O Τάσος
Κολλίντζας είχε την τύχη να ταξιδέψει μαζί με την Εθνική ομάδα στις ΗΠΑ
για τα τελευταία φιλικά παιχνίδια, με τη Νιγηρία και την Βολιβία, τις
τελευταίες πρόβες της ομάδας πριν από την πρεμιέρα της, το Σάββατο, στο
Μουντιάλ της Βραζιλίας. Η τύχη του συναδέλφου μου, ο οποίος ταξίδεψε
προκειμένου να περιγράψει τα παιχνίδια για τον ΟΤΕ TV, όμως δεν
σταμάτησε εκεί. Βρήκε την ευκαιρία και την άρπαξε απ' τα μαλλιά. Η ομάδα
του έκανε δώρο μια φανέλα, κι εκείνος φρόντισε να κάνει αυτό το δώρο,
που είναι το πιο hot της εποχής, ακόμη ακριβότερο. Κατάφερε να πάρει
πάνω στην άσπρη φανέλα της Εθνικής τις υπογραφές των 23 ποδοσφαιριστών
της ελληνικής αποστολής. Κατάφερε δηλαδή να δώσει μεγάλη συλλεκτική αξία
σε μια φανέλα που είναι ούτως ή άλλως συλλεκτική, αφού πρόκειται για
την εμφάνιση που θα μας θυμίζει πάντοτε την παρουσία της Ελλάδας στο
Μουντιάλ της Βραζιλίας.
Δεν χρειάζεται να πω πόσο τον ζηλεύω, ως υποστηρικτής της Εθνικής ομάδας και ως συλλέκτης αθλητικών εμφανίσεων των αθλητών που θαυμάζω και των ομάδων που αγαπώ. Είναι βέβαιο ότι δεν έχουμε όλοι αυτή τη δυνατότητα, αν και όσοι έχουν βρει νόημα να κάνουν μια επίσκεψη στον Αγιο Κοσμά σε μια προπόνηση της Εθνικής δεν έφυγαν παραπονεμένοι, αφού οι ποδοσφαιριστές είναι πάντοτε πρόθυμοι να υπογράψουν στην φανέλα ή την μπάλα που κουβαλούν μαζί τους οι φίλοι της ομάδας.
Στα μάτια της δικής μου γενιάς και των μεγαλύτερων, αυτό που σήμερα συμβαίνει με την Εθνική είναι βγαλμένο από όνειρα και καημούς της παιδικής μας ηλικίας. Στα χρόνια που μεγάλωνα δεν ήταν μόνο που δεν μπορούσες να βρεις τη φανέλα της Εθνικής για να την προμηθευτείς, σε αντίθεση με το σήμερα που τα Nike stores είναι πλημμυρισμένα από τις εμφανίσεις της ομάδας και έχεις κάθε περιθώριο να διαλέξεις και να επιλέξεις. Ηταν και το ότι ακόμη και αν έβρισκες τρόπο να προμηθευτείς μια αυθεντική ή “μαϊμού” φανέλα θα δυσκολευόσουν πάρα πολύ να βρεις τους ποδοσφαιριστές της Εθνικής για να σου την υπογράψουν. Διότι σε εκείνα τα χρόνια η Εθνική ήταν αντιεμπορική, καθόλου δημοφιλής, υποτιμημένη ακόμη και από τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές της και όχι μόνο από τον φίλαθλο κόσμο. Ουδείς είχε διάθεση να ασχοληθεί με την Εθνική. Ουδείς ήθελε να φορέσει τη φανέλα της.
Μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του '90 το να φοράς την φανέλα της Εθνικής δεν ήταν καθόλου “της μόδας”. Εως και χλεύη, από την παρέα, προκαλούσε αυτή η επιλογή. Σήμερα η φανέλα που φορά η Εθνική, η εμφάνιση που ετοίμασε η Nike για την Ελλάδα με το “Attack as one” σύνθημα γραμμένο πάνω της, είναι παραπάνω από δημοφιλής. Είναι η φορεσιά του καλοκαιριού για τους Ελληνες ποδοσφαιρόφιλους. Κι εγώ δεν το έχω συνηθίσει αυτό ακόμη. Πιάνω τον εαυτό μου να ανατριχιάζει κάθε φορά που βλέπω έναν μικρό ή μεγάλο ποδοσφαιρόφιλο στον δρόμο με τη φανέλα της Εθνικής. Στα μάτια των πιτσιρικάδων αυτό είναι συνηθισμένο. Στα δικά μου είναι ένα παιδικό όνειρο που έγινε πραγματικότητα.
Βάρυνε και ακρίβυνε πολύ αυτή η φανέλα στη διάρκεια της τελευταίας 10ετίας. Οι ποδοσφαιριστές κάνουν τα πάντα για να τη φορέσουν. Οι ποδοσφαιρόφιλοι την έχουν εξελίξει στο αθλητικό best seller της Ελλάδας. Κάθε φορά που το σκέφτομαι, στη διάρκεια της τελευταίας 10ετίας, εύχομαι να μη σταματήσει ποτέ να συμβαίνει, δηλαδή να παραμείνει το ίδιο βαριά και ποθητή από όλους αυτή η φανέλα. Είναι ευχή για το ελληνικό ποδόσφαιρο αυτή. Να μη σταματήσει ποτέ η Εθνική να είναι τόσο αγαπητή από τους Ελληνες. Να μη σταματούν αυτοί να τραγουδούν ποτέ. Καλή μας επιτυχία :)
Δεν χρειάζεται να πω πόσο τον ζηλεύω, ως υποστηρικτής της Εθνικής ομάδας και ως συλλέκτης αθλητικών εμφανίσεων των αθλητών που θαυμάζω και των ομάδων που αγαπώ. Είναι βέβαιο ότι δεν έχουμε όλοι αυτή τη δυνατότητα, αν και όσοι έχουν βρει νόημα να κάνουν μια επίσκεψη στον Αγιο Κοσμά σε μια προπόνηση της Εθνικής δεν έφυγαν παραπονεμένοι, αφού οι ποδοσφαιριστές είναι πάντοτε πρόθυμοι να υπογράψουν στην φανέλα ή την μπάλα που κουβαλούν μαζί τους οι φίλοι της ομάδας.
Στα μάτια της δικής μου γενιάς και των μεγαλύτερων, αυτό που σήμερα συμβαίνει με την Εθνική είναι βγαλμένο από όνειρα και καημούς της παιδικής μας ηλικίας. Στα χρόνια που μεγάλωνα δεν ήταν μόνο που δεν μπορούσες να βρεις τη φανέλα της Εθνικής για να την προμηθευτείς, σε αντίθεση με το σήμερα που τα Nike stores είναι πλημμυρισμένα από τις εμφανίσεις της ομάδας και έχεις κάθε περιθώριο να διαλέξεις και να επιλέξεις. Ηταν και το ότι ακόμη και αν έβρισκες τρόπο να προμηθευτείς μια αυθεντική ή “μαϊμού” φανέλα θα δυσκολευόσουν πάρα πολύ να βρεις τους ποδοσφαιριστές της Εθνικής για να σου την υπογράψουν. Διότι σε εκείνα τα χρόνια η Εθνική ήταν αντιεμπορική, καθόλου δημοφιλής, υποτιμημένη ακόμη και από τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές της και όχι μόνο από τον φίλαθλο κόσμο. Ουδείς είχε διάθεση να ασχοληθεί με την Εθνική. Ουδείς ήθελε να φορέσει τη φανέλα της.
Μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του '90 το να φοράς την φανέλα της Εθνικής δεν ήταν καθόλου “της μόδας”. Εως και χλεύη, από την παρέα, προκαλούσε αυτή η επιλογή. Σήμερα η φανέλα που φορά η Εθνική, η εμφάνιση που ετοίμασε η Nike για την Ελλάδα με το “Attack as one” σύνθημα γραμμένο πάνω της, είναι παραπάνω από δημοφιλής. Είναι η φορεσιά του καλοκαιριού για τους Ελληνες ποδοσφαιρόφιλους. Κι εγώ δεν το έχω συνηθίσει αυτό ακόμη. Πιάνω τον εαυτό μου να ανατριχιάζει κάθε φορά που βλέπω έναν μικρό ή μεγάλο ποδοσφαιρόφιλο στον δρόμο με τη φανέλα της Εθνικής. Στα μάτια των πιτσιρικάδων αυτό είναι συνηθισμένο. Στα δικά μου είναι ένα παιδικό όνειρο που έγινε πραγματικότητα.
Βάρυνε και ακρίβυνε πολύ αυτή η φανέλα στη διάρκεια της τελευταίας 10ετίας. Οι ποδοσφαιριστές κάνουν τα πάντα για να τη φορέσουν. Οι ποδοσφαιρόφιλοι την έχουν εξελίξει στο αθλητικό best seller της Ελλάδας. Κάθε φορά που το σκέφτομαι, στη διάρκεια της τελευταίας 10ετίας, εύχομαι να μη σταματήσει ποτέ να συμβαίνει, δηλαδή να παραμείνει το ίδιο βαριά και ποθητή από όλους αυτή η φανέλα. Είναι ευχή για το ελληνικό ποδόσφαιρο αυτή. Να μη σταματήσει ποτέ η Εθνική να είναι τόσο αγαπητή από τους Ελληνες. Να μη σταματούν αυτοί να τραγουδούν ποτέ. Καλή μας επιτυχία :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου