιακό. Μαζύ με το κοντογειτονάκι του, τον Καραγιαννίδη, εκεί στην ερημιά που μένουνε, παρακολούθησαν μαζύ το παιχνίδι με την Καλλονή και το σχολίαζαν. Έκανε ο άλλος την κριτική του για να τεστάρει τη διαύγεια πνεύματος του Μπαζίνα, πριν πέσει σε κώμα, σε λήθαργο, όπως αναμενόταν.
Αθλητής του Παναθηναϊκού υπήρξε ο Μπαζίνας. Αυτό δεν ήταν γνωστό, τόσο ξεχασμένο. Δεν τον ρώτησα ποτέ πώς αυτός ο «ιδεολόγος γάβρος», καμμία σχέση με Πειραιά, που είχε φορέσει φανέλλα με το τριφύλλι, στα βαρειά αθλήματα, ήταν Ολυμπιακός του θανάτου. Σίγουρα, κατά καιρούς έβγαζε την ενόχλησή του, για το πώς, στα εφηβικά του χρόνια πολιτευόταν «παρασκηνιακά» ο Παναθηναϊκός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου