Αρκετοί ίσως τον θυμούνται για το χαμένο πέναλτι στον ημιτελικό με τη Δυτική Γερμανία στο Μουντιάλ του 1990 και για τα τρομερά σκληρά μαρκαρίσματά του. Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτά. Ένας ποδοσφαιριστής που στις μέρες μας δείχνει τόσο ξένος, πέραν των λίγων περιπτώσεων που ξεχωρίζουν. Περιπτώσεων όπως του Τζέραρντ, του Γκιγκς, του Τότι, του Ζανέτι και άλλων «αιώνιων» συμβόλων που σταδιακά ξεθωριάζουν. Αφήνουν τις θέσεις του στις περισσότερο... modern εκδοχές τους. Που ίσως μείνουν πιστοί, αλλά δεν θα χάσουν την ευκαιρία να δείξουν τα χρήματά τους. Ή που από ένα σημείο και μετά θα ταράξουν τα νερά λόγω σεξουαλικών σκανδάλων και όχι επιδόσεων. Ή που απλά θα δουν τις φανέλες τους να καίγονται λόγω της μεταγραφής τους.
Πέραν του απίστευτου πάθους του, των ακούραστων ανεβοκατεβασμάτων, των σκληρών τάκλιν, που σήμερα δεν θα περνούσαν χωρίς κάρτα, των τρομερών στημένων και γενικότερα τη χρήση του αριστερού του ποδιού, ο Psycho είχε ένα μοναδικό στοιχείο, το οποίο αναφέρεται επ' ακριβώς το βιβλίο Deep into the Forest. Είχε την δύναμη με μια απλή ενέργεια να ξεσηκώσει όλο τον κόσμο σε ένα ματς που είχε «πέσει». Να τους εκτινάσσει από τη θέση τους, να τους δίνει δύναμη για να ζεστάνουν και πάλι την ατμόσφαιρα και να σπρώξουν την ομάδα στη νίκη. Με ένα απλό τάκλιν ή μια κούρσα που μπορεί να μην εξελισσόταν ούτε καν σε ευκαιρία. Η αύρα του ήταν απίστευτη. Φυσικά, στη συνείδηση του κόσμου μέτρησε πολύ ότι δεν τον ενδιέφεραν τόσο τα χρήματα και οι προτάσεις. Απέρριψε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τους Ρέιντζερς για να μείνει στην αγαπημένη του Φόρεστ. Έθεσε σε κίνδυνο ακόμα και την καριέρα του στην Εθνική Αγγλίας, μένοντας στο City Ground όταν ο σύλλογος υποβιβάστηκε.
Ο Άλεξ Φέργκιουσον οδήγησε στα Ανατολικά Μίντλαντς με τον τον πρόεδρο της Γιουνάιτεντ Μάρτιν Έντουαρντς για να μιλήσει με τον Κλαφ για τον Πιρς. Αφού τους είχε να περιμένουν για ώρες, ο «Κλάφι» τους ενημέρωσε δια αντιπροσώπου ότι δεν θα βγει καθόλου για να μιλήσουν! Στην αυτοβιογραφία του, ο Σερ Άλεξ τονίζει ότι «Ο Πιρς ήταν από τους παίκτες ου ήθελα για καιρό. Το θάρρος του, η αυτοπεποίθησή του και οι ικανότητές του τον έκαναν ιδανικό για τη Γιουνάιτεντ». Χαμένος κόπος. Ο Psycho ήταν ευτυχισμένος και αυτό δεν άλλαζε.
Στο αποχαιρετιστήριο ματς του μαζεύτηκε παραπάνω κόσμος από ότι στον προημιτελικό Κυπέλλου με την Άστον Βίλα την ίδια περίοδο. Σε κάθε του επίσκεψη στο Νότιγχαμ, είτε για κάποιο event, είτε για κάποια παρουσίαση βιβλίου, γίνεται χαμός. Σε αυτή της αυτοβιογραφίας του, περίπου 2000 κόσμου μαζεύτηκε στην ουρά έξω από τη μπουτίκ.
Αυτός ήταν ο Πιρς. Ο Πιρς που συνέχιζε να παίζει με ανοιγμένο το κεφάλι στο ματς με τη Γαλλία από την κουτουλιά του Μπολί, αλλά στη συνέχεια αρνήθηκε να κάνει οποιοδήποτε αρνητικό σχόλιο για τον αντίπαλό του. Που έφυγε από το Τορίνο κλαίγοντας, αλλά δεν λύγισε ποτέ όταν τον φώναζαν «Γερμανό» και «προδότη» και το 1996 εκτέλεσε ξανά απέναντι στην Ισπανία...
Όταν οι συμπαίκτες του κατέβαιναν στην... πένα, με ακριβά κοστούμια και πανάκριβα αμάξια σε exclusive θέσεις πάρκινγκ, εκείνος «έσκαγε» με το δερμάτινο μπουφάν και το Ford Capri του. Το επάγγελμά του ήταν ηλεκτρολόγος και μάλιστα είχε βάλει καταχώρηση στο επίσημο match proramme της ομάδας! «Μια φορά ένας οπαδός της Μπράιτον με πήρε τηλέφωνο. Ήταν επίσης ηλεκτρολόγος και δεν πίστευε ότι είχα καταχώρηση στο match programme», τονίζει στη συνέντευξή του στο Deep into the Forest! Μια φορά είχε φτιάξει και την τοστιέρα του Μπράιν Κλαφ!
Στην αυτοβιογραφία του, ο Ντέβιντ Μπάτι δίνει μια ξεκάθαρη εικόνα: «Θυμάμαι τον Νταβίντ Ζινολά και τον Λι Τσάπμαν να φτιάχνουν μέχρι και τα νύχια τους στα αποδυτήρια και σκεφτόμουν. "Διάβολε, με τι τύπους δουλεύω;". Με έκαναν να γελώ που φτιάχνονταν σαν γυναίκες. Αλλά ο Στιούαρτ Πιρς ήταν το εντελώς αντίθετο. Ερχόταν για πρωινό σαν να βγήκε από φράχτη, με τα μαλλιά του ανακατεμένα. Το εκτιμούσα. Δεν περνούσε το χρόνο του στο μπάνιο. Είναι παράδειγμα επιτυχημένου παίκτη, που τα λεφτά δεν έφτασαν μέχρι το μυαλό του». Δεν τον απασχολούσαν αυτά. Μετά τη μπάλα, σκεφτόταν μόνο το punk. Είχε δει τους Stranglers τόσες φορές, που του αφιέρωσαν ολόκληρη δισκογραφικό label με το όνομα Psycho Records.
Ζούσε για τη νίκη και για τα μεγάλα ματς. «Εκτός έδρας με τη Ντέρμπι ήταν για μένα το γεγονός της χρονιάς. Συνήθιζα να βγαίνω στο Μπέιζμπολ Γκράουντ και να χαιρετάω κάπως... κοριτσίστικα τους οπαδούς. Μετά άφηνα τους οπαδούς της Φόρεστ να τους χαιρετίσουν όπως έπρεπε. Έκανα το ίδιο μπροστά στο Άνφιλντ, προκειμένου να δώσω λίγο ένταση, καταλαβαίνετε. Υπήρχε μια ηλικιωμένη γυναίκα στο Ντέρμπι που ούρλιαζε προς εμένα, μου πετούσαν νομίσματα και οι οπαδοί με έφτυναν όποτε εκτελούσα ένα πλάγιο. Χριστέ μου, με μισούσαν. Αλλά για μένα, αυτό είναι το πραγματικό ποδόσφαιρο», δηλώνει στο βιβλίο και προσθέτει: «Ειλικρινά δεν αγαπούσα τίποτα περισσότερο από το να βγαίνω σε ένα γήπεδο που ήξερα ότι όλοι με μισούσαν». Η Λίβερπουλ ήταν από τις μεγάλες ανταγωνίστριες τότε και ο ίδιος έχει παραδεχθεί ότι... τη μισούσε παθολογικά.
Ο Μάικλ Όουεν θυμάται ένα ματς με τους Reds, όπου οι δυο τους συναντήθηκαν στο τούνελ. «Παίζεις απέναντι μου σήμερα, μικρέ. Απλά να προσέχεις», του είπε ο Πιρς. Όπως παραδέχθηκε αργότερα ο Όουεν: «Εκείνη τη μέρα σκεφτόμουν, Ω, Χριστέ μου, τα πράγματα είναι σοβαρά. Πλέον με έχει σταμπάρει. Μου έχουν μιλήσει για αυτόν...». Πάντως, ο ίδιος υποστηρίζει: «Κάποιοι ίσως να μην συμφωνούν με τη στάση μου, αλλά ο απολογισμός μου στις κάρτες δείχνει ότι δεν ήμουν ένας ηλίθιος. Έπαιξα πάνω από 1000 παιχνίδια και αποβλήθηκε μόνο πέντε φορές. Μία από αυτές επειδή έβρισα». Όταν ο Κλαφ τα είχε με κάποιον αντίπαλο τον έδειχνε και του έλεγε «Ο αρχηγός μου θα σε γ...σει».
Για τον Κλαφ ήταν αυτό ακριβώς, ο αρχηγός. Όταν κλήθηκε για πρώτη φορά στην Εθνική Αγγλίας τον φώναξε στο γραφείο του και του είπε: «Δεν είσαι αρκετά καλός για την Εθνική. Τώρα βγες έξω!», ως... κλασσικός Κλάφι. «Ήταν θέμα ψυχολογίας. Μετά προσπαθούσες απεγνωσμένα να ξεπεράσεις τα όριά σου και να του δείξεις ότι αξίζεις. Δεν ήταν μόνο ότι με έκανε καλύτερο παίκτη. Με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Κατάφερνε να εμφυσήσει τις αξίες του στους παίκτες, επειδή ήθελα να είναι τόσο καλοί άνθρωποι, όσο και ποδοσφαιριστές. Θα του είμαι αιώνια ευγνώμων τονίζει». Άσχετα αν ο χωρισμός τους, όταν ο Πίρσι έφυγε για τη Νιούκαστλ μετά από 12 χρόνια στο Σίτι Γκράουντ, δεν ήταν ο καλύτερος δυνατός.
Ο Πιρς, λοιπόν, από το καλοκαίρι αναλαμβάνει την αγαπημένη του Φόρεστ. Γυρίζει για πρώτη φορά στον πάγκο της μετά το 1996-97, όταν μετά την αποχώρηση του Φρανκ Κλαρκ ανέλαβε ως παίκτης-προπονητής. Είτε τη βρει στην Τσάμπιονσιπ, είτε στην Πρέμιερ Λιγκ, καθώς η άνοδος ακόμα δεν έχει χαθεί οριστικά είναι βέβαιο ότι στους ρομαντικούς ο πρώην τεχνικός της Αγγλίας U-21 είχε λείψει. Ακόμα κι αν δεν είναι πια τόσο Psycho...
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου