Και δεν είναι φυσικά ούτε και καταστροφή, διασυρμός ή εθνική τραγωδία, όπως πιθανόν κάμποσοι από χθες το βράδυ λένε.
Απ' την άλλη όμως ταυτόχρονα,. όταν έχεις χάσει 3-0 και σχετικά... άνετα, δεν μπορείς να λες παίξαμε καλά, η εμφάνιση άφησε υποσχέσεις, αν έμπαινε το δοκάρι του Γκέκα θα ήταν άλλο παιχνίδι και πάμε για... δυο νίκες και η τριάρα ξεχάστηκε, όπως αρκετοί ακούω να λένε και γράφουν μετά την λήξη του αγώνα με την Κολομβία.
Τα έχουμε πει και τα έχουμε ξαναπεί.
Στο ποδόσφαιρο χρειάζεται μια ισορροπία και μια ποδοσφαιρική λογική σε όλες μας τις εκτιμήσεις και αντιδράσεις. Και πάν ω απ' όλα στην διαχείριση κάθε αποτελέσματος.
Να ξεκινήσουμε από τα βασικά.
Φάνηκε λοιπόν για πολλοστή φορά, πως εκείνο που γέρνει τελικά την πλάστιγγα στο ποδόσφαιρο, είναι το ίδιο το ποδόσφαιρο.
Ούτε ο... Μάνος Σέργος με τα... έντεκα εκατομμύρια των Ελλήνων πίσω του, ούτε ο συμπαθής παππούς που τα έχει δει όλα εκτός από την Βραζιλία που θα την δει τώρα παρέα με τον Κάρα στο γκισέ των εισιτηρίων, ούτε οι... κραυγές του... πλήθους όπως αρέσκεται να αποκαλεί την εξέδρα ο φίλος ο Αλέξης ο Σπυρόπουλος, ούτε φυσικά τα ουρλιαχτά και οι επικές παροτρύνσεις από μικροφώνου του επίσης φίλου Γιώργου Χελάκη.
Γιατί εδώ μετράνε μεν η ψυχή, η δύναμη, η αποφασιστικότητα, τα... ιερά και τα όσια της κάθε φυλής, αλλά μαζί με αυτά μετράνε και μερικά άλλα γαμ...να πράγματα, όπως, πρώτα και κύρια η ποδοσφαιρική κουλτούρα, η ποιότητα, η ταχύτητα, το σύστημα και οι αντικειμενικές δυνατότητες της κάθε ομάδας, αλλά κυρίως του ποδοσφαίρου που εκπροσωπεί.
Και σ' αυτό τα πράγματα είναι απλά.
Η Ελλάδα και είχε και εξακολουθεί να έχει πραγματικά καλούς ή αν θέλετε και σπουδαίους ποδοσφαιριστές. Απλά όμως οι περισσότεροι και ειδικά αυτοί που αγωνίζονται στο ελληνικό πρωτάθλημα... δεν ξέρουν μπάλα.
Γιατί είναι άλλο πράγμα να είσαι καλός ποδοσφαιριστής, να έχεις ταλέντο και άλλο να... ξέρεις μπάλα όπως αυτή παίζεται παγκοσμίως.
Και οι Έλληνες ποδοσφαιριστές, όσο καλοί και αν είναι, όσο συνηθίζουν να παίζουν αυτό που παίζουμε εδώ στην Ελλάδα, το ονομάζουμε ποδόσφαιρο, ή μπάλα αν θέλετε, αλλά που δεν παίζεται πουθενά αλλού στον κόσμο, μοιραία αφομοιώνονται από αυτό.
Όσοι έχουν την τύχη να βγουν έξω και έχουν και την δύναμη ή την θέληση να ενταχθούν στο πραγματικό ποδόσφαιρο, μπορεί και να γλιτώνουν πρόσκαιρα και να κάνουν ακόμα και καριέρα σε σπουδαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, μόνο που όταν γυρίζουν στην Ελλάδα, ή ενσωματώνονται στην Εθνική, ξαναθυμούνται -με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως για παράδειγμα ο Σαμαράς- τα κουσούρια της... φυλής.
Τα λέω αυτά όχι για να μιλάμε γενικά και θεωρητικά. Αλλά γιατί πρέπει να να τα συνειδητοποιήσουμε και να προσαρμοστούμε ανάλογα στις επόμενες υποχρεώσεις μας.
Για παράδειγμα. Δεν "τρέχει" το Ελληνικό ποδόσφαιρο. Και δεν μπορεί και δεν... θέλει και δεν έχει μάθει και δεν του χρειάζεται κιόλας να τρέχει όσο παίζεται στην Ελλάδα.
Ξέρει να... μάχεται, να είναι... παλληκάρια, να είναι... ηρωϊκοί κωπηλάτες τους.... πειρατικού.
Αυτά όλα μαζί, μπορεί να σου είναι χρήσιμα στον αγώνα με την Ακτή και κόντρα στα μεγαθήρια Ντρογκμπά, Τουρέ και τα σχετικά και να καταφέρεις να πάρεις ένα αποτέλεσμα... συνδυασμού έκπληξης και... μαχητικής ψυχής.
Απέναντι στα Γιαπωνεζάκια όμως, ειδικά αν αυτά βρεθούν σε μέρα που εκτός από το τρελό τρέξιμο, τους βγουν και οι ατομικές ενέργειες, εκεί κλάφτα Χαράλαμπε. Θα το ψάχνουμε το τόπι και ούτε να το δούμε δεν θα προλαβαίνουμε.
Αυτό σημαίνει πως πρέπει να προσαρμόσεις ανάλογα το σύστημα και την τακτική σου.
Με την Ακτή για παράδειγμα, μπορεί να σου χρησιμεύσει η εμπειρία και η δύναμη και το πάθος και όλα τα σχετικά.
Με τους Γιαπωνέζους όμως, αν πας με 4-3-3 και τον Κατσουράνη έναν από το μεσαίο τρία, καληνύχτα και όνειρα γλυκά.
Άλλωστε για να γυρίσουμε και στο παιχνίδι με την Κολομβία, εκεί ήταν και το σημαντικότερο πρόβλημα για την Εθνική. Γιατί όταν Σαμαράς, Κονέ και Μανιάτης, αναγκάζονται να παριστάνουν ανά περίσταση τον ρόλο του... κεντρικού αμυντικού χαφ που είχε επωμιστεί -αλλά αποδεδειγμένα δεν μπορεί πλέον να ανταποκριθεί- ο Κατσουράνης, τότε και το μεσαίο "3" πάει περίπατο και το μπροστινό "3" είτε αποδιοργανώνεται αριθμητικά είτε μένει ξεκομμένο, αλλά και το έρμο το "4" πίσω βλέπει να τούρχονται αμαρκάριστοι και δεν ξέρει που να πρωτοπάει.
Αυτό σε συνδυασμό με τις αντικειμενικές δυνατότητες τρεξίματος αλλά τρεξίματος οργανωμένου, με σκοπό και στόχο αλλά κυρίως με διάρκεια της Εθνικής μας, είναι το αδύνατό της σημείο, όπως είναι και συνολικά η αχίλλειος πτέρνα του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Δεν ξέρω αν προλαβαίνουμε να το αλλάξουμε, να το προσαρμόσουμε, να το διορθώσουμε εκ τω έσω ή να το αντιμετωπίσουμε ψυχολογικά, αλλά ξέρω σίγουρα πως αν αυτό το σημείο δεν παρουσιαστεί από βελτιωμένο έως αλλαγμένο στο επόμενο παιχνίδι, τότε δύσκολα θα αλλάξει και η μοίρα μας.
ΥΓ 1
Πάντως δεν πάνε καλά αυτοί στην κυβέρνηση. Παραμονή αγώνα με την Κολομβία πήγαν και έπιασαν εμπόρους με... ένα τόνο ναρκωτικά; Άντε κρατήστε τα... καρτέλ τώρα. Στην Εθνική ξέσπασαν για να εκδικηθούν. Και πάλι καλά που το φορτίο ήταν... ηρωίνη δηλαδή προερχόταν από...ανταγωνιστικό καρτέλ αυτό από Αφγανιστάν μεριά. Αν ήταν και... κοκαίνη, πάλι καλά που γλιτώσαμε μόνο με τρία από την... μανία των Κολομβιανών. Αν περίμεναν μια μέρα δηλαδή για να τους πιάσουν θα χάλαγε ο κόσμος;
ΥΓ 2
Θεέ μου πως θα αντέξουμε ένα ολόκληρο μήνα; Μα είναι δυνατόν σε ένα ημίχρονο σχολιασμού ποδοσφαιρικού αγώνα να έχουμε ακούσει 27 φορές την λέξη τραντσίσιονς... ο Χριστός και η Παναγία... λυπηθείτε μας...
ΥΓ 3
Aν λέγεσαι Ισπανία, έχεις παράδοση Ραούλ, Ενρίκε, Τόρες, Βίγια στα φορ και κατεβαίνεις σε Μουντιάλ με φορ τον Βραζιλιάνο... Φαίδωνα Γεωργίτση με το μουστάκι που πολιτογραφήθηκε Ισπανός, μετά μην έχεις παράπονο για την πεντάρα
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου