Ναι, γιατί ντροπή δεν είναι να χάνεις αν δεν παίξεις καλά, αν δεν μπουν τα σουτ, ο αν ο αντίπαλος βρεθεί σε καλύτερη ημέρα. Είναι ντροπή να μην προσπαθείς. Οι παίκτες ζουν τώρα το απόλυτο σκωτσέζικο ντους, από την αποθέωση στην απαξίωση, μα ποιος τους φταίει; Ο κόσμος ή εκείνοι; Αξίζουν ό,τι κι αν ακούσουν, ακόμα και ακραίες κριτικές που είναι σύνηθες ελληνικό φαινόμενο. Κι όπως τα κατάφεραν, μόνοι τους έβαλαν το κεφάλι τους στη λεκάνη, μόνοι τους ας το βγάλουν. Τον τρόπο τον ξέρουν.
Γιατί όμως, φτάσαμε ως εδώ; Πώς η Εθνική βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο και από το... σίγουρο μετάλλιο βρεθήκαμε να χάνουμε από παίκτες Α2 (Κόττι), αθλητές που δεν υπάρχουν στο χάρτη και μικροί έπαιζαν μονά με Εσκιμώους και πολικές αρκούδες;
Η ήττα από την Ιταλία, εκτός έδρας και χωρίς Σπανούλη, ήταν στο πρόγραμμα. Αλλά από τους Φινλανδούς πάει πολύ... Και κάνει φανερό πως υπάρχει πρόβλημα. Όχι άλυτο! Η περυσινή κατραπακιά από τους Νιγηριανούς ήταν μη αναστρέψιμη. Τώρα προλαβαίνουμε. Αρκεί παίκτες και προπονητές να καθίσουν και να κάνουν ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Tora Tora Tora! Δεν υπάρχει αύριο...
Τι είδους ξεκαθάρισμα;
Βασικοί υπεύθυνοι για το στραπάτσο από τη Φινλανδία είναι οι παίκτες. Ελάχιστη ευθύνη έχει ο προπονητής. Που βαρύνεται όμως, με άλλες ευθύνες. Τι πρέπει πρώτα απ’ όλα να κάνουν οι παίκτες; Πριν πέσουν για ύπνο να κοιτάξουν τον καθρέφτη και να αναρωτηθούν: Τα έδωσα όλα; Ήμουν αντάξιος του ονόματος που έχω χτίσει; Το ξεκαθάρισμα λογαριασμών απαιτεί πρώτα απ’ όλα αυτοκάθαρση. Οι παλιοί οφείλουν να αναλάβουν δράση. Τι σημαίνει αυτό; Εκείνοι ξέρουν καλύτερα. Τα “ραντεβού” σε κάποια δωμάτια που μοιάζουν περισσότερο με group therapy ξέρουν ότι θα συμβάλουν στην πνευματική τόνωση, στην ανασύνταξη και στη συνειδητοποίηση της ευθύνης από ορισμένους που εμφανίζονται στην κοσμάρα τους. Ο προπονητής είναι πάντα μόνος στις ήττες, όμως ήρθε η στιγμή να αφήσει τις διπλωματικές σχέσεις και να πάρει αποφάσεις. Σοβαρές, κομβικές, ξεκάθαρες.
Το βάθος ήταν χρήσιμο στην πρώτη φάση α) για να μοιραστεί χρόνος και να μείνουν ξεκούραστοι οι βασικοί β) για να καταλάβει ποιοι μπορούν και ποιοι όχι. Πρέπει να αποφασίσει ότι με κάποιους θα ζήσει και με αυτούς θα πεθάνει! Δεν υπάρχει μέση λύση. Άπαντες, ακόμα και μέσα στην ομάδα οι παίκτες, ομολογούν πως το rotation από υπερόπλο, γύρισε μπούμερανγκ στα τελευταία δύο παιχνίδια.
Ο Τρινκιέρι οφείλει να δώσει το χρίσμα σε κάποιους. Στους 8-9 καλύτερους, που θα επιλέξει εκείνος. Παίζοντας πχ με το χέρι στο κομπιουτεράκι συμμετοχής, φτάσαμε στο τέλος από την καλύτερη τριάδα του τουρνουά στο “4” (Καϊμακόγλου, Πρίντεζης, Φώτσης) να μην είναι κανένας στο ύψος του με βάση τις ικανότητές του! Ποιο ήταν το μεγαλύτερο πάθημα στη Βενεζουέλα; Δεν υπήρχαν ρόλοι. Ούτε και τώρα υπάρχουν. Ξεκάθαροι. Ποιος είναι ο βασικός σέντερ; Ο Μπουρούσης;
Μα, αφού ο Μαυροκεφαλίδης, ο χειρότερος ως τώρα διεθνής στο Ευρωμπάσκετ, παίζει περισσότερο! Η χρησιμοποίηση δε μπορεί να γίνεται με βασικό γνώμονα να είναι όλοι ευχαριστημένοι, αλλά να παίζει ο καλύτερος κάθε φορά. Ποιος είναι ο ρόλος του Καββαδά; Να “δείρει” κάποιον ψηλό για πέντε λεπτά. Προς το παρόν, μόνο κοιτάζει! Είπαν τα σουτ του Μπελινέλι τυχερά. Του Τζεντίλε απίστευτα.
Του Κοπόνεν κωλόφαρδα. Στην Εθνική λένε “όλοι με εμάς τα βάζουν”. Μέγα λάθος! Οι αντίπαλοι βρίσκουν και τα κάνουν. Γλεντάνε μια αφύλακτη διάβαση, διότι η αμυντική τακτική είναι “τους αφήνουμε να σουτάρουν και εμείς κάνουμε τον σταυρό μας”.
Κάθε πικ εν ρολ, το δικό μας “μπαζούκας” έγινε η αχίλλειος πτέρνα μας διότι ο Τρινκιέρι επέλεξε να παίξουμε παθητικά. Πα-θη-τι-κά! Δεν υπάρχει δυναμική αντιμετώπιση και παικταράδες σαν τους Μπελινέλι και Κοπόνεν (παίκτης υψηλού επιπέδου Ευρωλίγκας για όσους παρακολουθούν) χτυπούσαν στο ψαχνό. Το μπάσκετ είναι κατ’ εξοχήν άθλημα τακτικής, μυαλού και κόντρα σε Ιταλία-Φινλανδία, δεν βγήκε τίποτα. Η Εθνική είναι υποχρεωμένη να αναθεωρήσει ορισμένα στοιχεία και να βγάλει τα... συκώτια των αντιπάλων.
Όχι να τους επιτρέπει να κάνουν παρελάσεις... Δεν είναι δικαιολογία αλλά πραγματικότητα κι ας μην το προτάσσει κανείς μετά την ξεφτίλα από τη Φινλανδία. Η κούραση για τους διεθνείς ήταν τεράστια στο τελευταίο ματς κι όταν στράβωσε το ματς, φάνηκαν σαν να έσβησαν τις μηχανές. Το απάνθρωπο πρόγραμμα της FIBA προέβλεπε ότι μετά από τέσσερις μέρες αγώνων, η Εθνική μας έπρεπε μέσα σε 16 ώρες να γυρίσει στο γήπεδο και να παίξει πέμπτο παιχνίδι.
Αν το θεωρούν λογικό, τότε πώς γίνεται στη δεύτερη φάση να ορίζει τα παιχνίδια μέρα παρά μέρα κι όχι κάθε μέρα; Κι αν, έστω παίζουν κάθε μέρα, είναι νορμάλ να μην αφήνουν ούτε 24ωρο ξεκούρασης στους αθλητές;Εδώ βέβαια, η απύθμενη βλακεία τους, δεν τους άφησε να σκεφτούν εδώ και 20 χρόνια ότι δεν υπήρξε ούτε ένα καλοκαίρι ξεκούρασης για τους παίκτες των Εθνικών ομάδων...
Το βασικό ευτύχημα, έπειτα απ’ όλα αυτά, είναι ότι έχουμε να κάνουμε με καλούς παίκτες, πολύ καλούς παίκτες και μεγάλους παίκτες. Δεν στερούνται ικανοτήτων, δεν λείπει ταλέντο απ’ την ομάδα. Σωστή στρατηγική έλειψε - αμυντικά - στα τελευταία δυο παιχνίδια των 81 και 82 πόντων παθητικού. Αποφασιστικότητα έλειψε και διάθεση να θυσιαστούν (κόντρα στους Φινλανδούς), να μην αφήσουν καμιά μπάλα να πάει χαμένη. Το δεύτερο βασικό συστατικό είναι ότι δεν υπάρχουν εσωτερικές έριδες, όπως στην Τουρκία ή τη Ρωσία. Εδώ είναι πραγματικά ενωμένοι σαν γροθιά.
Κι η γροθιά δεν έσπασε μετά τις δύο ήττες. Ο καθένας - είτε παίκτης είτε φίλαθλος είτε δημοσιογράφος - πλέον επιλέγει τον δρόμο του. Όποιος δεν πιστεύει ότι η ομάδα μπορεί να τα φέρει τούμπα και να συνεχίσει φτάνοντας μέχρι το τέλος, στέκεται απέναντι και πετροβολεί, χλευάζει, ισοπεδώνει. Όποιος πιστεύει ότι αυτή η ομάδα αξίζει τον σεβασμό μας και δικαιούται να προσπαθήσει μέσα απ’ το ναυάγιο που η ίδια προκάλεσε να βρει μια σανίδα σωτηρίας, στέκεται στο πλάι και περιμένει.
Πέμπτη και Σάββατο έχουν την ευκαιρία να επανορθώσουν. Η Σταύρωση μπορεί να περιμένει πέντε μέρες, δεν συμφωνείτε;
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου