Οι Τούρκοι ήταν φιλόξενοι, ήταν φιλικοί, ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν και
να εξυπηρετήσουν αλλά οι άνθρωπο απλά... δεν το έχουν. Από τη στιγμή
κατά την οποία, δε, η βοήθεια που προσφέρεται από την Euroleague είναι
μάλλον ανύπαρκτη ως περιορισμένη στην καλύτερη περίπτωση, το “μπάχαλο”
είναι αναμενόμενο.
Απλώς η διοργάνωση “σώθηκε” από το γεγονός ότι γράφηκε μιά από τις πλέον αξιοσημείωτες μπασκετικές ιστορίες σε φάιναλ φορ. Η μεγάλη έκπληξη της κατάκτησης του τίτλου από τον Ολυμπιακό θα μνημονεύεται για χρόνια. Αν, για παράδειγμα, είχε κατακτήσει το τρόπαιο η ΤΣΣΚΑ θα κάναμε λόγο για την πλέον “άνευρη” και “νερόβραστη” διοργάνωση.
Σ' αυτό δεν ευθύνονται τόσο οι Τούρκοι όσο ο ίδιος ο κομισάριος της Euroleague, Τζόρντι Μπερτομέου, που έχει μετατρέψει τη διοργάνωση σε “μεγάλο παζάρι”, ακόμα... μεγαλύτερο απ' εκείνο που υπάρχει στην Κωνσταντινούπολη. Κανόνες δεν υπάρχουν σε τίποτα και κυρίως είμαστε πλέον πεπεισμένοι ότι το βασικό προσόν για ν' αναλάβει κάποια χώρα το φάιναλ φορ είναι να μη μιλά κανείς... αγγλικά!
Το ζήσαμε στη Βαρκελώνη, το ίδιο συνέβη και στην Κωνσταντινούπολη. Η διαφορά ήταν ότι στη Βαρκελώνη δεν ενδιαφερόταν κανείς να σε εξυπηρετήσει ενώ στην Πόλη έκαναν ό,τι μπορούσαν, είτε με νοήματα, είτε... τρέχοντας οι ίδιοι, να σε βοηθήσουν.
Το γήπεδο ήταν ελάχιστα ως καθόλου λειτουργικό. Δεν εξυπηρετούσε σε τίποτα. Η ασφάλεια ήταν για... γέλια, ο κόσμος ταλαιπωρήθηκε μέχρι να μπει στο γήπεδο, η αστυνομία λειτούργησε περισσότερο σαν “μπουλούκι”, σαν... ρεμπέτ ασκέρ (για να χρησιμοποιήσουμε και μιά τούρκικη λέξη) και βρισκόταν στο “κρίσιμο” σημείο κατόπιν εορτής.
Άλλωστε στην Πόλη καταρρίφθηκε ο μύθος της... σκληρής τούρκικης αστυνομίας. Μιλάμε για το ασύλληπτο ανοργάνωτο μπουλούκι που περιφερόταν χωρίς σκοπό και χωρίς στόχο. Μέχρι που δύο περιπολικά τράκαραν μεταξύ τους (!) τη μέρα των επεισοδίων στην Αγία Σοφία. Ουδεμία σχέση με τη γερμανική αστυνομία (αν θυμηθούμε το 2009 στο Βερολίνο) που απλά και μόνο η παρουσία της διέλυε κάθε υποψία παρατράγουδου.
Πέραν τούτων η Πόλη δεν θύμισε σε τίποτα τόπο διεξαγωγής φάιναλ φορ, οι δε ομάδες είναι “εγκλωβισμένες” στη λογική του Μπερτομέου και δεν μπορούν να φτάξουν δικούς τους χώρους για να προωθήσουν το προϊόν τους! Αλήθεια, αυτή η λογική του Καταλανού σχετικά με το marketing δεν είναι για γέλια;
Η προχειρότητα στη σκέψη του Μπερτομέου και των Ισπανών (τι σύμπτωση κι αυτή...) συνεργατών του είναι εμφανής: Να βρούμε πόλη για το φάιναλ φορ κι ας πάει στο διάολο! Τίποτα περισσότερο. Καμμία έμπνευση για τον κόσμο και τους εκδρομείς, ώστε να αισθανθούν όμορφα που έκαναν χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα τους. Καμία μελέτη επί τις υποδομής, επί του οργανωτικού. Τα ίδια και τα ίδια, κάθε χρόνο και χειρότερα.
Οι Τούρκοι είχαν κάθε καλή διάθεση να “σώσουν” τη διοργάνωση αλλά δεν το... έχουν το θέμα, επαναλαμβάνουμε. Δεν γίνεται να περπατάει ο οποιοσδήποτε όπου και όποτε θέλει. Η κατάσταση παραμένει πρόχειρη, η διοργάνωση μοιάζει με ξέφραγο αμπέλι και ο Μπερτομέου εξακολουθεί να φωνάζει το... επιλεγμένο ακροατήριο κάθε πρωί Κυριακής για να φάει πρωινό και να φλυαρήσει.
Όσο κι αν φορά το “προκάτ” χαμόγελο όμως, δεν το... σώζει. Τουλάχιστον στα μάτια ανθρώπων που έχουν παρακολουθήσει δεκάδες μεγάλες διοργανώσεις.
Πηγή: Goal
Απλώς η διοργάνωση “σώθηκε” από το γεγονός ότι γράφηκε μιά από τις πλέον αξιοσημείωτες μπασκετικές ιστορίες σε φάιναλ φορ. Η μεγάλη έκπληξη της κατάκτησης του τίτλου από τον Ολυμπιακό θα μνημονεύεται για χρόνια. Αν, για παράδειγμα, είχε κατακτήσει το τρόπαιο η ΤΣΣΚΑ θα κάναμε λόγο για την πλέον “άνευρη” και “νερόβραστη” διοργάνωση.
Σ' αυτό δεν ευθύνονται τόσο οι Τούρκοι όσο ο ίδιος ο κομισάριος της Euroleague, Τζόρντι Μπερτομέου, που έχει μετατρέψει τη διοργάνωση σε “μεγάλο παζάρι”, ακόμα... μεγαλύτερο απ' εκείνο που υπάρχει στην Κωνσταντινούπολη. Κανόνες δεν υπάρχουν σε τίποτα και κυρίως είμαστε πλέον πεπεισμένοι ότι το βασικό προσόν για ν' αναλάβει κάποια χώρα το φάιναλ φορ είναι να μη μιλά κανείς... αγγλικά!
Το ζήσαμε στη Βαρκελώνη, το ίδιο συνέβη και στην Κωνσταντινούπολη. Η διαφορά ήταν ότι στη Βαρκελώνη δεν ενδιαφερόταν κανείς να σε εξυπηρετήσει ενώ στην Πόλη έκαναν ό,τι μπορούσαν, είτε με νοήματα, είτε... τρέχοντας οι ίδιοι, να σε βοηθήσουν.
Το γήπεδο ήταν ελάχιστα ως καθόλου λειτουργικό. Δεν εξυπηρετούσε σε τίποτα. Η ασφάλεια ήταν για... γέλια, ο κόσμος ταλαιπωρήθηκε μέχρι να μπει στο γήπεδο, η αστυνομία λειτούργησε περισσότερο σαν “μπουλούκι”, σαν... ρεμπέτ ασκέρ (για να χρησιμοποιήσουμε και μιά τούρκικη λέξη) και βρισκόταν στο “κρίσιμο” σημείο κατόπιν εορτής.
Άλλωστε στην Πόλη καταρρίφθηκε ο μύθος της... σκληρής τούρκικης αστυνομίας. Μιλάμε για το ασύλληπτο ανοργάνωτο μπουλούκι που περιφερόταν χωρίς σκοπό και χωρίς στόχο. Μέχρι που δύο περιπολικά τράκαραν μεταξύ τους (!) τη μέρα των επεισοδίων στην Αγία Σοφία. Ουδεμία σχέση με τη γερμανική αστυνομία (αν θυμηθούμε το 2009 στο Βερολίνο) που απλά και μόνο η παρουσία της διέλυε κάθε υποψία παρατράγουδου.
Πέραν τούτων η Πόλη δεν θύμισε σε τίποτα τόπο διεξαγωγής φάιναλ φορ, οι δε ομάδες είναι “εγκλωβισμένες” στη λογική του Μπερτομέου και δεν μπορούν να φτάξουν δικούς τους χώρους για να προωθήσουν το προϊόν τους! Αλήθεια, αυτή η λογική του Καταλανού σχετικά με το marketing δεν είναι για γέλια;
Η προχειρότητα στη σκέψη του Μπερτομέου και των Ισπανών (τι σύμπτωση κι αυτή...) συνεργατών του είναι εμφανής: Να βρούμε πόλη για το φάιναλ φορ κι ας πάει στο διάολο! Τίποτα περισσότερο. Καμμία έμπνευση για τον κόσμο και τους εκδρομείς, ώστε να αισθανθούν όμορφα που έκαναν χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα τους. Καμία μελέτη επί τις υποδομής, επί του οργανωτικού. Τα ίδια και τα ίδια, κάθε χρόνο και χειρότερα.
Οι Τούρκοι είχαν κάθε καλή διάθεση να “σώσουν” τη διοργάνωση αλλά δεν το... έχουν το θέμα, επαναλαμβάνουμε. Δεν γίνεται να περπατάει ο οποιοσδήποτε όπου και όποτε θέλει. Η κατάσταση παραμένει πρόχειρη, η διοργάνωση μοιάζει με ξέφραγο αμπέλι και ο Μπερτομέου εξακολουθεί να φωνάζει το... επιλεγμένο ακροατήριο κάθε πρωί Κυριακής για να φάει πρωινό και να φλυαρήσει.
Όσο κι αν φορά το “προκάτ” χαμόγελο όμως, δεν το... σώζει. Τουλάχιστον στα μάτια ανθρώπων που έχουν παρακολουθήσει δεκάδες μεγάλες διοργανώσεις.
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου