Στον τελικό του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής, ο οποίος βρήκε την Ακτή Ελεφαντοστού νικήτρια στα πέναλτι επί της Γκάνας, καμία από τις δύο ομάδες δεν είχε στον πάγκο της Αφρικανό. Ο Ισραηλινός Αβραάμ Γκραντ ήταν στους χαμένους και ο Γάλλος Ερβέ Ρενάρ στους Ιβοριανούς. Από τις 16 ομάδες που πήραν μέρος στην τελική φάση, μόνο τρεις είχαν προπονητή από τη «Μαύρη Ήπειρο». Η Νότιος Αφρική, Η Δημοκρατία του Κονγκό και η Ζάμπια.
Ο προπονητής της τελευταίας, Όνορ Τζάνζα, ο οποίος ανέλαβε τον πάγκο χωρίς καμιά εμπειρία και ενώ πριν ήταν τεχνικός διευθυντής είχε δηλώσει: «Απογοητεύεσαι που τόσο πολλοί μεγάλοι παίκτες δεν γίνονται προπονητές. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι δεν πιστεύουμε σε αυτούς». Το αφρικανικό ποδόσφαιρο δυσκολεύεται πολύ να βγάλει προπονητές και μαζί με τα υπόλοιπα ενδημικά του προβλήματα, όπως η διαφθορά, η έλλειψη εγκαταστάσεων και (εκτός εξαιρέσεων) οργανωμένων συστημάτων υποδομής, κρατά μια Ήπειρο που παραδοσιακά γεννά ταλέντα σε χαμηλά επίπεδα. Ελάχιστοι πιστεύουν ότι μπορούν να φτάσουν ως τεχνικοί στο επίπεδο που είχαν φτάσει ως παίκτες.
Στο Μουντιάλ του 2014, μόνο η Αλγερία,η οποία ανήκει στις Βόρειες, Μεσογειακές αφρικανικές χώρες, κατάφερε να προκριθεί στα νοκ-άουτ μαζί με τη Νιγηρία. Σε εκείνο του 2010, όπου οι Αφρικανοί ήταν και οικοδεσπότες, προκρίθηκε μόνο η Γκάνα, η οποία έφτασε και τους 8. Οι Γκανέζοι ήταν οι μόνοι που πέρασαν τους ομίλους και στη Γερμανία και οι Σενεγαλέζοι στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002. Το 1998 και το 1994 μόνοι οι Νιγηριανοί έφτασαν τους «16» και αποκλείστηκαν. Πέρυσι, η Νιγηρία, που θεωρείται από τις παραδοσιακές δυνάμεις, έστειλε επιστολή σε διάφορους Ευρωπαίους προπονητές, παρακαλώντας τους να ειδοποιήσουν την Ομοσπονδία αν πέσουν πάνω σε ταλέντο που έχει ρίζες από τη χώρα. Δεν κατάφερε ούτε καν να φτάσει στην τελική φάση του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής.
Ένας από τους τεχνικούς που έλαβε την επιστολή ήταν ο Χάου Τζένινγκς. Πιθανόν στους περισσότερους το όνομά του δεν λέει πολλά, αλλά εδώ και πολλά χρόνια έκανε αθόρυβη δουλειά στις ακαδημίες της Σαουθάμπτον. Από τα χέρια του πέρασαν παίκτες όπως ο Μπέιλ και ο Γουόλκοτ, πριν οργανώσει άριστα τις ακαδημίες της Φούλαμ. Με δηλώσεις του στους Times σημείωσε: «Οι αφρικανικές χώρες δεν έχουν αποδώσει σε καμία περίπτωση όπως θα αναμενόταν στα πρόσφατα Παγκόσμια Κύπελλα. Οι τοπικές Ποδοσφαιρικές Ομοσπονδίες δεν βοηθούν. Είναι είτε διεφθαρμένες, είτε μη ανταγωνιστικές, είτε φτωχές. Ή και όλα μαζί.
Πολλά παιδιά με αφρικανικές ρίζες στις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης, που μαθαίνουν το ποδόσφαιρο, έχουν περισσότερες πιθανότητες. Οι εγκαταστάσεις είναι πολύ καλύτερες». Ο Τομ Βέρνον, προπονητής σε μια από τις πιο επιτυχημένες ακαδημίες της Γκάνας, το έθεσε καλύτερα: «Είμαι προβληματισμένος για το μέλλον. Οι νεαροί δεν έχουν το κατάλληλο επίπεδο προόνησης. Φτάνουν στην Ευρώπη αργά και πρέπει να ξεκινήσουν από την αρχή». Είναι σύνηθες φαινόμενο ταλέντα να μην έχουν την αναμενόμενη πρόοδο, επειδή δεν έχουν μάθει να δουλεύουν σωστά.
Δεν είναι μόνο οι προπονητές όμως. Ο Σάμι Κουφούρ, πρώην άσος της Μπάγερν Μονάχου, τόνισε: «Κοιτάζω για παίκτες-αστέρια και υπάρχει μόνο ο Γιάγια Τουρέ και κανείς άλλος. Χρειαζόμαστε μια νέα γενιά Αφρικανών παικτών». Σίγουρα υπάρχουν ονόματα όπως ο Ζερβίνιο, ο Οριέ, ο Μπονί, ο ο Αγιού. Πέραν του Γιάγια Τουρέ, και του Ντιντιέ Ντρογκπμπά που σιγά-σιγά φτάνει στο τέλος της καριέρας του, όμως, κανείς δεν είναι world class. Φυσικά, τα πάντα είναι αλληλένδετα.
Η σωστή ανάπτυξη ταλέντων χρειάζεται έναν αριθμό συστατικών, τα οποία αναφέρθηκαν παραπάνω και φυσικά μεθοδικές προπονήσεις. Λίγες από τις ακαδημίες, όπως η Academie de Sol Beni στην Ακτή και η Dream Academy στη Γκάνα ακολουθούν σύγχρονες μεθόδους και τεχνικές, με αποτέλεσμα να «εξάγουν» ποδοσφαιριστές. Ακόμα πιο λίγοι είναι οι επαγγελματίες προπονητές. Όπως φαίνεται και από τα αποτελέσματα, δεν αρκούν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου