Ο Θανάσης Ασπρούλιας και ο Σπύρος Καβαλιεράτος αναφέρονται στη νίκη του Παναθηναϊκού επί της Μάλαγα και βάζουν τα πράγματα σε μία συγκεκριμένη διάσταση.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ
Η χαρά στη σωστή διάστασή της
Πριν γίνει οποιαδήποτε ανάλυση μετά από ένα παιχνίδι, θα πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο στο μυαλό μας τον ..στόχο! Είναι η νίκη; Είναι το καλό μπάσκετ; Είναι και τα δύο; Ο ρεαλισμός παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στον σχηματισμό της άποψης. Ο Παναθηναϊκός σπουδαίο μπάσκετ δεν παίζει. Φαντάζομαι ότι στο συμπέρασμα αυτό συμφωνούμε όλοι. Από την άλλη πλευρά όμως, κερδίζει.
Κι εν τέλει (κατ'εμέ) τουλάχιστον αυτό είναι το πιο σημαντικό. Αποτελείται από δώδεκα παίκτες που έχουν αισθανθεί ότι το αποτέλεσμα έρχεται μόνο μέσα από σκληρή μάχη και δίνουν όλον τον εαυτό τους στο παρκέ. Εχουν δημιουργήσει ένα περιβάλλον, που αν δεν υπήρχε η βαριά ιστορία, αυτή που έτσι κι αλλιώς ανεβάζει τον πήχη στα υψηλότερα επίπεδα, θα ήταν ζηλευτό από ολόκληρη την Ευρώπη. Ο προπονητής είναι εργάτης, παλεύει σκληρά. Οι παίκτες, γνωρίζοντας ποια φανέλα φορούν, τον ακολουθούν. Ο κόσμος, σε ένα ρεσιτάλ αφοσίωσης, δεν τους έχει αφήσει ποτέ απροστάτευτους. Τι άλλο χρειάζεται μία ομάδα;
Αν δεν υπήρχε η αξίωση από μία μεγάλη μερίδα του κόσμου για το .7ο φέτος κι από τη διοίκηση η δημιουργία μίας μεγαλύτερης (της ρεαλιστικής) εικόνας, τότε το σκηνικό θα ήταν απολαυστικό. Με λίγα λόγια, ακόμα και με τη Μάλαγα αποδείχτηκε ότι ο Παναθηναϊκός δεν παίζει σπουδαίο μπάσκετ και η ιδέα και μόνο της συμμετοχής στη Φάιναλ Φορ, θα είναι μία πολύ μεγάλη υπέρβαση. Αποδείχτηκε παράλληλα όμως, ότι αυτή η ομάδα είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει. Και σίγουρα, έχω αρχίσει να πείθω τον εαυτό μου, ότι στον αθλητισμό οι φανέλες είναι ζωντανοί οργανισμοί. Τη Μάλαγα, στο ΟΑΚΑ, την κέρδισε η φανέλα και η μισητή συνήθεια τω περισσότερων που έχουν επισκεφθεί το ΟΑΚΑ στο παρελθόν, να χάνουν.
Μία χαρά το γράφει και ο Καβαλιεράτος πιο κάτω. Τη στιγμή που ο Διαμαντίδης αποχωρεί υποβασταζόμενος και σκίζει τη φανέλα του, ελάχιστοι είναι αυτοί που περιμένουν τέτοια αντίδραση. Κι όμως. Εκείνη τη στιγμή σαν κάτι να άλλαξε. Σα κάποιος να γύρισε το κουμπί. Ο Ούκιτς πήρε τη μπάλα στα χέρια του κι έκανε σωστά αυτά που δεν έκανε πριν (αλλά και μετά, προς το τέλος). Ο Γκιστ έχοντας διπλό κίνητρο και τεράστια μάλιστα, ευστόχησε σε δυο τρίποντα, ο Μασιούλις σε άλλο ένα, οι Ισπανοί πιστεύοντας ότι έχουν το πάνω χέρι χαλάρωσαν κι έτσι ήρθε το σερί που ουσιαστικά έδωσε τη νίκη στους πράσινους. Ακόμα και τότε όμως, ο Παναθηναϊκός, αντί να απολαύσει την αντίδρασή του, μέσα σε πέντε λεπτά, έκανε remake αυτού που παρακολουθούμε επί σχεδόν πέντε μήνες. Μία ομάδα δηλαδή, που εντός έδρας, χτίζει διαφορές για να επιτρέψει στον αντίπαλο να τις ανατρέπει. Εχει γίνει σε όλα τα εντός έδρας ματς. Εγινε και κόντρα στη Μάλαγα. Η δεύτερη φορά μάλιστα χρειάστηκε μόλις 2-3 αγωνιστικά λεπτά. Κάτι δεν πάει καλά και είναι δεδομένο.
Αλλά με τόσα προβλήματα ο Παναθηναϊκός με τραυματισμούς, δεν γίνεται να τύχει της αυστηρότερης κριτικής. Θα ήταν άδικο. Διαφωνώ με πολλά πράγματα που ο κόσμος θεωρεί δεδομένα και τα αποθεώνει. Οπως: Ο Μπανκς σε άλλες εποχές δε θα περνούσε ούτε έξω από το ΟΑΚΑ και παρά τους δώδεκα πόντους του χθες, όποοις έχει δει προσεκτικά το ματς, διαπιστώνει χωρίς ιδιαίτερο κόπο ότι (όπως ακριβώς έγινε με την Ζαλγκίρις) με την παρουσία του στο παρκέ, οι Ισπανοί γυρίζουν το ματς. Θα το αναφέρω ξανά. Δεν είναι κακός παίκτης. Δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση ο τύπος του παίκτη που θα μπορούσε να έχει θέσει σε μία ομάδα υψηλού επιπέδου, διότι τα σκαμπανεβάσματα του είναι τόσο έντονα κι διακριτά (προϊόν της έλλειψης συγκέντρωσης και του ενθουσιώδους χαρακτήρα του).
Ο Καπόνο μπορεί να γίνει μεγάλο σταρ κι έχει τη στόφα του σταρ. Κάτι που λείπει από το ελληνικό μπάσκετ. Ο Καπόνο όμως, δεν είναι αξιοθέατο για να αποθεώνουμε μόνο και μόνο επειδή βρίσκεται στο παρκέ, ούτε να περιμένει ο κόσμος από αυτόν να βάλει. "3-4 τρίποντα" (όπως ακούγεται στα καφενεία). "και σιγά μη χάσουμε". Υπάρχει κι αντίπαλος αν θυμάστε. Ο οποίος παίζει για να κερδίσει. Ο Καπόνο για να προσφέρει χρειάζεται να λειτουργήσει για αυτόν ολόκληρη η ομάδα. Να τηρηθούν οι αποστάσεις, να γίνουν σωστά πικ εν ρολ, σωστές κινήσεις μακριά από τη μπάλα, να ακουμπήσει το τόπι στο λόου ποστ, ώστε η άμυνα να τρέχει και να μην φτάνει. Και στη δεδομένη στιγμή (όταν οποιαδήποτε άμυνα μετά από σωστή κίνηση της επίθεση του αντιπάλου) που θα έχει χάσει τη συγκέντρωσή της, να πάει η μπάλα στον Καπόνο για ένα ξεμαρκάριστο σουτ.
Είναι πολύ ενθαρρυντικό που ο Αμερικάνος έχει πει και στο κομμάτι της δημιουργίας, αλλά το πολύ και το καθόλου είναι πάντα υπερβολικό. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να αποζητά τη δημιουργία του Καπόνο, όχι όμως να στηρίζεται πάνω σε αυτή. Είναι δεδομένο και το καταλαβαίνει ακόμα και ο πιο "αγύμναστος" στην ανάγνωση ενός ματς, ότι ο Καπόνο με τον Σόφο ταιριάζουν και η παρουσία του ενός, βοηθά το έργο του άλλου. Αλλά πόσο εφικτό είναι να συνυπάρχουν;
Ο Γκιστ έχει κάνει μεγάλο παιχνίδι κόντρα στη πρώην ομάδα του. Και το περίμενε σαν τρελός. Το ήθελε. Φάνηκε. Επειδή όμως κι αυτό είναι ένα παιδί με ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση, πρέπει να είναι έτοιμος να καταλάβει ότι ο ρόλος του δεν τελείωσε την Πέμπτη στο ΟΑΚΑ. Πάει αυτό και πρέπει να επικεντρωθεί στο επόμενο. Πολύ δύσκολα ο Παναθηναϊκός θα κερδίσει ματς με δύο σερί τρίποντα του Γκιστ, ο οποίος στην άμυνα χρειάζεται ακόμα δουλειά για να καταλάβει τις περιστροφές.
Οσο για τον Ούκιτς; Η κουβέντα είναι μεγάλη. Το γεγονός πως όταν ανοίγει το παιχνίδι μπορεί να είναι από τους καλύτερους παίκτες της ομάδας του και στο πέντε εναντίον πέντε χάνει τη δύναμη του, είναι ενδεικτικό και χαρακτηριστικό. Το θέμα όμως ποιο είναι; Φταίει ο παίκτης που δεν μπορεί; Η ο προπονητής που του ζητάει να κάνει πράγματα τα οποία δεν έχει; Η κότα έκανε το αυγό, ή το αυγό την κότα;
Εν κατακλείδι ο Παναθηναϊκός για ακόμα μία φορά έδειξε σπουδαίο χαρακτήρα από τη στιγμή που αποχώρησε ο Διαμαντίδης και αυτές οι καταστάσεις είναι που δημιουργούν τους όμορφους μύθους γύρω από αθλητικά κατορθώματα. Από την άλλη πλευρά, ο κόσμος πρέπει να αντιληφθεί ότι η φετινή Ευρωλίγκα είναι δύσκολη, πολύ δύσκολη και ο πήχης πρέπει να παραμένει χαμηλά, έτσι ώστε να απολαύσει στη σωστή διάστασή της κάθε νίκη που έρχεται. Διότι όπως έχετε αντιληφθεί δεδομένο για την φετινή ομάδα των πράσινων δεν μπορεί να θεωρηθεί τίποτα.
ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ
Η λογική του παραλόγου
Αλήθεια, την ώρα που ο Δημήτρης Διαμαντίδης έφευγε υποβασταζόμενος από το παρκέ του ΟΑΚΑ, πόσοι πίστευαν ότι ο Παναθηναϊκός θα αντέξει και πάλι δίχως τον αρχηγό του; Μάλλον λίγοι κι αυτοί στηριζόμενοι όχι σε μπασκετικά επιχειρήματα, αλλά στην... παράδοση που έχουν οι πράσινοι να αντιδρούν σωστά όταν κατά της διάρκεια μιας αναμέτρησης ο Διαμαντίδης αποχωρεί τραυματίας. Ο Παναθηναϊκός νίκησε στον 4ο τελικό της σεζόν 2010-11, νίκησε στο πρόσφατο ματς με την Ζαλγκίρις, τα κατάφερε και κόντρα στην Μάλαγα...
Τίποτα φυσικά δεν είναι τυχαίο. Από τη μία ο αντίπαλος άθελά του χαλαρώνει βλέποντας τον καλύτερο παίκτη της άλλης ομάδας να τίθεται νοκ άουτ. Συνάμα, όσοι μένουν στο παρκέ από τον Παναθηναϊκό βγαίνουν μπροστά και αναλαμβάνουν την ευθύνη τους. Κάπως έτσι, οι πράσινοι βρέθηκαν στο +9 σε ένα σημείο που έπαιζαν με την πλάτη στον τοίχο. Κι αν έχαναν από την Μάλαγα στο ΟΑΚΑ, οι πιθανότητες πρόκρισης στα πλέι οφ της Ευρωλίγκα θα ελαχιστοποιούνταν...
Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, αποδείχθηκε πολύ σκληρός για να πεθάνει, με τον Γκιστ και τον Μπανκς να βγαίνουν μπροστά και να δίνουν τις πολύτιμες λύσεις. Μόνο ο Ούκιτς κόντεψε να να χαλάσει την προσπάθεια των συμπαικτών του, με τα λάθη, τα άστοχα σουτ και τις δύο χαμένες βολές στο κρίσιμο σημείο. Ευτυχώς για τους γηπεδούχους οι διαιτητές έδωσαν τζάμπολ στη διεκδίκηση της μπάλας, η κατοχή έμεινε στον Παναθηναϊκό και δεν είχε την ευκαιρία η Μάλαγα. Ο Σιμόν - ευτυχώς που ο Ολυμπιακός δεν τον πήρε πέρυσι τέτοιο καιρό αντί του Λο γιατί τίποτα από όσα έγιναν στην πορεία δεν θα είχε συμβεί - πέταξαν άλλη μια... καρύδα και ο Παναθηναϊκός κράτησε το προβάδισμα και έμεινε ζωντανός στη μάχη της πρόκρισης.
Οχι ότι έπαιξε μπάσκετ. Κατάθεση ψυχής έκανε και κέρδισε. Το μοναδικό σημείο που οι πράσινοι είχαν καλή παρουσία ήταν το διάστημα που βρέθηκαν μαζί στο παρκέ ο Σχορτσανίτης και ο Καπόνο. Ο Σόφο πήρε την μπάλα στο κέντρο της ρακέτας, μοίρασε σωστά και ο Παναθηναϊκός είχε ελεύθερα σουτ. Ο Καπόνο έδωσε λύσεις, ο Γκιστ τιμώρησε την Μάλαγα που τον άφησε να σουτάρει κι αν σε εκείνο το διάστημα υπήρχε και σωστή αμυντική αντίδραση, ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να πάρει διαφορά. Δεν τα κατάφερε, αλλά βρήκε... ρυθμό μετά τον τραυματισμό του αρχηγού του.
Το καλό για τον Πεδουλάκη είναι ότι ο τραυματισμός δεν ήταν σοβαρός και θα γίνει αγώνα δρόμου για να προλάβει το ματς με την Αλμπα ο Διαμαντίδης, το κακό είναι ότι για άλλη μια εβδομάδα ο 33χρονος παίκτης θα μείνει εκτός προπόνησης. Ο Διαμαντίδης έχει βγει εντελώς εκτός ρυθμού και ο Παναθηναϊκός δεν έχει την πολυτέλεια να αγωνίζεται δίχως αυτόν. Ειδικά στα εκτός έδρας παιχνίδια της Ευρωλίγκα. Μέσα στο ΟΑΚΑ με τη βοήθεια και του κόσμου είναι διαφορετικά τα πράγματα, εκτός Ελλάδας όμως μοιάζει αδύνατο να αντέξει ο Παναθηναϊκός. Και μια εκτός προγράμματος απώλεια μπορεί να κοστίσει.
Το ότι οι πράσινοι κερδίζουν και δίχως τον αρχηγός τους σε κάποια ματς, δεν σημαίνει ότι μπορούν να πορευτούν και δίχως την παρουσία του. Είναι ξεκάθαρο ότι και ο Διαμαντίδης και ο Παναθηναϊκός θέλουν βοήθεια στην περιφέρεια και ο Ούκιτς δεν γίνεται να την προσφέρει. Είναι, λοιπόν, προφανές ότι χρειάζεται δυνατή προσθήκη, διότι δεν θα υπερισχύει πάντα η λογική του παραλόγου.