Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα, η αλήθεια είναι πως ο Παναθηναϊκός προβλημάτισε όσο ποτέ άλλοτε σε εντός έδρας παιχνίδι, καθώς η μεγάλη διαφορά του, σε σχέση με άλλα ματς, ήταν η κακή νοοτροπία που επέδειξε από το 10' και μετά. Λες και πίστεψε πως το ματς έληξε στο +20, το πόδι αφαιρέθηκε από το γκάζι και τα απλά έγιναν δύσκολα μέσα σε πέντε λεπτά.
Το βασικό χαρακτηριστικό της φετινής προσπάθειας, η ενέργεια και η ασφυκτική πίεση στην περιφέρεια, μετατράπηκε σ' ένα flat πράγμα που δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τον Παναθηναϊκό που είχε σταθερό ρυθμό στα 35 τουλάχιστον από τα 40 λεπτά ενός αγώνα.
Οσο έξυπνη έμοιαζε η άμυνα στον Μαριάνοβιτς, άλλο τόσο χαζή ήταν στο β' ημίχρονο, λες και οι «πράσινοι» δεν είχαν αντιμετωπίσει ποτέ στο παρελθόν παίκτη με παρόμοια χαρακτηριστικά. Ενώ στο πρώτο 10λεπτο η μπάλα έφτανε με... ιδρώτα και αίμα στον Μαριάνοβιτς, από τη γ' περίοδο, η ρακέτα έμοιαζε με αφύλακτη διάβαση και ο Σέρβος σέντερ έφτασε στο σημείο να κάνει 7/7!
Δεν συμφωνώ με τη δικαιολογία του μεγάλου rotation που επέλεξε ο Ιβάνοβιτς στη β' περίοδο με τη διαφορά στο +20 για τον απλούστατο λόγο πως οποιοσδήποτε προπονητής στη θέση του την ίδια επιλογή θα έκανε προκειμένου να ξεκουράσει παίκτες και να τους έχει φρέσκους αν χρειαζόταν αργότερα. Τα credits πάνε περισσότερο στους Σέρβους που κατάλαβαν πως με το θηρίο των 2,22μ. δεν μπορούσαν να ακολουθούσαν την ταχύτητα του Παναθηναϊκού.
Με την έξοδο του Μαριάνοβιτς στη β'΄περίοδο, αυτόματα χαλάρωσε η περιφερειακή άμυνα των «πράσινων» κι έγινε ευκολότερη η τελική πάσα κοντά στη ρακέτα. Οταν πια η διαφορά ροκανίστηκε, τότε πράγματι ο 26χρονος σέντερ μπήκε για να κάνει τη ζημιά και τα κατάφερε πλήρως καθώς η άμυνα του Παναθηναϊκού είχε αποσυντονιστεί σε τέτοιο βαθμό που άλλοι πίεζαν ασφυκτικά στην μπάλα κι άλλοι έκλειναν περισσότερο στη ρακέτα.
Με λίγα λόγια ο Παναθηναϊκός έκανε ό,τι μπορούσε για να χάσει το ματς, αλλά είχε έναν εκπληκτικό Διαμαντίδη που είχε υπολείμματα δυνάμεων για να «καθαρίσει» στο φινάλε. Πέραν των 10 ασίστ που πια δεν αποτελούν «είδηση», έβαλε το μεγάλο τρίποντο της ισοφάρισης, κέρδισε ένα κρίσιμο φάουλ στα τελευταία δευτερόλεπτα, έκανε τέσσερα κλεψίματα και κατέθεσε στο παρκέ τόση εμπειρία όση δεν έχουν όλοι μαζί οι παίκτες του Ερυθρού Αστέρα που στο φινάλε τα έκαναν θάλασσα.
Ο Παναθηναϊκός ήταν τόσο... αποφασισμένος να αυτοκτονήσει που ακόμη και στην πρότελευταία φάση επέλεξε το λάθος δρόμο, έστω κι αν ο Ουίλιαμς δεν τιμώρησε την επιλογή. Με τη διαφορά στο +3, ο Σλότερ θα έπρεπε να κάνει φάουλ στον συμπατριώτη του κι όχι να του δώσει το τρίποντο, ανεξάρτητα με το αν μπήκε ή δεν μπήκε το σουτ.
Από ΄δω και πέρα ο Παναθηναϊκός μπαίνει σε μια διαφορετική φάση όσον αφορά τον στόχο του στην Ευρωλίγκα. Επί της ουσίας έχει «καπαρώσει» την πρόκριση και με το δωράκι της Αλμπα θέτει υποψηφιότητα ακόμη και για την 2η θέση του ομίλου. Αν όλα κυλήσουν φυσιολογικά, κάτι που δεν προβλέπεται με το... τρελοκομείο που επικρατεί στο γκρουπ αυτό, ο Παναθηναϊκός θα τα παίξει «όλα για όλα» την επόμενη αγωνιστική με τη Μακάμπι στο Τελ Αβίβ, αλλά και στο εντός έδρας παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα.
Στην ομάδα μπαίνει πλέον και ο Λαβάλ, η παρουσία του οποίου φάνηκε χθες πόσο απαραίτητη και χρήσιμη μπορεί να είναι. Για παράδειγμα, στο κακό διάστημα της β' περιόδου με τον Μαυροκεφαλίδη να μοιάζει εκτός ρυθμού, ο Αμερικανός θα ήταν ό,τι έπρεπε για να δώσει ενέργεια και να συμμαζέψει κάπως το κομμάτι των ριμπάουντ.
Y.Γ1.: Αν ο αγώνας πήγαινε όπως στο πρώτο 10λεπτο, είχα αποφασίσει να ξεκινήσω το blog με την τελευταία παράγραφο της ανακοίνωσης του Παναθηναϊκού που αναφερόταν στην κίνηση ανθρωπιάς της ΚΑΕ Ολυμπιακός για τον μικρό Σπύρο Καββαδά.
Με εξέπληξε ευχάριστα ομολογώ και πώς να μην εκπλήξει κάποιον, όταν στις δεκάδες ανακοινώσεις των τελευταίων χρόνων, διαβάζεις αλληλοκατηγορίες, ξεκατινιάσματα, ειρωνείες, εμπρηστικές δηλώσεις και καθετί που μπορεί να ακούγεται αρεστό στα αυτιά των τυφλωμένων οπαδών που ταυτίζουν πάντα τους εκάστοτε ιδιοκτήτες με τη φανέλα της ομάδας τους και ζουν για να λένε «μπράβο πρόεδρε, καλά τους κάνεις».
Για να προλάβω τους κακοπροαίρετους, δεν με ενδιαφέρει αν τα συγχαρητήρια είναι ειλικρινή, δεν με νοιάζει καθόλου αν η τελευταία παράγραφος μπήκε για το θεαθήναι, αυτό που ξέρω είναι πως για πρώτη φορά διάβασα μια ανακοίνωση που εμπεριέχει - έστω και στην τελευταία παράγραφο - το νόημα του αθλητισμού.
Υ.Γ2: Η απόφαση του ΑΣΕΑΔ δικαιώνει το προπονητικό τιμ, τους παίκτες, το νομικό τμήμα της ΚΑΕ Παναθηναϊκός και κανέναν άλλον. Η ομάδα πήρε αυτό που κατέκτησε δικαιότατα στο παρκέ επί του Ολυμπιακού, κι αν ήμουν Γιαννακόπουλος δεν θα αισθανόμουν δικαιωμένος, αλλά ανακουφισμένος που δεν έγινα η αιτία για να χαθεί μια νίκη που κατέκτησαν πανάξια οι παίκτες της ομάδας μου. Εστω κι έτσι, αυτή η ταλαιπωρία που υπέστη τον τελευταίο μήνα ο Παναθηναϊκός, εξαιτίας της άρνησης του πρώην προέδρου του να εφαρμόσει τον κανονισμό, πρέπει να αποτελεί «μάθημα» και σίγουρα δεν μπορεί να ονομάζεται «δικαίωση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου