Η ήττα της Εθνικής από την
Κολομβία ήταν δίκαιη μεν , αλλά πολύ βαριά με βάση την εικόνα του αγώνα
και τις ευκαιρίες, που είχαν οι δύο ομάδες. Για παράδειγμα δεν θυμάμαι
οι Κολομβιανοί να είχαν τις ευκαιρίες, που είχαμε εμείς με τον Γκέκα και
τον Κονέ. Και όμως από το πουθενά έβαλαν τρία γκολ. Αυτό είναι το
ανησυχητικό για την Εθνική ομάδα.
Ότι έκανε περισσότερες καθαρές ευκαιρίες από τον αντίπαλο, είχε την κατοχή της μπάλας, αλλά δέχθηκε τρία γκολ. Όπως και το ενθαρρυντικό για την Εθνική είναι όταν δεν παίζει καθόλου καλά
απέναντι σε αντιπάλους υποδεέστερους από την Κολομβία και κερδίζει με μισή ευκαιρία. Ετσι είναι. Οι ομάδες, που έχουν μάθουν να κερδίζουν στην κακή τους μέρα είναι αυτές, που χτίζουν και τον χαρακτήρα της μεγάλης ομάδας.
Η Εθνική δεν ήταν καλή με την Κολομβία, αλλά δεν ήταν και για να φάει τρία γκολ.
Νομίζω, όμως, ότι έχασε έτσι όπως είχε μάθει να κερδίζει από την εποχή Ρεχάγκελ και μετά. Δηλαδή η Εθνική μέχρι τώρα είχε συνηθίσει να παίζει κλειστά στην άμυνα με κοντά τις γραμμές και να βρίσκει μία στιγμή από στημένη φάση, η από μία ενέργεια, ένα σουτ , μία κεφαλιά και να βάζει το γκολ. Αυτό χθες η Εθνική το ……έπαθε από την Κολομβία. Δέχθηκε νωρίς το γκολ από το πουθενά σε μία στιγμή που λες ότι αν θέλει η μπάλα να μπει μπαίνει. Αλλά και σε μία στιγμή,
που η ελληνική άμυνα έδωσε δικαιώματα, με τον εύκολο τρόπο, που οι αντίπαλοι μπήκαν στην περιοχή της.
Στη συνέχεια η Εθνική προσπάθησε να κάνει κάτι, που δεν ξέρει να κάνει και κυρίως απέναντι σε αντιπάλους καλύτερους ατομικά και συνολικά. Διότι η Κολομβία, όσο και να μην θέλουν να το παραδεχθούν κάποιοι είναι καλύτερη από την Εθνική μας. Τι να κάνουμε τώρα; Αυτή είναι η αλήθεια και πρέπει να την λέμε. Ετσι η Εθνική μας πήρε την κατοχή της μπάλας, επιτέθηκε, έκανε καλές ευκαιρίες δεν σκόραρε και όταν δεν σκοράρεις σε τέτοιο επίπεδο και είσαι και πίσω στο σκορ, κάποια στιγμή θα το φας.
Η Κολομβία χωρίς να έχει την κατοχή της μπάλας εκμεταλλεύτηκε
ένα φθηνό λάθος της Εθνικής μας και σε στημένη φάση έβαλε το δεύτερο
γκολ. Και στη συνέχεια οι καθυστερημένες αλλαγές(ίσως έπρεπε να μπουν
πιο νωρίς κάποιοι παίκτες και να βγουν κάποιοι άλλοι) του Σάντος δεν
μπόρεσαν να κάνουν κάτι. Διότι πολύ απλά η Κολομβία συνέχισε να παίζει
κλειστά πίσω και να βγαίνει στην αντεπίθεση . Σε μία από αυτές τις
στιγμές έβαλε και ένα τρίτο γκολ και η νίκη της πήρε διαστάσεις, που
βάση εικόνας αγώνα δεν εδικαιούτο.
Φυσικά δεν συμφωνώ με την ισοπέδωση, που γίνεται πάλι για αυτή την ομάδα και ειδικά από κάποιους που περιμένουν να χάσει η Εθνική , για να βγουν από το καβούκι τους και να τα χώσουν. Από την άλλη, όμως, το να πούμε ότι όλα πήγαν καλά και απλά ήμασταν άτυχοι, πάλι είμαστε εκτός πραγματικότητας.
Από την Εθνική ξεχώρισαν μόνο δύο παίκτες και αυτό λέει πολλά. Ο Κονέ , που δημιούργησε τους περισσότερους κινδύνους, μέχρι που «έσκασε» από το τρέξιμο και έγινε αλλαγή και ο Τοροσίδης, που πέρασε πέντε-έξι σέντρες ξυραφιά, αλλά δεν βρέθηκε ένα πόδι συμπαίκτη του να την σπρώξει στα δίχτυα. Οι άλλοι είτε έπαιξαν λιγότερο καλά από ότι μπορούν, είτε έπαιξαν όσο μπορούσαν. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Όταν θα καταλάβουμε όλοι, ότι αυτό που έχει πετύχει η Εθνική ομάδα από το 2004 και μετά με την κατάκτηση του Euro, τις παρουσίες σε δύο
Μουντιάλ και δύο ακόμα Euro είναι υπέρβαση, τότε ούτε κραυγές κατά των παικτών και του προπονητή δεν θα υπάρχουν, ούτε ισοπεδωτική κριτική. Κριτική φυσικά και να γίνει και σκληρή αν χρειαστεί, αλλά όχι να βγάζουμε κόμπλεξ απέναντι σε ότι καλύτερο εκπροσωπεί το ελληνικό ποδόσφαιρο από το 2004 και μετά την στιγμή, που το ελληνικό πρωτάθλημα είναι από τα χειρότερα στον κόσμο…
Ότι έκανε περισσότερες καθαρές ευκαιρίες από τον αντίπαλο, είχε την κατοχή της μπάλας, αλλά δέχθηκε τρία γκολ. Όπως και το ενθαρρυντικό για την Εθνική είναι όταν δεν παίζει καθόλου καλά
απέναντι σε αντιπάλους υποδεέστερους από την Κολομβία και κερδίζει με μισή ευκαιρία. Ετσι είναι. Οι ομάδες, που έχουν μάθουν να κερδίζουν στην κακή τους μέρα είναι αυτές, που χτίζουν και τον χαρακτήρα της μεγάλης ομάδας.
Η Εθνική δεν ήταν καλή με την Κολομβία, αλλά δεν ήταν και για να φάει τρία γκολ.
Νομίζω, όμως, ότι έχασε έτσι όπως είχε μάθει να κερδίζει από την εποχή Ρεχάγκελ και μετά. Δηλαδή η Εθνική μέχρι τώρα είχε συνηθίσει να παίζει κλειστά στην άμυνα με κοντά τις γραμμές και να βρίσκει μία στιγμή από στημένη φάση, η από μία ενέργεια, ένα σουτ , μία κεφαλιά και να βάζει το γκολ. Αυτό χθες η Εθνική το ……έπαθε από την Κολομβία. Δέχθηκε νωρίς το γκολ από το πουθενά σε μία στιγμή που λες ότι αν θέλει η μπάλα να μπει μπαίνει. Αλλά και σε μία στιγμή,
που η ελληνική άμυνα έδωσε δικαιώματα, με τον εύκολο τρόπο, που οι αντίπαλοι μπήκαν στην περιοχή της.
Στη συνέχεια η Εθνική προσπάθησε να κάνει κάτι, που δεν ξέρει να κάνει και κυρίως απέναντι σε αντιπάλους καλύτερους ατομικά και συνολικά. Διότι η Κολομβία, όσο και να μην θέλουν να το παραδεχθούν κάποιοι είναι καλύτερη από την Εθνική μας. Τι να κάνουμε τώρα; Αυτή είναι η αλήθεια και πρέπει να την λέμε. Ετσι η Εθνική μας πήρε την κατοχή της μπάλας, επιτέθηκε, έκανε καλές ευκαιρίες δεν σκόραρε και όταν δεν σκοράρεις σε τέτοιο επίπεδο και είσαι και πίσω στο σκορ, κάποια στιγμή θα το φας.
Φυσικά δεν συμφωνώ με την ισοπέδωση, που γίνεται πάλι για αυτή την ομάδα και ειδικά από κάποιους που περιμένουν να χάσει η Εθνική , για να βγουν από το καβούκι τους και να τα χώσουν. Από την άλλη, όμως, το να πούμε ότι όλα πήγαν καλά και απλά ήμασταν άτυχοι, πάλι είμαστε εκτός πραγματικότητας.
Από την Εθνική ξεχώρισαν μόνο δύο παίκτες και αυτό λέει πολλά. Ο Κονέ , που δημιούργησε τους περισσότερους κινδύνους, μέχρι που «έσκασε» από το τρέξιμο και έγινε αλλαγή και ο Τοροσίδης, που πέρασε πέντε-έξι σέντρες ξυραφιά, αλλά δεν βρέθηκε ένα πόδι συμπαίκτη του να την σπρώξει στα δίχτυα. Οι άλλοι είτε έπαιξαν λιγότερο καλά από ότι μπορούν, είτε έπαιξαν όσο μπορούσαν. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Όταν θα καταλάβουμε όλοι, ότι αυτό που έχει πετύχει η Εθνική ομάδα από το 2004 και μετά με την κατάκτηση του Euro, τις παρουσίες σε δύο
Μουντιάλ και δύο ακόμα Euro είναι υπέρβαση, τότε ούτε κραυγές κατά των παικτών και του προπονητή δεν θα υπάρχουν, ούτε ισοπεδωτική κριτική. Κριτική φυσικά και να γίνει και σκληρή αν χρειαστεί, αλλά όχι να βγάζουμε κόμπλεξ απέναντι σε ότι καλύτερο εκπροσωπεί το ελληνικό ποδόσφαιρο από το 2004 και μετά την στιγμή, που το ελληνικό πρωτάθλημα είναι από τα χειρότερα στον κόσμο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου