Και ιδιαίτερα τις δύο ευκαιρίες, του Γκέκα και του Σάλπι. Μιλάμε για
δύο ποδοσφαιριστές, που έχουν πετύχει τέρματα, που σήμαιναν πρόκριση
(άμεση ή έμμεση) για την εθνική μας. Και που ασφαλώς ήθελαν οι ίδιοι να
σκοράρουν στις φάσεις τους. Δεν χωρά αμφιβολία. Όμως εκ του
αποτελέσματος, ουδείς εκ των δύο τελείωσε την φάση όπως έπρεπε: ο Φάνης
από υπερβολική σιγουριά, και ο Δημήτρης, νομίζω, από υπερβολικό άγχος. Ο
πρώτος έχοντας την δυνατότητα ακόμη και να μπει με την μπάλλα στα
δίχτυα, ο δεύτερος σκύβοντας το κεφάλι και σουτάροντας στα «τυφλά» (δεν
κοιτά καν το τέρμα και τον γκολκίπερ), για να αποκρούσει ο Μπέγκοβιτς.
Δεν απαιτούμε βέβαια από τα δύο παιδιά να γίνουν Μέσσι και να την κάνουν
κομπολόι την μπάλλα, στα «τελειώματά» τους, αλλά επαναλαμβάνω. Είναι
δύο στιγμές, που κρίνουν προκρίσεις. Μακάρι να μην μας κοστίσουν.
Ήταν ένα ματς, στο οποίο δεν είχαμε την ανάπτυξη και το καθαρό μυαλό άλλων αγώνων, εξ ου και οι δύο από τις τρεις κλασσικές ευκαιρίες μας, ήταν από δώρο των αντιπάλων, και μία μόνο από εξαιρετική κάθετη. Βέβαια τα υπόλοιπα όπλα της ομάδας, στο ανασταλτικό κομμάτι, μας έβγαλαν και πάλι ασπροπρόσωπους και σε αναμέτρηση μάλιστα με αυξημένο βαθμό δυσκολίας. Στο β μέρος, όταν διορθώσαμε και την κακή κάλυψη του Μισίμοβιτς εκτός περιοχής (που για 45 λεπτά δεν υπήρχε ουσιαστικά), σβήσαμε τα φώτα στους Βόσνιους.
Και προχωράμε. Επειδή άκουσα και διάφορες «παπάρες» (και συγχωρέστε μου την έκφραση), του τύπου, «ματς που δεν κερδίζεις, καλύτερα να μην το χάνεις» κλπ, να πω και εγώ την δική μου: πράγματι η μπάλλα τιμωρεί, και εφόσον την γλυτώσεις, λες «πάλι καλά». Όμως ο κανόνας αυτός, σε προκριματική φάση, ισχύει κυρίως για τα εκτός έδρας ματς. Στο σπίτι σου, «δαγκώνεις τον αντίπαλο» και κάθε χαμένος βαθμός κοστίζει. Διότι τώρα, αντί να είμαστε πρώτοι και «αφεντικά», συνέβησαν δύο άλλα πράγματα. 1ον, ξεχνάς την ισοβαθμία με την Βοσνία, γιατί δεν θα έχεις ποτέ το απαραίτητο γκολ-αβερεϊτζ (στις διοργανώσεις ΦΙΦΑ μετρά συνολική διαφορά τερμάτων και η συνολική επίθεση, και όχι ανάμεσα στις ομάδες). Άρα ψάχνεις έναν πόντο παραπάνω, είτε με δικό τους στραβοπάτημα (που δεν το βλέπω, με τις υπόλοιπες «ομαδάρες» του ομίλου), είτε να τους κερδίσεις στο Σεράγιεβο (καλώς ήρθατε στην «κόλαση»). 2ον, μπήκαν στο παιχνίδι οι Σλοβάκοι, που ισοβαθμούν μαζί με εμάς και τους Βόσνιους. Δυστυχώς τους βρίσκεις μπροστά σου «τώρα» και όχι αργότερα. «Γκαζωμένους» (άλλη λέξη χρησιμοποιούμε κανονικά, αλλά θα μας κλείσουν το site) και όχι ίσως έχοντας μείνει πάλι πίσω στην κούρσα (κάτι που μπορεί να συμβεί). Και την Τρίτη πρέπει, αν όχι να τους κερδίσεις, τουλάχιστον να μην χάσεις (μένοντας όμως και άλλο πίσω από τους Βόσνιους που θα προσθέσουν ένα τριποντάκι ακόμη με τους Λιθουανούς). Και το ιδανικό ήταν να γίνει η μάχη της πρόκρισης, από την αρχή, ξεκάθαρα κούρσα για δύο (και από το βράδυ της Παρασκευής είμαστε τρίτοι στην βαθμολογία, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε).
ΥΓ1 Μην παρεξηγηθώ, δεν σταυρώνω επ ουδενί τα δύο παιδιά. Δυστυχώς όμως, και στο ποδόσφαιρο, υπάρχουν κάποια «πρέπει». Και το γκολ στις δύο αυτές φάσεις, είναι από αυτά τα «πρέπει».
ΥΓ2 Το «τυχερό άστρο» του Φερνάντο, έχασε λίγο την λάμψη του στο Καραϊσκάκη: και τα δοκάρια μας σταμάτησαν, και τον Μαλεζά χάσαμε, μετά την κακοδαιμονία με τους υπόλοιπους τραυματίες. Είναι μια δοκιμασία και αυτή.
ΥΓ3 Τεράστιο ευχαριστώ και αναγνώριση στον Γιώργο Καραγκούνη, για τις 121 συμμετοχές. Δίκαιο το χειροκρότημα. Όμως φοβάμαι, ότι δεν ήταν ακόμη έτοιμος, και πως από την μεγάλη του δίψα και θέληση, δεν πρόσφερε, όσα ίσως να παίρναμε με κάποιον άλλο παίκτη. Θα έχει μια «δεύτερη ευκαιρία» στην Μπρατισλάβα.
ΥΓ4 Ξέρω, ότι ο Σάντος έχει δεδομένη αντίληψη για την αξία των διεθνών. Και αποφασίζει βάση αυτής της αξιολόγησης, που έχει κάνει. Υπάρχουν όμως στιγμές στο ποδόσφαιρο, που πρέπει να υπολογίζεις και την ρέντα ή το «άστρο», που διαθέτει, έστω και περιστασιακά ένας παίκτης. Ιδιαίτερα αν μιλάμε για επιθετικούς. Και ο Μήτρογλου με τον Αθανασιάδη, αυτή την εποχή, βάζουν γκολ, ακόμη και με την ματιά τους…Αξίζε ένα ρίσκο παραπάνω θέλω να πιστεύω.
Πηγή: pamesports.gr
Ήταν ένα ματς, στο οποίο δεν είχαμε την ανάπτυξη και το καθαρό μυαλό άλλων αγώνων, εξ ου και οι δύο από τις τρεις κλασσικές ευκαιρίες μας, ήταν από δώρο των αντιπάλων, και μία μόνο από εξαιρετική κάθετη. Βέβαια τα υπόλοιπα όπλα της ομάδας, στο ανασταλτικό κομμάτι, μας έβγαλαν και πάλι ασπροπρόσωπους και σε αναμέτρηση μάλιστα με αυξημένο βαθμό δυσκολίας. Στο β μέρος, όταν διορθώσαμε και την κακή κάλυψη του Μισίμοβιτς εκτός περιοχής (που για 45 λεπτά δεν υπήρχε ουσιαστικά), σβήσαμε τα φώτα στους Βόσνιους.
Και προχωράμε. Επειδή άκουσα και διάφορες «παπάρες» (και συγχωρέστε μου την έκφραση), του τύπου, «ματς που δεν κερδίζεις, καλύτερα να μην το χάνεις» κλπ, να πω και εγώ την δική μου: πράγματι η μπάλλα τιμωρεί, και εφόσον την γλυτώσεις, λες «πάλι καλά». Όμως ο κανόνας αυτός, σε προκριματική φάση, ισχύει κυρίως για τα εκτός έδρας ματς. Στο σπίτι σου, «δαγκώνεις τον αντίπαλο» και κάθε χαμένος βαθμός κοστίζει. Διότι τώρα, αντί να είμαστε πρώτοι και «αφεντικά», συνέβησαν δύο άλλα πράγματα. 1ον, ξεχνάς την ισοβαθμία με την Βοσνία, γιατί δεν θα έχεις ποτέ το απαραίτητο γκολ-αβερεϊτζ (στις διοργανώσεις ΦΙΦΑ μετρά συνολική διαφορά τερμάτων και η συνολική επίθεση, και όχι ανάμεσα στις ομάδες). Άρα ψάχνεις έναν πόντο παραπάνω, είτε με δικό τους στραβοπάτημα (που δεν το βλέπω, με τις υπόλοιπες «ομαδάρες» του ομίλου), είτε να τους κερδίσεις στο Σεράγιεβο (καλώς ήρθατε στην «κόλαση»). 2ον, μπήκαν στο παιχνίδι οι Σλοβάκοι, που ισοβαθμούν μαζί με εμάς και τους Βόσνιους. Δυστυχώς τους βρίσκεις μπροστά σου «τώρα» και όχι αργότερα. «Γκαζωμένους» (άλλη λέξη χρησιμοποιούμε κανονικά, αλλά θα μας κλείσουν το site) και όχι ίσως έχοντας μείνει πάλι πίσω στην κούρσα (κάτι που μπορεί να συμβεί). Και την Τρίτη πρέπει, αν όχι να τους κερδίσεις, τουλάχιστον να μην χάσεις (μένοντας όμως και άλλο πίσω από τους Βόσνιους που θα προσθέσουν ένα τριποντάκι ακόμη με τους Λιθουανούς). Και το ιδανικό ήταν να γίνει η μάχη της πρόκρισης, από την αρχή, ξεκάθαρα κούρσα για δύο (και από το βράδυ της Παρασκευής είμαστε τρίτοι στην βαθμολογία, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε).
ΥΓ1 Μην παρεξηγηθώ, δεν σταυρώνω επ ουδενί τα δύο παιδιά. Δυστυχώς όμως, και στο ποδόσφαιρο, υπάρχουν κάποια «πρέπει». Και το γκολ στις δύο αυτές φάσεις, είναι από αυτά τα «πρέπει».
ΥΓ2 Το «τυχερό άστρο» του Φερνάντο, έχασε λίγο την λάμψη του στο Καραϊσκάκη: και τα δοκάρια μας σταμάτησαν, και τον Μαλεζά χάσαμε, μετά την κακοδαιμονία με τους υπόλοιπους τραυματίες. Είναι μια δοκιμασία και αυτή.
ΥΓ3 Τεράστιο ευχαριστώ και αναγνώριση στον Γιώργο Καραγκούνη, για τις 121 συμμετοχές. Δίκαιο το χειροκρότημα. Όμως φοβάμαι, ότι δεν ήταν ακόμη έτοιμος, και πως από την μεγάλη του δίψα και θέληση, δεν πρόσφερε, όσα ίσως να παίρναμε με κάποιον άλλο παίκτη. Θα έχει μια «δεύτερη ευκαιρία» στην Μπρατισλάβα.
ΥΓ4 Ξέρω, ότι ο Σάντος έχει δεδομένη αντίληψη για την αξία των διεθνών. Και αποφασίζει βάση αυτής της αξιολόγησης, που έχει κάνει. Υπάρχουν όμως στιγμές στο ποδόσφαιρο, που πρέπει να υπολογίζεις και την ρέντα ή το «άστρο», που διαθέτει, έστω και περιστασιακά ένας παίκτης. Ιδιαίτερα αν μιλάμε για επιθετικούς. Και ο Μήτρογλου με τον Αθανασιάδη, αυτή την εποχή, βάζουν γκολ, ακόμη και με την ματιά τους…Αξίζε ένα ρίσκο παραπάνω θέλω να πιστεύω.
Πηγή: pamesports.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου