Ο
Κάμπελ σε αυτό το ξεκίνημα του Παγκοσμίου κυπέλλου έχει κάνει μία
προσωπική εμφάνιση, που δεν νομίζω ότι έχουμε δει από άλλο παίκτη μέχρι
στιγμής, με εξαίρεση τους Ολλανδούς κυνηγούς της Μπάγερν και της
Γιουνάϊτεντ.
Ο Τουρέ ήταν αρχηγός της Ακτής Ελεφαντοστού στη νικηφόρα πρεμιέρα της.
Όπου να’ ναι θα δούμε και τον Μιραλάς με το Βέλγιο.
Όλοι αυτοί, ποδοσφαιριστές που φόρεσαν τη φανέλα του Ολυμπιακού. Πήραν πρωταθλήματα κι έπαιξαν Τσάμπιονς Λιγκ με το μόνιμο πρωταθλητή Ελλάδας.
Ναι, δεν έμειναν πολύ στα ερυθρόλευκα. Ο Γιάγια μόνο ένα χρόνο. Ο Κέβιν δύο. Ο Τζόελ μπορεί κι αυτός τελικά να έχει φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού για μόλις μία σεζόν.
Όμως, τέτοιους παίκτες δεν είναι εύκολο να τους κρατήσεις πολύ στην Ελλάδα. Είτε είναι δικοί σου, όπως ήταν ο Βέλγος, είτε είναι συνδιοκτησία σου, όπως ήταν ο Αφρικάνος, είτε είναι δανεικοί, όπως ήταν ο Κοσταρικάνος. Λογικό είναι να θέλουν να ανοίγουν τα φτερά τους για τα μεγάλα ευρωπαίκά πρωταθλήματα.
Αλλά και μόνο η παρουσία τους από τον Ολυμπιακό, λέει πολλά για το σύλλογο. Και για την υπερηφάνεια που νιώθουν οι οπαδοί του, ακόμη και στα Παγκόσμια Κύπελλα για την ομάδα τους.
Όπως είναι και στο Καμερούν ο Μακούν, στην Αλγερία ο Μετζανί και, ασφαλώς, στο Μεξικό ο Πουλίδο-κι αυτούς θα τους δούμε κάποια στιγμή στα γήπεδα της Βραζιλίας.
Κι ανεξάρτητα τι θα κάνει η εθνική μας, είναι υπερήφανοι οι Ολυμπιακοί, γιατί σε αυτή την ομάδα είναι ο Μανωλάς, ο Μανιάτης, ο Χολέμπας, ο Σάμαρης, αλλά και ο Μήτρογλου, ο Φετφατζίδης και φυσικά ο Τοροσίδης, τρείς άσοι που επίσης πλέον παίζουν στα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
Γιατί γενικά ελληνικό ποδόσφαιρο την σήμερον ημέρα ουσιαστικά είναι Ολυμπιακός. Θέλουμε, δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε.
Ο Τουρέ ήταν αρχηγός της Ακτής Ελεφαντοστού στη νικηφόρα πρεμιέρα της.
Όπου να’ ναι θα δούμε και τον Μιραλάς με το Βέλγιο.
Όλοι αυτοί, ποδοσφαιριστές που φόρεσαν τη φανέλα του Ολυμπιακού. Πήραν πρωταθλήματα κι έπαιξαν Τσάμπιονς Λιγκ με το μόνιμο πρωταθλητή Ελλάδας.
Ναι, δεν έμειναν πολύ στα ερυθρόλευκα. Ο Γιάγια μόνο ένα χρόνο. Ο Κέβιν δύο. Ο Τζόελ μπορεί κι αυτός τελικά να έχει φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού για μόλις μία σεζόν.
Όμως, τέτοιους παίκτες δεν είναι εύκολο να τους κρατήσεις πολύ στην Ελλάδα. Είτε είναι δικοί σου, όπως ήταν ο Βέλγος, είτε είναι συνδιοκτησία σου, όπως ήταν ο Αφρικάνος, είτε είναι δανεικοί, όπως ήταν ο Κοσταρικάνος. Λογικό είναι να θέλουν να ανοίγουν τα φτερά τους για τα μεγάλα ευρωπαίκά πρωταθλήματα.
Αλλά και μόνο η παρουσία τους από τον Ολυμπιακό, λέει πολλά για το σύλλογο. Και για την υπερηφάνεια που νιώθουν οι οπαδοί του, ακόμη και στα Παγκόσμια Κύπελλα για την ομάδα τους.
Όπως είναι και στο Καμερούν ο Μακούν, στην Αλγερία ο Μετζανί και, ασφαλώς, στο Μεξικό ο Πουλίδο-κι αυτούς θα τους δούμε κάποια στιγμή στα γήπεδα της Βραζιλίας.
Κι ανεξάρτητα τι θα κάνει η εθνική μας, είναι υπερήφανοι οι Ολυμπιακοί, γιατί σε αυτή την ομάδα είναι ο Μανωλάς, ο Μανιάτης, ο Χολέμπας, ο Σάμαρης, αλλά και ο Μήτρογλου, ο Φετφατζίδης και φυσικά ο Τοροσίδης, τρείς άσοι που επίσης πλέον παίζουν στα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
Γιατί γενικά ελληνικό ποδόσφαιρο την σήμερον ημέρα ουσιαστικά είναι Ολυμπιακός. Θέλουμε, δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου