Για αυτό και φέτος δεν υπήρχε ούτε ένας γεννημένος στην Ελλάδα διεθνής που να αρνήθηκε την πρόσκληση της Εθνικής. Πώς να χάναμε λοιπόν, και από ποιους; Από τον Καράσεφ, τον Σοκόλοφ, τον Βάλιεφ, τον Κουλάγκιν, τον Κοστόφ και τον Ζεβροσένκο; Μόνο ο Ζουρπένκο έλειπε…
Ως εκ τούτου, η νίκη αυτή καθαυτή δεν ήταν επιτυχία. Ήταν καθήκον, αν θέλουμε να λέμε πως θα πάμε μακριά τη… βαλίτσα. Κι ας είχαμε να νικήσουμε τους Ρώσους από το 2005.
Επιτυχία θα είναι αυτή η συσπείρωση, η ομαδικότητα, το ταλέντο και η αυταπάρνηση που βγάζουν τα παιδιά στο παρκέ να μετουσιωθεί σε μετάλλιο. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να μην φτάσουμε εκεί. Να χτυπήσει η γκαντεμιά την Εθνική με τραυματισμούς σαν αυτόν του Σπανούλη. Διότι κατά τα άλλα, δεν της λείπει τίποτα σε σχέση με τις άλλες ομάδες.
Μετά από δύο αγωνιστικές, είναι διαπιστωμένο πως θα υπάρξουν up & down σε κάθε ομάδα. Και φυσικά στην Ελλάδα. Αλλά αν κάτι προέκυψε ως συμπέρασμα της ημέρας είναι ότι το ρόστερ της Εθνικής έχει και τρομερό βάθος σε ποιότητα. Φτάνοντας μέχρι και τον 11ο παίκτη, δηλαδή τον Φώτση που βρίσκει ελάχιστον χρόνο συμμετοχής αναλογικά της αξίας του, διότι μαζί με τους Πρίντεζη, Καϊμακόγλου φτιάχνουν την καλύτερη τριάδα στα 4άρια του Ευρωμπάσκετ.
Όταν η Ρωσία ξέφυγε με 28-22, στο μοναδικό σημείο που απειλήθηκε η Εθνική, ήρθε ο Σπανούλης να κολλήσει δύο τρίποντα σερί, έδωσε μια πάσα στον Μπουρούση που είχε μις ματς και η αρκούδα ξεδοντιάστηκε μονομιάς. Είχε προηγηθεί μια μεστή εμφάνιση του Καϊμακόγλου, ένα εξαιρετικό ξεκίνημα του Πρίντεζη, ένας αποφασιστικός Μπουρούσης που έπαιξε μόλις 11 λεπτά αν και είχε μόνο θετικές ενέργειες.
Ομάδα όμως που βάζει 80 πόντους κι έχει 6 ουσιαστικά παίκτες με διψήφιο αριθμό πόντων, δεν είναι να τη φοβάσαι. Αυτός είναι… πραγματικός Σκορπιός που σε ποτίζει με δηλητήριο… πανταχόθεν! Κι ο Ιταλός έκανε καταπληκτική διαχείριση στο χρόνο συμμετοχής (μόλις 4 παίκτες έπαιξαν από 20-25 λεπτά κι όλοι οι υπόλοιποι λιγότερο!) γιατί να είναι πρωτόπειρος σε Ευρωμπάσκετ ο Τρινκιέρι, αλλά δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμονας για να δεις ότι ένα τουρνουά 18 ημερών και 11 αγώνων απαιτεί φρέσκα πόδια και μυαλό στο τέλος, εκεί που θα κριθούν όλα. Ο Αντρέα δεν είναι πυρηνικός επιστήμονας, αλλά σίγουρα είναι πανέξυπνος...
Όλοι θα σταθούν σήμερα στο… τι θα γίνει αν ο Σπανούλης τραυματιστεί. Με την ίδια λογική, ακόμα και ο Μάντζαρης να υπήρχε σήμερα, είχε τύχη η Εθνική να πάρει το μετάλλιο χωρίς τον Σπανούλη στα κρίσιμα; Υπάρχουν πολλοί αναντικατάστατοι, αλλά κανείς σαν τον Σπανούλη. Αν χτυπήσει ο Τόνι Πάρκερ, η Γαλλία τι θα κάνει; Αν χτυπήσει ο Μαρκ Γκασόλ, οι Ισπανοί θα λένε γιατί δεν είχαν προβλέψει να φέρουν ως μπακ απ τον… Ιτούρμπε;
Ας είμαστε σοβαροί. Δε μπορεί και στις νίκες να βγαίνουν γκρίνιες, χωρίς μάλιστα να ξέρουμε αν ο VSpan χάσει έστω κι ένα ματς. Πράγμα που όσοι ξέρουν την ιδιοσυγκρασία του Σπανούλη το αποκλείουν.
Αν και η αλήθεια είναι πως αυτούς τους Τούρκους μπορούμε να τους κερδίσουμε και χωρίς τον φυσικό ηγέτη της ομάδας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου