Η αποχώρηση από το ΣΕΦ
συνοδευόταν από μία μεγάλη απογοήτευση. Στη λίστα των πιθανών εκπλήξεων,
δεν υπήρχε το κάκιστο θέαμα. Πολλές φορές, όλοι, έχουμε επαινέσει τους
δύο θεματοφύλακες της σημαίας του ελληνικού μπάσκετ, πάντα θα τιμούμε τη
φιλοσοφία τους, αλλά η αγάπη χρειάζεται και αυστηρότητα. Τόσο άθλιο
θέαμα, δε θυμάμαι ποτέ να έχουμε παρακολουθήσει. Ακόμα και στα περίφημα
ματς, εκεί, στα μισά της δεκαετίας του '90, το διακύβευμα και η αγωνία
αφαιρούσε μέρος της κριτικής διάθεσης.
Αν μη τι άλλο τότε, και στο κλειστό του Σπόρτιγκ με τα τρίποντα του Εντι, αλλά και στον τελικό του ΣΕΦ με το τρίποντο του Οικονόμου, υπήρχε στόχος και κόσμος. Καυτή ατμόσφαιρα. Τα άλλοθι για τις δύο ομάδες είναι πολλά και ισχυρά για να σταθούν πίσω από αυτά και να καλύψουν την κακογραφία τους. Πράγματι, είναι πολύ νωρίς ακόμα, η σεζόν κυριολεκτικά μόλις άρχισε και ο βαθμός ετοιμότητας μπορεί να θεωρηθεί λογικό ότι βρίσκεται τόσο χαμηλό.
Ωστόσο, τόσο άθλιο θέαμα και από τις δύο ομάδες είχαμε πολύ
καιρό να παρακολουθήσουμε. Είναι προμήνυμα κακών για τους αιώνιους η
εμφάνιση στο ντέρμπι; Ασφαλώς και όχι! Όσο περνάει ο καιρός, Ολυμπιακός
και Παναθηναϊκός θα γίνονται καλύτεροι, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι
δικαιολογούνται για το ματς που πρόσφεραν σε όσους στήθηκαν μπροστά στην
τηλεόραση αφιερώνοντας δύο ώρες για να παρακολουθήσουν τις δύο
καλύτερες ομάδες της Ευρώπης.
Ο Ολυμπιακός νίκησε δίκαια, η επικράτησή του έσωσε την κανονική σεζόν του πρωταθλήματος που ουσιαστικά δε θα είχε ιδιαίτερη βαθμολογική αξία αν ο Παναθηναϊκός ξέφευγε με 3 πόντους, αναρωτιέμαι όμως. Τόσο πολύ έχει προχωρήσει πια η επιστήμη; Η πιο απλή κι άκοπη διαδρομή, χωρίς πολλές επεξηγήσεις και επιχειρήματα, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι: «Οι παίκτες δε βρέθηκαν σε καλή ημέρα». Αρνούμαι να το αποδεχτώ.
Όση ώρα παρακολουθούσα το ματς, προβληματιζόμουν αν ο Μπαρτζώκας και ο Πεδουλάκης έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο την επιστήμη του μπάσκετ, που καταφέρνουν ακόμα και να αλληλοεξουδετερώνονται. Η δική μου εικόνα, συμπεριλαμβανομένων όλων των άλλοθι και των δικαιολογιών, είναι ότι ποτέ ξανά δύο ομάδες δεν έφτασαν σε τόσο υψηλό επίπεδο την αλληλοεξόντωση.
Και το θέαμα ήταν κακό, για όλες τις υφιστάμενες δικαιολογίες, αλλά και για το γεγονός ότι η αμυντική τακτική των δύο ομάδων έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο, που οι εκπλήξεις, όσο και οι ατομικές εξάρσεις είναι πια σπάνιες. Η σκέψη και πολύ περισσότερο η εικόνα, δε μου είναι αρεστή. Καλή η επιστήμη, καλές οι τακτικές, αλλά το μπάσκετ των 50 πόντων δεν το αγάπησε κανείς.
Ο Ολυμπιακός νίκησε για αρκετούς λόγους. Είχε περισσότερους πρωταγωνιστές και ανθρώπους των 2-3 λεπτών που έκαναν τη διαφορά, ο Μπαρτζώκας διαχειρίστηκε το υλικό του καλύτερα και όταν το έκρινε απαραίτητο απέσυρε τον Σπανούλη έστω και στα τελευταία κρίσιμα λεπτά του αγώνα, το ματσάρισμα στις θέσεις κοντά στη ρακέτα είναι πλέον οφθαλμοφανές, όπου οι Ντάνστον Σίμονς, Πέτγουεϊ, Πρίντεζης, Μπέγκιτς, δεν τρομάζουν από την παρουσία του Λάσμε του Γκιστ και των υπόλοιπων, ενώ ο Μάντζαρης με τον Σλούκα έδωσαν επιλογές σε άμυνα κι επίθεση.
Δεν είναι της στιγμής να αναλύσουμε για ποιο λόγο δεν προήλθαν παρά μόνο ελάχιστα καλάθια από αυτοματισμούς και συνεργασίες, ούτε το γεγονός ότι και οι δύο ομάδες μαζί μοίρασαν τον ελάχιστο αριθμό των 13 ασίστ συνολικά. Είναι λογικό άλλωστε πως από τη στιγμή που οι συνεργασίες δε βγάζουν αποτέλεσμα, κυρίως επειδή έχουν διαβαστεί καλά από τον αντίπαλο, το ματς θα εξελιχθεί σε μονομαχία προσώπων, με πολλές ατομικές ενέργειες και προσπάθειες για τελειώματα στο ένας εναντίον ενός.
Υπάρχει όμως κάτι άλλο που πρέπει να το επισημάνουμε τώρα που είναι νωρίς. Μέχρι τώρα ο Παναθηναϊκός είχε δώσει φιλικά ματς, εκεί όπου Αργύρης Πεδουλάκης, ό,τι κι αν δοκίμαζε, ότι κι αν επιχειρούσε γινόταν υπό το πρίσμα του .πειραματισμού. Στο πρώτο εξαιρετικά σοβαρό ματς που έδωσαν οι πράσινοι, ο Αρτζι φάνηκε να βαδίζει με ένα μετέωρο βήμα. Ασφαλώς και αποτελεί όπλο για κάθε ομάδα να έχει πλήρες ρόστερ, αρκεί όμως οι ρόλοι να είναι ξεκαθαρισμένοι. Εχω την εντύπωση ότι ο Αργύρης Πεδουλάκης, με τον τρόπο που λειτούργησε στο ντέρμπι αποκάλυψε το πρόβλημα της συμφόρησης που υπάρχει στη γραμμή των ψηλών κυρίως.
Με τους Λάσμε, Γκιστ, Φώτση, Μπατίστ και Μαυροκεφαλίδη, ο Αρτζι έχει στη διάθεσή του πέντε παίκτες οι οποίοι πρέπει να (και θα) παίζουν. Η συσσωρευμένη ποιότητα κάνει καλό, η συμφόρηση όμως, κάνει κακό. Και μου φάνηκε ότι στο ντέρμπι και με δεδομένο το πρόβλημα των φάουλ, ο Αρτζι δεν έχει ξεκάθαρο στο μυαλό του με ποιο τρόπο ακριβώς θέλει να εκμεταλλευτεί τους ψηλούς του και τι ρόλους θα μοιράσει. Είναι χαρακτηριστικό ότι εκτός του Φώτση, που έμεινε στο γήπεδο 20 λεπτά, από τους υπόλοιπους, αυτός που είχε το μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής ήταν ο Λάσμε με 15 λεπτά!!!
Ο Γκιστ είχε 12, ο Μαυροκεφαλίδης 13, ο Μπατίστ 9! Είναι κάτι που δε μου μοιάζει λογικό. Θεωρώ απίθανο να πρόκειται για αλλαγή φιλοσοφίας και από το περσινό αμυντικό show time των Λάσμε και Γκιστ, ο Παναθηναϊκός να περνάει στην εποχή όπου πρωταγωνιστές θα είναι οι υπόλοιποι. Κι επειδή πιστεύω ότι δε μπορεί να είναι αλλαγή φιλοσοφίας, το ζήτημα είναι ακόμα πιο σοβαρό, καθώς ο καταμερισμός του χρόνου στο ντέρμπι, δεν άφησε σε κανέναν από τους υπόλοιπους 4 παίκτες να βρουν ρυθμό μένοντας στο παρκέ για τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Είναι σαφές πως ο Πεδουλάκης πρέπει να χωρέσει και να έχει ικανοποιημένους και τους πέντε παίκτες του. Μπορεί; Δεν είναι απλό! Κάποιος θα πρέπει να μειώσει τις προσδοκίες του για το χρόνο συμμετοχής. Και ποιος είναι πρόθυμος να το κάνει; Το ντέρμπι του ΣΕΦ μου αποκάλυψε ότι ο Πεδουλάκης μπορεί (ενδεχομένως) στο μέλλον να βρεθεί στην ίδια θέση που βρέθηκε ο Τρινκιέρι στο Ευρωμπάσκετ.
Όπου πολύ περισσότερο από προπονητής, στα τεσσάρια, έγινε διαχειριστής χρόνου. Τα μαθηματικά επικράτησαν έναντι των πραγματικών απαιτήσεων των αγώνων προσπαθώντας να χωρέσει και τα τρία τεσσάρια του στα διαφορετικά σχήματα. Μόνο που με αυτό τον τρόπο ουσιαστικά θα είναι πολύ δύσκολο για τον καθένα να βρει το ρυθμό του.
Ποια είναι η λύση; Υπάρχει μα είναι σύνθετη: Κλείσιμο του rotation, καταμερισμός ρόλων και συγκεκριμένες συνθήκες για την χρησιμοποίηση κάθε παίκτη. Αλλιώς θα είναι πολύ επικίνδυνο για τον Αρτζι να «πνιγεί» τη στιγμή μάλιστα που και στην περιφέρεια επικρατεί συνωστισμός αξίας και ταλέντου. Με τον Ούκιτς μάλιστα να παίζει έστω και ανέτοιμος. Ο Πεδουλάκης είναι καλός κόουτς και πρέπει να τα καταφέρει, καθώς τα μαθηματικά και τα ρολόγια δεν ευνόησαν ποτέ και κανένα.
Αν μη τι άλλο τότε, και στο κλειστό του Σπόρτιγκ με τα τρίποντα του Εντι, αλλά και στον τελικό του ΣΕΦ με το τρίποντο του Οικονόμου, υπήρχε στόχος και κόσμος. Καυτή ατμόσφαιρα. Τα άλλοθι για τις δύο ομάδες είναι πολλά και ισχυρά για να σταθούν πίσω από αυτά και να καλύψουν την κακογραφία τους. Πράγματι, είναι πολύ νωρίς ακόμα, η σεζόν κυριολεκτικά μόλις άρχισε και ο βαθμός ετοιμότητας μπορεί να θεωρηθεί λογικό ότι βρίσκεται τόσο χαμηλό.
Ο Ολυμπιακός νίκησε δίκαια, η επικράτησή του έσωσε την κανονική σεζόν του πρωταθλήματος που ουσιαστικά δε θα είχε ιδιαίτερη βαθμολογική αξία αν ο Παναθηναϊκός ξέφευγε με 3 πόντους, αναρωτιέμαι όμως. Τόσο πολύ έχει προχωρήσει πια η επιστήμη; Η πιο απλή κι άκοπη διαδρομή, χωρίς πολλές επεξηγήσεις και επιχειρήματα, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι: «Οι παίκτες δε βρέθηκαν σε καλή ημέρα». Αρνούμαι να το αποδεχτώ.
Όση ώρα παρακολουθούσα το ματς, προβληματιζόμουν αν ο Μπαρτζώκας και ο Πεδουλάκης έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο την επιστήμη του μπάσκετ, που καταφέρνουν ακόμα και να αλληλοεξουδετερώνονται. Η δική μου εικόνα, συμπεριλαμβανομένων όλων των άλλοθι και των δικαιολογιών, είναι ότι ποτέ ξανά δύο ομάδες δεν έφτασαν σε τόσο υψηλό επίπεδο την αλληλοεξόντωση.
Και το θέαμα ήταν κακό, για όλες τις υφιστάμενες δικαιολογίες, αλλά και για το γεγονός ότι η αμυντική τακτική των δύο ομάδων έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο, που οι εκπλήξεις, όσο και οι ατομικές εξάρσεις είναι πια σπάνιες. Η σκέψη και πολύ περισσότερο η εικόνα, δε μου είναι αρεστή. Καλή η επιστήμη, καλές οι τακτικές, αλλά το μπάσκετ των 50 πόντων δεν το αγάπησε κανείς.
Ο Ολυμπιακός νίκησε για αρκετούς λόγους. Είχε περισσότερους πρωταγωνιστές και ανθρώπους των 2-3 λεπτών που έκαναν τη διαφορά, ο Μπαρτζώκας διαχειρίστηκε το υλικό του καλύτερα και όταν το έκρινε απαραίτητο απέσυρε τον Σπανούλη έστω και στα τελευταία κρίσιμα λεπτά του αγώνα, το ματσάρισμα στις θέσεις κοντά στη ρακέτα είναι πλέον οφθαλμοφανές, όπου οι Ντάνστον Σίμονς, Πέτγουεϊ, Πρίντεζης, Μπέγκιτς, δεν τρομάζουν από την παρουσία του Λάσμε του Γκιστ και των υπόλοιπων, ενώ ο Μάντζαρης με τον Σλούκα έδωσαν επιλογές σε άμυνα κι επίθεση.
Δεν είναι της στιγμής να αναλύσουμε για ποιο λόγο δεν προήλθαν παρά μόνο ελάχιστα καλάθια από αυτοματισμούς και συνεργασίες, ούτε το γεγονός ότι και οι δύο ομάδες μαζί μοίρασαν τον ελάχιστο αριθμό των 13 ασίστ συνολικά. Είναι λογικό άλλωστε πως από τη στιγμή που οι συνεργασίες δε βγάζουν αποτέλεσμα, κυρίως επειδή έχουν διαβαστεί καλά από τον αντίπαλο, το ματς θα εξελιχθεί σε μονομαχία προσώπων, με πολλές ατομικές ενέργειες και προσπάθειες για τελειώματα στο ένας εναντίον ενός.
Υπάρχει όμως κάτι άλλο που πρέπει να το επισημάνουμε τώρα που είναι νωρίς. Μέχρι τώρα ο Παναθηναϊκός είχε δώσει φιλικά ματς, εκεί όπου Αργύρης Πεδουλάκης, ό,τι κι αν δοκίμαζε, ότι κι αν επιχειρούσε γινόταν υπό το πρίσμα του .πειραματισμού. Στο πρώτο εξαιρετικά σοβαρό ματς που έδωσαν οι πράσινοι, ο Αρτζι φάνηκε να βαδίζει με ένα μετέωρο βήμα. Ασφαλώς και αποτελεί όπλο για κάθε ομάδα να έχει πλήρες ρόστερ, αρκεί όμως οι ρόλοι να είναι ξεκαθαρισμένοι. Εχω την εντύπωση ότι ο Αργύρης Πεδουλάκης, με τον τρόπο που λειτούργησε στο ντέρμπι αποκάλυψε το πρόβλημα της συμφόρησης που υπάρχει στη γραμμή των ψηλών κυρίως.
Με τους Λάσμε, Γκιστ, Φώτση, Μπατίστ και Μαυροκεφαλίδη, ο Αρτζι έχει στη διάθεσή του πέντε παίκτες οι οποίοι πρέπει να (και θα) παίζουν. Η συσσωρευμένη ποιότητα κάνει καλό, η συμφόρηση όμως, κάνει κακό. Και μου φάνηκε ότι στο ντέρμπι και με δεδομένο το πρόβλημα των φάουλ, ο Αρτζι δεν έχει ξεκάθαρο στο μυαλό του με ποιο τρόπο ακριβώς θέλει να εκμεταλλευτεί τους ψηλούς του και τι ρόλους θα μοιράσει. Είναι χαρακτηριστικό ότι εκτός του Φώτση, που έμεινε στο γήπεδο 20 λεπτά, από τους υπόλοιπους, αυτός που είχε το μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής ήταν ο Λάσμε με 15 λεπτά!!!
Ο Γκιστ είχε 12, ο Μαυροκεφαλίδης 13, ο Μπατίστ 9! Είναι κάτι που δε μου μοιάζει λογικό. Θεωρώ απίθανο να πρόκειται για αλλαγή φιλοσοφίας και από το περσινό αμυντικό show time των Λάσμε και Γκιστ, ο Παναθηναϊκός να περνάει στην εποχή όπου πρωταγωνιστές θα είναι οι υπόλοιποι. Κι επειδή πιστεύω ότι δε μπορεί να είναι αλλαγή φιλοσοφίας, το ζήτημα είναι ακόμα πιο σοβαρό, καθώς ο καταμερισμός του χρόνου στο ντέρμπι, δεν άφησε σε κανέναν από τους υπόλοιπους 4 παίκτες να βρουν ρυθμό μένοντας στο παρκέ για τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Είναι σαφές πως ο Πεδουλάκης πρέπει να χωρέσει και να έχει ικανοποιημένους και τους πέντε παίκτες του. Μπορεί; Δεν είναι απλό! Κάποιος θα πρέπει να μειώσει τις προσδοκίες του για το χρόνο συμμετοχής. Και ποιος είναι πρόθυμος να το κάνει; Το ντέρμπι του ΣΕΦ μου αποκάλυψε ότι ο Πεδουλάκης μπορεί (ενδεχομένως) στο μέλλον να βρεθεί στην ίδια θέση που βρέθηκε ο Τρινκιέρι στο Ευρωμπάσκετ.
Όπου πολύ περισσότερο από προπονητής, στα τεσσάρια, έγινε διαχειριστής χρόνου. Τα μαθηματικά επικράτησαν έναντι των πραγματικών απαιτήσεων των αγώνων προσπαθώντας να χωρέσει και τα τρία τεσσάρια του στα διαφορετικά σχήματα. Μόνο που με αυτό τον τρόπο ουσιαστικά θα είναι πολύ δύσκολο για τον καθένα να βρει το ρυθμό του.
Ποια είναι η λύση; Υπάρχει μα είναι σύνθετη: Κλείσιμο του rotation, καταμερισμός ρόλων και συγκεκριμένες συνθήκες για την χρησιμοποίηση κάθε παίκτη. Αλλιώς θα είναι πολύ επικίνδυνο για τον Αρτζι να «πνιγεί» τη στιγμή μάλιστα που και στην περιφέρεια επικρατεί συνωστισμός αξίας και ταλέντου. Με τον Ούκιτς μάλιστα να παίζει έστω και ανέτοιμος. Ο Πεδουλάκης είναι καλός κόουτς και πρέπει να τα καταφέρει, καθώς τα μαθηματικά και τα ρολόγια δεν ευνόησαν ποτέ και κανένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου