Ο Βασίλης Σαμπράκος καταγράφει στο blog του τις σκέψεις που έκανε
φεύγοντας από το γραφείο του πρώην προέδρου της ΕΠΟ, Σοφοκλή Πιλάβιου.
Στο πρωτάθλημα μιας άλλης χώρας, κανονικής, θα ήταν αδιανόητο να μην
έχει παραπεμφθεί για τιμωρία ένας διαιτητής με τόσα και τόσο σοβαρά λάθη
σε ένα "Ολυμπιακός - ΑΕΚ" μεγέθους ντέρμπι. Σε ένα κανονικό πρωτάθλημα,
θα είχε παραπεμφθεί και θα είχε τιμωρηθεί. Παραδειγματικά. Στο
πρωτάθλημα μιας κανονικής χώρας αποκλείεται η ομάδα που τόλμησε να
διαμαρτυρηθεί με κόσμιο τρόπο να καλούνταν σε απολογία την ώρα που ο
κακός διαιτητής θα παρέμενε ατιμώρητος.
Στο ποδόσφαιρο μιας κανονικής χώρας ο πρόεδρος της ομοσπονδίας δεν θα είχε πολλάκις απειληθεί για τη ζωή του. Δεν θα έφτανε να δηλώνει ότι σταμάτησε να κυνηγά, όπως και όσο κυνήγησε, τα "στημένα" επειδή φοβήθηκε για τη ζωή του. Δεν θα έφτανε να δηλώνει εμμέσως πλην σαφώς ότι δεν ήταν δεύτερη φορά υποψήφιος επειδή αρνήθηκε να γίνει μέλος κάποιου κυκλώματος. Δεν θα υπαινισσόταν ότι όλο αυτό του περασμένου καλοκαιριού με τις κασέτες και τις διώξεις ήταν "ένα έξυπνο παιχνίδι".
Σε ένα από τα γράμματά του προς τον πρώην πρόεδρο της ΕΠΟ ο Ντέκλαν Χιλ, ο πιο γνωστός δημοσιογράφος - ερευνητής των "στημένων" ποδοσφαιρικών αγώνων παγκοσμίως, του έγραψε ότι όσα έχει δει σε αυτό το ποδοσφαιρικό έδαφος, το ελληνικό, δεν τα έχει συναντήσει σε κανένα άλλο σημείο του πλανήτη. Σκεφθείτε, το γράφει ένας τύπος που έχει ερευνήσει τη διαφθορά στο ποδόσφαιρο στα πιο επικίνδυνα σημεία του πλανήτη.
Ολη αυτή η συζήτηση που έκανα με τον Σοφοκλή Πιλάβιο, σε συνέχεια των όσων ακούω, βλέπω, αντιλαμβάνομαι στη διάρκεια περίπου 20 ετών δημοσιογραφίας, με άφησε πλήρως απογοητευμένο. Οχι επειδή τώρα διαπίστωσα ή διαπιστώνω ότι δεν ζούμε σε κανονική χώρα, αλλά επειδή συνειδητοποιώ, όπως κι εσείς, ότι δεν έχουμε διάθεση να αλλάξουμε ούτε τώρα, που νομίζουμε ότι πιάσαμε ή πιάνουμε πάτο.
Πήγα στο γραφείο του Σοφοκλή Πιλάβιου με τον φόβο ότι θα επιβεβαιώσω όσα καταλάβαινα ή και ψυχανεμιζόμουν ότι συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο. Εφυγα με τη βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται τίποτα να αλλάξει, επειδή κανείς από αυτούς που λαμβάνουν τις αποφάσεις δεν θέλει να αλλάξει και επειδή όλοι εμείς, που παρακολουθούμε το παιχνίδι, δεν έχουμε καμιά διάθεση να ασχοληθούμε ενεργά για να απαιτήσουμε συντονισμένα αυτό να αλλάξει.
Στην υπόθεση του ποδοσφαίρου, που σήμερα φυτοζωεί, ισχύει το ίδιο της υπόθεσης του κράτους: Ακόμη και αν χάριζε κάποιος αύριο σε όλες τις ομάδες όλα τους τα χρέη, ακόμη και αν διέγραφε κανείς οριστικά όλο το χρέος που μπορεί να έχει προς τους πιστωτές του ολόκληρο το - επαγγελματικό και ερασιτεχνικό - ελληνικό ποδόσφαιρο, σε δυο τρία χρόνια θα βρισκόμασταν στην ίδια κατάσταση. Διότι θα μέναμε με την ίδια νοοτροπία, τα ίδια μυαλά, τα ίδια κίνητρα, τον ίδιο πολιτισμό, τα ίδια μούτρα.
πηγή: gazzetta.gr
Στο ποδόσφαιρο μιας κανονικής χώρας ο πρόεδρος της ομοσπονδίας δεν θα είχε πολλάκις απειληθεί για τη ζωή του. Δεν θα έφτανε να δηλώνει ότι σταμάτησε να κυνηγά, όπως και όσο κυνήγησε, τα "στημένα" επειδή φοβήθηκε για τη ζωή του. Δεν θα έφτανε να δηλώνει εμμέσως πλην σαφώς ότι δεν ήταν δεύτερη φορά υποψήφιος επειδή αρνήθηκε να γίνει μέλος κάποιου κυκλώματος. Δεν θα υπαινισσόταν ότι όλο αυτό του περασμένου καλοκαιριού με τις κασέτες και τις διώξεις ήταν "ένα έξυπνο παιχνίδι".
Σε ένα από τα γράμματά του προς τον πρώην πρόεδρο της ΕΠΟ ο Ντέκλαν Χιλ, ο πιο γνωστός δημοσιογράφος - ερευνητής των "στημένων" ποδοσφαιρικών αγώνων παγκοσμίως, του έγραψε ότι όσα έχει δει σε αυτό το ποδοσφαιρικό έδαφος, το ελληνικό, δεν τα έχει συναντήσει σε κανένα άλλο σημείο του πλανήτη. Σκεφθείτε, το γράφει ένας τύπος που έχει ερευνήσει τη διαφθορά στο ποδόσφαιρο στα πιο επικίνδυνα σημεία του πλανήτη.
Ολη αυτή η συζήτηση που έκανα με τον Σοφοκλή Πιλάβιο, σε συνέχεια των όσων ακούω, βλέπω, αντιλαμβάνομαι στη διάρκεια περίπου 20 ετών δημοσιογραφίας, με άφησε πλήρως απογοητευμένο. Οχι επειδή τώρα διαπίστωσα ή διαπιστώνω ότι δεν ζούμε σε κανονική χώρα, αλλά επειδή συνειδητοποιώ, όπως κι εσείς, ότι δεν έχουμε διάθεση να αλλάξουμε ούτε τώρα, που νομίζουμε ότι πιάσαμε ή πιάνουμε πάτο.
Πήγα στο γραφείο του Σοφοκλή Πιλάβιου με τον φόβο ότι θα επιβεβαιώσω όσα καταλάβαινα ή και ψυχανεμιζόμουν ότι συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο. Εφυγα με τη βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται τίποτα να αλλάξει, επειδή κανείς από αυτούς που λαμβάνουν τις αποφάσεις δεν θέλει να αλλάξει και επειδή όλοι εμείς, που παρακολουθούμε το παιχνίδι, δεν έχουμε καμιά διάθεση να ασχοληθούμε ενεργά για να απαιτήσουμε συντονισμένα αυτό να αλλάξει.
Στην υπόθεση του ποδοσφαίρου, που σήμερα φυτοζωεί, ισχύει το ίδιο της υπόθεσης του κράτους: Ακόμη και αν χάριζε κάποιος αύριο σε όλες τις ομάδες όλα τους τα χρέη, ακόμη και αν διέγραφε κανείς οριστικά όλο το χρέος που μπορεί να έχει προς τους πιστωτές του ολόκληρο το - επαγγελματικό και ερασιτεχνικό - ελληνικό ποδόσφαιρο, σε δυο τρία χρόνια θα βρισκόμασταν στην ίδια κατάσταση. Διότι θα μέναμε με την ίδια νοοτροπία, τα ίδια μυαλά, τα ίδια κίνητρα, τον ίδιο πολιτισμό, τα ίδια μούτρα.
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου