Πριν ξεκινήσω για την Αρένα
Στόζιτσε το μεσημέρι της Πέμπτης, θα φτιάξω τη βαλίτσα μου για να την
έχω έτοιμη. Δεν θα την κλειδώσω, όμως. Θα κλείσω και τραπέζι στο
αγαπημένο μου μπαρ στην παλιά πόλη της Λιουμπλιάνα, για μια
μεταμεσονύχτια μπύρα με γεύση σαμπάνιας. Παγωμένη, παρακαλώ. Σαν τη
σημερινή ψυχρολουσία.
Ετσι όπως τα κατάφερε η Εθνική, θα παίξει τα όνειρά της κορώνα-γράμματα μέσα σε μία μέρα, ελπίζοντας ότι η Πέμπτη θα γίνει εφαλτήριο αντεπίθεσης. Εάν όμως πάνε όλα στραβά εκείνη τη μέρα, Πέμπτη και 13 επισημαίνω, θα αποχωρήσει από το παλκοσένικο με σκυμμένο το κεφάλι, θα βυθιστεί σε εσωστρέφεια και θα εξαφανιστεί από το προσκήνιο για μία διετία, εκτός βέβαια αν η FIBA μας δώσει wild card για το Μουντομπάσκετ.
Ο συνδυασμός αποτελεσμάτων που σκοτώνει είναι: ήττα της Εθνικής μας από την Ισπανία και νίκη των Κροατών επί της Ιταλίας. Τότε θα πούμε «τετέλεσται». Η πρόκριση της Κροατίας αντί της Τσεχίας ήταν ένα σενάριο καταστροφικό, αφού υποχρεώνει τους δικούς μας να ψάξουν για 3 νίκες σε ισάριθμα ντέρμπι. Ειδάλλως, θα έφταναν μάλλον και οι δύο.
Δεν πρόκειται να ψάλω από τώρα τον επιτάφιο, όπως δεν παρασύρθηκα στην ευφορία του πρώτου τριημέρου. Οι αφορισμοί, οι κατάρες αλλά και τα πρόωρα πανηγύρια προδίδουν απειρία, βιασύνη και άγνοια του αντικειμένου.
Ένα τουρνουά 11 αγώνων σε 19 ημέρες μπορεί να αλλάξει μορφή από μέρα σε μέρα, ξανά και ξανά. Η απόσταση από το ζενίθ του Σαββάτου στο ναδίρ της Δευτέρας ήταν μικρότερη από 48 ώρες. Τι λέτε, δεν θα φύγουν μεμιάς τα σύννεφα εάν η ομάδα ανασυνταχθεί και νικήσει την Ισπανία; Ή μήπως είναι υπεράνω των δυνάμεών της ένα αποτέλεσμα αυτού του βεληνεκούς;
Η καλή Εθνική που θα αποφασίσει να ματώσει τη φανέλα της και να βγάλει στα χαρακώματα τα προτερήματα που θαυμάσαμε στο ξεκίνημα (αρχής γενομένης από τη σιγουριά, την ηρεμία, την ομαδικότητα και το πνεύμα νικητή) θα κόψει τον βήχα των Ισπανών, όπως τους τον έκοψαν οι Σλοβένοι.
Εφ’όσον πετύχει τέτοιο κατόρθωμα, θα καταπιεί ζωντανούς τους Κροάτες και τους Σλοβένους. Και θα πάει στα προημιτελικά με ρεκόρ 3-2. Επειτα θα χρειαστεί να φάμε τα γραπτά της μεμψιμοιρίας, πριν ακόμη χωνέψουμε τα προηγούμενα. Συγγνώμην, αλλά εγώ θα περιμένω λίγο. Μια τόσο καλή ομάδα δεν γίνεται τόσο κακή εν μία νυκτί.
Εχει, βεβαίως, χτυπητές αδυναμίες και ψάχνει τρόπους να τις κρύψει. Αυτό το γνωρίζαμε εξαρχής. Το γνώριζε ο Τρινκιέρι, το γνώριζαν και οι αντίπαλοί του, εκτός ίσως από τον συνταξιούχο Τάνιεβιτς. Ο Σιμόνε Πιανιτζάνι και ο Χένρικ Ντέτμαν είναι πιο έμπειροι από τον δικό μας και έχουν πείρα διεθνών διοργανώσεων με Εθνικές ομάδες.
Ο συμπαθής αλλά άψητοςΤρινκιέρι είναι παρθένος σε τουρνουά αυτής της μορφής, παρθένος σε θητεία έξω από την πατρίδα του, παρθένος σε συναναστροφή με αστέρια. Μοιάζει πελαγωμένος, αλλά η ομάδα δεν έχει την πολυτέλεια να τον συγχωρήσει. Οι παίκτες οφείλουν να τον βοηθήσουν ώστε να βοηθηθούν από αυτόν, από τη στιγμή μάλιστα που –σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις- το κλίμα στην ομάδα είναι ασυνήθιστα καλό.
Στα 24ωρα που έρχονται, ο Ιταλός θα κληθεί να κάνει διορθωτικές κινήσεις τεχνικής υφής, να τονώσει την ψυχολογία παικτών που ξαφνικά έσκυψαν το κεφάλι, να καθησυχάσει τους δυσαρεστημένους, να αποσαφηνίσει τους ρόλους των παικτών του, να δημιουργήσει ένα πιο σφιχτό «rotation» εάν χρειαστεί.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να εμφυσήσει στους παίκτες πάθος και μαχητικότητα. Αυτή θα πρέπει να βγει μέσα από τα σώψυχα των διεθνών και να μετουσιωθεί σε άμυνα βγαλμένη από τα διδάγματα της προηγούμενης δεκαετίας. Από τις δηλώσεις που άκουσα σήμερα, αλλά και από την αυτοθυσία του Σπανούλη που έκανε τα αδύνατα δυνατά για να επιστρέψει γρήγορα (άσχετα αν αυτό αποδείχθηκε σφάλμα), συμπεραίνω ότι το έχουν καταλάβει.
Η Εθνική έχασε τον δρόμο της όταν άφησε να αλλοιωθεί το dna της και παραμέρισε τις αρχές με τις οποίες έφτασε εκεί όπου έφτασε. Η περυσινή αποτυχία στο Καράκας ήταν το πρώτο σοκ. Τα ισχυρά ελαφρυντικά που το συνόδευαν μας έκαναν να θεωρήσουμε σύμπτωση την ήττα από τη Νιγηρία, αλλά όχι, δεν ήταν σύμπτωση. Ηταν σημείο των καιρών και επιβεβαιώθηκε στον σημερινό αγώνα με τη Φινλανδία.
Αν καταλαβαίνετε τι εννοώ, η σημερινή Εθνική ομάδα δεν είναι η ομάδα του Μπουρούση, αλλά του Μαυροκεφαλίδη. Δεν είναι η ομάδα του Φώτση, αλλά του Πρίντεζη. Ωστόσο, είναι ακόμη εδώ οι φορείς της παλιάς, καλής νοοτροπίας. Υποψιάζομαι ότι ο Τρινκιέρι θα τους βγάλει στην πρώτη γραμμή της μάχης.
Εάν μου ζητηθεί να απομονώσω μία φάση που καθρεφτίζει το «πρέπει» της Εθνικής εν όψει των αγώνων με Ισπανία, Κροατία και Σλοβενία, θα θυμηθώ όχι κάποιο καλάθι ή τάπα ή ασίστ, αλλά το σκληρό φάουλ με το οποίο ο Μπουρούσης απαγόρευσε το κάρφωμα του Τούρκογλου στο ματς με την Τουρκία: «Δεν περνάνε αυτά στην ελληνική άμυνα, εφέντη μ’». Μέτρα τα κόκαλά σου και πήγαινε στη γραμμή για να βάλεις από εκεί τους πόντους.
Στον αντίποδα, σημειώνω το επιθετικό ριμπάουντ μετά από άστοχη βολή και το εύκολο λέι-απ του ανενόχλητου Μουουρίνεν, στον αγώνα με τη Φινλανδία. Σε κρίσιμη στιγμή μάλιστα. Προτιμώ να βγουν όλοι οι παίκτες της Εθνικής μας με 5 φάουλ, παρά να γίνεται η άμυνά μας αόρατη και μαλακή σαν λιωμένο βούτυρο.
Αν είναι να χάσουμε, ας χάσουμε πολεμώντας, με ματωμένες φανέλες. Όχι ατσαλάκωτοι και καλοχτενισμένοι.
Ετσι όπως τα κατάφερε η Εθνική, θα παίξει τα όνειρά της κορώνα-γράμματα μέσα σε μία μέρα, ελπίζοντας ότι η Πέμπτη θα γίνει εφαλτήριο αντεπίθεσης. Εάν όμως πάνε όλα στραβά εκείνη τη μέρα, Πέμπτη και 13 επισημαίνω, θα αποχωρήσει από το παλκοσένικο με σκυμμένο το κεφάλι, θα βυθιστεί σε εσωστρέφεια και θα εξαφανιστεί από το προσκήνιο για μία διετία, εκτός βέβαια αν η FIBA μας δώσει wild card για το Μουντομπάσκετ.
Ο συνδυασμός αποτελεσμάτων που σκοτώνει είναι: ήττα της Εθνικής μας από την Ισπανία και νίκη των Κροατών επί της Ιταλίας. Τότε θα πούμε «τετέλεσται». Η πρόκριση της Κροατίας αντί της Τσεχίας ήταν ένα σενάριο καταστροφικό, αφού υποχρεώνει τους δικούς μας να ψάξουν για 3 νίκες σε ισάριθμα ντέρμπι. Ειδάλλως, θα έφταναν μάλλον και οι δύο.
Δεν πρόκειται να ψάλω από τώρα τον επιτάφιο, όπως δεν παρασύρθηκα στην ευφορία του πρώτου τριημέρου. Οι αφορισμοί, οι κατάρες αλλά και τα πρόωρα πανηγύρια προδίδουν απειρία, βιασύνη και άγνοια του αντικειμένου.
Ένα τουρνουά 11 αγώνων σε 19 ημέρες μπορεί να αλλάξει μορφή από μέρα σε μέρα, ξανά και ξανά. Η απόσταση από το ζενίθ του Σαββάτου στο ναδίρ της Δευτέρας ήταν μικρότερη από 48 ώρες. Τι λέτε, δεν θα φύγουν μεμιάς τα σύννεφα εάν η ομάδα ανασυνταχθεί και νικήσει την Ισπανία; Ή μήπως είναι υπεράνω των δυνάμεών της ένα αποτέλεσμα αυτού του βεληνεκούς;
Η καλή Εθνική που θα αποφασίσει να ματώσει τη φανέλα της και να βγάλει στα χαρακώματα τα προτερήματα που θαυμάσαμε στο ξεκίνημα (αρχής γενομένης από τη σιγουριά, την ηρεμία, την ομαδικότητα και το πνεύμα νικητή) θα κόψει τον βήχα των Ισπανών, όπως τους τον έκοψαν οι Σλοβένοι.
Εφ’όσον πετύχει τέτοιο κατόρθωμα, θα καταπιεί ζωντανούς τους Κροάτες και τους Σλοβένους. Και θα πάει στα προημιτελικά με ρεκόρ 3-2. Επειτα θα χρειαστεί να φάμε τα γραπτά της μεμψιμοιρίας, πριν ακόμη χωνέψουμε τα προηγούμενα. Συγγνώμην, αλλά εγώ θα περιμένω λίγο. Μια τόσο καλή ομάδα δεν γίνεται τόσο κακή εν μία νυκτί.
Εχει, βεβαίως, χτυπητές αδυναμίες και ψάχνει τρόπους να τις κρύψει. Αυτό το γνωρίζαμε εξαρχής. Το γνώριζε ο Τρινκιέρι, το γνώριζαν και οι αντίπαλοί του, εκτός ίσως από τον συνταξιούχο Τάνιεβιτς. Ο Σιμόνε Πιανιτζάνι και ο Χένρικ Ντέτμαν είναι πιο έμπειροι από τον δικό μας και έχουν πείρα διεθνών διοργανώσεων με Εθνικές ομάδες.
Ο συμπαθής αλλά άψητοςΤρινκιέρι είναι παρθένος σε τουρνουά αυτής της μορφής, παρθένος σε θητεία έξω από την πατρίδα του, παρθένος σε συναναστροφή με αστέρια. Μοιάζει πελαγωμένος, αλλά η ομάδα δεν έχει την πολυτέλεια να τον συγχωρήσει. Οι παίκτες οφείλουν να τον βοηθήσουν ώστε να βοηθηθούν από αυτόν, από τη στιγμή μάλιστα που –σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις- το κλίμα στην ομάδα είναι ασυνήθιστα καλό.
Στα 24ωρα που έρχονται, ο Ιταλός θα κληθεί να κάνει διορθωτικές κινήσεις τεχνικής υφής, να τονώσει την ψυχολογία παικτών που ξαφνικά έσκυψαν το κεφάλι, να καθησυχάσει τους δυσαρεστημένους, να αποσαφηνίσει τους ρόλους των παικτών του, να δημιουργήσει ένα πιο σφιχτό «rotation» εάν χρειαστεί.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να εμφυσήσει στους παίκτες πάθος και μαχητικότητα. Αυτή θα πρέπει να βγει μέσα από τα σώψυχα των διεθνών και να μετουσιωθεί σε άμυνα βγαλμένη από τα διδάγματα της προηγούμενης δεκαετίας. Από τις δηλώσεις που άκουσα σήμερα, αλλά και από την αυτοθυσία του Σπανούλη που έκανε τα αδύνατα δυνατά για να επιστρέψει γρήγορα (άσχετα αν αυτό αποδείχθηκε σφάλμα), συμπεραίνω ότι το έχουν καταλάβει.
Η Εθνική έχασε τον δρόμο της όταν άφησε να αλλοιωθεί το dna της και παραμέρισε τις αρχές με τις οποίες έφτασε εκεί όπου έφτασε. Η περυσινή αποτυχία στο Καράκας ήταν το πρώτο σοκ. Τα ισχυρά ελαφρυντικά που το συνόδευαν μας έκαναν να θεωρήσουμε σύμπτωση την ήττα από τη Νιγηρία, αλλά όχι, δεν ήταν σύμπτωση. Ηταν σημείο των καιρών και επιβεβαιώθηκε στον σημερινό αγώνα με τη Φινλανδία.
Αν καταλαβαίνετε τι εννοώ, η σημερινή Εθνική ομάδα δεν είναι η ομάδα του Μπουρούση, αλλά του Μαυροκεφαλίδη. Δεν είναι η ομάδα του Φώτση, αλλά του Πρίντεζη. Ωστόσο, είναι ακόμη εδώ οι φορείς της παλιάς, καλής νοοτροπίας. Υποψιάζομαι ότι ο Τρινκιέρι θα τους βγάλει στην πρώτη γραμμή της μάχης.
Εάν μου ζητηθεί να απομονώσω μία φάση που καθρεφτίζει το «πρέπει» της Εθνικής εν όψει των αγώνων με Ισπανία, Κροατία και Σλοβενία, θα θυμηθώ όχι κάποιο καλάθι ή τάπα ή ασίστ, αλλά το σκληρό φάουλ με το οποίο ο Μπουρούσης απαγόρευσε το κάρφωμα του Τούρκογλου στο ματς με την Τουρκία: «Δεν περνάνε αυτά στην ελληνική άμυνα, εφέντη μ’». Μέτρα τα κόκαλά σου και πήγαινε στη γραμμή για να βάλεις από εκεί τους πόντους.
Στον αντίποδα, σημειώνω το επιθετικό ριμπάουντ μετά από άστοχη βολή και το εύκολο λέι-απ του ανενόχλητου Μουουρίνεν, στον αγώνα με τη Φινλανδία. Σε κρίσιμη στιγμή μάλιστα. Προτιμώ να βγουν όλοι οι παίκτες της Εθνικής μας με 5 φάουλ, παρά να γίνεται η άμυνά μας αόρατη και μαλακή σαν λιωμένο βούτυρο.
Αν είναι να χάσουμε, ας χάσουμε πολεμώντας, με ματωμένες φανέλες. Όχι ατσαλάκωτοι και καλοχτενισμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου