Ο Βασίλης Σαμπράκος ακούει το
“να δίνετε το 100%” του προπονητή προς τους ποδοσφαιριστές και σχολιάζει
ότι ο Αναστασίου κατάφερε να αναγνωρίσει εγκαίρως το βασικό πρόβλημα
της ομάδας που συναρμολογεί.
Ολη αυτή η συζήτηση που
προσπαθεί να κάνει αυτές τις μέρες ο Γιάννης Αναστασίου με τους
ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού και την υπόλοιπη μικροκοινωνία των
αποδυτηρίων μου θυμίζει έντονα μια αντίστοιχη κουβέντα που επιχειρούσε
να κάνει ο Φερνάντο Σάντος περίπου 9 χρόνια πίσω, όταν τέτοια εποχή είχε
την ευθύνη της ΑΕΚ στην πλάτη του. Την περιβόητη ΑΕΚ με τους
“Μπουρμποκρασάδες”, όπως βαφτίστηκε εκείνο το ρόστερ της.
Τόσο στην περίοδο της προετοιμασίας όσο και στην πρώτη περίοδο των επίσημων αγώνων ο Πορτογάλος πελάγωνε με τα προβλήματα που συναντούσε. Ηταν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού οι έμπειροι και εγνωσμένης ποιότητας ποδοσφαιριστές που είχε στη διάθεσή του. Ηταν πολλοί οι καινούργιοι, που δεν είχαν προηγούμενη εμπειρία στην εφαρμογή μιας βαριάς φανέλας πάνω στο σώμα τους. Κι ήταν αρκετοί οι άμαθοι σε τέτοιες συνθήκες, αλλά και παίκτες που στο προηγούμενο διάστημα της καριέρας τους είχαν δώσει την εντύπωση ότι έχουν πιάσει το ταβάνι τους, το οποίο ήταν χαμηλό. Κι όλα αυτά είχαν ως συνέπεια την δημιουργία μιας ομάδας με μεγάλα σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή της.
Τι τους έλεγε τότε ο Σάντος; Πάσχιζε να τους κάνει να εμπεδώσουν το “να δίνετε το 100%” μάθημα. Τους έλεγε με απλά λόγια ότι “όταν δίνετε το 100% θα μπορούμε να κερδίσουμε οποιονδήποτε εγχώριο αντίπαλο, επειδή το άθροισμα των αρετών σας θα είναι αρκετό, αλλά όποτε δίνετε κάτι έστω λίγο λιγότερο θα χάνουμε ακόμη και από ομάδες μικρότερης κατηγορίας”. Και πράγματι έτσι ήταν. Η ίδια ΑΕΚ, με τους ίδιους παίκτες δυσκολευόταν να νικήσει στο κύπελλο ομάδες χαμηλότερης κατηγορίας, κάθε φορά που έμπαινε στο γήπεδο με την ψευδαίσθηση ότι η βαριά φανέλα θα έκανε μόνη της τη δουλειά, και κατάφερε να διεκδικεί τον τίτλο μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος, επειδή εγκαίρως αναγνώρισε και έλυσε το πρόβλημά της, αφού οι ποδοσφαιριστές άρχισαν να κάνουν συνήθειά τους το να δίνουν το 100%. Διότι αυτός είναι ένας φυσικός κανόνας του ποδοσφαίρου. Οσο λιγότεροι οι “κάνω τη διαφορά” ποδοσφαιριστές, που μπορούν να πάρουν την ομάδα στην πλάτη και να αποφασίσουν τον νικητή σε ένα παιχνίδι, όσο λιγότερη είναι η ποιότητα και η εμπειρία που κυκλοφορεί σε μια ομάδα, τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη να φτάνει η ομαδική απόδοση στο υψηλότερο επίπεδο για να γίνει το σύνολο αποτελεσματικό και ανταγωνιστικό. Οσο λιγότεροι οι έχοντες το “εγώ” που βγάζει στο τερέν την υπεροχή έναντι του αντιπάλου, τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη να μοχθήσει το σύνολο για να δημιουργήσει και να βγάλει στο τερέν την υπεροχή.
Ακριβώς αυτό συμβαίνει στον σημερινό Παναθηναϊκό. Του πήρε ελάχιστα 24ωρα του έμπειρου Ντάνιελ Πράνιτς για να το αντιληφθεί και να το σχολιάσει δημόσια. Φαντάζομαι τα ίδια θα ακούγαμε στον δημόσιο λόγο και των άλλων έμπειρων παικτών του Παναθηναϊκού. Δεν είναι τυχαίο που ακούμε τα ίδια από τον προπονητή του. Η αρχή της λύσης ενός προβλήματος είναι η αναγνώρισή του. Ο Παναθηναϊκός το έχει κάνει ήδη το πρώτο βήμα, το έχει εντοπίσει το πρόβλημα. Μένει να δούμε πλέον πόσο γρήγορα θα μπορέσει να μεταδώσει τη λύση στους ποδοσφαιριστές και πόσο σύντομα θα τους πείσει, ώστε αυτοί να το συνειδητοποιήσουν, να το εμπεδώσουν, και να παρακινηθούν για να βγάζουν το 100% σε προσπάθεια, συγκέντρωση, εγρήγορση, αφοσίωση, πάθος.
Τόσο στην περίοδο της προετοιμασίας όσο και στην πρώτη περίοδο των επίσημων αγώνων ο Πορτογάλος πελάγωνε με τα προβλήματα που συναντούσε. Ηταν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού οι έμπειροι και εγνωσμένης ποιότητας ποδοσφαιριστές που είχε στη διάθεσή του. Ηταν πολλοί οι καινούργιοι, που δεν είχαν προηγούμενη εμπειρία στην εφαρμογή μιας βαριάς φανέλας πάνω στο σώμα τους. Κι ήταν αρκετοί οι άμαθοι σε τέτοιες συνθήκες, αλλά και παίκτες που στο προηγούμενο διάστημα της καριέρας τους είχαν δώσει την εντύπωση ότι έχουν πιάσει το ταβάνι τους, το οποίο ήταν χαμηλό. Κι όλα αυτά είχαν ως συνέπεια την δημιουργία μιας ομάδας με μεγάλα σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή της.
Τι τους έλεγε τότε ο Σάντος; Πάσχιζε να τους κάνει να εμπεδώσουν το “να δίνετε το 100%” μάθημα. Τους έλεγε με απλά λόγια ότι “όταν δίνετε το 100% θα μπορούμε να κερδίσουμε οποιονδήποτε εγχώριο αντίπαλο, επειδή το άθροισμα των αρετών σας θα είναι αρκετό, αλλά όποτε δίνετε κάτι έστω λίγο λιγότερο θα χάνουμε ακόμη και από ομάδες μικρότερης κατηγορίας”. Και πράγματι έτσι ήταν. Η ίδια ΑΕΚ, με τους ίδιους παίκτες δυσκολευόταν να νικήσει στο κύπελλο ομάδες χαμηλότερης κατηγορίας, κάθε φορά που έμπαινε στο γήπεδο με την ψευδαίσθηση ότι η βαριά φανέλα θα έκανε μόνη της τη δουλειά, και κατάφερε να διεκδικεί τον τίτλο μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος, επειδή εγκαίρως αναγνώρισε και έλυσε το πρόβλημά της, αφού οι ποδοσφαιριστές άρχισαν να κάνουν συνήθειά τους το να δίνουν το 100%. Διότι αυτός είναι ένας φυσικός κανόνας του ποδοσφαίρου. Οσο λιγότεροι οι “κάνω τη διαφορά” ποδοσφαιριστές, που μπορούν να πάρουν την ομάδα στην πλάτη και να αποφασίσουν τον νικητή σε ένα παιχνίδι, όσο λιγότερη είναι η ποιότητα και η εμπειρία που κυκλοφορεί σε μια ομάδα, τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη να φτάνει η ομαδική απόδοση στο υψηλότερο επίπεδο για να γίνει το σύνολο αποτελεσματικό και ανταγωνιστικό. Οσο λιγότεροι οι έχοντες το “εγώ” που βγάζει στο τερέν την υπεροχή έναντι του αντιπάλου, τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη να μοχθήσει το σύνολο για να δημιουργήσει και να βγάλει στο τερέν την υπεροχή.
Ακριβώς αυτό συμβαίνει στον σημερινό Παναθηναϊκό. Του πήρε ελάχιστα 24ωρα του έμπειρου Ντάνιελ Πράνιτς για να το αντιληφθεί και να το σχολιάσει δημόσια. Φαντάζομαι τα ίδια θα ακούγαμε στον δημόσιο λόγο και των άλλων έμπειρων παικτών του Παναθηναϊκού. Δεν είναι τυχαίο που ακούμε τα ίδια από τον προπονητή του. Η αρχή της λύσης ενός προβλήματος είναι η αναγνώρισή του. Ο Παναθηναϊκός το έχει κάνει ήδη το πρώτο βήμα, το έχει εντοπίσει το πρόβλημα. Μένει να δούμε πλέον πόσο γρήγορα θα μπορέσει να μεταδώσει τη λύση στους ποδοσφαιριστές και πόσο σύντομα θα τους πείσει, ώστε αυτοί να το συνειδητοποιήσουν, να το εμπεδώσουν, και να παρακινηθούν για να βγάζουν το 100% σε προσπάθεια, συγκέντρωση, εγρήγορση, αφοσίωση, πάθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου