Το έγραψε στάτους στο facebook
o Γιώργος Κοσμάς και είναι μάλλον η μεγαλύτερη αλήθεια όσον αφορά στις
σχέσεις ΜΜΕ με Εθνική, ιδιαίτερα μετά από ήττες.«Το καλό πάντως με την Εθνική είναι ότι προσφέρει άφθονο πεδίο προσωπικής εκτόνωσης σε όσους τρέμουν να κάνουν κριτική στις ομάδες τους για να μην τους κάνουν ντα οι πρόεδροι και οι Μπάμπηδες οι Σουγιάδες» έγραψε και έχει απόλυτο δίκαιο. Η κριτική, μάλλον ξέφυγε από τα όριά της μετά την ήττα από την Κολομβία σε ένα παιχνίδι που είναι σαφές του τι συνέβη και το κατέγραψε άριστα ο Αλέξης Σπυρόπουλος κατά τη διάρκεια του αγώνα. Η εθνική τιμωρήθηκε πολύ περισσότερο απ ότι της άξιζε.
Ήρθε το πρώτο γκολ των Κολομβιανών σε μία φάση που κατανοεί όποιος νιώθει από ποδοσφαιρική αγορά, το γιατί ο Μανωλάς κάνει 5 και όχι 15εκατ. ευρώ. Ναι έχει ταχύτητα, έχει δύναμη, δεν έχει όμως το επίπεδο συγκέντρωσης που επιβάλλεται για να θεωρηθείς παίκτες ελίτ.
Το γρήγορο γκολ θα μπορούσε να απαντηθεί για κάποια εκατοστά άμεσα, ενώ παρότι πίσω στο σκορ η ομάδα βρήκε έναν τρόπο να μην απειλείται και να ψάχνει ορθόδοξα ή ανορθόδοξα την ισοφάριση. Οι δύο φάσεις του Κονέ θα μπορούσαν να στείλουν τους Κολομβιανούς στο καναβάτσο. Γιατί θα έπρεπε να βγούνε με περισσότερα ρίσκα στην επίθεση και δεν μπορώ να πω πως με εντυπωσίασαν και μου έδωσαν την αίσθηση πως θα το έκαναν με επιτυχία.
Μία στημένη μπάλα ήταν αρκετή για να κάνουν το δεύτερο γκολ τελικά. Κάποια εκατοστά πάλι, η λεπτομέρεια που τόσο μετράει. Και πάλι, αν βάλει το άχαστο ο Γκέκας, πάλι η εθνική είναι μέσα στο παιχνίδι.
Το αν μπήκε ο Χ ή ο Ψ και το αν έπαιζε ο τάδε αντί του τάδε, είναι μία παρωχημένη προσέγγιση ενός αγώνα που αγγίζει μόνο θαμώνες καφενείων. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ο Χ που είναι τόσο καλύτερος από τον Ψ που θα μπορούσε να αλλάξει τη τακτική ροή ενός τέτοιου αγώνα.
Η εθνική ουσιαστικά έχει δύο παίκτες ελίτ και έναν τρίτο που θα μπορούσε να σταθεί σε πολύ υψηλό επίπεδο αλλά όχι στο κορυφαίο και ένας ακόμη που μπορεί να έχει ρόλο σε καλές ομάδες του Γιουρόπα. Ο Παπασταθόπουλος με τον Τοροσίδη είναι οι δύο πρώτοι, ο Σαμαράς είναι ο τρίτος και ο Κονέ που ήταν και ο κορυφαίος της εθνικής ο τέταρτος. Αυτοί έπαιζαν.
Όταν ο Τοροσίδης έχει βγάλει τέσσερις σέντρες μισό γκολ και δεν υπάρχει φορ να κάνει κίνηση στο πρώτο δοκάρι να τη σπρώξει απλά μέσα, δεν είναι ούτε θέμα απόδοσης, ούτε θέμα τακτικής συμπεριφοράς. Είναι θέμα ρόστερ. Ίσως να πληρώνει ο Σάντος την επιλογή του να στηριχτεί σε ντεφορμέ φορ, αλλά η κριτική τελειώνει κάπου εδώ.
Με λίγα λόγια, για μία χώρα που ούτε πρωτάθλημα έχει, ούτε δική της σχολή, μια χαρά εικόνα παρουσίασε η εθνική, απλά δεν ήταν η μέρα της. Η ακραία κριτική, η απαξιωτική, μάλλον αδικεί τα παιδιά και τον προπονητή που με τις καλές ή κακές στιγμές τους δεν παρουσίασαν κανένα έκτρωμα. Ίσα – ίσα, σε μεγάλη διοργάνωση τόσες τελικές και καθαρές φάσεις δεν κάναμε ποτέ, έχοντας μία αμυντική ισορροπία καλή παρά το αποτέλεσμα που είναι καθαρά συγκυριακό.
Και για να κλείσω την παρένθεση με αυτό που έγραψε ο Κοσμάς, πολύ θα ήθελα να δω αυτή την κριτική διάθεση στην καθημερινότητα της αγωνιστικής σεζόν που έρχεται για τις ομάδες της Λίγκας.
Το βράδυ, κάθισα να δω το Αγγλία – Ιταλία, περιμένοντας να κάνει ένα λάθος ο Πίρλο. Όχι λάθος πάσα, γιατί αυτή δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει. Μία λάθος επιλογή, δηλαδή μία πάσα που πήγε κάπου ενώ υπάρχει καλύτερη για την ανάπτυξη της ομάδας του.
Είναι τρομακτικά εντυπωσιακό το πόσο σωστά παίζει ο Πίρλο και το πόσο διαλέγει μονίμως την καλύτερη δυνατή επιλογή. Όποιος θέλει να λέγεται χαφ, θα πρέπει να κάτσει να δει πενήντα παιχνίδια του μπας και ξεστραβωθεί. Ουσιαστικά ο Πίρλο, είναι ο πιο γρήγορος αργός παίκτης που έβγαλε το ποδόσφαιρο διαχρονικά.
Είναι η απόδειξη πως η ταχύτητα δεν είναι αποτέλεσμα φυσικών αθλητικών προσόντων, αλλά εγκεφάλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου