Η Ακρόπολη έχει γίνει συνώνυμο της Αθήνας. Το Λονδίνο είναι ταυτισμένο
με τον Τάμεση και το Μπιγκ Μπεν. Το Ρίο ντε Τζανέιρο με το άγαλμα του
Τζίζας Κράιστ. Η Νέα Υόρκη με το άγαλμα της Ελευθερίας.
Η Θεσσαλονίκη με τον Λευκό Πύργο. Το Ηράκλειο με τα Λιοντάρια. Να το πάμε ακόμα παραπέρα. Από την πόλη στο κράτος. Στην Αμερική π.χ. και τους ουρανοξύστες. Στη Σκωτία και τα Χάιλαντς. Στην Αίγυπτο και τις πυραμίδες. Στην Κίνα και στο Σινικό Τείχος. Ή και σε πρόσωπα. Στην Ινδία ο Γκάντι. Στην Αίγυπτο ο Νάσερ. Στη Γαλλία ο Μέγας Ναπολέων. Στις ΗΠΑ ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι. Στην πρώην ενιαία Γιουγκοσλαβία ο Τίτο. Εδώ σ' αυτή τη χώρα ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός που θα συμβόλιζε την Ελλάδα;
Από τους πολιτικούς ο Ελ. Βενιζέλος ή o Καραμανλής ή ο Παπανδρέου; Δεν νομίζω. Παίκτες έχουμε βγάλει και πολλούς και καλούς, αλλά με την Ελλάδα και ειδικά τη σύγχρονη δεν έχουν καμία σχέση. Ας μιλήσουμε λοιπόν για τα τελευταία τριάντα χρόνια. Τη δεκαετία της «Αλλαγής» του '80. Του εκσυχρονισμού τη δεκαετία του '90. Της κραιπάλης από το 2000 και μετά με χρηματιστήριο και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που διεκόπη βίαια με το μνημόνιο.
Καμιά σχέση η μια δεκαετία με την άλλη. Μια χώρα που άρχισε να λιγδώνει το άντερό της τη δεκαετία του '80 έφτασε στο απόλυτο ξεκωλιαριλίκι το 2000 κι εδώ και τρία χρόνια την έχει πάρει η κατηφόρα. Μπουσουλάει με τα τέσσερα και δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι με τίποτα. Σ' αυτές τις τρεις δεκαετίες έχουνε γίνει κι έχουνε αλλάξει τα πάντα. Πρωθυπουργοί έχουν έλθει κι έχουν παρέλθει. Κόμματα σαν το ΠΑΣΟΚ που θριάμβευσαν εισπράττουν τη χλεύη και την απαξίωση.
Οι μονοκομματικές κυβερνήσεις έχουν δώσει τη θέση τους σε κυβερνήσεις συνεργασίας. Οι πολιτικοί δεν τολμάνε να κυκλοφορήσουν στους δρόμους. Εχουν έρθει τα πάνω κάτω αλλά η Ελλάδα επί της ουσίας παραμένει η ίδια. Θέμα των ημερών όχι οι συνθήκες στις φυλακές. Οχι η εξαθλίωση, τα ναρκωτικά και τα νταραβέρια, αλλά η πισίνα στον Κορυδαλλό.
Και ποιος βγήκε να μιλήσει και να υπερασπιστεί το σωφρονιστικό σύστημα: Ο ένας και μοναδικός Αντώνης Αραβαντινός.
Αυτός που είχε πει τη μεγάλη κουβέντα: «Μόνο τανκ δεν υπάρχει στον Κορυδαλλό, επειδή δεν χωράει την πύλη για να μπει μέσα». Ολα έχουνε αλλάξει λοιπόν στην Ελλάδα. Οι συνθήκες, η οικονομία, τα πάντα. Ολοι είναι περαστικοί: Πρόεδροι της Δημοκρατίας, πρωθυπουργοί, υπουργοί, μεγαλοεπιχειρηματίες που ξέπεσαν. Μόνο ο Αραβαντινός είναι ακλόνητος. Εδώ και τριάντα χρόνια. Μπορεί το μούσι του πρασινοφρουρού να έχει ασπρίσει. Μπορεί το κόμμα του, το ΠΑΣΟΚ, να έχει ξεφτίσει. Ο Αραβαντινός όμως είναι εδώ. Ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει σαν δεύτερος Μέγας Αλέξανδρος. Κανείς δεν μπορεί να τον ακουμπήσει.
Ο Αραβαντινός συμβολίζει ολόκληρη την Ελλάδα. Είναι η επιτομή του συνδικαλιστή. Ο κλειδοκράτορας του Κορυδαλλού. Αυτός που έχει τους υπουργούς Δικαιοσύνης για κολατσιό. Είναι η ζωντανή απόδειξη, ό,τι κι αν γίνει σ' αυτόν τον τόπο, όσες τρόικες κι αν έλθουν, όσα μνημόνια κι αν επιβάλλουν, πως η Ελλάδα μένει πάντα η ίδια. Δεν πρόκειται ν' αλλάξει ποτέ. Αν την Αρχαία Ελλάδα τη συμβόλιζε ο Ερμής του Πραξιτέλους, τη σύγχρονη την εκφράζει ο Αντώνης Αραβαντινός. Αυτά.
Η ποδοσφαιρική ιστορία θα του αποδώσει αυτό ακριβώς που του αναλογεί
Ο νεκρός δεδικαίωται. Για τον Απόστολο Παπουτσάκη ο λόγος. Δεν τον ήξερα τον άνθρωπο, δεν είχα προσωπική άποψη. Γι' αυτό και δεν έκανα την παραμικρή αναφορά. Μπορώ να πω όμως ότι στα έξι τελευταία χρόνια που είχε τον Εργοτέλη δεν είχα γράψει ποτέ κάτι εναντίον του. Σε σχέση με πολλούς άλλους. Επειδή προφανώς ο άνθρωπος δεν είχε δώσει αφορμή. Κι αυτό είναι κάτι που -εξ αντικειμένου- του πιστώνεται.
Οτι είτε με πράξεις είτε με λόγια δεν είχε δώσει δικαιώματα. Οπως η γενικότερη συμπεριφορά του, που ήταν ευπρεπής και ευγενική. Δεν προσθέτουν λοιπόν τίποτα οι υπερβολές. Και ανακρίβειες μάλιστα. Οτι ο Παπουτσάκης δηλαδή πήρε τον Εργοτέλη από την αφάνεια και τον έφτασε σιγά σιγά στην Α' Εθνική. Ψεύδος. Ο Παπουτσάκης πήρε τον Εργοτέλη το 2008 όταν ήδη έπαιζε στην Α' Εθνική. Χωρίς αυτό βέβαια να μειώνει σε τίποτα την προσφορά του. Η ποδοσφαιρική ιστορία λοιπόν θα του αποδώσει αυτό ακριβώς που του αναλογεί. Ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο. Ο Εργοτέλης λοιπόν υπήρχε και πριν από τον Απόστολο Παπουτσάκη.
Και η ομάδα και τα φυσικά πρόσωπα που τον υπηρέτησαν. Η ΠΑΕ μάλιστα είχε εκδώσει σχετικό λεύκωμα. Με πάνω από 500 σελίδες και 500 φωτογραφίες. Χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αναφορά για τον Νίκο Τζώρτζογλου. Δεκαοχτώ χρόνια ήταν στον Εργοτέλη. Κι αυτός ήταν που υπήρχε στην ομάδα από τη Δ' Εθνική και την έφτασε στη Super League. Αυτά προς αποκατάσταση της αλήθειας.
Το «ανθρώπινο λάθος» στη γλώσσα των ατυχημάτων
ΠΑΝΤΑ όταν ταξιδεύω με δημόσιο μέσο, και ειδικά στην Ελλάδα, έχω ένα άγχος. Είτε για πλοίο πρόκειται είτε για τρένο είτε για λεωφορείο. Οι πιθανότητες να βρίσκεται η ζωή σου στα χέρια ενός μαλάκα είναι πολλές. Να προέρχεται από μεθύσι ή να είναι τρελαμένος επειδή έμαθε ότι του πηδιέται η γυναίκα. Ή απλά να είναι κακός επαγγελματίας. Αυτό που στη γλώσσα των ατυχημάτων προσδιορίζεται σαν «ανθρώπινο λάθος». Δεν είναι όμως μόνο αυτό.
Ενδέχεται να προκύπτουν και τεχνικά θέματα. Τις προάλλες είχε κατέβει στη Μύκονο ο Μπάμπης ο Κελμπακούρης ή γνωστός και ως Μπάμπης ο Αρσεναλ. Τα παρατήρησε σαν βετεράνος των λεωφορείων, συνάδελφος του Κόκκα και νυν και αεί Ανδρεοπαπανδρεϊκός: «Κώστα, είδα τα λάστιχα των λεωφορείων και τρόμαξα.
Ολα λιωμένα. Αν συμβεί κάτι, δεν μπορούν να φρενάρουν με τίποτα». Ολα αυτά με αφορμή την τούμπα του λεωφορείου στη Χίο, τους τρεις νεκρούς και τους πολύ περισσότερους τραυματίες. Χωρίς πράγματι να ξέρω αν επρόκειτο για ανθρώπινο λάθος, αν υπήρξε μηχανολογικό πρόβλημα ή οτιδήποτε άλλο τυχαίο και απρόβλεπτο. Μόνο την τούμπα και τα αποτελέσματά της.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποιος περίμενε ότι ο Νικόλας Πατέρας θα ήταν τόσο κουβαρντάς για να βάλει 10 χιλιάρικα στην «Παναθηναϊκή Συμμαχία»;
Εχει πολύ μεγάλη αξία η αλήθεια στον πολιτικό λόγο.
-Σιλβάνα Ράπτη.
Πηγή: Goal
Η Θεσσαλονίκη με τον Λευκό Πύργο. Το Ηράκλειο με τα Λιοντάρια. Να το πάμε ακόμα παραπέρα. Από την πόλη στο κράτος. Στην Αμερική π.χ. και τους ουρανοξύστες. Στη Σκωτία και τα Χάιλαντς. Στην Αίγυπτο και τις πυραμίδες. Στην Κίνα και στο Σινικό Τείχος. Ή και σε πρόσωπα. Στην Ινδία ο Γκάντι. Στην Αίγυπτο ο Νάσερ. Στη Γαλλία ο Μέγας Ναπολέων. Στις ΗΠΑ ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι. Στην πρώην ενιαία Γιουγκοσλαβία ο Τίτο. Εδώ σ' αυτή τη χώρα ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός που θα συμβόλιζε την Ελλάδα;
Από τους πολιτικούς ο Ελ. Βενιζέλος ή o Καραμανλής ή ο Παπανδρέου; Δεν νομίζω. Παίκτες έχουμε βγάλει και πολλούς και καλούς, αλλά με την Ελλάδα και ειδικά τη σύγχρονη δεν έχουν καμία σχέση. Ας μιλήσουμε λοιπόν για τα τελευταία τριάντα χρόνια. Τη δεκαετία της «Αλλαγής» του '80. Του εκσυχρονισμού τη δεκαετία του '90. Της κραιπάλης από το 2000 και μετά με χρηματιστήριο και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που διεκόπη βίαια με το μνημόνιο.
Καμιά σχέση η μια δεκαετία με την άλλη. Μια χώρα που άρχισε να λιγδώνει το άντερό της τη δεκαετία του '80 έφτασε στο απόλυτο ξεκωλιαριλίκι το 2000 κι εδώ και τρία χρόνια την έχει πάρει η κατηφόρα. Μπουσουλάει με τα τέσσερα και δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι με τίποτα. Σ' αυτές τις τρεις δεκαετίες έχουνε γίνει κι έχουνε αλλάξει τα πάντα. Πρωθυπουργοί έχουν έλθει κι έχουν παρέλθει. Κόμματα σαν το ΠΑΣΟΚ που θριάμβευσαν εισπράττουν τη χλεύη και την απαξίωση.
Οι μονοκομματικές κυβερνήσεις έχουν δώσει τη θέση τους σε κυβερνήσεις συνεργασίας. Οι πολιτικοί δεν τολμάνε να κυκλοφορήσουν στους δρόμους. Εχουν έρθει τα πάνω κάτω αλλά η Ελλάδα επί της ουσίας παραμένει η ίδια. Θέμα των ημερών όχι οι συνθήκες στις φυλακές. Οχι η εξαθλίωση, τα ναρκωτικά και τα νταραβέρια, αλλά η πισίνα στον Κορυδαλλό.
Και ποιος βγήκε να μιλήσει και να υπερασπιστεί το σωφρονιστικό σύστημα: Ο ένας και μοναδικός Αντώνης Αραβαντινός.
Αυτός που είχε πει τη μεγάλη κουβέντα: «Μόνο τανκ δεν υπάρχει στον Κορυδαλλό, επειδή δεν χωράει την πύλη για να μπει μέσα». Ολα έχουνε αλλάξει λοιπόν στην Ελλάδα. Οι συνθήκες, η οικονομία, τα πάντα. Ολοι είναι περαστικοί: Πρόεδροι της Δημοκρατίας, πρωθυπουργοί, υπουργοί, μεγαλοεπιχειρηματίες που ξέπεσαν. Μόνο ο Αραβαντινός είναι ακλόνητος. Εδώ και τριάντα χρόνια. Μπορεί το μούσι του πρασινοφρουρού να έχει ασπρίσει. Μπορεί το κόμμα του, το ΠΑΣΟΚ, να έχει ξεφτίσει. Ο Αραβαντινός όμως είναι εδώ. Ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει σαν δεύτερος Μέγας Αλέξανδρος. Κανείς δεν μπορεί να τον ακουμπήσει.
Ο Αραβαντινός συμβολίζει ολόκληρη την Ελλάδα. Είναι η επιτομή του συνδικαλιστή. Ο κλειδοκράτορας του Κορυδαλλού. Αυτός που έχει τους υπουργούς Δικαιοσύνης για κολατσιό. Είναι η ζωντανή απόδειξη, ό,τι κι αν γίνει σ' αυτόν τον τόπο, όσες τρόικες κι αν έλθουν, όσα μνημόνια κι αν επιβάλλουν, πως η Ελλάδα μένει πάντα η ίδια. Δεν πρόκειται ν' αλλάξει ποτέ. Αν την Αρχαία Ελλάδα τη συμβόλιζε ο Ερμής του Πραξιτέλους, τη σύγχρονη την εκφράζει ο Αντώνης Αραβαντινός. Αυτά.
Η ποδοσφαιρική ιστορία θα του αποδώσει αυτό ακριβώς που του αναλογεί
Ο νεκρός δεδικαίωται. Για τον Απόστολο Παπουτσάκη ο λόγος. Δεν τον ήξερα τον άνθρωπο, δεν είχα προσωπική άποψη. Γι' αυτό και δεν έκανα την παραμικρή αναφορά. Μπορώ να πω όμως ότι στα έξι τελευταία χρόνια που είχε τον Εργοτέλη δεν είχα γράψει ποτέ κάτι εναντίον του. Σε σχέση με πολλούς άλλους. Επειδή προφανώς ο άνθρωπος δεν είχε δώσει αφορμή. Κι αυτό είναι κάτι που -εξ αντικειμένου- του πιστώνεται.
Οτι είτε με πράξεις είτε με λόγια δεν είχε δώσει δικαιώματα. Οπως η γενικότερη συμπεριφορά του, που ήταν ευπρεπής και ευγενική. Δεν προσθέτουν λοιπόν τίποτα οι υπερβολές. Και ανακρίβειες μάλιστα. Οτι ο Παπουτσάκης δηλαδή πήρε τον Εργοτέλη από την αφάνεια και τον έφτασε σιγά σιγά στην Α' Εθνική. Ψεύδος. Ο Παπουτσάκης πήρε τον Εργοτέλη το 2008 όταν ήδη έπαιζε στην Α' Εθνική. Χωρίς αυτό βέβαια να μειώνει σε τίποτα την προσφορά του. Η ποδοσφαιρική ιστορία λοιπόν θα του αποδώσει αυτό ακριβώς που του αναλογεί. Ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο. Ο Εργοτέλης λοιπόν υπήρχε και πριν από τον Απόστολο Παπουτσάκη.
Και η ομάδα και τα φυσικά πρόσωπα που τον υπηρέτησαν. Η ΠΑΕ μάλιστα είχε εκδώσει σχετικό λεύκωμα. Με πάνω από 500 σελίδες και 500 φωτογραφίες. Χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αναφορά για τον Νίκο Τζώρτζογλου. Δεκαοχτώ χρόνια ήταν στον Εργοτέλη. Κι αυτός ήταν που υπήρχε στην ομάδα από τη Δ' Εθνική και την έφτασε στη Super League. Αυτά προς αποκατάσταση της αλήθειας.
Το «ανθρώπινο λάθος» στη γλώσσα των ατυχημάτων
ΠΑΝΤΑ όταν ταξιδεύω με δημόσιο μέσο, και ειδικά στην Ελλάδα, έχω ένα άγχος. Είτε για πλοίο πρόκειται είτε για τρένο είτε για λεωφορείο. Οι πιθανότητες να βρίσκεται η ζωή σου στα χέρια ενός μαλάκα είναι πολλές. Να προέρχεται από μεθύσι ή να είναι τρελαμένος επειδή έμαθε ότι του πηδιέται η γυναίκα. Ή απλά να είναι κακός επαγγελματίας. Αυτό που στη γλώσσα των ατυχημάτων προσδιορίζεται σαν «ανθρώπινο λάθος». Δεν είναι όμως μόνο αυτό.
Ενδέχεται να προκύπτουν και τεχνικά θέματα. Τις προάλλες είχε κατέβει στη Μύκονο ο Μπάμπης ο Κελμπακούρης ή γνωστός και ως Μπάμπης ο Αρσεναλ. Τα παρατήρησε σαν βετεράνος των λεωφορείων, συνάδελφος του Κόκκα και νυν και αεί Ανδρεοπαπανδρεϊκός: «Κώστα, είδα τα λάστιχα των λεωφορείων και τρόμαξα.
Ολα λιωμένα. Αν συμβεί κάτι, δεν μπορούν να φρενάρουν με τίποτα». Ολα αυτά με αφορμή την τούμπα του λεωφορείου στη Χίο, τους τρεις νεκρούς και τους πολύ περισσότερους τραυματίες. Χωρίς πράγματι να ξέρω αν επρόκειτο για ανθρώπινο λάθος, αν υπήρξε μηχανολογικό πρόβλημα ή οτιδήποτε άλλο τυχαίο και απρόβλεπτο. Μόνο την τούμπα και τα αποτελέσματά της.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποιος περίμενε ότι ο Νικόλας Πατέρας θα ήταν τόσο κουβαρντάς για να βάλει 10 χιλιάρικα στην «Παναθηναϊκή Συμμαχία»;
Εχει πολύ μεγάλη αξία η αλήθεια στον πολιτικό λόγο.
-Σιλβάνα Ράπτη.
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου