Δηλαδή ο προπονητής Κάρλο Αντσελότι και ο τεχνικός διευθυντής
Λεονάρντο, ήταν δεδομένο ότι ο πρώτος στόχος της ομάδας από τη Γαλλία θα
ήταν ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς. Το Καμπιονάτο ήταν τα τελευταία χρόνια ο
τόπος που αυτός μεγαλούργησε και ο Αντσελότι και ο Λεονάρντο, που στο
Παρίσι προσπαθούν να φτιάξουν μια ιταλική ομάδα, πήγαν στα σίγουρα.
O Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς υπήρξε αυτά τα χρόνια ο Θεός του Καμπιονάτο, δηλαδή ο μακράν καλύτερος παίκτης του ιταλικού πρωταθλήματος στην εποχή της παρακμής του. Πότε παρακμάζει ένα πρωτάθλημα; Οταν για τις μεγάλες του ομάδες η κατάκτησή του είναι ό,τι πιο σημαντικό, αφού οι πιθανότητες που έχουν για να διακριθούν σοβαρά στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις γίνονται ολοένα και μικρότερες. Αυτό συμβαίνει αυτό τον καιρό με τις ιταλικές μεγάλες ομάδες: όλες γνωρίζουν ότι δεν συγκαταλέγονται μεταξύ των φαβορί για την κατάκτηση όχι του Τσάμπιονς Λιγκ αλλά ούτε καν του Γιουρόπα Λιγκ – και όλες έχουν ως πρώτο στόχο το πρωτάθλημα. Κι ο άνθρωπος που δίνει πρωταθλήματα λέγεται Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς.
Ρόστερ
Η Παρί έχασε πέρυσι το πρωτάθλημα Γαλλίας μολονότι είχε καλύτερη ομάδα και από τη Μονπελιέ και από τη Λιλ: εννοώ ότι είχε περισσότερες λύσεις και πιο μεγάλο ρόστερ. Ο βασικός λόγος που το έχασε είναι ότι δεν είχε στη σύνθεσή της πρωταθλητές – ο καλύτερός της παίκτης, ο αεράτος Νενέ, χάθηκε στα ματς μακριά από το Παρίσι. Για να κάνεις πρωταθλητισμό, θες πολλά: καλή άμυνα, έναν τουλάχιστον σκόρερ, δυνατή έδρα. Κυρίως όμως θες μια επίθεση που να βάζει πολλά γκολ και να σκοράρει κι αυτό το κατορθώνεις είτε αν έχεις ένα πολύ στιβαρό και οργανωμένο επιθετικό παιχνίδι, όπως έχει η Μπορούσια Ντόρτμουντ π.χ. ή αν έχεις έναν «μεγάλο μπαμπούλα», δηλαδή έναν ποδοσφαιριστή που με την παρουσία του προκαλεί πονοκέφαλους σε όσους είναι υποχρεωμένοι να τον αντιμετωπίσουν. Αυτό τον ρόλο του «μεγάλου μπαμπούλα» στο ιταλικό πρωτάθλημα δεν τον έπαιξε κανείς καλύτερα από τον Ιμπρα τα τελευταία χρόνια. Μόνο που ο ρόλος αυτός είχε κάτι το περιοριστικό: ο Ιμπραΐμοβιτς τρόμαζε μόνο τους αντιπάλους που είχε τις Κυριακές. Μακριά από το Καμπιονάτο φόβιζε λιγότερο.
Αίμα
Τι είναι το ιταλικό πρωτάθλημα; Αυτό το τελευταίο, του καιρού μας, που δεν έχει πλέον σταρ, όπως συνέβαινε τη δεκαετία του '90 όταν σε επαρχιακές ομάδες σαν την Αταλάντα και την Μπρέσια έπαιζαν παίκτες σαν τον Κανίγια και τον Χάτζι, είναι ένα πρωτάθλημα που για να το κερδίσεις πρέπει να φτύσεις αίμα, ανοίγοντας κλειστές άμυνες σε όλο τον ορίζοντα της ιταλικής επαρχίας. Με την αύξηση των ιταλικών ομάδων της Serie A, αρχικά σε 18 και στη συνέχεια σε 20, το Καμπιονάτο από ένα πρωτάθλημα κλασικών αναμετρήσεων με επτά - οκτώ διεκδικητές (όπως ήταν τη δεκαετία του '90) μετατράπηκε σε έναν μαραθώνιο ανώμαλο δρόμο γεμάτο από χαμηλά εμπόδια. Αυτή τη στιγμή σε ολόκληρη την Ευρώπη είναι δύσκολο να βρεις έναν καλύτερο εκπορθητή που να ανοίγει κλειστές άμυνες από τον Σουηδό με το σέρβικο αίμα. Ο τύπος είναι ψηλός, αλλά και εξαιρετικός τεχνίτης. Αργός, αλλά μεγάλος μαχητής. Καλός στο ψηλό παιxνίδι, αλλά και ιδιοφυής. Παίκτης περιοχής, που όμως συνηθίζει να βγαίνει μακριά από αυτή και να ξεκινάει τις επιθέσεις σαν να πρόκειται για «δεκάρι». Κυρίως είναι τσαμπουκάς, εξωστρεφής, ασυμβίβαστος με την ήττα από χειρότερο αντίπαλο και ηγέτης. Ο κλασικός τύπος επιθετικού που τον χειρότερό του δεν τον λυπάται και μπορεί να τον καταστρέψει σε τρεις φάσεις, κάνοντας επίδειξη ανωτερότητας. Αλλά προσοχή: όλα αυτά ο Ζλάταν τα κάνει σε ματς μικρής αγωνιστικής έντασης, όπου δεν υπάρχει πολύ πρέσινγκ αλλά αντίπαλοι που περιμένουν και όπου η διαφορά του δυνατού από τον αδύνατο είναι εξαιρετικά εμφανής. Στην Ευρώπη όπου οι ομάδες του (οι διάφορες Μίλαν, Ιντερ, Γιούβε, Αγιαξ – ακόμα και η Μπαρτσελόνα) είχαν αντιπάλους λιγότερο του χεριού τους (μετά από ένα σημείο) η δική του προσφορά ήταν εξαιρετικά μικρότερη.
Τίτλο
Η Παρί θέλει το πρωτάθλημα Γαλλίας. Για να το κερδίσει, δηλαδή για να περάσει από διάφορες έδρες μικρομεσαίων ομάδων που την αντιμετωπίζουν ως φαβορί, χρειαζόταν τον Ζλάταν που έχει πάρει το πρωτάθλημα με όποιον σύλλογο έχει αγωνιστεί. Είναι δεδομένο ότι ο τύπος θα κάνει τη διαφορά στο γαλλικό πρωτάθλημα – γιατί αυτό έχει μάθει να κάνει στην Ιταλία. Τα χρήματα που οι Αραβες ξόδεψαν για αυτόν είναι βέβαια πάρα πολλά. Οταν όμως έχεις χάσει τον τίτλο από τη Μονπελιέ, δεν τα κοιτάς. Προσπαθείς απλά να αποφύγεις το να μη σου ξανατύχει τέτοια ξεφτίλα…
Μώραλης for president
Θα γίνει ο Γιάννης ο Μώραλης πρόεδρος στη Λίγκα; Δεν αποκλείεται. Η Λίγκα θέλει έναν καλό διαπραγματευτή με το Κράτος (ειδικά με το υπουργείο Οικονομικών). Κάποια στιγμή θα ξαναμιλήσει με τον ΟΠΑΠ και έχει ακόμα ανοιχτή τη διαπραγμάτευση με τη Νοva. Ο Μώραλης τα ξέρει καλά όλα αυτά, αφού ήταν μέλος όλων των επιτροπών που έχουν συσταθεί τελευταία: αν μη τι άλλο, δεν χρειάζεται ενημέρωση για τίποτα. Επίσης έχει κερδίσει πάρα πολλούς πόντους μεταξύ των υπολοίπων προέδρων έπειτα από την περσινή εμφάνισή του στη «Δίκη» του Θωμαΐδη, τότε που υπήρξε η ρήξη του επαγγελματικού ποδοσφαίρου με τον Γερουλάνο και το υπουργείο Πολιτισμού για τον αθλητικό νόμο. Ο Μώραλης είχε τρέψει σε φυγή τον Γερουλάνο, που είχε αρνηθεί να καθίσει απέναντί του στο πάνελ, και η επιθετική στάση του είχε αρέσει ακόμα και σε όσους δεν ήταν ποτέ στο ίδιο μπλοκ με τον Ολυμπιακό στη Λίγκα. Θεωρώ επίσης δεδομένο ότι ο Μώραλης θα ζητήσει ο ένας αντιπρόεδρος να προέρχεται από τον Παναθηναϊκό, αφού το ποδόσφαιρο για να επιβιώσει και να βγει από την εντατική στην οποία βρίσκεται, έχει ανάγκη από μεγάλες συναινέσεις: ο Μώραλης πίστευε πάντα ότι οι αθλητικές διαφορές πρέπει να λύνονται στα γήπεδα, αλλά όταν τα ματς τελειώνουν πρέπει οι ΠΑΕ να βρίσκουν όσα τους ενώνουν και όχι το αντίθετο.
Ενα μονο είναι το κακό για τον Γιάννη: η κατάρα που καταδιώκει τους προέδρους του οργάνου. Ο Πέτρος Κόκκαλης έφυγε από το ποδόσφαιρο, ακριβώς όπως και ο Θανόπουλος και ο Πατέρας, αλλά κι ο Τζίγκερ, που ανακάλυψε τη χαρά του πάρκινγκ. Ο Πηλαδάκης είδε την ομάδα του να υποβιβάζεται, ο Μαρινάκης βρέθηκε κατηγορούμενος, ο Παπουτσάκης ασθένησε. Η θέση μοιάζει λίγο γκαντέμικη…
Μαζεύονται
Θα πουληθούν και ο Μαλεζάς και ο Σαλπιγγίδης; Μάλλον ναι – ο πρώτος μάλιστα είναι πιθανότερο από τον δεύτερο να φύγει. Ο Δώνης βλέπει τον Κατσικά να πετάει στην προετοιμασία, έχει φέρει τον Κουμάλο, πιστεύει πολύ και τον Στάμου και θεωρεί ότι ένα ακόμα στόπερ το βρίσκεις με 50 -100 χιλιάρικα. Κι ο κόσμος; «Ο κόσμος», μου 'λεγε ένας από τους επιτελικούς του ΠΑΟΚ, «θα γκρινιάξει». «Αλλά για την γκρίνια αυτή έχουμε ένα καλό φάρμακο. Θα γίνουμε Αρης, αν δεν προσέξουμε, τους λέμε. Και κάπως μαζεύονται…».
Πηγή: Sportday
O Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς υπήρξε αυτά τα χρόνια ο Θεός του Καμπιονάτο, δηλαδή ο μακράν καλύτερος παίκτης του ιταλικού πρωταθλήματος στην εποχή της παρακμής του. Πότε παρακμάζει ένα πρωτάθλημα; Οταν για τις μεγάλες του ομάδες η κατάκτησή του είναι ό,τι πιο σημαντικό, αφού οι πιθανότητες που έχουν για να διακριθούν σοβαρά στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις γίνονται ολοένα και μικρότερες. Αυτό συμβαίνει αυτό τον καιρό με τις ιταλικές μεγάλες ομάδες: όλες γνωρίζουν ότι δεν συγκαταλέγονται μεταξύ των φαβορί για την κατάκτηση όχι του Τσάμπιονς Λιγκ αλλά ούτε καν του Γιουρόπα Λιγκ – και όλες έχουν ως πρώτο στόχο το πρωτάθλημα. Κι ο άνθρωπος που δίνει πρωταθλήματα λέγεται Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς.
Ρόστερ
Η Παρί έχασε πέρυσι το πρωτάθλημα Γαλλίας μολονότι είχε καλύτερη ομάδα και από τη Μονπελιέ και από τη Λιλ: εννοώ ότι είχε περισσότερες λύσεις και πιο μεγάλο ρόστερ. Ο βασικός λόγος που το έχασε είναι ότι δεν είχε στη σύνθεσή της πρωταθλητές – ο καλύτερός της παίκτης, ο αεράτος Νενέ, χάθηκε στα ματς μακριά από το Παρίσι. Για να κάνεις πρωταθλητισμό, θες πολλά: καλή άμυνα, έναν τουλάχιστον σκόρερ, δυνατή έδρα. Κυρίως όμως θες μια επίθεση που να βάζει πολλά γκολ και να σκοράρει κι αυτό το κατορθώνεις είτε αν έχεις ένα πολύ στιβαρό και οργανωμένο επιθετικό παιχνίδι, όπως έχει η Μπορούσια Ντόρτμουντ π.χ. ή αν έχεις έναν «μεγάλο μπαμπούλα», δηλαδή έναν ποδοσφαιριστή που με την παρουσία του προκαλεί πονοκέφαλους σε όσους είναι υποχρεωμένοι να τον αντιμετωπίσουν. Αυτό τον ρόλο του «μεγάλου μπαμπούλα» στο ιταλικό πρωτάθλημα δεν τον έπαιξε κανείς καλύτερα από τον Ιμπρα τα τελευταία χρόνια. Μόνο που ο ρόλος αυτός είχε κάτι το περιοριστικό: ο Ιμπραΐμοβιτς τρόμαζε μόνο τους αντιπάλους που είχε τις Κυριακές. Μακριά από το Καμπιονάτο φόβιζε λιγότερο.
Αίμα
Τι είναι το ιταλικό πρωτάθλημα; Αυτό το τελευταίο, του καιρού μας, που δεν έχει πλέον σταρ, όπως συνέβαινε τη δεκαετία του '90 όταν σε επαρχιακές ομάδες σαν την Αταλάντα και την Μπρέσια έπαιζαν παίκτες σαν τον Κανίγια και τον Χάτζι, είναι ένα πρωτάθλημα που για να το κερδίσεις πρέπει να φτύσεις αίμα, ανοίγοντας κλειστές άμυνες σε όλο τον ορίζοντα της ιταλικής επαρχίας. Με την αύξηση των ιταλικών ομάδων της Serie A, αρχικά σε 18 και στη συνέχεια σε 20, το Καμπιονάτο από ένα πρωτάθλημα κλασικών αναμετρήσεων με επτά - οκτώ διεκδικητές (όπως ήταν τη δεκαετία του '90) μετατράπηκε σε έναν μαραθώνιο ανώμαλο δρόμο γεμάτο από χαμηλά εμπόδια. Αυτή τη στιγμή σε ολόκληρη την Ευρώπη είναι δύσκολο να βρεις έναν καλύτερο εκπορθητή που να ανοίγει κλειστές άμυνες από τον Σουηδό με το σέρβικο αίμα. Ο τύπος είναι ψηλός, αλλά και εξαιρετικός τεχνίτης. Αργός, αλλά μεγάλος μαχητής. Καλός στο ψηλό παιxνίδι, αλλά και ιδιοφυής. Παίκτης περιοχής, που όμως συνηθίζει να βγαίνει μακριά από αυτή και να ξεκινάει τις επιθέσεις σαν να πρόκειται για «δεκάρι». Κυρίως είναι τσαμπουκάς, εξωστρεφής, ασυμβίβαστος με την ήττα από χειρότερο αντίπαλο και ηγέτης. Ο κλασικός τύπος επιθετικού που τον χειρότερό του δεν τον λυπάται και μπορεί να τον καταστρέψει σε τρεις φάσεις, κάνοντας επίδειξη ανωτερότητας. Αλλά προσοχή: όλα αυτά ο Ζλάταν τα κάνει σε ματς μικρής αγωνιστικής έντασης, όπου δεν υπάρχει πολύ πρέσινγκ αλλά αντίπαλοι που περιμένουν και όπου η διαφορά του δυνατού από τον αδύνατο είναι εξαιρετικά εμφανής. Στην Ευρώπη όπου οι ομάδες του (οι διάφορες Μίλαν, Ιντερ, Γιούβε, Αγιαξ – ακόμα και η Μπαρτσελόνα) είχαν αντιπάλους λιγότερο του χεριού τους (μετά από ένα σημείο) η δική του προσφορά ήταν εξαιρετικά μικρότερη.
Τίτλο
Η Παρί θέλει το πρωτάθλημα Γαλλίας. Για να το κερδίσει, δηλαδή για να περάσει από διάφορες έδρες μικρομεσαίων ομάδων που την αντιμετωπίζουν ως φαβορί, χρειαζόταν τον Ζλάταν που έχει πάρει το πρωτάθλημα με όποιον σύλλογο έχει αγωνιστεί. Είναι δεδομένο ότι ο τύπος θα κάνει τη διαφορά στο γαλλικό πρωτάθλημα – γιατί αυτό έχει μάθει να κάνει στην Ιταλία. Τα χρήματα που οι Αραβες ξόδεψαν για αυτόν είναι βέβαια πάρα πολλά. Οταν όμως έχεις χάσει τον τίτλο από τη Μονπελιέ, δεν τα κοιτάς. Προσπαθείς απλά να αποφύγεις το να μη σου ξανατύχει τέτοια ξεφτίλα…
Μώραλης for president
Θα γίνει ο Γιάννης ο Μώραλης πρόεδρος στη Λίγκα; Δεν αποκλείεται. Η Λίγκα θέλει έναν καλό διαπραγματευτή με το Κράτος (ειδικά με το υπουργείο Οικονομικών). Κάποια στιγμή θα ξαναμιλήσει με τον ΟΠΑΠ και έχει ακόμα ανοιχτή τη διαπραγμάτευση με τη Νοva. Ο Μώραλης τα ξέρει καλά όλα αυτά, αφού ήταν μέλος όλων των επιτροπών που έχουν συσταθεί τελευταία: αν μη τι άλλο, δεν χρειάζεται ενημέρωση για τίποτα. Επίσης έχει κερδίσει πάρα πολλούς πόντους μεταξύ των υπολοίπων προέδρων έπειτα από την περσινή εμφάνισή του στη «Δίκη» του Θωμαΐδη, τότε που υπήρξε η ρήξη του επαγγελματικού ποδοσφαίρου με τον Γερουλάνο και το υπουργείο Πολιτισμού για τον αθλητικό νόμο. Ο Μώραλης είχε τρέψει σε φυγή τον Γερουλάνο, που είχε αρνηθεί να καθίσει απέναντί του στο πάνελ, και η επιθετική στάση του είχε αρέσει ακόμα και σε όσους δεν ήταν ποτέ στο ίδιο μπλοκ με τον Ολυμπιακό στη Λίγκα. Θεωρώ επίσης δεδομένο ότι ο Μώραλης θα ζητήσει ο ένας αντιπρόεδρος να προέρχεται από τον Παναθηναϊκό, αφού το ποδόσφαιρο για να επιβιώσει και να βγει από την εντατική στην οποία βρίσκεται, έχει ανάγκη από μεγάλες συναινέσεις: ο Μώραλης πίστευε πάντα ότι οι αθλητικές διαφορές πρέπει να λύνονται στα γήπεδα, αλλά όταν τα ματς τελειώνουν πρέπει οι ΠΑΕ να βρίσκουν όσα τους ενώνουν και όχι το αντίθετο.
Ενα μονο είναι το κακό για τον Γιάννη: η κατάρα που καταδιώκει τους προέδρους του οργάνου. Ο Πέτρος Κόκκαλης έφυγε από το ποδόσφαιρο, ακριβώς όπως και ο Θανόπουλος και ο Πατέρας, αλλά κι ο Τζίγκερ, που ανακάλυψε τη χαρά του πάρκινγκ. Ο Πηλαδάκης είδε την ομάδα του να υποβιβάζεται, ο Μαρινάκης βρέθηκε κατηγορούμενος, ο Παπουτσάκης ασθένησε. Η θέση μοιάζει λίγο γκαντέμικη…
Μαζεύονται
Θα πουληθούν και ο Μαλεζάς και ο Σαλπιγγίδης; Μάλλον ναι – ο πρώτος μάλιστα είναι πιθανότερο από τον δεύτερο να φύγει. Ο Δώνης βλέπει τον Κατσικά να πετάει στην προετοιμασία, έχει φέρει τον Κουμάλο, πιστεύει πολύ και τον Στάμου και θεωρεί ότι ένα ακόμα στόπερ το βρίσκεις με 50 -100 χιλιάρικα. Κι ο κόσμος; «Ο κόσμος», μου 'λεγε ένας από τους επιτελικούς του ΠΑΟΚ, «θα γκρινιάξει». «Αλλά για την γκρίνια αυτή έχουμε ένα καλό φάρμακο. Θα γίνουμε Αρης, αν δεν προσέξουμε, τους λέμε. Και κάπως μαζεύονται…».
Πηγή: Sportday
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου