Προτού γράψω τη σκέψη μου για
τη συνέχεια της Εθνικής στο τουρνουά ήθελα να έχω δει το πρώτο δείγμα
από Ακτή και Ιαπωνία σε αυτό το Μουντιάλ. Πρωτίστως για να δω τους
Ιάπωνες, αφού αυτός είναι ο επόμενος αντίπαλος και αυτή πρέπει να είναι η
φιλοσοφία μιας ομάδας των κυβικών της ελληνικής: να κοιτάζει μόνο το
επόμενο παιχνίδι.
Αυτό που έδειξε η Ιαπωνία απέναντι στους “Ελέφαντες”, το οποίο μοιάζει σε αυτά που έδειχνε στα φιλικά της προετοιμασίας, είναι ένα εγχειρίδιο για να την αντιμετωπίσεις. Ο Τζακερόνι έχει χτίσει μια ομάδα που αμύνεται οργανωμένα και πάντοτε έχει στόχο να τρέξει στους χώρους, να βρει τον Χόντα και να παίξει με έναν δύο συνδυασμούς για να μπει στην περιοχή και να εκτελέσει. Στα λόγια μοιάζει εύκολος ο τρόπος για να την αντιμετωπίσεις αποτελεσματικά: κλείσε τον Χόντα, ο οποίος στην Ιαπωνία είναι άλλος από αυτόν του προηγούμενου εξαμήνου στη Μίλαν, και απλώς πρόσεξε να μην αφήσεις εκτεθειμένη την πλάτη της άμυνάς σου. Και δεν θα δεχθείς γκολ. Στην πράξη, δηλαδή στο τερέν όμως, εκεί όπου το παιχνίδι είναι κανονικό και όχι θεωρητικό ή virtual, τα πράγματα είναι αλλιώς. Πολύ δυσκολότερα.
Η αδυναμία που έδειξαν οι Ιάπωνες στην μετάβασή τους από την φάση της
άμυνας στην φάση της επίθεσης είναι έως και καθησυχαστική. Τρέχουν
πολύ, αλλά συνδυάζονται κακά, κάνουν πολλά πουλήματα, φτάνουν να
μπερδεύονται μεταξύ τους με συνέπεια να χάνουν χρόνο και να δίνουν χρόνο
στον αντίπαλο για να οργανωθεί και να κλείσει τους χώρους. Στη θεωρία
λοιπόν γίνεται. Το ματς με τους Ιάπωνες “παλεύεται”.
Πώς; Για να έχει τύχη, η Εθνική πρέπει να πει αντίο στις στιγμές αδράνειας, σαν αυτές που είχε στις φάσεις των δύο πρώτων γκολ της Κολομβίας. Το αυτονόητο βεβαίως συζητάμε, αφού σε αυτό το επίπεδο είναι περίπου νόμος της φύσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου ότι οι αδράνειες τιμωρούνται. Η Ελλάδα πλήρωσε πολύ ακριβά δύο λάθη, και ειδικά το πρώτο, το οποίο την ανάγκασε να υποδυθεί έναν εντελώς “κόντρα ρόλο” και να πάρει τη μπάλα για να δημιουργεί και να κυνηγάει το σκορ απέναντι σε μια ομάδα με μεγαλύτερη ποιότητα από την δική της. Αυτό στη 10ετία η Ελλάδα μπορούσε να το κάνει αποτελεσματικά μόνο απέναντι σε ισοϋψείς ή υποδεέστερους αντιπάλους, όχι απέναντι σε μια κατά τεκμήριο καλύτερη ομάδα.
Για να έχει τύχη απέναντι στην Ιαπωνία η Ελλάδα πρέπει να κάνει και το άλλο: να σκοράρει. Για να το πετύχει πρέπει πρωτίστως να προσπαθήσει να δημιουργήσει και να εκτελέσει χωρίς φόβο, δηλαδή πάνω κάτω όπως έκανε ο Κονέ στις δημιουργικές και εκτελεστικές στιγμές του. Με θράσος, πίστη και ενθουσιασμό. Όχι με εκνευρισμό, ανησυχία και όλα τα άλλα που ευνουχίζουν την δημιουργικότητα και την ελευθερία στην εκδήλωση των επιθέσεων. Πρέπει να τολμήσει περισσότερο.
Για να τα καταφέρει απέναντι στους Ιάπωνες που είδαμε τα ξημερώματα, η Ελλάδα πρέπει να τρέξει συντονισμένα, να ψάξει να κάνει ένα παιχνίδι της μοιρασμένης κατοχής της μπάλας και να μη τραβήξει το βλέμμα της πάνω από τον Χόντα.
Όλα τα παραπάνω η Εθνική τα μπορεί. Ναι, μια βελτιωμένη έκδοση της Εθνικής που είδαμε απέναντι στην Κολομβία, δηλαδή μια ομάδα που δεν θα έχει στιγμές αδράνειας στην ανασταλτική λειτουργία της. Και μια ομάδα που θα έχει μεγαλύτερη τύχη από αυτή που είχε απέναντι στην Κολομβία. Για να συμβεί αυτό πρέπει να έχει περισσότερους ποδοσφαιριστές σε καλή στιγμή, συγκριτικά με το πόσους είχε απέναντι στην Κολομβία.
Αυτό που έδειξε η Ιαπωνία απέναντι στους “Ελέφαντες”, το οποίο μοιάζει σε αυτά που έδειχνε στα φιλικά της προετοιμασίας, είναι ένα εγχειρίδιο για να την αντιμετωπίσεις. Ο Τζακερόνι έχει χτίσει μια ομάδα που αμύνεται οργανωμένα και πάντοτε έχει στόχο να τρέξει στους χώρους, να βρει τον Χόντα και να παίξει με έναν δύο συνδυασμούς για να μπει στην περιοχή και να εκτελέσει. Στα λόγια μοιάζει εύκολος ο τρόπος για να την αντιμετωπίσεις αποτελεσματικά: κλείσε τον Χόντα, ο οποίος στην Ιαπωνία είναι άλλος από αυτόν του προηγούμενου εξαμήνου στη Μίλαν, και απλώς πρόσεξε να μην αφήσεις εκτεθειμένη την πλάτη της άμυνάς σου. Και δεν θα δεχθείς γκολ. Στην πράξη, δηλαδή στο τερέν όμως, εκεί όπου το παιχνίδι είναι κανονικό και όχι θεωρητικό ή virtual, τα πράγματα είναι αλλιώς. Πολύ δυσκολότερα.
Πώς; Για να έχει τύχη, η Εθνική πρέπει να πει αντίο στις στιγμές αδράνειας, σαν αυτές που είχε στις φάσεις των δύο πρώτων γκολ της Κολομβίας. Το αυτονόητο βεβαίως συζητάμε, αφού σε αυτό το επίπεδο είναι περίπου νόμος της φύσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου ότι οι αδράνειες τιμωρούνται. Η Ελλάδα πλήρωσε πολύ ακριβά δύο λάθη, και ειδικά το πρώτο, το οποίο την ανάγκασε να υποδυθεί έναν εντελώς “κόντρα ρόλο” και να πάρει τη μπάλα για να δημιουργεί και να κυνηγάει το σκορ απέναντι σε μια ομάδα με μεγαλύτερη ποιότητα από την δική της. Αυτό στη 10ετία η Ελλάδα μπορούσε να το κάνει αποτελεσματικά μόνο απέναντι σε ισοϋψείς ή υποδεέστερους αντιπάλους, όχι απέναντι σε μια κατά τεκμήριο καλύτερη ομάδα.
Για να έχει τύχη απέναντι στην Ιαπωνία η Ελλάδα πρέπει να κάνει και το άλλο: να σκοράρει. Για να το πετύχει πρέπει πρωτίστως να προσπαθήσει να δημιουργήσει και να εκτελέσει χωρίς φόβο, δηλαδή πάνω κάτω όπως έκανε ο Κονέ στις δημιουργικές και εκτελεστικές στιγμές του. Με θράσος, πίστη και ενθουσιασμό. Όχι με εκνευρισμό, ανησυχία και όλα τα άλλα που ευνουχίζουν την δημιουργικότητα και την ελευθερία στην εκδήλωση των επιθέσεων. Πρέπει να τολμήσει περισσότερο.
Για να τα καταφέρει απέναντι στους Ιάπωνες που είδαμε τα ξημερώματα, η Ελλάδα πρέπει να τρέξει συντονισμένα, να ψάξει να κάνει ένα παιχνίδι της μοιρασμένης κατοχής της μπάλας και να μη τραβήξει το βλέμμα της πάνω από τον Χόντα.
Όλα τα παραπάνω η Εθνική τα μπορεί. Ναι, μια βελτιωμένη έκδοση της Εθνικής που είδαμε απέναντι στην Κολομβία, δηλαδή μια ομάδα που δεν θα έχει στιγμές αδράνειας στην ανασταλτική λειτουργία της. Και μια ομάδα που θα έχει μεγαλύτερη τύχη από αυτή που είχε απέναντι στην Κολομβία. Για να συμβεί αυτό πρέπει να έχει περισσότερους ποδοσφαιριστές σε καλή στιγμή, συγκριτικά με το πόσους είχε απέναντι στην Κολομβία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου