Η Εθνική έφυγε με ψηλά το κεφάλι κι ας έχασε. Μας έκανε
υπερήφανους ακόμα και στον αποκλεισμό της... Ακόμα και στην αποτυχία
μας.
Γράφει ο Σπύρος Καβαλιεράτος.
Κόντρα στην Κροατία η Ελλάδα απώλεσε και μαθηματικά
τις ελπίδες της. Δεν απώλεσε όμως τον σεβασμό μας προς αυτούς τους
παίκτες. Ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα, δεν γίνεται να μην
υποκλιθεί κανείς στον Νίκο Ζήση... Ας βλέπουμε κάθε χρόνο 12 σαν τον
Ζήση στο παρκέ και ας μένουμε εκτός... Τουλάχιστον θα είμαστε σίγουροι
ότι έχουμε παίκτες που δίνουν την ψυχή τους για την Ελλάδα και δεν
ντρέπονται να τραγουδήσουν τον Εθνικό ύμνο.
Δεν είναι μόνο ο Ζήσης... Είναι και οι 12 που
φόρεσαν τη φανέλα της Εθνικής. Ναι, απέτυχαν, ναι έχουν ευθύνες, αλλά τα
είχαν και όλα εναντίον τους. Ο Σπανούλης ήταν και πάλι στις επάλξεις,
έπαιξε με πρησμένο πόδι τέσσερα ματς, ήθελε να παίξει ακόμα και...
κουτσός. Ε, όσο κι αν τον κράζουν οι γνωστοί-άγνωστοι, θα αποτελεί
παράδειγμα προς μίμηση προς όλους τους νέους, προς την επόμενη γενιά
αθλητών της Ελλάδας. Γιατί ποτέ δεν πρόδωσε την Εθνική...
Ο Μπουρούσης; Δεν είναι γρήγορος, δεν είναι ο
καλύτερος αμυντικός, αλλά για την Εθνική δίνει την ψυχή του. Όση δύναμη
έχει, την καταθέτει. Δεν ξέρω αν φτάνει ή αν δεν φτάνει αυτό, αλλά δεν
μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει ότι κρύφτηκε.
Το ίδιο ισχύει και για τον Φώτση, έστω κι αν
αδικήθηκε από τον τρόπο παιχνιδιού της Εθνικής. Ένα ελεύθερο σουτ δεν
είχε... Όμως ποτέ δεν έφυγε από τη μάχη.
Έδωσαν και οι τέσσερις παλιοσειρές το στίγμα τους,
το ίδιο έκαναν και οι υπόλοιποι οκτώ. Ίσως όλοι μαζί να μην δημιουργούν
την τέλεια ομάδα, προφανώς ποτέ ξανά δεν είναι όλοι μαζί στην 12αδα της
Εθνικής. Η Ελλάδα είχε πολλές μουτζούρες και ανορθογραφίες ως προς το
σχήμα που πήρε εδώ στη Σλοβενία, αλλά τουλάχιστον κανείς δεν κορόιδεψε.
Γι αυτό και χρειάζεται σεβασμός.
Ο σεβασμός δεν σημαίνει και ότι οι 12 δεν έχουν
ευθύνη για τον αποκλεισμό. Όλοι μαζί κέρδιζαν, όλοι έχασαν. Μαζί και ο
Τρινκιέρι που από κάθε άποψη μπερδεύτηκε και δημιούργησε μεσογειακή
σαλάτα στο παρκέ. Αλλά όσο φταίει ο Ιταλός για την αποτυχία, φταίει και η
Ομοσπονδία που έδωσε την τύχη της Εθνικής σε έναν ξένο. Οχι ότι με έναν
Έλληνα μπορεί να εγγυηθεί κανείς την επιτυχία, αλλά ο Ιταλός δεν είχε
δική του άποψη για πολλά, άκουγε διαφορετικές γνώμες και η σύνθεση που
επιχείρησε να κάνει, προκάλεσε τη... σαλάτα.
Τι γίνεται από εδώ και στο εξής; Αν μείνει ο
Τρινκιέρι, τουλάχιστον θα ξέρει τι του γίνεται. Αν δεν μείνει, πρέπει να
δοθούν τα κλειδιά σε έναν Έλληνα για πολλά χρόνια... Αν είναι να
κτιστεί η Εθνική από την αρχή, η συμμετοχή στα προκριματικά του
Ευρωμπάσκετ είναι η σωστή επιλογή. Αν πρέπει να παραμείνει στον αφρό,
πρέπει να διεκδικήσει με όλες τις δυνάμεις της, την μία από τις wild
cards. Αλλά και πάλι χρειάζεται ξεκαθάρισμα.
Ο Νοέμβρης θα δώσει πολλές απαντήσεις και ίσως
μέχρι τότε να ξεκαθαρίσουν όλα. Το ότι η Εθνική χρειάζεται πολλές
αλλαγές σε όλα τα επίπεδα δεν χρειαζόταν να το πει ο Σπανούλης, το
ξέρουν όλοι όσοι είναι κοντά στην ομάδα. Το πιο σημαντικό απ' όλα όσα
ακούστηκαν μετά τον αποκλεισμό είναι ότι ο κορυφαίος Ευρωπαίος γκαρντ
παραμένει στη διάθεση της αγαπημένης του Εθνικής... Όποια κι αν είναι η
μορφή της επίσημης αγαπημένης από το επόμενο καλοκαίρι, είναι σαφές ότι
πρέπει να αρχίζει από τον Σπανούλη και τον Ζήση. Ακόμα κι αν χρειαστεί
να ξεκουραστούν ένα καλοκαίρι, στην περίπτωση των προκριματικών.
Πηγή:Superbasket.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου