Αντιλαμβάνομαι την αγωνία αποτελεσμάτων μέσω του επίπονου αγώνα που έχουν πάρει εργολαβία τα τελευταία 24ωρα κάποιοι διαμορφωτές άποψης της κοινής γνώμης. Την αγωνία απόκρυψης ή και παραχάραξης της μισής (τουλάχιστον) αλήθειας, γύρω από το «σάλο» του ερχομού στην Ελλάδα ενός από τα καλά ονόματα της Αργεντινής. Από δαύτα, βέβαια, που παράγονται δεκάδες ετησίως εκεί κάτω, με σκοπό να αποτελέσουν «προϊόντα εξαγωγής» στην Ευρώπη πάνω στην ποδοσφαιρική τους ενηλικίωση. Με την πρώτη ανάδειξη, όταν το «φυντάνι» αρχίσει να πατάει κάπως γερά στα πόδια του, φτιάχνει ονοματάκι και πλησιάζει η φάση της κλήτευσης στην Εθνική Ανδρών. Όπου η διαχρονικότητα παρουσίας του, εξαρτάται από την επιτυχία και την σταθεροποίηση της «μετανάστευσης» του παίκτη στο ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό forum.
Ο Λουτσιάνο Φιγκερόα, με κύριο προσόν του το σκοράρισμα, επιχείρησε, αλλά ουδέποτε έκανε καριέρα ούτε στην Premier που πρωτοπήγε, ούτε στην Primera μετά, ούτε στο Campionato μετέπειτα, ούτε στην Εθνική Αργεντινής, ούτε… πουθενά! Όχι, ο άνθρωπος δεν είναι ούτε «πουθενάς», ούτε «μυρουδιάς». Δεν λέω αυτό. Το ανέφερα και πιο πάνω («καλό όνομα»). Την τέχνη του γκολ την ξέρει. Ίσως να μην τον ευνόησαν οι συνθήκες, να μην είχε την απαιτούμενη τύχη – που κι αυτή χρειάζεται - για μεγάλη καριέρα.
Όταν η Ροζάριο Σεντράλ τον έδωσε στα 22 του στην Μπέρμιγχαμ, άρχισε να μετράει ο χρόνος ανάπτυξης της σταδιοδρομίας του Φιγκερόα. Με μία (!) μόλις συμμετοχή στο αγγλικό πρωτάθλημα σε όλη τη σεζόν, αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Νότια Αμερική. Έπαιξε στην Κρουζ Αζούλ του Μεξικό, έβαλε 21 γκολ σε 33 παρουσίες και ξανάνοιξε την όρεξη των Ευρωπαίων, για να ακολουθήσει η μεταγραφή του στη Βιγιαρεάλ.
Στα «κίτρινα υποβρύχια» έγινε γνωστός, κάνοντας τη μία και μοναδική καλή διετία της καριέρας του, φθάνοντας με την ισπανική ομάδα μέχρι και στον ημιτελικό του Champions League. Αυτό το διάστημα του άνοιξε για λίγο (15 παρουσίες / 9 τέρματα) και την πόρτα της Εθνικής Αργεντινής, χωρίς ωστόσο να πάει και στο Mundial του 2006, με τη Βιγιαρεάλ να τον στέλνει πίσω στην πατρίδα του και στη Ρίβερ Πλέιτ. Εκεί, τον Μάρτιο του ’06, στα 25 του, παθαίνει τη ρήξη χιαστού και από τότε «θάβεται» ουσιαστικά ποδοσφαιρικά.
Σε μια τριετία ακολούθως στην Τζένοα, αγωνίστηκε σε 21 παιχνίδια. Ο κατήφορος είχε ξεκινήσει. Χωρίς αναστροφή η πορεία του, κατέληξε να παίζει πέρσι στο Εκουαδόρ (Έμελεκ) από όπου έμεινε και ελεύθερος για να τον πάρει ο Παναθηναϊκός.
Ύπουλο πράμα το γόνατο, ποδοσφαιρικό «θαφτήρι»
Αυτός είναι, λίγο πολύ, ο Φινγκερόα. Ένας Αργεντινός Λουτσιάνο. Που δεν ήταν, ούτε έγινε και ποτέ σαν τον συμπατριώτη και συνονόματό του, Γκαλέτι. Που όχι μόνο δεν είναι Σισέ – μακάρι να μην του μοιάζει ούτε στον χαρακτήρα, οπότε κάτι είναι κι αυτό – που θα ερχόταν σ’ αυτή τη μεταγραφική περίοδο πίσω, αλλά δεν είναι ούτε καν Μπόιντ, στον οποίο δεν έδινε, δεν είχε (;) να δώσει ούτε 100 χιλιάρικα η διοίκηση του ΠΑΟ!
Ωστόσο παρουσιάζεται ως «μεταγραφή αεροδρομίου» και… μαγική ντρίμπλα Αλαφούζου για να… προκληθεί ο πάταγος στο ελληνικό στερέωμα!
Φλεβάρης μήνας, ελεύθερος-άνεργος παίκτης από το Εκουαδόρ, με ζημιά στο γόνατο – και μην πείτε από το 2006 χρονολογείται οπότε υγίανε πια, γιατί από εκείνη την περίοδο έπαψε διά παντός να ενδιαφέρει μεταγραφικά την Ευρώπη συν το ότι το συγκεκριμένο σημείο και η πάθηση μετατρέπεται συχνά σε «ταφόπλακα» του ποδοσφαιριστή – τι προδιαγραφές μπορεί να εγγυηθεί;
Και για να έρχεται… περίπου τζάμπα στην Ελλάδα, στα 32 του, τι όνειρα, μέλλον και προοπτική έχουν απομείνει στο βάθος της ψυχής του ίδιου;
Γιατί και ο Μπέκαμ – επειδή μιλήσαμε για ονόματα, για προσωπικότητες που κάνουν τη διαφορά στο γήπεδο και ο Φιγκερόα πλασάρεται ως «θεϊκή μορφή» που θα… σχίζει δίχτυα! - σε λίγο θα φτάσει τα 40 και θα είναι ακόμα περιζήτητος. Όχι ξοφλημένος, αλλά πάντα παίκτης. Και όχι… πρώην παίκτης.
Υ.Γ.: 8/2/1981-8/2/2013: 32 χρόνια, αλλά εις το διηνεκές… Α-Θ-Α-Ν-Α-Τ-Ο-Ι!
Υ.Γ.1: Στους παίκτες μίλαγε με τα μικρά τους ονόματα από την πρώτη μέρα, τον Αστέρα Τρίπολης τον έχει παρακολουθήσει 5-6 φορές κιόλας… Ο Μίτσελ δεν ήρθε μονάχα διαβασμένος. Αυτός ξέρει πιο πολλά από μας!
Υ.Γ.2: Απέλυσε τον προπονητή που ήταν αήττητος και είχε μακράν πρώτη την ομάδα, διεκδικήτρια του νταμπλ, αλλά και παρούσα στο Europa League (ύστερα από τρεις νίκες στο Champions). Έπεισε ένα παγκοσμίου φήμης όνομα, μια τεράστια προσωπικότητα του ποδοσφαίρου να έρθει να κάνει δουλειά σε ένα – αν μη τι άλλο – μη ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, εκταμιεύοντας περί τα 3 εκατομμύρια ευρώ! Εντάξει, παράφορη αγάπη για τον Ολυμπιακό, δείγμα και (νέα) επιβεβαίωση «οράματος 20ετίας», ακριβώς όπως το έχει εκφράσει από την πρώτη στιγμή που έγινε ιδιοκτήτης της ΠΑΕ. Στο διά ταύτα: Μπορούσε να έχει ή να αποκτήσει… μισούς, όχι ολόκληρους επενδυτές το ποδόσφαιρό μας, σαν τον Βαγγέλη Μαρινάκη;
πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου