Ο
Γεράσιμος Αρσένης είχε πει την περίφημη κουβέντα «Γιώργο χάσαμε» και την
ίδια θλιβερή, πλην αναπόδραστη παραδοχή θα μπορούσε να
διατυπώσει-απευθυνόμενος στους συντρόφους του στη «Big Three» (τρομάρα
της) και ο Λεμπρόν Τζέιμς...
Ντουέιν και Κρις χάσαμε!
Αλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας, βεβαίως: εάν οι τελικοί του ΝΒΑ θα έπρεπε σώνει και καλά να τεθούν στη βάση της αντιδιαστολής μεταξύ των «τριών σωματοφυλάκων» ένθεν κακείθεν, τότε (στην κυριολεξία, ελέω Heat) ζήτω που καήκαμε!
Απέναντι στον Λεμπρόν ο οποίος έμοιαζε σαν την καλαμιά στον κάμπο, οι Σπερς εμφανίστηκαν στην αρένα των τελικών με το μαχαίρι στο στόμα και έτοιμοι για μια καταδρομική επιχείρηση, που την είχαν κωδικοποιήσει από την πρώτη στιγμή...
Oόρμησαν για να παίξουν το rematch και να επιδιώξουν το redemption και στο τέλος της (σύντομης κιόλας) ημέρας όλα ήταν καλώς καμωμένα: καλώς και λίαν συντόμως, προς θλίψιν του φιλοθεάμονος κοινού που όπως το αφουγκράζομαι θα ήθελε να παρακολουθήσει μια γεμάτη και συναρπαστική σειρά επτά τελικών...
Αντ' αυτών, ωστόσο, είδαμε πέντε και πολλοί μας ήταν!
Η ρεπετισιόν των περυσινών τελικών έγερνε μονόμπαντα, με τους Σπερς να επικρατούν με 4-1 και με συνολική διαφορά εβδομήντα πόντων! Κοινώς δεν επιβλήθηκαν απλώς των απερχόμενων (και επί δυο συναπτά έτη) πρωταθλητών, αλλά τους ξεβράκωσαν!
Ευρισκόμενος ακόμη στο Σαν Αντόνιο, αλλά όχι κιόλας επηρεασμένος από τις συνεχιζόμενες λατρευτικές και αποθεωτικές εκδηλώσεις προς τους Σπερς, νομίζω ότι περισσότερο από την ιστορική, χθες αποκαταστάθηκε η μπασκετική τάξη!
Σε αυτή την τελετή παράδοσης και παραλαβής των βασιλικών θώκων του ΝΒΑ, οι Χιτ δεν είχαν πολλά λόγια να πουν, σε αντίθεση με τους Σπερς που η γλώσσα τους πήγαινε ροδάνι: μονάχα ένας άσχετος και... μυρωδιάς με το μπάσκετ θα τολμούσε να αμφισβητήσει την υπεροχή της ομάδας που πέρασε επτά χρόνια φαγούρας και επιτέλους καταπολέμησε τον κνησμό, αλλά νομίζω πως η κουβέντα πλέον πηγαίνει πολύ πιο μακριά...
Αυτό ακριβώς εννοούσε παραπάνω γράφοντας για την αποκατάσταση της μπασκετικής τάξης: πέρα δηλαδή από την απροσδόκητη εξέλιξη της σειράς, πέρα από την κατάκτηση του πέμπτου τίτλου, πέρα από τα ρεκόρ, πέρα ακόμη κι από την εκδίκηση, την εξιλέωση και την λύτρωση, το μεγαλύτερο και πιο ακριβό παράσημο των Σπερς είναι η ακραιφνής, άφθαρτη και ανεξίτηλη μπασκετοσύνη τους.
Μιλάμε για μια ομάδα που είναι μπασκετικό ίδρυμα!
Αυτό το πέμπτο (μέσα σε μια δεκαπενταετία) πρωτάθλημα οι Σπερς το πήραν όπως ορίζει μια κλασική αμερικανική έκφραση: in style. Αλλά, διάβολε, το στιλ δεν αγοράζεται στα drugstores, ούτε αποτελεί προϊόν της επιφοίτησης του Αγίου Πνεύματος κι αυτό το γνωρίζει καλύτερα από τον καθέναν, εξ εθισμού και εκ πείρας, ο μέγας μάγιστρος που ακούει στο όνομα Γκρεγκ Πόποβιτς!
Δεν θεωρώ τους Σπερς ως την κορυφαία ομάδα της τελευταίας δεκαπενταετίας και ως μία από τις καλύτερες όλων των εποχών, διότι τάχα έχουν κατακτήσει πέντε τίτλους ή επειδή επί ημερών Ντάνκαν δεν έχουν μείνει ούτε μια φορά (σε 17 σεζόν) εκτός του νυμφώνος των πλέι οφς, αλλά γι' αυτό που γενικότερα εκφράζουν και το λανσάρουν ως μοντέλο στην παγκόσμια μπασκετική πιάτσα...
Ως συνήθως, αρχίζω να γράφω χωρίς να ξέρω πού θα καταλήξω και κυρίως πόσες λέξεις θα μου πάρει μέχρι να φτάσω στο τέρμα, γι αυτό, λοιπόν, φοβάμαι πως το θέμα είναι τόσο μεγάλο και ποικίλο, που δεν θα το εξαντλήσω στο παρόν κείμενο. Επιφυλάσσομαι λοιπόν για τη συνέχεια ή για τις συνέχειες...
Και οι Λέικερς του Κόμπε Μπράιαντ, του Ντέρεκ Φίσερ, του Φιλ Τζάκσον και της μετά το show time εποχής έχουν κατακτήσει πέντε πρωταθλήματα και μάλιστα σε μικρότερο χρονικό διάστημα απ' ότι χρειάστηκαν οι Σπερς του Ντάνκαν και του Πόποβιτς, αλλά οι Σπερς είναι άλλο πράγμα...
Αυτό το άλλο πράγμα είναι μπασκετικό και τίποτε άλλο: προερχόμενοι από το Τέξας και όχι από την Καλιφόρνια, και εκπροσωπώντας ένα χωριό σε σχέση με το χλιδάτο Λος Αντζελες, οι Σπερς κατάφεραν να βάλουν το Σαν Αντόνιο στον παγκόσμιο μπασκετικό χάρτη και μάλιστα να το αναγάγουν σε σημείο αναφοράς. Βεβαίως αυτή η άποψη είναι άδικη προς το παρελθόν των «silver and black» και ειδικότερα προς τον αξεπέραστο Τζορτζ Γκέρβιν, τον περιβόητο «Iceman», που παρεμπιπτόντως ήταν παρών στη σειρά των τελικών (όπως επίσης ο Ντέηβιντ Ρόμπινσον, ο Εηβερι Τζόνσον, ο Σον Ελιοτ κα) και καμάρωνε κι αυτός σαν γύφτικο (όχι σκεπάρνι, αλλά) σπιρούνι για τους επιγόνους του, αλλά στην προκειμένη περίπτωση τα στερνά τιμούν τα πρώτα και τούμπαλιν!
Οι Σπερς πρωτίστως διδάσκουν ύφος! Διδάσκουν και προωθούν προς την παγκόσμια καταναλωτική αγορά ένα ύφος, που ξεπερνάει κατά πολύ το απλό στιλ και αποτελεί δόγμα και τους καθιστά διαχρονικό θεσμό!
Θα φλυαρούσα επί ματαίω εάν επιχειρούσα να ορίσω και να επαναλάβω (από προηγούμενη αναφορά) τα βασικά συστατικά αυτού του δόγματος, τα κυριότερα εκ των οποίων μάλιστα είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού, πόσο μάλλον τώρα που η μπασκετική γνώση δεν είναι προνόμιο των ολίγων, αλλά εντάσσεται στην παγκόσμια κοινοκτημοσύνη μας!
Σε έναν μεγάλο βαθμό, οι Σπερς, αν και πρόκειται για έναν επαγγελματικό οργανισμό, λειτουργούν με τις παλιές, καλές και άφθαρτες κολεγιακές αρχές: στον πάγκο τους έχουν από το 1996 τον μακροβιότερο εν ενεργεία προπονητή στα τέσσερα ομαδικά σπορ (μπάσκετ, φούτμπολ, μπέιζμπολ, χόκεϊ), ενώ οι βετεράνοι τους δεν το κουνάνε ρούπι και οι νεαρότεροι προφανώς παραδειγματίζονται και θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο, γνωρίζοντας ότι αυτή η ρουτίνα δεν είναι βαρετή, αλλά γίνεται συναρπαστική.
>> Οι Σπερς παίζουν το πιο αποτελεσματικό pick n' roll, έχουν την καλύτερη κυκλοφορία μπάλας, εφαρμόζουν τις σωστότερες αποστάσεις στον πλανήτη, υπηρετούν το περίφημο «οριζόντιο μπάσκετ» (όπως θα έλεγε και ο Αντρέα Τρινκιέρι) και συγγενεύουν όσο καμιά άλλη ομάδα του ΝΒΑ με τη διεθνή και δη με την ευρωπαϊκή αγωνιστική φιλοσοφία. Απλώς το εφαρμόζουν και το παρουσιάζουν σε μια πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα...
>> Οι Σπερς παίρνουν απελέκητους και ακατέργαστους παίκτες και τους μεταλλάσσουν σε σταρ, με τρανά παραδείγματα τον (MVP των τελικών) Λέοναρντ, τον Γκριν και τον Μιλς
>> Οι Σπερς έχουν ένα ρόστερ στο οποίο οι Αμερικανοί αποτελούν μειοψηφία, καθώς οι εννέα (που ήταν δέκα πριν από τη μεταγραφή του Ντε Κολό στους Ράπτορς) εξ αυτών έχουν γεννηθεί σε άλλες χώρες. Είναι όντως «Τhe United Nations oh Hardwoods», όπως τους χαρακτήρισε ο Σκοτ Κατσιόλα, σε ένα άρθρο τους που δημοσιεύθηκε στο χθεσινό φύλλο των «New York Times»
>> Οι Σπερς έχουν εγκαθιδρύσει ένα «modus lavorandi», που όποιος το ψηλαφίσει (σε επίπεδο δομής και λειτουργίας από τον ιδιοκτήτη έως τον τελευταίο τροχό της αμάξης) θα συνειδητοποιήσει από ποια πηγή απορρέουν τα αγωνιστικά αγαθά. Παρεμπιπτόντως αυτή η διάρθρωση αποτελεί κληρονομιά του συχωρεμένου Ελληνοαμερικανού Αγγελου Δρόσου, που υπήρξε ιδιοκτήτης της ομάδας από το 1973 έως το 1988.
>> Οι Σπερς είναι αφοσιωμένοι στα ιδανικά, στα ιερά και στα όσια τους και πολεμούν γι' αυτά μέχρις εσχάτων. Αγωνίζονται υπέρ βωμών και εστιών και θυσιάζονται εκεί μέχρι τελικής πτώσεως όπως το έκαναν οι Τεξανοί ήρωες στη μάχη του Αλαμο, το κάστρο του οποίου αποτελεί το ιστορικό μνημείο και το μεγαλύτερο τουριστικό αξιοθέατο του Σαν Αντόνιο. Σαν τις Θερμοπύλες εξ ου και το σύνθημα «come and take it», που αποτελεί την αμερικανική εκδοχή του «μολών λαβέ» και κοσμεί την είσοδο του διασωζόμενου φρουρίου. Απλώς εδώ το μάρκετινγκ πήρε τη φράση του Λεωνίδα και την έγραψε πάνω σε μπλουζάκια, μπουφάν, καπέλα, μπρελόκ, μινιατούρες και λοιπά αναμνηστικά, ενώ εμείς την κρατάμε αλώβητη από την εμπορευματοποίηση!
>> Οι Σπερς έχουν δημιουργήσει παράδοση και ένα ανεκτίμητο legacy, το οποίο υπερασπίζονται παντοιοτρόπως: ακόμη και με φόρο... αίματος όπως συνέβη στον περυσινό έκτο τελικό, όταν η ξεροκεφαλιά του αμετανόητου και δογματικού Πόποβιτς δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια έμπρακτη απόδειξη ότι «κουφάλες, εγώ ή θα ζήσω με τις αρχές και τις αξίες μου ή θα πεθάνω με αυτές»!
Πλάκα πλάκα πέρυσι πέθανε με αυτές τις αρχές και τις αξίες κι εφέτος αναστήθηκε με τις ίδιες!
· YΓ:Η συνέχεια στο επόμενο...
Ντουέιν και Κρις χάσαμε!
Αλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας, βεβαίως: εάν οι τελικοί του ΝΒΑ θα έπρεπε σώνει και καλά να τεθούν στη βάση της αντιδιαστολής μεταξύ των «τριών σωματοφυλάκων» ένθεν κακείθεν, τότε (στην κυριολεξία, ελέω Heat) ζήτω που καήκαμε!
Απέναντι στον Λεμπρόν ο οποίος έμοιαζε σαν την καλαμιά στον κάμπο, οι Σπερς εμφανίστηκαν στην αρένα των τελικών με το μαχαίρι στο στόμα και έτοιμοι για μια καταδρομική επιχείρηση, που την είχαν κωδικοποιήσει από την πρώτη στιγμή...
Oόρμησαν για να παίξουν το rematch και να επιδιώξουν το redemption και στο τέλος της (σύντομης κιόλας) ημέρας όλα ήταν καλώς καμωμένα: καλώς και λίαν συντόμως, προς θλίψιν του φιλοθεάμονος κοινού που όπως το αφουγκράζομαι θα ήθελε να παρακολουθήσει μια γεμάτη και συναρπαστική σειρά επτά τελικών...
Αντ' αυτών, ωστόσο, είδαμε πέντε και πολλοί μας ήταν!
Η ρεπετισιόν των περυσινών τελικών έγερνε μονόμπαντα, με τους Σπερς να επικρατούν με 4-1 και με συνολική διαφορά εβδομήντα πόντων! Κοινώς δεν επιβλήθηκαν απλώς των απερχόμενων (και επί δυο συναπτά έτη) πρωταθλητών, αλλά τους ξεβράκωσαν!
Ευρισκόμενος ακόμη στο Σαν Αντόνιο, αλλά όχι κιόλας επηρεασμένος από τις συνεχιζόμενες λατρευτικές και αποθεωτικές εκδηλώσεις προς τους Σπερς, νομίζω ότι περισσότερο από την ιστορική, χθες αποκαταστάθηκε η μπασκετική τάξη!
Σε αυτή την τελετή παράδοσης και παραλαβής των βασιλικών θώκων του ΝΒΑ, οι Χιτ δεν είχαν πολλά λόγια να πουν, σε αντίθεση με τους Σπερς που η γλώσσα τους πήγαινε ροδάνι: μονάχα ένας άσχετος και... μυρωδιάς με το μπάσκετ θα τολμούσε να αμφισβητήσει την υπεροχή της ομάδας που πέρασε επτά χρόνια φαγούρας και επιτέλους καταπολέμησε τον κνησμό, αλλά νομίζω πως η κουβέντα πλέον πηγαίνει πολύ πιο μακριά...
Αυτό ακριβώς εννοούσε παραπάνω γράφοντας για την αποκατάσταση της μπασκετικής τάξης: πέρα δηλαδή από την απροσδόκητη εξέλιξη της σειράς, πέρα από την κατάκτηση του πέμπτου τίτλου, πέρα από τα ρεκόρ, πέρα ακόμη κι από την εκδίκηση, την εξιλέωση και την λύτρωση, το μεγαλύτερο και πιο ακριβό παράσημο των Σπερς είναι η ακραιφνής, άφθαρτη και ανεξίτηλη μπασκετοσύνη τους.
Μιλάμε για μια ομάδα που είναι μπασκετικό ίδρυμα!
Αυτό το πέμπτο (μέσα σε μια δεκαπενταετία) πρωτάθλημα οι Σπερς το πήραν όπως ορίζει μια κλασική αμερικανική έκφραση: in style. Αλλά, διάβολε, το στιλ δεν αγοράζεται στα drugstores, ούτε αποτελεί προϊόν της επιφοίτησης του Αγίου Πνεύματος κι αυτό το γνωρίζει καλύτερα από τον καθέναν, εξ εθισμού και εκ πείρας, ο μέγας μάγιστρος που ακούει στο όνομα Γκρεγκ Πόποβιτς!
Δεν θεωρώ τους Σπερς ως την κορυφαία ομάδα της τελευταίας δεκαπενταετίας και ως μία από τις καλύτερες όλων των εποχών, διότι τάχα έχουν κατακτήσει πέντε τίτλους ή επειδή επί ημερών Ντάνκαν δεν έχουν μείνει ούτε μια φορά (σε 17 σεζόν) εκτός του νυμφώνος των πλέι οφς, αλλά γι' αυτό που γενικότερα εκφράζουν και το λανσάρουν ως μοντέλο στην παγκόσμια μπασκετική πιάτσα...
Ως συνήθως, αρχίζω να γράφω χωρίς να ξέρω πού θα καταλήξω και κυρίως πόσες λέξεις θα μου πάρει μέχρι να φτάσω στο τέρμα, γι αυτό, λοιπόν, φοβάμαι πως το θέμα είναι τόσο μεγάλο και ποικίλο, που δεν θα το εξαντλήσω στο παρόν κείμενο. Επιφυλάσσομαι λοιπόν για τη συνέχεια ή για τις συνέχειες...
Και οι Λέικερς του Κόμπε Μπράιαντ, του Ντέρεκ Φίσερ, του Φιλ Τζάκσον και της μετά το show time εποχής έχουν κατακτήσει πέντε πρωταθλήματα και μάλιστα σε μικρότερο χρονικό διάστημα απ' ότι χρειάστηκαν οι Σπερς του Ντάνκαν και του Πόποβιτς, αλλά οι Σπερς είναι άλλο πράγμα...
Αυτό το άλλο πράγμα είναι μπασκετικό και τίποτε άλλο: προερχόμενοι από το Τέξας και όχι από την Καλιφόρνια, και εκπροσωπώντας ένα χωριό σε σχέση με το χλιδάτο Λος Αντζελες, οι Σπερς κατάφεραν να βάλουν το Σαν Αντόνιο στον παγκόσμιο μπασκετικό χάρτη και μάλιστα να το αναγάγουν σε σημείο αναφοράς. Βεβαίως αυτή η άποψη είναι άδικη προς το παρελθόν των «silver and black» και ειδικότερα προς τον αξεπέραστο Τζορτζ Γκέρβιν, τον περιβόητο «Iceman», που παρεμπιπτόντως ήταν παρών στη σειρά των τελικών (όπως επίσης ο Ντέηβιντ Ρόμπινσον, ο Εηβερι Τζόνσον, ο Σον Ελιοτ κα) και καμάρωνε κι αυτός σαν γύφτικο (όχι σκεπάρνι, αλλά) σπιρούνι για τους επιγόνους του, αλλά στην προκειμένη περίπτωση τα στερνά τιμούν τα πρώτα και τούμπαλιν!
Οι Σπερς πρωτίστως διδάσκουν ύφος! Διδάσκουν και προωθούν προς την παγκόσμια καταναλωτική αγορά ένα ύφος, που ξεπερνάει κατά πολύ το απλό στιλ και αποτελεί δόγμα και τους καθιστά διαχρονικό θεσμό!
Θα φλυαρούσα επί ματαίω εάν επιχειρούσα να ορίσω και να επαναλάβω (από προηγούμενη αναφορά) τα βασικά συστατικά αυτού του δόγματος, τα κυριότερα εκ των οποίων μάλιστα είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού, πόσο μάλλον τώρα που η μπασκετική γνώση δεν είναι προνόμιο των ολίγων, αλλά εντάσσεται στην παγκόσμια κοινοκτημοσύνη μας!
Σε έναν μεγάλο βαθμό, οι Σπερς, αν και πρόκειται για έναν επαγγελματικό οργανισμό, λειτουργούν με τις παλιές, καλές και άφθαρτες κολεγιακές αρχές: στον πάγκο τους έχουν από το 1996 τον μακροβιότερο εν ενεργεία προπονητή στα τέσσερα ομαδικά σπορ (μπάσκετ, φούτμπολ, μπέιζμπολ, χόκεϊ), ενώ οι βετεράνοι τους δεν το κουνάνε ρούπι και οι νεαρότεροι προφανώς παραδειγματίζονται και θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο, γνωρίζοντας ότι αυτή η ρουτίνα δεν είναι βαρετή, αλλά γίνεται συναρπαστική.
>> Οι Σπερς παίζουν το πιο αποτελεσματικό pick n' roll, έχουν την καλύτερη κυκλοφορία μπάλας, εφαρμόζουν τις σωστότερες αποστάσεις στον πλανήτη, υπηρετούν το περίφημο «οριζόντιο μπάσκετ» (όπως θα έλεγε και ο Αντρέα Τρινκιέρι) και συγγενεύουν όσο καμιά άλλη ομάδα του ΝΒΑ με τη διεθνή και δη με την ευρωπαϊκή αγωνιστική φιλοσοφία. Απλώς το εφαρμόζουν και το παρουσιάζουν σε μια πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα...
>> Οι Σπερς παίρνουν απελέκητους και ακατέργαστους παίκτες και τους μεταλλάσσουν σε σταρ, με τρανά παραδείγματα τον (MVP των τελικών) Λέοναρντ, τον Γκριν και τον Μιλς
>> Οι Σπερς έχουν ένα ρόστερ στο οποίο οι Αμερικανοί αποτελούν μειοψηφία, καθώς οι εννέα (που ήταν δέκα πριν από τη μεταγραφή του Ντε Κολό στους Ράπτορς) εξ αυτών έχουν γεννηθεί σε άλλες χώρες. Είναι όντως «Τhe United Nations oh Hardwoods», όπως τους χαρακτήρισε ο Σκοτ Κατσιόλα, σε ένα άρθρο τους που δημοσιεύθηκε στο χθεσινό φύλλο των «New York Times»
>> Οι Σπερς έχουν εγκαθιδρύσει ένα «modus lavorandi», που όποιος το ψηλαφίσει (σε επίπεδο δομής και λειτουργίας από τον ιδιοκτήτη έως τον τελευταίο τροχό της αμάξης) θα συνειδητοποιήσει από ποια πηγή απορρέουν τα αγωνιστικά αγαθά. Παρεμπιπτόντως αυτή η διάρθρωση αποτελεί κληρονομιά του συχωρεμένου Ελληνοαμερικανού Αγγελου Δρόσου, που υπήρξε ιδιοκτήτης της ομάδας από το 1973 έως το 1988.
>> Οι Σπερς είναι αφοσιωμένοι στα ιδανικά, στα ιερά και στα όσια τους και πολεμούν γι' αυτά μέχρις εσχάτων. Αγωνίζονται υπέρ βωμών και εστιών και θυσιάζονται εκεί μέχρι τελικής πτώσεως όπως το έκαναν οι Τεξανοί ήρωες στη μάχη του Αλαμο, το κάστρο του οποίου αποτελεί το ιστορικό μνημείο και το μεγαλύτερο τουριστικό αξιοθέατο του Σαν Αντόνιο. Σαν τις Θερμοπύλες εξ ου και το σύνθημα «come and take it», που αποτελεί την αμερικανική εκδοχή του «μολών λαβέ» και κοσμεί την είσοδο του διασωζόμενου φρουρίου. Απλώς εδώ το μάρκετινγκ πήρε τη φράση του Λεωνίδα και την έγραψε πάνω σε μπλουζάκια, μπουφάν, καπέλα, μπρελόκ, μινιατούρες και λοιπά αναμνηστικά, ενώ εμείς την κρατάμε αλώβητη από την εμπορευματοποίηση!
>> Οι Σπερς έχουν δημιουργήσει παράδοση και ένα ανεκτίμητο legacy, το οποίο υπερασπίζονται παντοιοτρόπως: ακόμη και με φόρο... αίματος όπως συνέβη στον περυσινό έκτο τελικό, όταν η ξεροκεφαλιά του αμετανόητου και δογματικού Πόποβιτς δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια έμπρακτη απόδειξη ότι «κουφάλες, εγώ ή θα ζήσω με τις αρχές και τις αξίες μου ή θα πεθάνω με αυτές»!
Πλάκα πλάκα πέρυσι πέθανε με αυτές τις αρχές και τις αξίες κι εφέτος αναστήθηκε με τις ίδιες!
· YΓ:Η συνέχεια στο επόμενο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου