Στις 13 Δεκεμβρίου του 1992, στην 13η αγωνιστική του ιταλικού πρωταθλήματος η Μίλαν παίζει κόντρα στην Ανκόνα και λίγο πριν από το ημίχρονο ένα σκληρό μαρκάρισμα από πίσω στον ταλαιπωρημένο δεξιό αστράγαλό του, θα σηματοδοτούσε την αρχή του τέλους! Στα αποδυτήρια κλαίει από τους πόνους και ο Φάμπιο Καπέλο τον αντικαθιστά με τον Ντανιέλε Μασάρο. Δεν το ξέρει κανείς, αλλά ουσιαστικά εκείνο το μουντό απόγευμα στη Λομβαρδία είχε ήδη υπογραφεί το πιστοποιητικό… ποδοσφαιρικού θανάτου του πληρέστερου φορ που είχε εμφανιστεί στην ιστορία του αθλήματος.
Την επόμενη μέρα λες και οι θεοί του ποδοσφαίρου θέλουν να ξεγελάσουν τον πόνο του, την ίδια στιγμή που θα μπαίνει στο πρώτο από τα πολλά χειρουργεία που θα χρειαστεί, θα ανακοινωνόταν στο Παρίσι η επικράτησή του (για τρίτη φορά) στη «Χρυσή Μπάλα». Ισοφάριζε έτσι τον μέντορά του Γιόχαν Κρόιφ και τον Μισέλ Πλατινί. Υπό κανονικές συνθήκες, στα 28 του χρόνια κανονικά έπρεπε να έχει όλον τον κόσμο στα πόδια του. Μόνο που εκείνη η βράβευση θα ήταν το ρέκβιεμ της καριέρας του.
Οι επόμενοι μήνες θα τον έβρισκαν να παλεύει να ξεπεράσει το πρόβλημά του. Αγνοώντας τις συμβουλές των γιατρών, θα βιαστεί να επιστρέψει. Στον τελικό της Μίλαν με τη Μαρσέιγ, τον Μάιο του 1993, για τελευταία φορά θα προσπαθήσει να βρει τα πατήματά του. Σκιά του καλού εαυτού του, δεν μπορεί να καθορίσει πια τα πράγματα. Σαν να μην ήταν αρκετό αυτό, δέχεται τρία πολύ σκληρά χτυπήματα χωρίς την παραμικρή προστασία από τον Ελβετό διαιτητή Ρετλισμπέργκερ.
Θα φύγει με σκυμμένο το κεφάλι λίγα λεπτά πριν από το τέλος, δίνοντας τη θέση του στον Εράνιο. Χωρίς να το ξέρει κανείς εκείνη τη στιγμή, από τα εκατομμύρια που παρακολουθούσαν το ματς, αυτή θα ήταν η τελευταία του παράσταση.
Στο ίδιο γήπεδο, στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου, που πέντε χρόνια πριν είχε ξεπεράσει κάθε φαντασία με το εκπληκτικό βολέ κατά του Ντασάεφ, εκεί έμελλε να πατήσει για στερνή φορά το χορτάρι σε επίσημο ματς.
Μια μικρή ματιά σε οποιοδήποτε βίντεο κυκλοφορεί με τα γκολ του στο Διαδίκτυο δίνει την απάντηση σε όποιον αναρωτιέται γιατί θεωρείται ο κορυφαίος φορ που είδαν ποτέ τα γήπεδα. Με μία τεράστια γκάμα στα τέρματά του, τα οποία έβαζε από μακριά και από κοντά, με πλασέ ή βολέ, με δεξί, αριστερό αλλά και με το κεφάλι, βάζοντας φάλτσα ή σουτάροντας με δύναμη, κάνοντας προσποιήσεις ή τελειώνοντας χωρίς δεύτερη σκέψη, με ντρίμπλα ή με μία ανάλαφρη χορευτική κίνηση που του έδινε -παρά το ύψος του- την ικανότητα ελιγμού! Παίζοντας με πλάτη ή κατά μέτωπο, με άλλον κυνηγό ή μόνος στην κορυφή, ενώ είχε την ικανότητα να δημιουργεί γκολ εκτός από το να σκοράρει. Ο ποδοσφαιριστής που καταργούσε τα κλισέ και διευκόλυνε όλη την ομάδα κάνοντας το πιο δύσκολο πράγμα να μοιάζει απλό. Ο φορ του σήμερα και του αύριο, με τη διαφορά ότι έπαιζε ένα τέταρτο του αιώνα πριν!
Τον Οκτώβριο έκλεισε τα 50 του χρόνια και η υγεία του συνεχίζει να τον ταλαιπωρεί, αφού πια παρουσιάζει προβλήματα και με την καρδιά του. Οι ποδοσφαιρικές εικόνες όμως θα τον φέρνουν πάντα στις κουβέντες εκείνων που θέλουν να περιγράψουν τον απόλυτο σέντερ φορ.
Δώδεκα τίτλοι σε μία δεκαετή καριέρα με τον Αγιαξ και τη Μίλαν και ένας -αλλά πολύ σημαντικός- με την εθνική ομάδα της Ολλανδίας, αφού παραμένει ο μοναδικός των «οράνιε» στην ιστορία τους, το Euro του 1988, αποτελούν το παλμαρέ του. Οι προσωπικές διακρίσεις πολλές, με τη «Χρυσή Μπάλα» του '88 του '89 και του '92 μαζί με τον τίτλο του παίκτη της χρονιάς από τη ΦΙΦΑ το 1992 να ξεχωρίζουν.
Με 128 γκολ σε 133 ματς με τον Αγιαξ και με 90 σε 147 ματς με τη Μίλαν, η στατιστική του είναι εντυπωσιακή, ενώ με την εθνική πέτυχε 24 τέρματα σε 58 συμμετοχές. Ουσιαστικά ο τραυματισμός του ανάγκασε τη ΦΙΦΑ να αλλάξει τον κανονισμό για τα μαρκαρίσματα από πίσω, ανεξάρτητα αν ο αμυντικός βρίσκει ή όχι μπάλα! Μικρή παρηγοριά για τον ίδιο, αλλά αυτή η θυσία του προστατεύει 20 χρόνια τώρα τους καλούς παίκτες από τα επικίνδυνα πόδια των αντιπάλων.
*Πηγή: sport-fm.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου