Το χαβιάρι και η φασολάδα!!

Hταν τώρα ντέρμπι αυτό, το προχθεσινό; Ούτε κραυγές, ούτε ψίθυροι, ούτε ήρωες, ούτε αντιήρωες, ούτε μοιραίοι, ούτε καν ωραίοι. Ξενέρωμα. Γράφει ο Νίκος Παπαδογιάννης

Ο νικητής δεν πανηγύρισε καθόλου, ενώ ο ηττημένος έκανε σημαία του το «πάλι καλά». Καλά καλά δεν ασχολήθηκαν με τον αγώνα ούτε οι φανατικοί οπαδοί των δύο ομάδων. Το μοναδικό πράγμα που τους ενδιαφέρει αυτούς είναι τα κυνηγητά και τα μηχανάκια και οι κλωτσοπατινάδες. Η μπάλα, ασπρόμαυρη και πορτοκαλί, δεν είναι παρά η αφορμή. Αν δεν είχαν αυτή, θα έβρισκαν κάποια άλλη.
«Ηταν το χειρότερο ντέρμπι των τελευταίων ετών», διαμαρτυρήθηκαν σχετικοί και άσχετοι. Οι άσχετοι που παρακολουθούν τους αγώνες μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού είναι σταθερά περισσότεροι από τους σχετικούς. Ασχετοι πεζοί και άσχετοι εποχούμενοι σε μηχανάκια. Ασχετοι που βαδίζουν και άσχετοι που τρέχουν. Μέχρι και στο βόλεϊ γυναικών πηγαίνουν, αρκεί να τους βολεύει το ραντεβού.
Ας είμαστε πάντως λίγο επιεικείς στην κριτική μας για το ντέρμπι του μπάσκετ. Μας φάνηκε άθλιο, ακριβώς επειδή ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός μας έχουν καλομάθει. Περιμένουμε από αυτούς χαβιάρι και μας κακοφαίνεται η φασολάδα. Στο ποδόσφαιρο, αντίθετα, η ξαναζεσταμένη σούπα είναι κανόνας. Οταν συμβαίνει να σερβίρει ο μάγειρας έστω ένα σπετσοφάι, εκστασιάζονται οι συνδαιτυμόνες και υποκλίνονται στο ταλέντο του.
Ηταν, λέει, ματσάρα του ντέρμπι του γηπέδου Καραϊσκάκη. Ναι ναι, θα διδάσκεται σε σεμινάρια ποδοσφαίρου. Και έγινε «σε υποδειγματική ατμόσφαιρα». Οπως και αυτό του μπάσκετ στο ΟΑΚΑ. Ο,τι του φανεί του λωλοστεφανή.
Κανείς δεν είδε τα γιγάντια πανό με τα ξεδιάντροπα χουλιγκάνικα συνθήματα; Κανείς δεν άκουσε τις ιαχές που προκαλούσαν αιδημοσύνη ακόμα και σε ζοχαδιακό λιμενεργάτη; Οι φωτοβολίδες και οι κροτίδες ήταν από πλάνα αρχείου;
Αποδεχόμαστε λοιπόν ότι όλο αυτό το αίσχος είναι αναπόφευκτο -και μάλιστα αξιέπαινο- μέρος του παιχνιδιού; Χειροκροτούμε ενθουσιασμένοι το (λιγότερο και από) αυτονόητο; Βαφτίζουμε κολόνια την μπόχα του οχετού και τη λουζόμαστε;
Λυπάμαι, συνάδελφοι, αλλά αυτό το θλιβερό παιχνίδι θα το παίξετε χωρίς εμένα. Εγώ θέλω να φωνάζει η κερκίδα «de-fense» και όχι «η μάνα σας πηδ...». Να εκτελούν οι ποδοσφαιριστές τα κόρνερ ανενόχλητοι και όχι με σλάλομ ανάμεσα σε... αντικείμενα πτερόεντα. Να κλείνονται οι χούλιγκανς στα μπουντρούμια και όχι να αλωνίζουν ανεξέλεγκτοι στις εξέδρες των γηπέδων. Να κάνουν οι διοικήσεις αντίσταση και όχι να προσκυνάνε κοινούς κακοποιούς. Να κλείνει η αυλαία με πολιτισμένα πρωτοσέλιδα και όχι με αισχρότητες γραμμένες από ανέραστους για ανέραστους.
Με τι είδους θράσος ζητάμε από αθλητές παγκόσμιας κλάσης να τοποθετήσουν εκείνοι ψηλά τον πήχυ; Το μοναδικό που τους ενδιαφέρει στ' αλήθεια, είναι να επιστρέψουν στις γυναίκες και στα παιδιά τους σώοι και αβλαβείς, ακόμα και όταν το τίμημα είναι μία ήττα ή (αν μιλάμε για διαιτητές) η αλλοίωση του αποτελέσματος. Πρέπει σήμερα να είμαστε ευτυχείς και να μιλήσουμε για πρόοδο επειδή οι μάου-μάου των κερκίδων επέδειξαν ψήγματα αυτοσυγκράτησης και άφησαν τους πρωταγωνιστές να κάνουν τη δουλειά τους σχετικά απερίσπαστοι;
Ας μην είμαστε αφελείς. Εάν τα δύο ντέρμπι έκριναν τίτλους, οι μονάδες κρούσεις θα περνούσαν το Σαββατοκύριακο στα χαρακώματα για να τρομοκρατήσουν με χίλιους τρόπους τον εχθρό και να επιβάλουν το νόμο της ζούγκλας. Αλλά όχι. Η ζούγκλα έχει τους δικούς της κανόνες, μυρίζει ωραία και κατοικείται από άκακα πλασματάκια.
Η «ζούγκλα» των γηπέδων μας κατοικείται από άπλυτους και ζέχνει σαν βόθρος. Μοναδικός της κανόνας είναι η έλλειψη κανόνων. Η απόλυτη ασυδοσία.

Πηγή: sday.gr