Μακάρι να ‘ρθει στην Superleague ένας καθαρός Ηρακλής!!

Ο Βασίλης Σαμπράκος γράφει πάνω στα όσα είδε από τον Ηρακλή στα τελευταία παιχνίδια του και στα όσα σκέφτεται με αφορμή ή αιτία τους Ιρανούς υποψήφιους μεγαλομετόχους.  

Ετυχε μέσα σε ένα διάστημα 5 ημερών, από την προηγούμενη Πέμπτη μέχρι την Δευτέρα, να δω μαζεμένο όσο Ηρακλή δεν είχα δει στη διάρκεια της φετινής σεζόν. Πρώτα απέναντι στον ΠΑΟΚ και μετά απέναντι στον Εθνικό Γαζώρου. Πρώτα σε μια βραδιά με απαιτήσεις για υπέρβαση, προκειμένου η σημερινή έκδοση του Ηρακλή να σταθεί στο ύψος του ονόματος του συλλόγου και των προσδοκιών των οπαδών του, και μετά σε ένα απόγευμα με την πίεση που δημιουργεί η απαίτηση του εμβλήματος για να καλυφθεί το χαμένο έδαφος και να ξαναβρεθεί ο σύλλογος στην Superleague.
Σε επίπεδο ποδοσφαιρικό, ήταν εύκολο να κατανοήσει κανείς μέσα από τα δύο συγκεκριμένα δείγματα ότι ο Γκιγιέρμο Ογιος, ένας προπονητής με πολύ καλή φήμη για τις ιδέες του και τον τρόπο που τις μεταδίδει, αλλά και κάποιες κακές φήμες, κάνει αποτελεσματική δουλειά. Οσο “μπλαζέ” ή ανόρεκτος και αν ήταν ο ΠΑΟΚ, το 60-40% κατοχή δεν συμβαίνει ποτέ κατά τύχη όταν μια ομάδα που σήμερα ζει σε χαμηλότερη κατηγορία αντιμετωπίζει την δεύτερη ομάδα της Superleague. Δεν μπορεί να συμβεί χωρίς καλή δουλειά αυτό, δηλαδή να κυριαρχήσει η ομάδα που απαρτίζεται από ποδοσφαιριστές χρηματιστηριακής αξίας ίσης με το 1/15ο της αντίστοιχης αξίας αυτών της αντίπαλης ομάδας. Αυτός ο Ηρακλής, που είδα κόντρα σε ΠΑΟΚ και Εθνικό Γαζώρου, θεωρητικά δεν γίνεται να μην καταφέρει να κρατήσει τον εαυτό του σε θέση - εισιτήριο για τα play offs της ανόδου στην Superleague. Θα πρέπει να τον επηρεάσουν μια σειρά από εξωγενείς παράγοντες για να “χαντακωθεί”, δηλαδή για να χάσει την συγκέντρωση στον στόχο και την όρεξη να συνεχίσει τη δουλειά που δείχνει αποτελεσματική και ικανή να τον φέρει πίσω στη μεγάλη κατηγορία.
Αν κανείς συζητήσει σχετικά με την εικόνα που αντίκρισε στο Καυταντζόγλειο την περασμένη Πέμπτη, θα πρέπει αβίαστα να σχολιάσει ότι είναι ευχή για το ποδόσφαιρο να ξαναδεί αυτό τον Ηρακλή στην Superleague. Να ξαναδεί μια ομάδα που κουβαλά πολύ κόσμο πίσω της, να ξαναβρεί ένα σωρό ντέρμπι, να ξαναβάλει στην βιτρίνα της ένα βαρύ brand name, με ιστορία.
Πρέπει όμως κανείς να συζητήσει και για όσα συμβαίνουν πίσω από την κουρτίνα. Για αυτή τη νέα ιστορία με τους Ιρανούς επενδυτές, για όσα κανείς ακούει και διαβάζει για όσα συνέβαιναν σε ΠΑΕ και Ερασιτέχνη, για το κενό διοίκησης στον Ερασιτέχνη, για όλα όσα παίζονται και όλους όσους έχουν παίξει με τον Ηρακλή. Ευχή για το ποδόσφαιρο είναι να επιστρέψει στην Superleague ο καθαρός, ο αυθεντικός Ηρακλής και όχι ένα κακέκτυπό του, σαν αυτά που κυκλοφόρησαν στο παρελθόν. Κι είναι χρέος της κοινωνίας των φίλων του Ηρακλή να στρέψουν την κουβέντα και εκεί και να αναγκάζουν καθημερινά τις ελεγκτικές αρχές, τα media, τη διοίκηση του κράτους να παρακολουθούν όσο πιο στενά τη ζωή και τη δράση του Ηρακλή ώστε να προλάβουν την επόμενη λαμογιά και να τσιμπήσουν τα επόμενα λαμόγια προτού αυτά δράσουν.
Επαιξε πολύ με το μέγεθός του στη διάρκεια των τελευταίων ετών ο Ηρακλής. Και τώρα που πάει να ξαναβρεί τουλάχιστον το αγωνιστικό του μέγεθος, δεν θα είναι απλώς κρίμα να ξαναχάσει τη μπάλα. Αυτό το λάθος μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο. Διότι δεν θα υπάρχουν πια οι λύσεις τύπου ΑΦΜ ή/και υποβιβασμών για διαγραφή χρεών. Αν ο ίδιος ο Ηρακλής, δηλαδή ο κόσμος του, δεν περιφρουρήσει το σπίτι του και δεν προστατέψει την υγεία και την οικονομία του, τούτη τη φορά δεν θα υπάρχει κανένας τρίτος, δηλαδή ένας πρώην μέτοχος, για να πληρώσει τη νύφη. Ούτε ακόμη ένας πολιτικός για να υπογράψει μια ευνοϊκή ρύθμιση που θα εξαργυρώσει σε ψήφους. Θα την πληρώσει ο Ηρακλής, και μάλιστα ακριβότερα από ποτέ.

Πηγή: gazzetta.gr